Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Καλύτερα μόνος???.....

Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό άρχισα να σκέφτομαι τα ζευγάρια που γνωρίζω.

Παντρεμένα ή όχι.

Χωρίς δυσκολία μπόρεσα να απαριθμήσω για το κάθε ένα ζευγάρι αρκετούς λόγους για τους οποίους δε θα έπρεπε να είναι μαζί!

Οι περισσότερες φίλες μου, δυστυχώς, παντρεύτηκαν γιατί έτσι συνηθίζεται.

Γιατί μια γυναίκα όταν φτάσει σε μια ηλικία πρέπει να παντρευτεί και να κάνει ένα ή δύο παιδιά.

Πρέπει επίσης να είναι η κυρία τάδε.

Για να μη λέει ο κόσμος!

Λες και η γνώμη του κόσμου είναι πιο σημαντική από αυτό που εμείς θέλουμε πραγματικά να κάνουμε στη ζωή μας!

Η μία φίλη παντρεύτηκε με συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Στην επέτειο των δυο ετών της κάθε σχέσης της ρωτούσε το αγόρι που ήταν μαζί αν είχε σκοπό να την παντρευτεί.

Αν η απάντηση ήταν όχι, χώριζε αμέσως, όσο και να τον αγαπούσε.

Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες βρήκε εκείνον που απάντησε θετικά.

Μια άλλη φίλη είχε άλλο πρόγραμμα.

Είχε σχεδιάσει τα προσόντα που θα έπρεπε να έχει ένας άντρας για σύζυγος και πατέρας των παιδιών που θα έκανε.

Ο έρωτας φυσικά δεν έπαιζε κανένα ρόλο στα προγράμματα αυτά.

Και οι δυο αυτές περιπτώσεις, μετά τα πρώτα χρόνια και αφού ήρθαν και τα παιδιά, σε συζητήσεις που κάναμε, είδα ότι μένουν γιατί έτσι πρέπει, όχι γιατί είναι ευτυχισμένες!

Α! Και γιατί τους αρέσει να είναι οι κυρίες των κυρίων.

Ενας παιδικός μου φίλος παντρεύτηκε μια γυναίκα, που από κουβεντούλες που είχαμε κάνει ήξερα πως δεν του άρεσε.

Οταν τον ρώτησα μετά το γάμο γιατί τη διάλεξε, η απάντηση με άφησε άφωνη.

Εκείνος ήταν(όπως μου είπε)σε ηλικία γάμου, εκείνη ήταν υγιής(για να κάνει τα παιδιά τους)και ελεύθερη.

Υγιείς γυναίκες...σε λίγο θα τις κοιτάζουν και στα δόντια σαν τα άλογα...ο έρωτας αναρωτιέμαι δεν παίζει κανένα ρόλο?

Αλλος γνωστός παντρεύτηκε και αυτός για τους ίδιους λόγους και μετά το δεύτερο παιδί άρχισε να κάνει εξωσυζυγικές σχέσεις.

ΟΚ, αυτή η περίπτωση φαντάζομαι είναι η πιο συνηθισμένη, δε έτυχε δηλαδή μόνο στο δικό μου γνωστό.

Αλλος ένας οικογενειακός φίλος, δηλωμένος εργένης, παντρεύτηκε γιατί έτυχε η φίλη του να μείνει έγκυος την ίδια βδομάδα που πέθανε ο πατέρας του και πήρε την απόφαση συναισθηματικά φορτισμένος.

Περιττό να πω ότι μετά από τρία χρόνια ο γάμος είναι εντελώς συμβατικός.

Εκείνος βγαίνει με τους δικούς του φίλους και εκείνη με τους δικούς της.

Ανέφερα μόνο μερικά ζευγάρια που γνωρίζω καλά.

Η μόνιμη απορία μου είναι πως είναι δυνατόν τα παιδιά που ζουν σ' αυτούς τους συμβατικούς γάμους,όπου το ζευγάρι μένει μαζί από συνήθεια, βόλεμα ή για να μην πει ο κόσμος ότι είναι χωρισμένοι, πως είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν στο περιβάλλον αυτό να μην έχουν προβλήματα!

Δε θα ήταν καλύτερα οι γονείς να χώριζαν και να ήταν ευτυχισμένοι?

Δε θα ήταν πιο υγιές για εκείνα?

Από τις λίγες γνώσεις μου στην ψυχολογία, θεωρώ ότι τα παιδιά είναι πιο χαρούμενα όταν βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους.

Και αφού εγώ γνωρίζω καλά αυτά τα ζευγάρια που ζουν μαζί χωρίς σοβαρό λόγο...σίγουρα ο καθένας θα έχει παρόμοιες περιπτώσεις στο περιβάλλον του.

Πόσοι τελικά είναι εκείνοι που παντρεύτηκαν από έρωτα και μένουν παντρεμένοι γιατί είναι καλά μαζί και όχι γιατί έτσι βολεύει ?

Και ακόμα όταν βλέπεις αυτούς τους γάμους κοντά σου πως μπορείς εσύ να σκεφτείς να κάνεις ένα τέτοιο βήμα?

Δε σε πιάνει ο φόβος ότι θα καταλήξεις σαν και κείνους?

Αφού αυτοί είναι ο κανόνας πόσες πιθανότητες έχεις εσύ να είσαι η εξαίρεση?

Πως μπορείς να φανταστείς ότι ο δικός σου γάμος θα είναι ο ευτυχισμένος ανάμεσα σε τόσους αποτυχημένους?

Μπορεί να ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και να καταλήξεις όπως οι περισσότεροι.

Να σκεφτόμαστε μεν θετικά, αλλά να είμαστε και ρεαλιστές.

Πάντα στενοχωριόμουν όταν μάθαινα για ναυάγια(όπως όλος ο κόσμος νομίζω)γιατί να διακινδυνέψω να γίνει η ζωή μου κάτι σαν αυτά?

Η μοναξιά είναι σίγουρα άσχημη, αλλά μήπως είναι προτιμότερη από μια κακή παρέα?

Αλλά τι γίνεται με όλα όσα λένε για το ρίσκο που πρέπει να παίρνουμε στη ζωή μας?

Κάτι που μέχρι πρότινος το πίστευα και εγώ?

Αυτό το: αν δε ρισκάρεις δε θα ζήσεις?

Η πίστη μου ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για αυτά που κάνουμε παρά για αυτά που δεν κάναμε?

Οτι αν δε σπάσεις τα 'μούτρα' σου δε θα μάθεις?

Νομίζω πως ισχύει μέχρι μια ηλικία.

Από μια ηλικία και μετά...αν δεν έχεις μάθει από τα λάθη σου...δε θα μάθεις ποτέ!.......