Μέχρι πότε;;;

Στις 15 Δεκεμβρίου έγινε μια τεράστια διαδήλωση στην Αθήνα. Ο κόσμος λογικά αγανακτισμένος και θυμωμένος, φώναξε έξω από τη βουλή: ΚΛΕΦΤΕΣ!!! Η διαδήλωση ήταν από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει. Το παρατήρησε και ο Αγγλος δημοσιογράφος του BBC. Οταν υπάρχει πολύς κόσμος φυσικό είναι μέσα να βρεθούν και θερμοκέφαλοι που θα δημιουργήσουν επεισόδια. Ο Αγγλικός τύπος έμεινε στην τεράστια διαδήλωση και μόνο αναφορά έκανε στο γεγονός ότι κάποιοι χτύπησαν ένα βουλευτή της αντιπολίτευσης. Οι Ελληνες δημοσιογράφοι εστίασαν στο δέντρο και έχασαν το δάσος! Την επομένη όλος ο Ελληνικός δημοσιογραφικός κόσμος ασχολούνταν με το ματωμένο πρόσωπο του κ. Χατζηδάκη και λίγο αναφέρθηκαν στο μέγεθος της διαδήλωσης, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι και το πλέον σημαντικό. Σε τελευταία ανάλυση ο κ. Χατζηδάκης, ή όποιος βουλευτής μπορεί να ήταν στη θέση του έχει την οικονομική άνεση να πάει στον καλύτερο γιατρό για το χτύπημα του(και περαστικά του) . Αν είχε χτυπήσει ένας από τους απλούς ανθρώπους που είχαν ξεχυθεί χθες στους δρόμους, τους ανθρώπους των 500κάτι ευρώ ή τους ανέργους σε ποιο δημόσιο νοσοκομείο θα πήγαιναν και ποιος γιατρός θα τους έδινε σημασία? Ποιος γιατρός θα να φρόντιζε τον απλό πολίτη που δεν έχει πιθανόν και ασφάλεια αλλά ούτε και φακελάκι να δώσει στο γιατρό? Η διαδήλωσε έδειξε πως ο κόσμος σηκώθηκε από τον καναπέ, άφησε το τηλεκοντρόλ και βγήκε να φωνάξει ότι δεν πάει άλλο! Γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο! Μήπως αυτό φόβισε κάποιους?... Ακόμα και οι μεγάλοι άνθρωποι που λόγω ηλικίας δε κατέβηκαν είναι οργισμένοι! Ακουσα τον πατέρα μου, άνθρωπο 'νομοταγή' που δεν πήγε ποτέ του σε διαδήλωση, να λέει όταν του είπα πως έβαλαν φωτιά σε κτίριο δίπλα στη βουλή, πως έπρεπε να κάψουν την ίδια τη βουλή με τους 300 μέσα! Δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν το άκουσα. Η χαριστική βολή ήρθε όμως όταν του είπα, την επομένη της διαδήλωσης, τι έλεγαν για μας οι Αγγλοι δημοσιογράφοι. Να κοιτάξουν τα δικά τους χάλια, μου είπε εκνευρισμένα και μου θύμισε τα πρόσφατα επεισόδια από τους φοιτητές στο Λονδίνο! Σκοπός μου δεν είναι να σας μιλήσω για τον πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε μεγάλος άνθρωπος που βλέπει ξαφνικά τον κόσμο του να έρχεται τα πάνω κάτω και τρομάζει και θυμώνει. Αλλωστε εμείς κατά πολύ νεώτεροί του και έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας. Αυτό είναι που με έχει συνταράξει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο. Οι αλλαγές που γίνονται τόσο γρήγορα που δεν αντέχει ο εγκέφαλος να τις παρακολουθήσει. Και όλες προς το χειρότερο. Κάποια στιγμή νόμισα πως φτάσαμε στον πάτο πια και σκέφτηκα πως the only way is up! Για λίγες ώρες χάρηκα. Φαίνεται όμως πως υπάρχουν πολλοί ψεύτικοι πάτοι και το πότε θα φτάσουμε στο τέλος κανένας δε γνωρίζει. Και εμείς περιμένουμε να ενημερωθούμε από δημοσιογράφους που δεν ακούνε τον κόσμο! Τον κόσμο που είναι πάρα πολύ οργισμένος! Τον κόσμο που του κόβουν το μισθό, τη σύνταξη, του βάζουν φόρους τον πατάνε κάτω. Ισως, λέω ίσως, αυτός ο κόσμος να μην αντιδρούσε αν τα έκανε αυτά αλλά είχε δωρεάν παιδεία, υγεία και μια αστυνομία να τον προστατεύει από τους εγκληματίες. Τα βασικά, τα αυτονόητα αναφέρω, που υπάρχουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Ο κόσμος αυτός όμως δεν έχει τίποτα, του ζητάνε όμως να 'βάλει πλάτη'! Βλέπει τους πλούσιους να εξακολουθούν να ζουν όπως ζούσαν, τους δημοσιογράφους να τον κοροϊδεύουν καθημερινά και τους πολιτικούς να χρηματίζονται! Μέχρι πόσο να αντέξει αυτός ο λαός?

