Παρασκευή 29 Ιουλίου 2011

Ψεύτης Αντρας....

Γιατί μου τυχαίνουν εμένα όλες οι 'περίεργες' περιπτώσεις; Πως είναι έτσι οι άντρες που κυκλοφορούν στις μέρες μας; Πολλοί απ' αυτούς, έχω την εντύπωση, πως θεωρούν όλες τις γυναίκες συλλήβδην ηλίθιες! Δε φαντάζεστε πόσο με ενοχλεί αυτό! Επίσης όταν ο άντρας σου πει το πρώτο ψέμα πριν ακόμα τον συναντήσεις νομίζω είναι καμένο χαρτί. Εχω γνωρίσει άντρες που έμεναν πολύ μακριά, όταν όμως ήθελαν να με δουν δε χρησιμοποιούσαν ανόητες δικαιολογίες. Οταν ένας άντρας που δηλώνει πως είναι μόνος (και ενδιαφέρεται)γιατί να μη σου δώσει το σταθερό του τηλέφωνο; Γιατί να μιλάτε με τα κινητά; Δεν είμαι καχύποπτη, αλλά γιατί ένας άντρας που δηλώνει μόνος, μπορεί να σε δει μόνο το μεσημέρι; Χάθηκαν τα απογεύματα ή και τα βράδια; Καλοκαιράκι είναι! Και δε μένει σε άλλη πόλη δα! Σε άλλο προάστιο είναι. Εγώ βόρια, εκείνος νότια. Οταν θέλεις να γνωρίσεις μια γυναίκα κατά τη γνώμη μου αυτό δεν είναι πρόβλημα. Where there's a will there's a way...όπως είπε ο ίδιος όταν επικοινωνήσαμε πρώτη φορά. Και δεν τον κυνήγησα, εκείνος θέλησε να με γνωρίσει. Να ρωτήσω και κάτι άλλο....γιατί δε μου έχει ξανατύχει. Από πότε το γεγονός πως η γυναίκα δεν έχει αυτοκίνητο αποτελεί πρόβλημα; Χάθηκαν οι ευγενικοί άντρες που δε δίνουν σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες; Και από πότε όταν γνωρίζεσαι μ' έναν άντρα και του λες πως δεν έχεις αυτοκίνητο απορεί και σε ρωτά 'πω και έτσι; δεν οδηγείς;'. Λες και είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες! Τι τρόποι είναι αυτοί; Και αφού σου λέει πρώτα ένα σωρό ωραία λόγια επιδιώκει να γνωριστείτε.... Πολυ ωραία μέχρι εδώ...αλλά γιατί μόνο όταν έχει δουλειά προς τα μέρη σου; Συγκεκριμένα μόνο στις 2 το μεσημέρι.... Καλοκαίρι είναι, ο κόσμος αποφεύγει να κυκλοφορεί αυτές τις ώρες. Αλλά επειδή οι ενδιαφέροντες άντρες είναι λίγοι εγώ δέχτηκα... Προσπαθούσα να σκεφτώ πιο είναι το πιο δροσερό μέρος για να πάμε. Μη θέλοντας να γίνω φορτική, του είπα ξανά πως λόγω της απεργίας των ταξί δε θα μπορέσω να τον βρω κάπου και πως λυπάμαι για τον κόπο που θα κάνει να έρθει προς εμένα. Του το είχα ξαναπεί και μου είχε απαντήσει πως δεν είναι κόπος. Άλλωστε με το αυτοκίνητο ερχόταν. Μέχρι χθες.... Που μου ήρθε ένα email από κείνον που έλεγε πως επειδή δεν κυκλοφορεί θα ανέβει με το μετρό και αν θέλω να κάνω και γω το ίδιο. Εμεινα αποσβολωμένη! Οχι ένα τηλεφώνημα, ένα email ίσα ίσα! Μα δεν υπάρχει δακτύλιος! Γνωστό αυτό.... Γιατί να πει ένα τόσο χαζό ψέμα; Αν δεν έλεγε ψέματα και αν το μετρό ήταν κάπως κοντά μου θα πήγαινα να τον συναντήσω. Μετά όμως από ένα ψέμα γιατί να βγω ντάλα μεσημέρι, να διακινδυνεύσω μια θερμοπληξία; Του απάντησα πως το μετρό είναι μακριά μου. Δε μπήκε στον κόπο να πάρει ένα τηλέφωνο να δικαιολογηθεί. Να μπαλώσει το ψέμα του.... Δε στενοχωριέμαι γιατί δεν άξιζε καθόλου! Αναρωτιέμαι όμως... Από πότε άλλαξαν τόσο οι άντρες; Γιατί άλλαξαν τόσο; Και μετά παραπονιούνται πως δε βρίσκουν γυναίκες! Μα όταν τα πρώτα που σκέφτονται είναι η γυναίκα να μένει κοντά και να έχει αυτοκίνητο... Μήπως τελικά η άνεσή τους είναι πιο σημαντική από όλα τ' άλλα; Σα να έχουν μπερδέψει τις προτεραιότητες τους μου φαίνεται....

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

Τα μικρά καθημερινά...

Σκεφτόμουν πόσο έχει προχωρήσει η επιστήμη. Πόσα έχουν καταφέρει οι άνθρωποι... Κάτι διάβαζα για τη ΝΑΣΑ και προβληματίστηκα. Εχουμε δορυφόρους που κατασκοπεύουν τη γη, στέλνουν διαστημόπλοια σε άλλους πλανήτες...ή έτσι μας λένε... Και μερικά απλά καθημερινά πράγματα παραμένουν άλυτα! Γιατί να μη μπορώ να κόψω τη ζελατίνη; Δεν το παθαίνεται κι εσείς; Υποτίθεται πως πήγε ο άνθρωπος στο φεγγάρι αλλά κανένας δε σκέφτηκε να με διευκολύνει όταν θέλω να κόψω ένα κομμάτι διάφανης μεμβράνης. Τι ζητάω πια;! Επίσης, όταν ανοίγω ένα σωληνάριο κάποιας αλοιφής γιατί πετάγεται όλη έξω; Δε ζητάω περίεργα πράγματα. Αλλά όταν ακούω για την πρόοδο της επιστήμης και βλέπω φωτογραφίες από άλλους πλανήτες αναρωτιέμαι.... Γιατί δε βρίσκει κανένας μια λύση στα απλά καθημερινά μας προβλήματα; Κανένας από τους τόσο ευφυείς επιστήμονες δε μπορεί ν' ασχοληθεί λίγο με τη διάφανη μεμβράνη που δεν κόβεται ποτέ όμως στο σημείο που θέλω; Οσο για τις αλοιφές... Τι να πω; Πόσο δύσκολο είναι να βρουν, οι ευφυείς αυτοί άνθρωποι, έναν τρόπο να μην πετάγεται η μισή απ' το σωληνάριο μόλις την ανοίγω; Γιατί να παιδεύομαι; Ασχολούνται με τα δύσκολα, τα πάρα πολύ δύσκολα και τα κανένας δε δίνει την παραμικρή σημασία στα μικρά καθημερινά. Αυτοί οι άνθρωποι που παίρνουν Νόμπελ φυσικής ή χημείας, δε χρειάστηκε ποτέ να κόψουν ένα κομμάτι διάφανη μεμβράνη; Ποτέ τους δε χρησιμοποίησαν αλοιφή για να δουν το πρόβλημα; Και δε θέλω να επεκταθώ σε πολλά άλλα καθημερινά που ταλανίζουν εμάς με τη μέτρια νοημοσύνη... Και επανέρχομαι, όλοι αυτοί οι τόσο έξυπνοι άνθρωποι ζουν ανάμεσα μας. Δεν τους έτυχε ποτέ να θελήσουν να κόψουν ένα κομμάτι απ' τη διάφανη μεμβράνη να τυλίξουν ένα σάντουιτς για παράδειγμα; Που ζούνε αυτοί; Μόνο μέσα στα εργαστήρια τους; Καμία επαφή με την καθημερινότητα δεν έχουν; Ειλικρινά σήμερα που προσπαθούσα να ανοίξω μια αλοιφή εκνευρίστηκα πολύ! Εκνευρίστηκα γιατί ξέρω πως στις ειδήσεις θα μας πουν για το νέο δορυφόρο ή το νέο πλανήτη και πόσα μαθαίνουμε για τη ζωή εκεί. Τι να τα κάνω εγώ αυτά; Οχι ειλικρινά σας ρωτάω σε τι μου χρειάζονται όλες αυτές οι πληροφορίες όταν θέλω να καλύψω ένα πιάτο με τη διάφανη μεμβράνη και δεν μπορώ! Οταν δυσκολεύομαι στις κινήσεις που κάνει ένας άνθρωπος στην καθημερινή, απλή ζωή του... Δε μ' ενδιαφέρει καθόλου το καινούριο διαστημόπλοιο της ΝΑΣΑ! Αλήθεια σας λέω δε δίνω δεκάρα τσακιστή! Οπως όλοι αυτοί αδιαφορούν για την απλή καθημερινότητά μου, έτσι αδιαφορώ και γω για τις σπουδαίες ανακαλύψεις τους! Το ξέρω πως αγνοούν την ύπαρξη μου... Τους αγνοώ λοιπόν και γω μέχρι κάποιος να σκεφτεί πως να κόβω τη μεμβράνη χωρίς να παιδεύομαι και ν' ανοίγω την αλοιφή χωρίς να πετάγεται η μισή έξω!

