Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Οι online φίλοι μας...

Διαπιστώνω πως οι άνθρωποι ανοίγονται πολύ εύκολα στους online φίλους τους. Είμαι στο facebook δυο τρία χρόνια. Εχω ένα χρόνο και κάτι που ξεκίνησα ένα blog. Πριν αρκετούς μήνες απέκτησα και ένα λογαριασμό στο twitter. Εχω προσωπική πείρα πια... Παρατηρώ ανθρώπους με τους online φίλους τους! Είναι άνθρωποι που δεν τους έχουμε συναντήσει ποτέ και πιθανότατα να μην τους γνωρίσουμε ποτέ από κοντά. Πιθανό να μη μας νοιάζει και αν θα τους δούμε ποτέ από κοντά. Τότε γιατί μας λένε τα πολύ προσωπικά τους; Γιατί τους είναι εύκολο να μας 'εμπιστευτούν'; Δεν είμαστε ειδικοί. Είμαστε άνθρωποι με τους οποίους 'μίλησαν' κάποιες φορές online. Προφανώς η ανωνυμία μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς. Κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη και δεν βλέπουμε τον άλλον. Ανοίγουμε λοιπόν την καρδιά μας στον ξένο που 'γνωρίσαμε' chatting με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Από προσωπική εμπειρία μπορώ να μιλήσω για ανθρώπους που δε γνωρίζω,που δεν ξέρω καν το αληθινό τους όνομα, παρά μόνο κάποιο nick name. Κάποιοι από αυτούς μου έχουν γράψει στο email μου για να πουν κάτι που τους απασχολεί, ή για να ζητήσουν ακόμα και γνώμη. Κάποιος θα πει κάτι για να το βγάλει από μέσα του γιατί ο online φίλος από την άλλη άκρη διαβάζει το μήνυμά του. Ισως είναι ένα είδος ανακούφισης. Αντί να πληρώσεις τον ψυχαναλυτή, τα λες στον άγνωστο και δε σου στοιχίζει και τίποτα! Αυτό όμως μήπως δείχνει κάτι άλλο; Απομόνωση..μοναξιά; Τι έγινε η φιλία; Η γειτονιά; Γεμίσαμε πολυκατοικίες, δεν ξέρουμε και δε μας νοιάζει ποιος μένει δίπλα μας και επικοινωνούμε διαδικτυακά. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερα ή χειρότερα. Δε νομίζω πως μπορεί να πει κανείς με σιγουριά. Τα πάντα πλέον γίνονται μέσω internet. Από τη μια είναι ευκολία. Οτι χρειάζεσαι από φαγητό μέχρι ρούχο μπορείς να το παραγγείλεις και να σου το φέρουν στην πόρτα σου. Προσωπικά μου λείπει η βόλτα στα μαγαζιά. Μου λείπει η βόλτα που κάναμε παλιά με τις φίλες... Δεβ ξέρω γιατί σταμάτησε αυτό. Φταίνε τα μεγάλα εμπορικά κέντρα; Η αποστάσεις; Οι δουλειές; Η δυσκολίες να δεις τις φιλενάδες σου που παλιά τις έβλεπες καθημερινά; Και όταν σήμερα μπορείς να παραγγείλεις τα παπούτσια σου στη Νέα Υόρκη και το Μιλάνο, εσύ θα τρέξεις στην Ερμού; Μιλάς με το φίλο στη Γαλλία, πίνετε καφέ καθένας στο σπίτι και τη χώρα του. Και μετά πέφτεις και στο κρεβάτι και κανένας δε σου τραβάει το πάπλωμα. Κανένας όμως δε σε παίρνει και αγκαλιά. Κανένας δε θα σου κρατήσει το χέρι. Αν αυτό δε λέγεται απομόνωση τι να πω; Εδώ βλέπεις στο facebook και οτιδήποτε τους τύχει το γράφουν! Μερικά πράγματα δεν τα καταλαβαίνω. Είναι υπερβολικά για μένα. Μπορεί το πρόβλημα να είναι δικό μου. Είναι αγαπημένη συνήθεια όμως να πηγαίνω στο βιβλιοπωλείο της περιοχής μου για ν' αγοράζω βιβλία, αντί να τα παραγγείλω στο Amazon...όπως κάνει ο περισσότερος κόσμος πια. Μήπως αρχίζω και γίνομαι σαν τους ηλικιωμένους που αρνούνται να ασχοληθούν με τις νέες τεχνολογίες;