Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Κλέφτες Ονείρων...

Και ξαφνικά σου αφαιρούν τη ζωή.

Αυτό που είχες ονειρευτεί, είχες σχεδιάσει, είχες πασχίσει.....

Ποιος έχει το δικαίωμα αυτό;

Ποιος μπορεί να παίρνει σχέδια και όνειρα;

Τους κόπους σου.....

Διάβαζες μια ζωή...

Μάζεψες πτυχία που δε μπόρεσες να χρησιμοποιήσεις.

Τόσες ώρες σκυμμένη πάνω απ' τα βιβλία...

Τόσα έξοδα.......

Τόσα χρόνια στο εξωτερικό...

Τα καλύτερα, τα πιο δύσκολα πανεπιστήμια.

Δε γκρίνιαξες όμως.

Το δέχτηκες όπως τόσοι άλλοι.

Εβαλες πλώρη γι αλλού.....

Τα κατάφερες.

Περήφανη πια άρχισες να κάνεις άλλα σχέδια, άλλα όνειρα.

Και μια μέρα έρχεται κάποιος και στα κλέβει.

Ποιος κλέβει τα όνειρα;

Πως μπορεί κάποιος να κλέψει τα όνειρα σου;

Και τι να κάνεις γι αυτό;

Να φωνάξεις δικηγόρο, δικαστή;......

Τι να τον κάνεις αυτόν τον κλέφτη;

Δε μπορείς να τον πας φυλακή.

Είχε αρχίσει καιρό τώρα να κλέβει, άλλα δε μίλαγες.

Νόμιζες θα σταματήσει.

Μήπως φταις και συ;

Σου έκλεψε πρώτα κομμάτι απ' το μισθό.....

Πήρε τη μισή σύνταξη της γιαγιάς σου.....

Δε μίλησες......

Σκέφτηκες πως θα σταματούσε κάποτε.

Αυτό το κάποτε......

Νόμιζες πως θα ικανοποιηθεί στα λίγα.

Πόσο αφελής ήσουν!

Οταν δε φωνάξεις απ' την αρχή κανένας κλέφτης δε σταματά!

Και να τώρα που κατάντησες.....

Να σου κλέβει ακόμα και τα όνειρα....

Να μην μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον σου!

Ποιο μέλλον δηλαδή που κοντεύει να σου αρπάξει και το παρόν!

Φώναξε λοιπόν!

Κάνε κάτι!

Πως κάθεσαι και αφήνεις τον κλέφτη να σου αδειάζει το σπίτι;

Τη ζωή;.....

Ολα όσα πάλεψες τόσα χρόνια;...

Πως τα παίρνει;

Γιατί;

Μην τον αφήνεις.....

Ελεος πια!

Κάνε κάτι!!