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Μισές αλήθειες...

Το να λες τη μισή αλήθεια δεν ισούται με ψέμα; Είναι το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο; Για να λες τη μισή αλήθεια σημαίνει πως κρύβεις την άλλη μισή. Για να κρύβεις κάτι μάλλον ντρέπεσαι να το πεις. Στην καλύτερη περίπτωση φοβάσαι μην το πάρει στραβά ο άλλος. Αυτό σημαίνει πως ή ο άλλος είναι πολύ ζηλιάρης ή έχει λόγους να σε υποπτεύεται. Γι αυτό και κρύβεις κάτι που έγινε. Οπως και να έχει το πράγμα μπαίνουν ψέματα στη σχέση. Να δεχτώ πως λες κάποια 'αθώα' ψέματα για να μη ζηλέψει ο άλλος. Μπορεί να κρύψεις κάτι αν δεν τον γνωρίζεις καλά, στην αρχή. Οχι όμως όταν η σχέση έχει προχωρήσει. Τι είναι όμως τα 'αθώα' ψέματα και πότε μια σχέση είναι 'σοβαρή'; Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας και με τον εαυτό μου, δεν υπάρχουν 'αθώα' ψέματα. Οταν ένα επίθετο συνοδεύει τη λέξη 'ψέματα' παύει αυτόματα να είναι αθώο. Νομίζω όμως πως υπάρχουν και 'μισές αλήθειες' που κρατάμε για τον εαυτό μας ανάλογα με το πόσο καλά γνωρίζουμε κάποιον. Για παράδειγμα κάτι προσωπικό που δεν αφορά τον άλλον μπορούμε να το κρατήσουμε για μας. Τι θα μπορούσε να είναι τόσο προσωπικό; Κάτι από το παρελθόν ίσως; Οπως μου είπε κάποια στιγμή ο 500rakias(nick στο twitter) δεν είναι σωστό σε μια νέα σχέση να μιλάς για πρώην! Το θεωρώ πολύ σωστό. Δεν κρύβεις τίποτα! Αποφεύγεις να μιλήσεις για κάτι που δεν αφορά το άλλο άτομο! Το παρελθόν σου, σου ανήκει, δεν θεωρείται μισή αλήθεια. Εκτός πια αν το παρελθόν έχει σχέση με το παρόν... Ε! Εδώ σηκώνω τα χέρια, μεγάλο μπέρδεμα, ας το προσπεράσουμε. Σίγουρα το παρελθόν δε χρειάζεται να το συζητάμε. Ας μείνει πίσω... Ισως είναι μια δική μου κακή συνήθεια να λέω τα πάντα για μένα όταν ξεκινάω μια σχέση. Μερικά πράγματα πιθανόν να μη χρειάζεται να ειπωθούν. Καθώς περνάς καιρό με το ταίρι σου το μαθαίνεις σιγά σιγά και καταλαβαίνεις τι και πόσα χρειάζεται να ειπωθούν. Κάτι που εσύ θεωρείς σημαντικό αλλά συνέβη στο παρελθόν βλέπεις στην πορεία αν έχει νόημα να το αναφέρεις. Αν είναι κάτι που σε χαρακτηρίζει σαν άτομο, που σε τραυμάτισε ίσως, μπορεί να νιώθεις την ανάγκη να το πεις. Και πάλι όμως αφού ανήκει στο παρελθόν;.... Αλλο να μιλήσεις για τις σπουδές σου, τα ταξίδια σου σε ξένες χώρες, αν τα έκανες μόνος/η. Αν είναι κάτι που αφορά και άλλο άτομο απ' το παρελθόν, όπως λέει ο 500rakias άστο κι έχει δίκιο. Δεν είναι μισές αλήθειες, δεν είναι ψέματα! Μπορεί μερικά πράγματα που μας χαρακτηρίζουν όπως είπα και πριν να πρέπει να τα πούμε. Οταν έχουν να κάνουν με μας, με τον τρόπο ζωής μας. Με το χαρακτήρα μας. Ισως όμως να μη χρειάζεται να τα πούμε όλα μαζί.... Οσο περνά ο χρόνος και γνωρίζεις καλύτερα τον άνθρωπο δίπλα σου καταλαβαίνεις τι και πως θα πεις τα πολύ προσωπικά σου. Μερικά ίσως δε χρειάζεται να τα πεις και ποτέ. Η μαμά μου μου έλεγε να κρατάω κάτι και για τον εαυτό μου...γιατί με ήξερε καλύτερα απ' όλους. Ηξερε πόσο αυθόρμητη ήμουν και πως άνοιγα την καρδιά μου σε όποιον/αν γνώριζα. Μόλις τον/την γνώριζα. Το αποτέλεσμα; Τις περισσότερες φορές την ποδοπατούσαν.... Μπορεί η μισή αλήθεια να ισούται με ψέμα. Μερικές φορές όμως η καρδιά μας έχει προτεραιότητα...

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Το Πρόσωπο του Τρόμου...

Νορβηγία - Ιούλιος 2011

Το μακελειό στη Νορβηγία με έβαλε σε σκέψεις. Διάβασα για τη χώρα. Μια χώρα υποτίθεται παραμυθένια. Τίποτα κακό δε συνέβαινε εκεί. Ολοι αγαπούσαν τους συνανθρώπους τους, δεν ήταν ρατσιστές.... Παραμύθια! Πως κατάφερε ένας άνθρωπος, σε μια μόνο μέρα να τ' αλλάξει όλα; Είναι λέει σοκαρισμένοι οι Νορβηγοί γιατί δεν περίμεναν κάτι τέτοιο... Γιατί τέτοιο μακελειό είχε να συμβεί απ' τον πόλεμο! Είναι αλήθεια τόσο σοκαρισμένοι; Αλήθεια δεν είναι ρατσιστές; Πραγματικά ούτε που φαντάζονταν ότι μπορούσε να τους συμβεί κάτι τόσο τραγικό; Οταν έγινε το κακό στην αρχή μιλούσαν για ξένο τρομοκράτη. Μετά από λίγο όμως, μόλις έπιασαν τον ξανθό συμπατριώτη τους άλλαξαν άποψη. Αρχισαν να μιλάνε για άτομο με πολλά ψυχικά προβλήματα. Δεν είμαι ψυχίατρος ούτε μπορώ να γνωρίζω, όμως αυτός ο Νορβηγός εμένα δε μου φαίνεται για τρελός! Και αυτό φυσικά είναι και το πιο τρομακτικό. Αν υπάρχει μια βουβή υποβόσκουσα τάση 'άνευ λόγου'(;) μακελειών...τότε φοβάμαι πως θα έχουμε συνέχεια... Ακούω συνέχεια για το υψηλό βιωτικό επίπεδο της Νορβηγίας, για έναν πολύ πλούσιο λαό, για έναν πρωθυπουργό που πήγαινε στο γραφείο του με ποδήλατο... Σ' αυτή τη χώρα του παραμυθιού έγινε αυτό το μακελειό, από έναν συμπατριώτη τους, μάλιστα! Το μανιφέστο(500 σελίδων)του 'μακελάρη', στο δικό μου μυαλό, δε δείχνει άνθρωπο σχιζοφρενή. Οσο για τον τρόπο που έφυγε από το Οσλο για να πάει στο νησί, μεταμφιεσμένος σε αστυνομικό αυτό κι αν με προβληματίζει... Πως πέρασε απ' τους άλλους αστυνομικούς με πλαστή ταυτότητα; Και αφού το πρόβλημα του ήταν οι Μουσουλμάνοι γιατί ξεκλήρισε Νορβηγούς; Αρχίζει να με προβληματίζει πολύ αυτή η πλούσια χώρα, όπου όλα ήταν άψογα. Προφανώς τίποτα δεν ήταν τόσο καλό όσο μας το παρουσίαζαν. Από την 'αφελή' αστυνομία μέχρι τους ίδιους τους κατοίκους που ζούσαν, υποτίθεται, χωρίς φόβο και μίσος για κανέναν! Πως καταρρίφθηκαν όλα σε μια ημέρα; Αρα τίποτα δεν ήταν όπως μας το παρουσίαζαν! Τι πραγματικά συμβαίνει στις Σκανδιναβικές αυτές χώρες με τη δημοκρατία και τους θεσμούς να λειτουργούν σαν καλοκουρδισμένο ρολόι δεν ξέρω. Δεν έχω πάει ποτέ... Δεν έχω πείρα. Αυτή η τελειότητα που μας έδειχναν τόσα χρόνια ξαφνικά σα να έσπασε. Τόσο εύθραυστη ήταν; Μπόρεσε ένας άνθρωπος σε μια μέρα να αιματοκυλίσει μια χώρα και να μας δείξει πως τελικά...τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται...