★* 　"★　 ★"★ *　　★　*　⋰˚*⋰˚☆　★　*　⋰˚☆★　　★　 *　"★ "★　★*★* 　⋰˚☆*　★　　*　★ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !⋰˚☆*　⋰˚☆★★*　"★　 ★"★　　★　*　⋰˚*　⋰˚☆　 ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ! 　*　⋰˚☆　★*　"★　"★　★　　 *　★*　⋰˚☆"★　 !"★*　*　⋰˚☆　 *　★　*　⋰˚☆*★ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2011 !⋰˚☆　*　★⋰˚☆*　★⋰˚☆　*　★*　⋰˚☆★* 　"★　　　⋰˚☆　*★　⋰˚☆　★ *...　★*　⋰˚☆　 *　★　*　⋰˚☆*　★　*　★⋰˚☆*　⋰˚☆★

Ο έρωτας δέν είναι τυφλός.Βλέπει πολλά και όχι λίγα.Αλλά ,επειδή βλέπει πολλά,αποφασίζει να δεί λιγότερα. Julis Gordon,Ραβίνος

Ο οργισμένος λαός....

Κατακαημένη Ιρλανδία που σε υποβαθμίζουν....

Τι γλυκό........

Δύσκολοι καιροί......

Μέρες τώρα δεν μπορώ να γράψω. Είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν και με ξεπερνούν. Τόσα πολλά...Ελληνική πραγματικότητα, διεθνής, οικονομική κατάρρευση... Διαδηλώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, οι περισσότερες άγριες, όχι χωρίς λόγο. Ο κόσμος έχει περάσει πολλά...μήνες, χρόνια πια και ήρθε η ώρα να εκτονωθεί! Από αύριο αρχίζουν οι μεγάλες απεργίες και στη χώρα μας. Μετά την ψηφοφορία των νομοσχεδίων δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει. Απόψε μεγάλος αγώνας ποδοσφαίρου, με διεθνή αστέρια της μπάλας! Τυχαίο?....δε νομίζω! Να ξεσπάσει ο κόσμος στο γήπεδο για να μην έχει τόση δύναμη αύριο. Μια γνώμη λέω τώρα..... Ολα αυτά και μια τουρκική φρεγάτα στα χωρικά μας ύδατα. Να θέλεις να φύγεις από τη χώρα σου και να μην υπάρχει πουθενά να πας! Μια κατάσταση που θυμίζει ντόμινο. Η μια χώρα να καταρρέει μετά την άλλη. Ακόμα και εκείνες που δεν το φανταζόσουν. Μια γενική κατάθλιψη στον αέρα που σε κάνει να μην καταλαβαίνεις καθόλου πως σε λίγες μόνο μέρες έχουμε Χριστούγεννα! Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα πιο θλιβερά που έχω ζήσει! Το χειρότερο είναι πως δε νομίζω πως την αίσθηση αυτή την έχω μόνο εγώ. Φοβάμαι πως η πλειοψηφία του κόσμου νοιώθει το ίδιο άσχημα. Προσπαθώ να προσδιορίσω τι αισθάνομαι ακριβώς. Κάτι σα να μ' έχει καταπιεί η πολυθρόνα, το βιβλίο που με ταξιδεύει και δε θέλω να σκεφτώ την πραγματικότητα. Δε θυμώνω, δε νοιώθω αγανάκτηση! Δεν είναι οργή αυτό που νοιώθω. Απογοήτευση μοιάζει. Λες και όλος αυτός ο θυμός που είχα μέσα μου τόσον καιρό μεταμορφώθηκε σε ένα είδος κακομοιριάς, λύπης, απογοήτευσης. Λες και ό,τι και να κάνω εγώ και πολλοί άλλοι δεν έχει κανένα νόημα πια... Σαν να έχει καταστραφεί το σύμπαν και δεν γίνεται πια τίποτα. Διαβάζω συνέχεια προσπαθώντας να ξεφύγω από την πραγματικότητα που είναι πολύ οδυνηρή. Δεν ξέρω ποιο είναι σωστό. Ξέρω μόνο τι αντέχω εγώ. Πριν μερικές εβδομάδες είχα σοβαρό πρόβλημα με το στομάχι μου. Εκλεισα λοιπόν την τηλεόραση, ό,τι θέλω να δω, το κατεβάζω απ' το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, ακόμα και βασικές ειδήσεις διαβάζω από τα ειδησεογραφικά sites. Περνάω τη μέρα μου με περιπάτους(όταν ο καιρός είναι καλός)και μετά διάβασμα, μουσική και καφές με φίλους. Το διάβασμα με βοηθάει πολύ, ξεχνιέμαι, ταξιδεύω! Πολλοί δύσκολοι οι καιροί....για όλους...

