Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2015

Τα λέμε;

Συναντάς έναν φίλο στο δρόμο, πηγαίνετε για καφέ, συζητάτε...
Αποχαιρετιέστε με ένα: 'τα λέμε'.
Αυτό το 'τα λέμε' πόσο γελοίο είναι...
Στο εξωτερικό όταν αποχαιρετάς κάποιον κανονίζεις πότε θα τηλεφωνηθείτε ξανά για να βρείτε τη μέρα που θα ξανασυναντηθείτε.
Στην Ελλάδα έχουμε αυτόν τον εντελώς φλου χαιρετισμό που δε σημαίνει τίποτα.
Μάλλον σημαίνει...πως δεν θα συναντηθείτε.
Πως δεν θα τηλεφωνήσει κανένας.
Γιατί όταν το αφήνεις στην τύχη ακόμα κι όταν θέλετε να συναντηθείτε ξανά κανένας δεν κάνει το πρώτο βήμα.
Συνήθως έτσι γίνεται τις περισσότερες φορές.
Είμαστε λίγο 'χύμα' λαός φοβάμαι.
Πολλά τα αφήνουμε στην τύχη.
Ισως κάποιοι είναι υπερβολικά περήφανοι για να σηκώσουν το τηλέφωνο πρώτοι.
Η κάποιοι έχουν λιγότερη αυτοπεποίθηση από άλλους.
Κάποιοι μπορεί να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο...
Νομίζω πως οι άντρες μεταξύ τους δεν το κάνουν αυτό.
Περισσότερο είναι γυναικείο ζήτημα...ή όταν οι φίλοι δεν ανήκουν στο ίδιο φύλο;

Μου έρχεται μια σκέψη στο μυαλό...
Μόνο μια γυναίκα θα προσπαθούσε να βγάλει νόημα από δυο λέξεις.
'Τα λέμε'.

Τελικά είναι θέμα ανομοιογένειας των δυο φύλων ή Ελληνική συνήθεια;...






Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Συγνώμη

Συγγνώμη που είμαστε εδώ Που σπαταλάμε τον χρόνο σας Συγγνώμη Συγγνώμη που αναπνέουμε τον αέρα σας Που βαδίζουμε στο έδαφός σας Που στεκόμαστε στη θέα σας Συγγνώμη Ναι, συγγνώμη Συγγνώμη που δείχνουμε έτσι όπως είμαστε Συγγνώμη που ενοχλούμε όταν ξεκουράζεστε Κάνετε ήδη αρκετά για μας Συγγνώμη που δεν είμαστε ευγνώμονες και ευτυχισμένοι Δεν είμαστε ευγνώμονες αρκετά Και για το ότι το όνομά μου δεν είναι Ντέϊβιντ Ή Κάθριν Ή Μέϊ Αλλά Ρασίντ Χόλτα Και Αρντίτα Συγγνώμη που καθόμαστε στα τρένα και στα λεωφορεία σας Και στα παγκάκια σας στον ήλιο Και συγγνώμη που δεν φέραμε τίποτα μαζί Και ότι το μόνο που έχουμε είναι μια ιστορία Ούτε καν χαρούμενη ιστορία..

Συγγνώμη – Ποίημα από ένα παιδί πρόσφυγα, από τη Βοσνία

Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2015

Ξεσκαρτάρισμα


Ισως επειδή αποφάσισα να ξαναγυρίσω στην μπλογκόσφαιρα...
Εκανα ένα ξεσκαρτάρισμα από τα blogs που ακολουθούσα.
Κάποια είχαν κλείσει χρόνια.
Αλλα έγιναν ιδιωτικά και αφού δεν μου έστειλαν πρόσκληση δεν μπορούσα να διαβάσω.
Κάποια που δεν λειτουργούσαν πια αλλά είχα δεθεί με τον άνθρωπο που έγραφε...δεν μπόρεσα να τα σβήσω.
Εσβησα όμως ένα δυο κατά λάθος.
Συγχωρήστε με εσείς που γράφετε ακόμα το 2015 και σας έσβησα.

Θα σας ξαναβρώ...ελπίζω.