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

Περήφανος(;) μετά τη Συμφωνία των Βρυξελλών, Ιούλιος 2011.

15 (!)

15 Πράγματα που μ' ενοχλούν! 1)Το ψέμα. Δε μ' ενοχλεί, δεν το αντέχω! 2)Η βλακεία. Ούτε αυτή την αντέχω! 3)Η αχαριστία. Δε νομίζω χρειάζεται σχόλιο σ' αυτό. 4)Οι φορτικοί άνθρωποι...αυτοί που επειδή τους είπες καλημέρα νομίζουν πως γίνατε και φίλοι! 5)Οι 'δήθεν' φίλοι. Αυτοί που στην πρώτη δυσκολία χάνονται ως δια μαγείας από τη ζωή σου! 6)Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν μια πολιτισμένη συζήτηση. Για τα λάθη που έχω κάνει στη ζωή μου, θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη...οι άνθρωποι που είναι απόλυτοι και σε διαγράφουν με το πρώτο στραβό μ' ενοχλούν. 7)Τα μπουζούκια. Ναι, έχω πάει. Επαψαν να μου αρέσουν χρόνια τώρα και δεν το διαπραγματεύομαι. 8)Η νοοτροπία πως συγκεκριμένες γιορτές/εποχές πρέπει να κάνεις ό,τι ο περισσότερος κόσμος! Επίσης η άποψη πως όλοι διασκεδάζουν τρελά στην Τάδε γιορτή, ενώ στην πραγματικότητα ο περισσότερος κόσμος ΔΕΝ περνά καλά! 9)Οι υπερήλικες συγγενείς που σε πιέζουν να κάνεις εκείνο που θεωρούν σωστό! Συνήθως είναι μια συνήθεια που απέκτησαν στα γεράματα τους και θέλουν να την ακολουθήσεις και συ... 10)Η αγένεια σε κάθε μορφή! Είτε είναι ο περιπτεράς που μουγκρίζει όταν του ζητάς ευγενικά την εφημερίδα, είτε ο/η οικοδεσπότης που δε σε συστήνει στην παρέα των καλεσμένων που δε γνωρίζεις. 11)Οταν κάποιος σε αποφεύγει για δικούς του λόγους αλλά δε σου το λέει καθαρά. Το καταλαβαίνεις βέβαια και νιώθεις άσχημα. 12)Οταν σε πιέζουν να φας ή να πιεις κάτι που σου προκαλεί αηδία. 13)Οταν σε καλούν κάπου αλλά δε σου λένε πως πρέπει να ντυθείς με αποτέλεσμα να είσαι ή πολύ καλύτερα ή λιγότερο καλά ντυμένος απ' τους υπόλοιπους. 14)Οταν σε πιέζουν να πας κάπου που δε σου αρέσει καθόλου με τη δικαιολογία 'έλα για την παρέα'. Αν πας περνάς χάλια. Αν δεν πας, σε κατηγορούν πως δεν κάνεις το χατήρι κανενός. 15)Οι ετικέτες. Σε κατηγοριοποιούν συνήθως άτομα που σε γνωρίζουν ελάχιστα! Κακή, ανυπόμονη, καχύποπτη, ξενέρωτη, κουλτουριάρα(με την κακή έννοια).

Αχ καλοκαίρι...

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Εφιάλτης....

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ... Να σας συμβεί κάτι για πρώτη φορά(εύχομαι και τελευταία)ενώ βρισκόσαστε σε δημόσιο χώρο... Νομίζω είναι ο εφιάλτης κάθε ανθρώπου... Ειδικά όταν συνοδεύεσαι. Και για να κάνει τα πράγματα ακόμα πιο φρικιαστικά να είναι και η πρώτη φορά που βγαίνεις με κάποιον. Δηλαδή είναι ένας άγνωστος! Εχω την εντύπωση πως τα γεγονότα που μου συμβαίνουν, διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν κάτι από τραγωδία.... Μπορεί να πρόκειται για χωρισμό, ή γνωριμία, σε μένα πάντα είναι διαφορετικά από τα συνηθισμένα. Δεν είμαι εγώ που τα κάνω 'τραγικά' είναι ο/η άλλος/η ή το γεγονός από μόνο του. Είχα μια σχέση, μια λάθος σχέση στην οποία έχω αναφερθεί και σε άλλο κείμενο. Δυσκολεύτηκα να χωρίσω, αλλά όταν τελείωσε, ήμουν ήσυχη πια. Μετά έμεινα πολύ καιρό μόνη μου. Οταν αποφάσισα πως είναι καιρός ν' αρχίσω να ξαναβγαίνω..... Λες και κάποιος με είχε καταραστεί, μου συνέβη κάτι που δε μου είχε ξανασυμβεί στη ζωή μου! Ετσι είμαι εγώ, ο άνθρωπος που του συμβαίνουν όλα τα απίστευτα. Τις πλέον ακατάλληλες στιγμές. Το γεγονός, απ' ό,τι αποφάνθηκαν μετά από εξετάσεις οι γιατροί, δεν ήταν τίποτα. Φανταστείτε όμως να σας συμβεί κάτι πολύ παράξενο και ντροπιαστικό συγχρόνως τη φορά που έχετε βγει με έναν ξένο! Το χειρότερο είναι πως μετά είσαι σίγουρη πως ο άλλος, ποιος ξέρει τι θα σκέφτηκε και ποιος ξέρει πόσο κουτσομπόλης είναι και θα κάθεται και θα το συζητά με τους γνωστούς και φίλους και θα γελάνε μαζί σου. Αυτά σκέφτεσαι. Μπορεί τίποτα απ' όλα αυτά να μην έχει συμβαίνει εσύ όμως φτιάχνεις σενάρια! Μέχρι και προληπτική μπορεί να γίνεις.... Να μη θέλεις να ξαναπάς στο μαγαζί που συνέβη το 'απεχθές' γεγονός λες και ...σίγουρα θα είναι οι ίδιοι πελάτες και θα σ' αναγνωρίσουν κιόλας! Για τέτοια τρέλα μιλάμε... Κι ας σ' έχει διαβεβαιώσει γιατρός πως θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα κάποια στιγμή της ζωής του. Παρόλα αυτά κάνεις ένα σωρό, πιθανόν άδικες, σκέψεις για το άτομο που ήταν 'μάρτυρας' του γεγονότος. Αυτό που μετράει, περισσότερο κι απ' τα λόγια των φίλων, είναι πως συνέβη σε σένα. Εχεις περάσει πολλά, άσχημα, δύσκολα...ήρθαν και τα ντροπιαστικά! Και ας είναι ένα γεγονός που συνέβη μια φορά. Σκέφτεσαι τον άνθρωπο που σε είδε 'κάπως', το χώρο που ήσουν....εφιάλτης! Αν δίπλα σου ήταν μια φίλη θα μπορούσες να το διαχειριστείς. Θα ήταν τελείως διαφορετικά. Ο άγνωστος όμως.... Δε θα έπρεπε να σε νοιάζει τι σκέφτεται, γιατί σίγουρα δε μπορεί να ξέρει. Ο,τι και να σκέφτεται είναι λάθος. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι γνωρίζεις εσύ! Γιατί με νοιάζει τόσο τι θα σκεφτεί ένας άγνωστος; Ισως γιατί βγήκα από μια μακρόχρονη λάθος σχέση, από ένα μεγάλο διάστημα που πέρασα μόνη... Οταν αποφάσισα να ξαναρχίσω να βγαίνω λοιπόν, τυχαίνει κάτι περίεργο! Την πρώτη φορά, για πρώτη φορά. Εσύ ξέρεις πως είναι η πρώτη φορά, ο άλλος όμως; Ενα γεγονός που σου έτυχε μπροστά σ' έναν άγνωστο. Πόσο μεγάλη σημασία μπορεί να έχει; Γιατί να το σκέφτεσαι ξανά και ξανά; Μήπως δεν έχει να κάνει με τον ξένο άνθρωπο αλλά με σένα; Μήπως τελικά τρόμαξες περισσότερο απ' όσο θέλεις να λες;

Καλοκαίρι........

