Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Ας εκτεθώ λιγάκι....

Ξεκινάω να γράψω για τα γεγονότα των ημερών και με πιάνει πονοκέφαλος... Οταν δεν πονάει το κεφάλι πονάει το στομάχι..... Εχω και τον πόνο στα πλευρά... Τις τελευταίες μέρες, ενώ έχω προετοιμάσει ένα μεγάλο σπονδυλωτό κείμενο για την Ιαπωνία και δεν μπορώ να το ξεκινήσω. Δεν τεμπελιάζω, ίσα ίσα έχω περάσει πολλές ώρες προσπαθώντας να το ολοκληρώσω. Στενοχωριέμαι όμως με αυτά που συμβαίνουν και όλο κάτι προκύπτει διαφορετικό να γράψω. Από την άλλη, μου έστειλαν email κάποιοι bloggers προτρέποντάς με να εκτεθώ...επειδή έγραφα τις προάλλες πως θέλω να ασχοληθώ με γεγονότα προσωπικά, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό. Μου έγραψαν να μη φοβάμαι γιατί τελικά όχι μόνο η προσωπική άποψη αλλά και αυτά που ζούμε καθημερινά εμπεριέχονται στο blogging. Το λέγανε και στα σεμινάρια που είχα κάνει για το γράψιμο. Γράφεις καλύτερα, λέγανε, όταν γράφεις για πράγματα που έχεις ζήσει. Το λέει και η Ιζαμπέλ Αλιέντε,σε τόσα βιβλία της εκτίθεται και εκθέτει και τους γύρω της.... Εκείνη ξέρει καλύτερα! Τόσα βιβλία έχει γράψει και έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, είναι πετυχημένη συγγραφέας. Ας αρχίσω λοιπόν...με πλάγιο τρόπο να εκτίθεμαι... Μετά το τέλος μιας σχέσης άλλαξα εντελώς! Τρέχω τα πρωινά, διαβάζω, ακούω μουσική και επιλεγμένες εκπομπές λόγου(και ειδήσεις)στο ραδιόφωνο. Οργάνωσα τη ζωή μου,σε βαθμό που δεν το περίμενα και μου αρέσει. Τέτοια πειθαρχία δεν ήξερα πως μπορώ να επιβάλλω στον εαυτό μου από μόνη μου! Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ... Τελικά όλα είναι μια απόφαση. Και αν είχα ακούσει τον ψυχαναλυτή θα είχα ξεκινήσει τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα. Είχα μια άσχημη σχέση. Από τις άρρωστες που σε κρατούν στάσιμη και όχι μόνο. Από τη στιγμή που κατάφερα και έβαλα τέλος σαν να άλλαξα και εγώ και η ζωή μου ολόκληρη! Δε σας έχει τύχει ποτέ να είσαστε με έναν άνθρωπο που σας κάνει κακό; Οχι δε με χτυπούσε και τέτοια! Ηταν όμως λάθος σχέση. Το κατάλαβα αργά. Προσπαθούσα να φύγω μα δεν μπορούσα. Δε με κρατούσε, εγώ δεν έφευγα. Λογικά ήξερα πως έπρεπε να τελειώσει, αλλά η καρδιά μου ακόμα δε με άφηνε... Οταν η καρδιά και το μυαλό βρέθηκαν στο ίδιο σημείο, έβαλα την τελεία και την παύλα. Τώρα που το βλέπω από απόσταση, καταλαβαίνω πως φοβόμουν τη μοναξιά, αλλά ημουν και εξαρτημένη από κείνον. Μερικές φορές σκέφτομαι πως ήταν μια κατάσταση που είχε δημιουργήσει εκείνος γύρο μου(δε νομίζω πως το έκανε για κακό, μάλλον για να με φροντίσει...λέω). Είχα φτάσει όμως σ' ένα σημείο που νόμιζα πως ακόμα και τα πιο απλά πράγματα δεν μπορούσα να τα κάνω χωρίς αυτόν. Οταν άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου μόνη, να βλέπω πως δεν τον έχω ανάγκη ένοιωσα τόσο όμορφα που δεν μπορώ να περιγράψω! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να επιτρέψω τέτοια εξάρτηση ποτέ ξανά από κανέναν! Αλλωστε η πρώτη φορά που βγήκα μόνη και έκανα πράγματα που φοβόμουν πως δε θα κατάφερνα ήταν απερίγραπτα όμορφη. Ούτε την πρώτη φορά που πήγα διακοπές χωρίς τους γονείς μου δεν ένοιωσα έτσι. Είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι ανεξάρτητη και όταν το ξανάζησα μετά από χρόνια ήταν σαν πρώτη φορά. Αρκετά εκτέθηκα όμως για πρώτη φορά...... Ας κρατήσω κάτι και για το βιβλίο που προσπαθώ να γράψω. Η συμβουλή μου πάντως προς όλες τις γυναίκες είναι να μην παθαίνουν το σύνδρομο της συζύγου όπως το έχω ονομάσει. Το πολύ 'εμείς' καταλήγει να καταπίνει το 'εγώ'. Ωραία είναι να μας φροντίζουν, αλλά ακόμα καλύτερα να ξέρουμε πως μπορούμε και μόνες!