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο...

Μάθε ν΄αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη. ~Γιάννης Ρίτσος~

Είναι αρκετό που τα βέλη ταιριάζουν ακριβώς στις πληγές που προκάλεσαν. ~Franz Kafka~

Μια περίεργη μέρα....

Μερικές μέρες είναι περίεργες από μόνες τους. Τόσα γεγονότα και εγώ να μη μπορώ να εστιάσω σε κανένα. Η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη. Τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Τα κλασσικά οικονομικά προβλήματα? Η συναντήσεις του Παπαντρέου στις Βρυξέλλες. Πόσο χρεοκοπημένοι είμαστε, αν υπάρχει βαθμός χρεοκοπίας...... Οι Νίκοι και οι Νικολέτες που γιορτάζουν. Να γνωρίζω αρκετούς.......να μη βρεθώ στη γιορτή κανενός! Η ζωή μου κουβάρι ξαφνικά. Νόμιζα πως είχα φτιάξει τη ρουτίνα μου. Ημουν χαρούμενη μόνη. Νόμιζα πως θα μου ήταν δύσκολο να αλλάξω. Δεν ήταν! Εμφανίστηκε άνθρωπος που θα μπορούσα να χαθώ στην αγκαλιά του, να αφήσω πίσω τη ζωή που είχα φτιάξει και να μοιραστώ την υπόλοιπη με εκείνον. Λάθος? Θα δείξει.... Εμαθα πια να κάνω υπομονή, να μην ενθουσιάζομαι εύκολα, να δέχομαι τις άσχημες εκπλήξεις. Πως γίνεται να συμβαίνουν γύρω μας τόσο σημαντικά γεγονότα και εμείς να κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας? Να αφήνουμε τα γεγονότα να μας προσπερνούν και εμείς να σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν... Δεν ξέρω πόσο σύνηθες είναι. Σίγουρα δεν ήταν του χαρακτήρα μου όμως! Αυτό είναι που με παραξενεύει. Η αλλαγή σε μένα. Η μια αλλαγή μετά την άλλη! Τόσο που δε με αναγνωρίζω. Ελπίζω αύριο το πρωί να έχω συνέλθει!

Οι σκέψεις είναι πάντα σκιές των συναισθημάτων μας ,πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ᾽αυτά. ~Friedrich Nietzsche~

δικαίωμα στη διαφορά...επειδή η αναπηρία καθιστά το άτομο διαφορετικό κι όχι κατώτερο...

Ημέρα κατά του AIDS σήμερα.

Σήμερα ημέρα κατά του AIDS, φοράμε ένα κόκκινο κορδελάκι. Πως ξεκίνησε το κόκκινο αυτό κορδελάκι? Το 1991 μία ομάδα καλλιτεχνών από το Σαν Φρανσίσκο που ευαισθητοποιείται με τα άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό, θέλησε να δημιουργήσει ένα οπτικό σύμβολο για να τους δείξει τη συμπαράστασή της. Έτσι λοιπόν, η ομάδα αυτή εμπνεύστηκε από το κίτρινο κορδελάκι που δημιουργήθηκε για να τιμήσει τον αγώνα των Αμερικανών στρατιωτών που υπηρέτησαν στον πόλεμο του Κόλπου και το χρησιμοποίησε σε κόκκινο χρώμα. Κι αυτό γιατί συμβολίζει το χρώμα του έρωτα, του πάθους και της αγάπης. Από τότε, το κόκκινο κορδελάκι χρησιμοποιείται ως διεθνές σύμβολο των εκστρατειών κατά του ιού του AIDS.