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Κάτι καυτά μεσημέρια του Ιουλίου...

Ζεστά μεσημέρια του Ιουλίου... Οταν ξαπλώνεις και τα σεντόνια καίνε... Οσες φορές και να κάνεις ντους πάλι ιδρώνεις. Εκεί που λες: καλά που είμαι μόνη, δε θ' άντεχα να μ' αγγίζει κανείς! Το σώμα όμως θυμάται... Κάτι καυτά μεσημέρια μες τα τσαλακωμένα σεντόνια... Το δικό μου σώμα ν' ακουμπά το δικό σου μετά από ατελείωτες ώρες έρωτα... Ο έρωτας μες τη ζέστη έχει γεύση αλμυρή. Ο ιδρώτας σου δε μ' ενόχλησε ποτέ... Πάντα το σώμα σου μύριζε ωραία, ακόμα και ιδρωμένο... Το κορμί σου κάτω απ' το νερό... Τα παιχνίδια στη μπανιέρα. Πως θυμάται το σώμα; Εκεί που ιδρώνω μόνη στα σεντόνια... Η ανάσα σου στο λαιμό μου... Ο ήρεμος ύπνος σου κολλημένος επάνω μου. Δροσεροί μετά το μπάνιο με τον ανεμιστήρα να κρατά όσο μπορεί μακριά τον ιδρώτα... Ο ύπνος... Ο ύπνος που τώρα είναι τόσο δύσκολος. Γυρίζω ξανά και ξανά και δε βρίσκω βολικό σημείο. Πως κοιμόμουν τόσο εύκολα με το σώμα μου κολλημένο στο δικό σου... Η ρυθμική σου αναπνοή... Μόλις καταλάβαινα πως κοιμάσαι κι εσύ βυθιζόμουν κι εγώ... Ενας ήρεμος ύπνος ήρεμος, ελαφρύς. Οσο ένιωθα την ανάσα σου στο λαιμό μου. Οταν άλλαζες θέση άλλαζα κι εγώ... Κολλημένα τα κορμιά μας στα τσαλακωμένα σεντόνια. Πως θυμάται το κορμί; Γιατί θυμάται; Κάθε λεπτομέρεια του σώματός σου καθώς άγγιζε το δικό μου. Γιατί έρχονται αυτές οι αναμνήσεις όταν δεν τις έχω ανάγκη; Η μήπως τις έχω; Μπορεί το σώμα να έχει δική του μνήμη ανεξάρτητη; Πως θυμάται εκείνο το σημείο κάτω απ' το λαιμό πάνω απ' τη μασχάλη σου; Εκεί που ακουμπούσα το κεφάλι για να κοιμηθώ. Τη γεύση του ιδρώτα σου... Το άγγιγμα των χειλιών σου... Το χέρι σου που να διώχνει τα μαλλιά μου απ' το πρόσωπό σου... Ο ιδρώτας σου κι ο δικός μου, δύσκολα να ξεχωρίσεις... Η ανάσα σου κι η δική μου καυτές σαν τον αέρα που ερχόταν απ' το παράθυρο. Τα χέρια μας δεμένα.... Τα κορμιά μας κολλημένα... Εσταζες πάνω μου... Τα σώματά μας ένα πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια... Μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει απ' το μέτωπο μου. Το σώμα θυμάται και σε ζητά... Κάτι καυτά μεσημέρια του Ιουλίου. Πηγαίνω στο ψυγείο κάθομαι λίγο μπροστά του με την πόρτα ανοιχτή. Ναι, χρειάζομαι ένα μπάνιο... Πριν όμως να σιγουρευτώ πως έχω αρκετό παγωτό σοκολάτα....

Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Αυτό που λείπει...

Πάντα κάτι λείπει... Ισως φταίει που είμαι μοναχοπαίδι. Μα ξέρω κι άλλα μοναχοπαίδια που δεν έχουν το ίδιο πρόβλημα. Ισως μου χρειάζεται ένας καλός ψυχαναλυτής. Μα καλύτερη ψυχανάλυση απ' το να τα γράφω δημόσια υπάρχει; Νομίζω πως όλη μου τη ζωή είμαι μόνη... Εχω αυτό το αίσθημα της μοναξιάς... Ακόμα και μικρή που ήμουν, όσο ζούσε η μαμά.... Το άγχος μου πάντα μην τη χάσω... Δικαιολογημένο από μια εποχή και μετά, αλλά και πριν;... Η δική μου μαμά τόσο όμορφη, τόσο έξυπνη, τόσο καλή, τόσο γλυκιά... Το χαμόγελο, η αγκαλιά.... Σα να μην τα χόρτασα... Και τώρα με το άγχος του μπαμπά. Δεν υπήρξα δεμένη ποτέ με τον πατέρα μου. Τώρα όμως που μεγάλωσε...φοβάμαι.... Αν τον χάσω κι αυτόν θα είμαι και τυπικά μόνη. Ισως γι αυτό θέλω να ερωτευτώ ξανά! Να ξορκίσω τη μοναξιά, το θάνατο! Τι σχέση να χει άραγε ο έρωτας με το θάνατο; Πρέπει ν' ανατρέξω σ' ότι βιβλίο ψυχολογίας μου βρίσκεται. Τι σχέση έχει το πάθος με το θάνατο; Γιατί όταν ζούμε ένα πάθος φτάνουμε σε άκρα; Πόσοι ποιητές δεν αυτοκτόνησαν από έρωτα; Ο Καρυωτάκης αλλά και άλλοι που δε μου έρχονται τώρα... Αρα το ερωτικό πάθος έχει κάτι από θάνατο; Ξορκίζει το θάνατο; Και τι σχέση έχει ο θάνατος με τη μοναξιά; Νομίζω σα να τα μπέρδεψα..... Το ερωτικό πάθος, ο μεγάλος έρωτας, ο θάνατος και η μοναξιά. Τι μας κάνουν όλα μαζί; Πως ξορκίζουμε τη μοναξιά; Μ' ένα μεγάλο έρωτα. Ενας μεγάλος έρωτας είναι αυτός που μας βοηθά να αντέξουμε όλες τις ασχήμιες της ζωής μας. Κάπως έτσι το είχε γράψει ο Καμύ. Μα και η μοναξιά δεν είναι μια από τις ασχήμιες της ζωής; Για να πάψεις να νιώθεις μόνος πρέπει να ερωτευτείς...και να σ' ερωτευθούν φυσικά. Μήπως δεν είναι το πάθος αλλά το αίσθημα της ασφάλειας που νοιώθουμε όταν ξέρουμε πως μας αγαπάνε; Το γέλιο που μοιράζεσαι; Τι πιο σημαντικό απ' το γέλιο...το γέλιο που μοιράζεσαι; Ν' ακουμπάς στον ώμο του για να πάρεις μια ανάσα...τη θυμάμαι αυτή την αίσθηση. Αμυδρά τη θυμάμαι. Πρέπει να ήμουν πολύ μικρή. Επαιζα αυτό το παιχνίδι που σε κρύβει ο ένας γονιός κάτω από τα σκεπάσματα και ο άλλος κάνει τάχα πως δε σε βρίσκει.... Ολοι το έχουμε παίξει. Οι γονείς, το γεγονός πως μπορείς να κρυφτείς στην αγκαλιά τους.... Αυτό το γέλιο που σε βρίσκει αποκαμωμένο παιδάκι σε δυο αγκαλιές...τίποτα κακό δε μπορεί να σε βρει τις στιγμές αυτές! Αυτή η εποχή που δεν ξέρεις τι θα πει κακό... Αυτή η εποχή που έχεις πλήρη άγνοια κινδύνου... Αυτή είναι η καλύτερη εποχή! Η εποχή της χαράς και της ασφάλειας. Πόσο δύσκολο να νιώσεις έστω και λίγο από κείνο το συναίσθημα σήμερα... Ασφάλεια... Μήπως για να είσαι χαρούμενος χρειάζεσαι ασφάλεια; Οταν είμαστε χαρούμενοι ξεχνάμε τις άσχημες σκέψεις. Το γέλιο που μοιράζεσαι, η αγάπη, σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής.... Αυτό βοηθά να ξεχνάς τη μοναξιά και το θάνατο! Μια αγάπη, λοιπόν... Μια αγάπη στην οποία νιώθεις ασφαλής. Αυτές οι όμορφες στιγμές που μοιράζεσαι, το γέλιο! Αυτός που θα με κάνει να νιώσω πως μ' αγαπά πολύ, που θα γύρω αποκαμωμένη από τα γέλια στον ώμο του. Πόσο διαφορετικά βλέπεις τον έρωτα όσο μεγαλώνεις.....

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Αλλάζουν οι καιροί...

