Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Στο Καλό Ζιλμπέρτο!!

Απόλυτη Ησυχία...

Καμιά φορά κάθομαι στην απόλυτη ησυχία του σπιτιού και σκέφτομαι πολλά. Οχι τα γεγονότα που συμβαίνουν κάθε μέρα. Σκέφτομαι δικά μου θέματα. Μπορεί να ζούμε πολλά όμως έρχονται στιγμές που μας ενδιαφέρει αποκλειστικά και μόνο ο μικρόκοσμος μας. Τα δικά μας θέλω, τα δικά μας γιατί... Κλείνουμε έξω τη ζωή λες και δεν είμαστε μέρος της και ασχολούμαστε με τα μικρά δικά μας προβλήματα. Η φίλη που έπαψε να μου μιλάει, η άρρωστη θεία, τα προβλήματα με τον πατέρα μου...η μαμά που δεν παύει να μου λείπει... Μες την ηρεμία θυμάμαι πολλά. Αλλα ευχάριστα άλλα όχι. Η τελευταία γάτα μου, ο πρώην που με πλήγωσε, ο πρώην που δεν κράτησα... Τα λάθη που έχω κάνει και εξαιτίας τους η ζωή μου είναι καλή, κακή, μέτρια, ανάλογα με τη διάθεση που θα ξυπνήσω το πρωί και απ' τον καφέ που θα φτιάξω. Γράφω και σ' αυτό το blog και συχνά αναρωτιέμαι αν διαβάζει κανένας τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου. Μερικές φορές η αυτοπεποίθησή μου πέφτει πολύ, άλλες είμαι χαρούμενη χωρίς σοβαρό λόγο. Δεν έχω mood swings...συνήθως το ποτήρι το βλέπω μισογεμάτο. Εδώ όμως βγάζω για κάποιο λόγο όλη την απαισιοδοξία μου. Νομίζω όμως πως όλοι περνάμε εποχές στη ζωή μας που είμαστε περισσότερο ευάλωτοι... Ισως και περισσότερο ευαίσθητοι.... Εγώ είμαι από τη φύση μου ιδιαίτερα ευαίσθητη. Κάποιος μου είχε πει πως είναι ένα απ' τα ελαττώματα μου. Προσωπικά δεν το νομίζω, αλλά δε θα κρίνω τον τρόπο που με βλέπουν οι άλλοι. Τι νόημα έχει όμως να νοιαζόμαστε για το πως μας βλέπουν οι άλλοι; Σημασία δεν έχει το πόσο εκτιμούμε εμείς τον εαυτό μας; Κάτι στιγμές όπως αυτή που ζω τώρα το μυαλό μου πάει μόνο στα λάθη που έχω κάνει. Δεν ξέρω γιατί. Σαν να βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. Μπορεί να φταίει το πρωινό ξύπνημα. Απο τις λίγες φορές που δεν ξύπνησα με κέφι. Ούτε να βγω για τρέξιμο δεν είχα όρεξη..... Αυτό θα φταίει. Πάντα το πρωινό τρέξιμο με βοηθά. Μου φτιάχνει την ημέρα! Γιατί όμως δεν είχα όρεξη; Και σπίτι που κάθισα δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο. Οταν δεν ξεκινάω με κέφι τη μέρα στο τέλος της νοιώθω πάντα άσχημα. Σκέφτομαι όλα όσα είχα σκοπό να κάνω και δεν έκανα και αρχίζω το αυτομαστίγωμα. Θυμώνω που δεν έκανα αυτό ή εκείνο. Καμιά φορά όσα και να κάνω πάντα θα μαλώνω τον εαυτό μου για το ένα που ξέχασα. Είναι αυτές οι περίεργες μέρες. Θέλω να πιστεύω πως έχει να κάνει με τις αλλαγές των εποχών. Η θεία μου το απόγευμα μου είπε πως φταίει που μας ψεκάζουν! Το έχω ακούσει ξανά αυτό... Μου φαίνεται πολύ αστείο...είναι δυνατόν να μας ψεκάζουν; Το χειρότερο είναι πως υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που το πιστεύουν. Κάποιος ξεκίνησε αυτή τη θεωρία(του ψεκάσματος) και όσο πάει γίνεται πιστευτή από περισσότερο κόσμο. Φαίνεται τα παιδιά στο Σύνταγμα τη γλύτωσαν....