Προχθές ήμουν σε μια φίλη. Στην παρέα ήρθε άλλη μια γνωστή και δεν ξέρω πως από τα βιβλία η συζήτηση κατέληξε στο σεξ. Μάλλον φταίω εγώ που είπα πως 'έχω 'πέραση' στους μικρούς' ...... Γύρισαν και οι δυο να με φάνε. 'Και γιατί δεν κάνεις τίποτα;' με ρώτησαν! Είπαν και άλλα που προτιμώ να μην τα γράψω.... Καταλαβαίνετε νομίζω για ποιο θέμα... Το χειρότερο όμως ειπώθηκε όταν, προσπάθησα να προστατέψω τον εαυτό μου και να βάλω κι ένα τέλος στην κουβέντα. Είπα 'μα δεν μπορώ να κάνω σχέση με πολύ μικρότερο!'. Και πήρα την εξής απάντηση και από τις δυο: Μα ποιος μίλησε για σχέση; One night stand θα είναι! Και όσο εκείνες επέμεναν και μου εξηγούσαν λόγους και τρόπους, είμαι σίγουρη πως εγώ κοκκίνιζα ... Η μία ήταν χρόνια φίλη παντρεμένη με παιδί, η άλλη γνωστή, λίγες βδομάδες πριν το γάμο της! Οποτε βρισκόμασταν λέγαμε τα νέα μας ή μιλούσαμε για βιβλία, ρούχα, τσάντες, ταξίδια...γυναικείες κουβέντες. Ποτέ δεν είχε γίνει μια παρόμοια συζήτηση για να ξέρω τις απόψεις τους. Εγώ από την άλλη χωρίς να είμαι πουριτανή δεν είμαι απ' τους τύπους του one night stand. Για να φτάσω στο κρεββάτι με κάποιον θα πρέπει να τον ξέρω κάπως, να μου αρέσει και το βασικό να σκέφτομαι πως το πράγμα θα έχει συνέχεια! Εντάξει ίσως είμαι λίγο old fashioned αλλά τι να κάνω; Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα κάνω σεξ με κάποιον μόνο για ένα βράδυ και τέρμα! Απ' ότι αρχίζω και καταλαβαίνω όμως είμαι κάτι σαν τους δεινόσαυρους. Εχω μείνει μάλλον μόνη και το είδος μου πάει να εκλείψει. Μπορεί να υπάρχουν και λίγοι ακόμα που σκέφτονται όπως εγώ αλλά τείνουμε προς εξαφάνιση...κάτι σαν μονάχους μονάχους.... Αλλά ακόμα και οι φώκιες πάνε δυο δυο...μονάχους μονάχους... Οι χελώνες και αυτές καρέτα καρέτα... Εγώ γιατί έχω μείνει μόνη; Δεν παραπονιέμαι, περνάω καλά μόνη μου. Αλλά μέχρι πότε; Περνώ μια καλή/δημιουργική φάση της ζωής μου. Αυτό όμως δε σημαίνει πως όποιοι είναι σε μια δημιουργική φάση δεν έχουν χώρο για ένα σύντροφο. Μπορεί επειδή είμαι ευχαριστημένη και καθόλου αγχωμένη να μη με νοιάζει αν θα βρω κάποιον. Κάποτε είχα αγχωθεί αλλά μου πέρασε. Νομίζω πως αυτή η αγωνία να βρεις κάποιον βγαίνει έντονα προς τα έξω. Είναι κάτι που απωθεί το άλλο φύλο! Οσο δε σε πολυνοιάζει βλέπεις πως οι άλλοι έρχονται...το άγχος που έχουν όμως, πρέπει να μοιάζει με το άγχος που είχα εγώ κάποτε... Απίστευτο πόσο μ' ενοχλεί! Δεν υπάρχει κάποιος συμπαντικός συντονισμός όπου θα συναντάς τους αγχωμένους άντρες όταν είσαι και συ αγχωμένη; Απ' ότι φαίνεται ο Κοέλιο έχει πάρει πολύ κόσμο στο λαιμό του.... Πόσοι πιστέψαμε πως όταν θέλουμε πολύ κάτι το σύμπαν θα συνωμοτήσει να το αποκτήσουμε; Σίγουρα πολλοί! Ακόμα και οι φίλες που έγιναν ξαφνικά σούπερ προοδευτικές κάποτε δε μιλούσαν όπως προχθές! Δε μιλούσαν για one night stands και άλλα που κοκκινίζω πάλι που τα θυμάμαι! Πως άλλαξαν τόσο; Εγώ έμεινα πίσω και κείνες προχώρησαν; Είναι πρόοδος να κάνεις αυτό που κάποτε λέγαμε πως κάνουν οι άντρες και δεν το χωρούσε το μυαλό μας. Είναι πρόοδος να απομονώνεις τη σεξουαλική πράξη από κάθε είδους συναίσθημα; Για μένα δεν είναι. Δεν είμαι δε, καθόλου σίγουρη πως και κείνες αν ήταν ελεύθερες θα έκαναν αυτά που προτρέπουν εμένα να κάνω.... Τελικά ίσως καμία να μην άλλαξε...αλλάζουν οι καιροί όμως....

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Φαντάσματα...

Φαντάσματα έχουμε όλοι μας... Οχι εκείνα που περπατούν και κάνουν φασαρίες και ζημιές τα βράδια. Τα άλλα....... Εκείνα που έχουμε καλά κρυμμένα στις ντουλάπες και αρκεί μια κουβέντα για να πεταχτούν έξω και μετά άντε να τα μαζέψεις... Είναι όλα τα λάθη που έχουμε κάνει... Ιστορίες που δεν έχουμε ξεχάσει εντελώς.... Ανθρωποι που πληγώσαμε ή μας πλήγωσαν... Χωρισμοί που μας πόνεσαν... Είναι πολλά, που συνήθως νομίζουμε πως έχουμε ξεχάσει αλλά φτάνει μια λέξη για να μας τα ξαναθυμίσει. Χανόμαστε στις αναμνήσεις, καλές ή άσχημες και δε μπορούμε να συμμαζέψουμε όσα νομίζαμε ξεχασμένα και να τα χώσουμε ξανά στο κουτί όλων αυτών που θέλουμε να ξεχάσουμε! Εκεί στο πίσω πίσω μέρος του εγκεφάλου. Και ποιος δεν έχει σκελετούς καλά κρυμμένους εκεί πίσω; Είναι η φίλη που σου έβαλε τις φωνές, ίσως να χε και δίκαιο...εκείνη που σου έκοψε και την καλημέρα... Πέρασε καιρός, δεν ήξερες τι να κάνεις για να την προσεγγίσεις κ' έτσι έχετε μήνες να μιλήσετε. Παριστάνεις πως δεν έγινε, πως το ξέχασες...μα σε πονάει... Είναι το αγόρι που είχες ερωτευθεί τότε... Εκείνον που πλήγωσες..... Οταν κατάλαβες το λάθος σου ήταν αργά. Σε είχε ξεπεράσει. Εσύ όμως; Τον ξεπέρασες ποτέ; Tον φέρνεις από καιρού εις καιρόν στο μυαλό σου γνωρίζοντας πως ήταν ο καλύτερος... Πόσο σε πονάει αυτή η παλιά πληγή...... Ακόμα και κείνη η παιδική φίλη που σου φέρθηκε τόσο πρόστυχα... Δεν είναι πως νοιάζεσαι γι αυτήν...όταν θυμάσαι όμως, μετά από τόσα χρόνια, τι σου έκανε θυμώνεις... Μερικά από τα δικά μου 'φαντάσματα'. Μπορεί να μη φοράνε σεντόνια και να μην κυκλοφορούν στο σπίτι τα βράδια, κυκλοφορούν στο μυαλό όμως τη μέρα... Δεν κάνουν θορύβους, δεν ξυπνάνε κανένα.... Δεν τρομάζουν κανέναν... Οταν έρχονται με στενοχωρούν... Για όσα έκανα, όσα δεν έκανα, άλλα που μου έκαναν... Τα δικά μου φαντάσματα είναι μνήμες που προσπάθησα χωρίς επιτυχία να ξεχάσω. Τις έκρυψα κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού, θεωρώντας πως περνώντας ο χρόνος θα ξεθώριαζαν όπως οι σελίδες ενός παλιού βιβλίου. Μπορεί και να ξεθώριασαν λίγο, έρχονται ώρες όμως που ακούω ένα τραγούδι, ακούω ένα όνομα, με ρωτάνε για κάτι σχετικό... Ξυπνάνε τότε τα φαντάσματα, βγαίνουν δίχως να ρωτήσουν από το κουτί...τη ντουλάπα...όπου βρίσκονται χωμένα... Και κει που νόμιζα πως είχα ξεχάσει...θυμάμαι ξανά κάτι που πονάει. Ολη η προσπάθεια να τα καταχωνιάσω στην ακρούλα του μυαλού μου πάει στράφι. Είναι ξανά ελεύθερα και τα σκέφτομαι ξανά! Αντε πάλι απ' την αρχή να προσπαθώ να τα βάλω πίσω στη θέση τους.... Διπλή προσπάθεια! Την πρώτη φορά που τα έκρυψα, που νόμισα πως είχα ησυχάσει ήταν πριν λίγο ή πολύ καιρό. Οταν ελευθερώνονται, όπως το τζίνι απ' το μπουκάλι χρειάζεται διπλή και τρίδιπλη προσπάθεια να τα καταχωνιάσω ξανά... Ασε που μετά έχουν μάθει το κόλπο και ξέρουν πως να βγαίνουν... Ο μόνος τρόπος να τα ξορκίσω είναι το γέλιο, αλλά κι αυτό δε βγαίνει εύκολα στις μέρες μας...

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Σύγχρονες Σταχτοπούτες...

Το κομμωτήριο είναι το μόνο μέρος που χαζεύω περιοδικά. Λίγο πρόλαβα να διαβάσω από την αρχή μιας ιστορίας που ήταν ένα σύγχρονο παραμύθι. Η κοπέλα του τελευταίου Κένεντι. Περιέγραφε πως άρχισε η σχέση τους. Δεν πρόσεξα αν τα λόγια ήταν ακριβώς δικά της ή της δημοσιογράφου που της πήρε τη συνέντευξη αλλά τι σημασία έχει;... Μιλούσε για το πρώτο τους φιλί, αναφερόταν σ' αυτόν λέγοντας 'ο πρίγκιπας μου'. Και εκεί που το διάβαζα, αναρωτήθηκα πόσες από μας συναντήσαμε κάτω από ειδυλλιακές συνθήκες τον καλό μας; Πόσες από μας ερωτευθήκαμε έστω μια φορά κάποιον που να είναι πλούσιος, διάσημος και έξυπνος; Και καλά εμείς μπορεί να ερωτευθήκαμε έναν μοντέρνο πρίγκιπα...αυτός όμως μας ερωτεύθηκε παράφορα; Πόσες από μας έχουμε ζήσει το παραμύθι της Σταχτοπούτας; Αυτά που διηγούνται μερικές γυναίκες και μοιάζουν τόσο να έχουν βγει από κάποιο παραμύθι που μας διάβαζε η γιαγιά...έχουν συμβεί αληθινά; Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να τα πιστέψω; Ισως γιατί μοιάζουν με σενάριο. Ποια από μας δεν έχει δει το 'Pretty Woman'; Ποια δεν έχει ονειρευτεί πως είναι η φτωχή καλή κοπέλα που την ερωτεύεται ο όμορφος πλούσιος δυναμικός άντρας; Και εντάξει μπορεί να τους συνέβη μια δυο φορές... Πως γίνεται όμως όλοι οι πλούσιοι και διάσημοι να έχουν μόνο τέτοιες ιστορίες; Κι εμένα μ' αρέσει ο George Clooney... Αν τύχει (που δεν πρόκειται)να τον συναντήσω είμαι σίγουρη πως δε θα μ' ερωτευθεί κεραυνοβόλα! Ούτε πρόκειται να πει εκείνες τις μοναδικές ατάκες στο πρώτο μας φιλί. Πως γίνεται και μερικές παντελώς άγνωστες κοπέλες όχι απλά γνωρίζουν τους ελάχιστους straight εργένηδες, που είναι ωραίοι, πλούσιοι και διάσημοι; Και πως γίνεται και εκείνοι πέφτουν ξεροί μόλις τις δουν; Και να το πιστέψω μέχρι εδώ. Αλλά αυτό το πρώτο φιλί κάτω από την πανσέληνο σε μια ονειρεμένη περιοχή... Πολλές ιστορίες υποτίθεται πως άρχισαν έτσι... Μερικά χρόνια μετά το γάμο και τα παιδιά όμως πόσες φορές δε μάθαμε ότι εκείνος ήταν ναρκομανής ή αλκοολικός; Πόσες φορές στο διαζύγιο δεν έχουν ακουστεί τραγικές ιστορίες κακοποίησης ή άλλα φοβερά πράγματα που επίσης δεν έχουν συμβεί σε μας;.... Ευτυχώς δηλαδή!! Γι αυτό τελικά δεν πιστεύω τις ιστορίες της Σταχτοπούτας. Γιατί όταν τελειώνουν (και τελειώνουν πιστέψτε με)έχουν πολύ άσχημους χωρισμούς. Οι ιστορίες που ξεκίνησαν σαν το παραμύθι της γιαγιάς τελειώνουν εκτοξεύοντας εκατέρωθεν απίστευτες κακίες. Δυο άνθρωποι που υποτίθεται ξεκίνησαν τόσο ρομαντικά και παραμυθένια όταν τελειώνουν θυμίζουν άλλη ταινία.... Ξεκίνησαν σαν το 'Pretty Woman' και τελειώνουν σαν το 'Fatal Attraction'. Ξεκινάνε όπως δεν έχει ξεκινήσει καμία από τις δικές μου τουλάχιστον σχέσεις και τελειώνουν, ευτυχώς, όπως δεν τελείωσε και καμία. Μια σχέση που ξεκινάει τόσο όμορφα δεν μπορεί να έχει ένα τόσο τραγικό τέλος. Γι αυτό δεν τις πιστεύω αυτές τις ροζ ιστορίες. Τα σενάρια είναι σαν τα παραμύθια... Αγόρι γνωρίζει κορίτσι...προβλήματα πολλά που πάντα λύνονται και έχουμε το πολυπόθητο happy end. Οι σύγχρονες ιστορίες της Σταχτοπούτας δεν έχουν ποτέ καλό τέλος...ίσως γι αυτό δε μ' αρέσουν...θέλω ολόκληρο το παραμύθι...όχι τη νέα έκδοση με την ψεύτικη αρχή και το κακό τέλος.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Γνωριμίες...

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος γνωριμιών; 
Αν είσαι μια γυναίκα με κάποιες αρχές, που δε σου αρέσει να 'στήνεσαι' μόνη σε μπαράκια περιμένοντας το πρώτο καμάκι; Οταν όλες οι φίλες σου έχουν παντρευτεί; 
Οταν οι άλλες έψαχναν το γαμπρό εσύ δούλευες, ταξίδευες ή ζούσες σε άλλες χώρες... 
Οταν αποφάσισες να γυρίσεις στην πατρίδα κατάλαβες πως δεν είσαι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη... 
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το ίδιο δε συμβαίνει με τους άντρες! 
Κάποιος , πέρυσι νομίζω, μου είπε πως γυναίκες σαν εμένα που ασχολήθηκαν με πολλά, αλλά όχι με την προσωπική τους ζωή να μην παραπονούνται που μένουν μόνες! 
Δηλαδή ή μικρός μικρός παντρέψου;.... 
Δεν το καταλαβαίνω αυτό. 
Επίσης δεν καταλαβαίνω τους άντρες που σα να φοβούνται τις γυναίκες που έχουν εμπειρίες ζωής περισσότερες από τις δικές τους. 
Προσωπικά αρνούμαι να χαμηλώσω τον πήχη και προφανώς αυτό είναι ένα θέμα...
Πως γνωρίζεις λοιπόν ενδιαφέροντες άντρες; 
Ποιος είναι ο σωστός τρόπος; 
Οι φίλες είναι παντρεμένες και βρισκόμαστε για καφέ, γιατί όταν βγαίνουν, βγαίνουν με άλλα παντρεμένα ζευγάρια... 
Εκτός από την κολλητή μου και τον άντρα της που είναι ψυχούλες δεν έχουν τέτοια κωλύματα. 
Οι γνωστοί μου άντρες έχουν προσκλήσεις από ζευγάρια... 
Εγώ, ούτε λεπρή να ήμουν! 
Ενας δημοσιογράφος φίλος κάποτε μου είχε πει 'ρε Σ.... αν ήσουν λίγο ασχημούλα, λίγο χοντρούλα, λίγο καμπούρα δε θα είχες κανένα πρόβλημα'.... 
Με λίγα λόγια μια γυναίκα εμφανίσιμη και έξυπνη ταυτόχρονα είναι χαμένη από χέρι. 
Δεν προσπαθώ να πλασάρω τον εαυτό μου...προσπαθώ να καταλάβω. 
Εχει να κάνει με την έλλειψη αυτοπεποίθησης των αντρών; 
Η αλήθεια είναι πως έχουν μείνει και πάρα πολύ λίγοι άντρες που αξίζουν.... 
Οι περισσότεροι όταν φτάνουν τα 30 αρραβωνιάζονται ή παντρεύονται. 
Από τα 40 και πάνω είναι όλοι πια παντρεμένοι με παιδιά. 
Οσοι είναι διαζευγμένοι συνήθως δεν έχουν καμιά διάθεση να ξανά δεσμευτούν. 
Δηλαδή τι μένει; Μετρημένοι.... 
Κι απ' αυτούς που μένουν ελάχιστοι είναι αυτοί που αξίζει να τους γνωρίσεις. 
Καταλήγουμε λοιπόν στους ελάχιστους που αξίζουν και μιας και είναι τόσο λίγοι που σε ορισμένα πράγματα πρέπει να χαμηλώνεις τον πήχη. 
Οχι φυσικά στο θέμα της ευφυίας. 
Στο ψέμα και στη βλακεία δε μπορώ να κάνω σκόντο! 
Ούτε θέλω να ξεκινήσω κάτι με έναν άντρα που έχει ξεκαθαρίσει εκ των προτέρων πως δε θέλει να δεσμευτεί.... 
Μερικοί δεν το λένε ακριβώς έτσι και αυτό είναι το χειρότερο. 
Οταν όμως σου λένε πως θέλω να βλεπόμαστε μια δυο φορές τη βδομάδα...τι καταλαβαίνεις; 
Ακόμα και στις πρώτες σχέσεις μας βλεπόμασταν περισσότερο! 
Και όταν ξεκινάς κάτι και ελπίζεις, κάποια στιγμή όμως σου πετάνε και το 'εγώ δε θέλω ούτε να συζήσω'... 
Οταν εσύ θέλεις ένα σύντροφο, αυτός προφανώς θέλει κάτι εφήμερο. 
Ετσι λιγοστεύουν οι ετεροφυλόφιλοι άντρες που είναι και αξιόλογοι...λιγοστεύουν δραματικά!! 
Δεν είμαι απελπισμένη, από μια σχέση που δε με εκφράζει προτιμώ τη μοναξιά. 
Γνωρίζω όμως γυναίκες που προκειμένου να μείνουν μόνες δέχονται αυτό το (για μένα)λίγο. 
Τις δυο μέρες τη βδομάδα, χωρίς γιορτές και αργίες και με αμφίβολες τις διακοπές το καλοκαίρι. 
Δεν ξέρω ποια περνά καλύτερα τελικά....... 
Ξαναγυρνώ στο αρχικό ερώτημα λοιπόν. 
Τους αξιόλογους ετεροφυλόφιλους άντρες που θέλουν να δεσμευτούν, που ή μάλλον πως τους βρίσκεις; 
Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα! 
Μήπως κρύβονται; γιατί έχει περάσει καιρός και δε συνάντησα κανέναν! 
Πάρτυ δε γίνονται πια και αν γίνονται είναι μεταξύ ζευγαριών. 
Υπάρχει κάποιος τρόπος να γνωρίσεις τους δυο τρεις αξιόλογους άντρες που έχουν μείνει; 
Είναι ειδικός χώρος ή τρόπος; 
Εγώ στο δρόμο πάντως μετά από ενάμιση χρόνο έναν συνάντησα ένα πρωί και δεν τον ξαναείδα. 
Προφανώς δε συχνάζω στα σωστά μέρη....

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Χρόνος και Ερωτας...

Δε θα γράψω για τη σχετικότητα του χρόνου(Αϊνστάιν)αλλά για το χρόνο στην καθημερινότητα μας. Για παράδειγμα πόσος χρόνος χρειάζεται για να περάσεις από τη μια σχέση στην άλλη; Υπάρχει χρονικό όριο; Αν πας κατευθείαν έχεις προλάβει να ξεπεράσεις την προηγούμενη σχέση; Και αν συναντήσεις το μεγάλο έρωτα την επομένη του χωρισμού τι κάνεις; Τον αφήνεις γιατί είναι νωρίς; Η μήπως αν συναντήσεις το μεγάλο έρωτα σημαίνει πως έχεις ξεπεράσει τον προηγούμενο; Εγώ πάντως το πιστεύω αυτό! Πιστεύω δηλαδή πως δεν υπάρχει όριο. Μπορεί να χρειάζεσαι χρόνο να ξεπεράσεις τη σχέση που άφησες αλλά αν μπορέσεις να ερωτευτείς ξανά αυτό σημαίνει πως είσαι έτοιμος. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ο χρόνος περνά και εσύ δε ερωτεύεσαι ξανά. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν αυτό συμβαίνει γιατί δεν έτυχε να συναντήσεις κάποιον που ν' αξίζει τον κόπο ή γιατί δεν είσαι έτοιμος.... Η μήπως όταν μένεις πολύ καιρό μόνος αναπτύσσεις ιδιοτροπίες και δυσκολεύεσαι να βρεις κάποιον που θα σου αρέσει; Συνήθως όταν περνάμε πολύ χρόνο μόνοι μας βολευόμαστε και δε θέλουμε να χαλάσουμε τη ρουτίνα που έχουμε φτιάξει... Από ένα σημείο και μετά προτιμάμε να μένουμε μόνοι παρά να βάλουμε άλλον ένα στη ζωή μας. Και ο καιρός κυλάει και όταν η μοναξιά αρχίζει να μη μας αρέσει πια έχουμε μεγαλώσει πολύ και η εύρεση συντρόφου γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οσο σκέφτομαι το παρελθόν μου τόσο αλλάζω γνώμη... Ολες οι σχέσεις μου ήταν μακροχρόνιες(γι αυτό και λίγες). Περίμενα πάντα να συγχρονιστεί η λογική με το συναίσθημα πριν φύγω. Αυτό σημαίνει πως έμενα λίγο ως πολύ περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν. Τώρα πια είμαι σίγουρη πως πρέπει να είμαστε πιο σκληροί με τον εαυτό μας. Να ακούμε περισσότερο το μυαλό και λιγότερο την καρδιά, όταν πρόκειται για σχέσεις. Οχι μόνο γιατί γλιτώνουμε χρόνο, αλλά και γιατί ο χρόνος που περνάμε προς το τέλος μιας σχέσης δεν είναι ευτυχισμένος! Κάποιος θα πει πως χρειάζεται κι αυτό για να ξεπεράσεις τον άλλον. Και γιατί να μη φύγεις χωρίς να περάσεις το άσχημο εκείνο διάστημα που έχεις πάψει στην πραγματικότητα ν' αγαπάς τον άλλον; Ετσι μειώνεται ο άσκοπος χρόνος που περνάς σε μια σχέση που έχει λογικά τελειώσει και είναι πιο πιθανό να περάσεις μετά λιγότερο χρόνο μόνος σου. Μπορεί και να μην υπάρχει χρονικό όριο μεταξύ των δυο σχέσεων... Οσο λιγότερο όμως μένουμε μόνοι τόσο πιο εύκολα περνάμε σε νέα σχέση. Εντάξει η τύχη παίζει το ρόλο της, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει .... Μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά ο άνθρωπος που θα ερωτευτείς αλλά δε θα έρθει να σου χτυπήσει και το κουδούνι αν δε βγαίνεις.... Και μην περιμένετε από φίλους. Οσο και να θέλουν αφενός μπορεί το 'κελεπούρι' κατ' εκείνους να είναι για πέταμα κατ' εσάς. Ασε που αν δημιουργήσεις μια σχέση με φίλο φίλου και η σχέση δεν πάει καλά έχεις πρόβλημα με το φίλο που σου σύστησε τη σχέση. Και εκείνος έχει μπορεί να έχει πρόβλημα αν ο χωρισμός ήταν άσχημος και καλείται να πάρει θέση. Καλά τα προξενιά από τους φίλους αλλά μπορεί να καταλήξουν σε άσχημα μπερδέματα. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα..... Υπάρχει χρονικό όριο; και αν ναι ποιο είναι; Προσωπικά όσες φορές προσπάθησα να ξεπεράσω μια σχέση ξεκινώντας μια άλλη αμέσως, δε μου βγήκε σε καλό. Από την άλλη όσο περισσότερο μένει κάποιος μόνος τόσο πιο δύσκολο είναι μετά να βρει σύντροφο. Από ένα σημείο και μετά μπορεί να λέει κάποιος πως ψάχνει για σύντροφο αλλά θέλει πραγματικά; Η μάλλον μπορεί να αντέξει μια τόσο μεγάλη αλλαγή στην αγαπημένη(πια)ρουτίνα του; Μήπως τελικά υπάρχει ένα σχετικό όριο; Λίγος χρόνος; Η μήπως ο έρωτας είναι κάτι σχετικό και όχι ο χρόνος;

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Ανύψωση Ηθικού...

Μερικές φορές πιστεύω πως η τύχη παίζει μεγάλο ρόλο! Εχω ξαναγράψει για το θέμα αλλά σήμερα συνέβη κάτι που επιβεβαιώνει τις απόψεις μου. Κάθε πρωί όπως έχω ξαναγράψει βγαίνω για περπάτημα. Την Τετάρτη όμως άργησα. Περισσότερο επειδή μου έτυχε μια αναποδιά. Είχα γράψει ένα κείμενο, το είχα αποθηκεύσει και όταν πήγα να κάνω control c κατα λάθος πάτησα control v.... Για κάποιο λόγο το κείμενο χάθηκε και όσο και αν παιδεύτηκα δεν το ξαναβρήκα. Το γεγονός είναι πως άργησα πολύ, μετά βαρέθηκα λίγο και σκεφτόμουν μήπως να μη βγω. Ευτυχώς μου τελείωσε ο καφές και με τη σκέψη πως δε θα έχω την άλλη μέρα το πρωί, αναγκάστηκα να πεταχτώ τουλάχιστον μέχρι το super market της περιοχής. Τη διαδρομή την έχω κάνει χιλιάδες φορές. Εκείνη τη φορά όμως έτυχε κάτι απρόοπτο! Στα μισά σχεδόν, είδα με την άκρη του ματιού μου έναν ωραίο άντρα που κρατούσε απ' το λουρί ένα σκύλο και μιλούσε με κάποιους μέσα από τα κάγκελα ενός κήπου. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή...ωραίος άντρας με σκύλο στο πεζοδρόμιο – κάποιοι άλλοι σε κήπο σπιτιού. Μιλούσαν για το σκύλο και μου φάνηκαν αστεία αυτό που έλεγαν. Ο,τι πρέπει να βρει μια γυναίκα(ο σκύλος)για να κάνουν παιδάκια(σκυλάκια). Γυρνώντας είδα πως ο άντρας με το σκύλο μιλούσε σε άλλον άντρα που είχε τρία μικρά παιδιά. Γι αυτό και η κουβέντα δεν ήταν αστεία αλλά παιδική. Σταμάτησα γελώντας και καθώς γύρισαν προς το μέρος μου, ζήτησα συγγνώμη που γελούσα αλλά είχα ακούσει την κουβέντα. Ο σκύλος ήταν ένα μεγάλο λυκόσκυλο με υπέροχα μπλε μάτια. Για να τον δω καλύτερα έβγαλα τα γυαλιά του ηλίου που φορούσα και είπα: τι ωραία μάτια που έχει... Ο ωραίος άντρας που τον κρατούσε από το λουρί, χαμογέλασε....μου άπλωσε το χέρι και είπε: είναι διασταύρωση με χάσκι γι αυτό και το χρώμα των ματιών, αλλά κι εσείς έχετε ωραία μάτια...Σπύρος. Τον χαιρέτησα και προφανώς περίμενε ν' ακούσει το όνομά μου. Εκείνη τη στιγμή τα έχασα! Σκεφτόμουν ταυτόχρονα εκατό πράγματα... Καταριόμουν τον εαυτό μου που δεν είχα βαφτεί, που δεν είχα φτιάξει λίγο τα μαλλιά μου, που δεν ήξερα τι να κάνω για να γνωριστούμε περισσότερο, που δεν ήξερα πως ανοίγουν μια φιλική κουβέντα... Και δεν είπα τ' όνομά μου! Ε! ναι...συνάντησα στο δρόμο έναν ωραίο άντρα που μου έκανε και ένα κομπλιμαν και εγώ δεν είπα τίποτα! Του έσφιξα το χέρι που μου έτεινε χαμογέλασα, χάιδεψα λίγο το σκύλο και έφυγα. Πολύ αργότερα σκέφτηκα πως ενάμιση χρόνο τώρα κάνω την ίδια σχεδόν διαδρομή και πρώτη φορά τον συναντώ. Την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη είχε τις μεγάλες απεργίες. Μήπως λοιπόν δούλευε και έβγαζε το σκύλο το βράδυ, αλλά λόγω της απεργίας είχε βγει το πρωί; Βγήκα και την επόμενη μέρα, ίδια ώρα, πέρασα από τον ίδιο δρόμο...ο Σπύρος με το σκύλο πουθενά.... Μπορεί να τον πετύχω αν βγω ίδια ώρα Σάββατο και Κυριακή. Δεν θα γίνει τίποτα αν δεν τον ξαναδώ και ποτέ... Φτάνει αυτή η φορά που τον συνάντησα και μου ανύψωσε το ηθικό! Και το χρειαζόμουν πάρα πολύ αυτές τις μέρες.... Αν δεν είχα χάσει το κείμενο, δεν είχε τελειώσει ο καφές, αν είχα διαλέξει άλλη διαδρομή δε θα τον είχα συναντήσει ποτέ! Να είσαι καλά βρε Σπύρο με τον όμορφο σκύλο σου...

Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

Ντροπή...

Γιατί να ντρέπεσαι; Σε όλους μπορεί να τύχει μια αδιαθεσία, κάτι περίεργο. Πηγαίνεις σε γιατρούς, κάνεις εξετάσεις...δεν είναι τίποτα σου λένε. Αυτός όμως εξαφανίστηκε και αυτό σε βάζει σε σκέψεις. Δεν ξέρεις απ' τη ντροπή αν θες να τον ξαναδείς ποτέ... Οχι πως τον σκέφτεσαι, αλλά για να χαθεί έτσι... Μια αδιαθεσία, κάτι στο ποτό... Συμβαίνουν αυτά. Εχουν συμβεί και σε άλλους. Η αλήθεια είναι πως τρόμαξες πολύ Σου έχουν συμβεί τόσα που ξέρεις αλλά αυτό ήταν διαφορετικό. Ισως ακριβώς επειδή έχεις ζήσει τόσα... Η παιδικά φίλη που έφυγε νωρίς από καρκίνο.... Ο αδερφός της και καλύτερός σου φίλος που άφησε τελευταία πνοή στην αγκαλιά σου... Τόσοι άλλοι φίλοι, πριν κλείσεις τα 20 τότε που όλοι έπιναν και μετά οδηγούσαν μηχανές... Ο φίλος που αυτοκτόνησε.... Η μαμά που έφυγε κι αυτή μετά από τόσα νοσοκομεία, χειρουργεία... Ο θείος Γιώργος που τόσα πέρασε κι αυτός... Πέρασες πολλά όσοι σε ξέρουν απορούν με την αντοχή σου. Απορούσαν δηλαδή μέχρι που ήρθαν οι φοβίες, μετά τη μαμά. Σε 9 μέρες η μαμά κλείνει 10 χρόνια. Και τα θυμάσαι όλα σα να έγιναν χθες.... Είσαι δυνατή, έχεις δει πολλά, έχεις αντέξει πολλά. Ισως γι αυτό σ' ενοχλεί όταν οι άλλοι τρομάζουν. Και το δείχνουν τόσο έντονα... Χάθηκε.... Δε βαριέσαι, ξέχνα το. Θα το ξεχνούσες εύκολα αλλά κάθε φορά που βλέπεις κάτι δικό του θυμάσαι τι έγινε και ντρέπεσαι. Γιατί δεν είχε ξανασυμβεί! Γιατί ξέπεσες στα μάτια του κι ας μη σε νοιάζει... Μα τι σημασία έχει αν μας συμβαίνει κάτι μπροστά σ' έναν ξένο; Δεν τον ξαναβλέπεις και το θέμα έληξε! Τι πιο εύκολο; Ακούγεται εύκολο. Στην πράξη όμως; Γιατί σκαλώνω, εγώ τουλάχιστον στην πράξη; Ισως ακριβώς επειδή με είδε σε μια άσχημη στιγμή ένας ξένος! Επειδή ο κόσμος είναι μικρός και οι άνθρωποι κουτσομπόληδες. Δε θέλω να με συζητάνε ξένοι..... Ενώ δε με νοιάζει η γνώμη τους στενοχωριέμαι.... Πως τα μπλέκω έτσι δεν ξέρω. Ισως να με βοηθούσε να νιώσω καλύτερα αν μπορούσα να εξηγήσω στον άνθρωπο αυτό τι ήταν τελικά αυτό που συνέβη. Επειδή είναι άγνωστος δεν έχω την άνεση να του μιλήσω και αυτό μ' ενοχλεί... Δε θα έπρεπε να με νοιάζει τι σκέφτεται για μένα κάποιος που γνωρίζω ελάχιστα. Ειδικά σήμερα που τελείωσα με τους γιατρούς και τις εξετάσεις. Ειδικά σήμερα που ξέρω πως είμαι καλά... Γιατί εξακολουθώ να ντρέπομαι; Ακόμα και μετά την ανύψωση του ηθικού που είχα; Τόσο πολύ μετράει το τι θα σκεφτεί ένας ξένος ή μήπως τρόμαξα πολύ;