Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011

Ενα Ονειρο...καινούργιο σπίτι...

Χθες βράδυ είδα ένα όνειρο, τόσο ζωντανό που το θυμάμαι ακόμα. Ημουν τάχα σ' ένα σπίτι με τη φίλη μου, υποτίθεται ήταν και ο άντρας της μόνο που εκείνον δεν τον έβλεπα, θεωρητικά όμως ήταν. Το σπίτι αυτό θα ήταν το σπίτι στο οποίο θα έμενα εγώ και ο πρώην μου, με τον οποίο σε δυο μήνες κλείνει χρόνος και από τον τυπικό χωρισμό μας. Στο όνειρο ήταν σα να μην είχαμε χωρίσει ποτέ, σα να μην είχαμε προβλήματα, με λίγα λόγια ήμασταν πολύ αγαπημένοι. Μπήκα λοιπόν σ' αυτό το σπίτι, που στο όνειρο μου θύμιζε, λέει, ακριβώς το προηγούμενο σπίτι που μέναμε. Γυρίζαμε με τη φίλη μου από δωμάτιο σε δωμάτιο και λέγαμε πόσο πολύ τελικά έμοιαζε με το προηγούμενο σπίτι. Περιμέναμε να έρθει και ο 'αγαπημένος' μου να το δει και εκείνος. Εν τω μεταξύ, αφού είδαμε το σπίτι καλά καλά και μας άρεσε εγώ μπήκα στο μπάνιο να κάνω ένα ντους. Στο μπάνιο υπήρχαν τα σαμπουάν που χρησιμοποιώ στην πραγματική ζωή και μια αλλαξιά ρούχα που ένοιωθα δικά μου, ήταν μάλιστα το στυλ μου. Είχα αρχίσει να πλένομαι, το νερό έτρεχε επάνω μου, όταν η φίλη μου άνοιξε απότομα την πόρτα του μπάνιου και μου φώναξε να βγω. Ανέφερε κάποιο λόγο που δε θυμάμαι και έχω την αίσθηση πως και στο όνειρο δε μου φάνηκε σοβαρός. Εκεί ξύπνησα! Θυμάμαι ακόμα τη διαρρύθμιση αυτού του σπιτιού που πολύ μου άρεσε και με έκανε να νοιώθω οικεία. Θύμιζε λίγο εξοχικό σπίτι, νομίζω πως είχε λίγη άμμο στο δρομάκι που περνούσε από μπροστά. Μπορεί το βράδυ πριν κοιμηθώ να είχα κάποια συζήτηση για το εξοχικό μου. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα μου θύμιζε λίγο το σπίτι ενός φίλου που μου αρέσει πολύ(το σπίτι). Η παρουσία της φιλενάδας μου σίγουρα μ' έκανε να αισθάνομαι άνετα και ασφαλής. Το σπίτι που έμοιαζε λίγο με το εξοχικό μου, λίγο με το σπίτι του φίλου μου με έκανε να νοιώθω οικεία. Τα πράγματά μου στο μπάνιο που ήταν δικά μου ή έμοιαζαν με τα δικά μου ήταν και αυτά ένας από τους λόγους που ένοιωθα οικεία, για αυτό άλλωστε μπήκα έτσι γρήγορα να κάνω μπάνιο. Η αίσθηση του συντρόφου που περίμενα να μοιραστώ το καινούργιο σπίτι μαζί ίσως σημαίνει κάτι. Πως είμαι πια αρκετά δυνατή και έτοιμη για μια καινούργια αρχή; Ισως. Η αλήθεια είναι πως περιμένοντας την άνοιξη κάνω σχέδια και νοιώθω δυναμωμένη. Θα είναι μια βελτίωση το γράψιμο μου; Ο ήλιος και οι βόλτες που περιμένω με τόση λαχτάρα; Ας μην ξεχνάμε πως αύριο τυπικά μπαίνει η άνοιξη! Μια νέα αρχή με ήλιο και όμορφα σχέδια!! ΥΓ. Δε φοβάμαι άλλωστε γιατί έχω φύλακα άγγελο τη φιλενάδα μου...

Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

Χειμερία Νάρκη...

Δεν ξέρω τι συμβαίνει όταν χαλάει πολύ ο καιρός... 
Τέλη Φλεβάρη, αρχές Μάρτη που κάνει το περισσότερο κρύο, βρέχει και φυσάει, το σώμα μου λειτουργεί κάπως όπως αυτό της αρκούδας! 
Οχι βέβαια, δεν είμαι καθόλου χοντρή, το αντίθετο, κρυώνω όμως πολύ και δεν έχω όρεξη να βγω έξω. 
Κάνω τότε κάτι σαν 'κοκούνιν'. 
Διαβάζω πάρα πολύ, ακούω μουσική και βγαίνω μόνο όταν έχω τελειώσει το βιβλίο μου, να πάω στο βιβλιοπωλείο να αγοράσω καινούργιο...με πιάνει πανικός αν βρεθώ έστω μια μέρα χωρίς καινούργιο βιβλίο! 
Αν ήξερε κάποιος την ιεροτελεστία που ακολουθώ θα γελούσε. 
Για παράδειγμα δεν μπορώ να αρχίσω ένα βιβλίο την επομένη ακριβώς που έχω τελειώσει το προηγούμενο! 
Πρέπει όμως να το έχω ήδη αγοράσει, να το βάλω στη θέση του προηγούμενου και να το κοιτάζω μέχρι να έρθει η σειρά του... 
Το κάθε βιβλίο ζει μέσα μου όσο το διαβάζω. Χρειάζομαι λοιπόν λίγο χρόνο μέχρι να πέσω με τα μούτρα σε έναν άλλο τρόπο γραφής. 
Κλείνομαι στο σπίτι και απολαμβάνω το κάθε βιβλίο. 
Μόλις όμως φτιάξει ο καιρός βγαίνω απ' αυτή τη νάρκη. 
Μου αρέσει συνήθως να φοράω μια φόρμα και να περπατάω, να πηγαίνω βόλτες, να βλέπω γνωστούς και φίλους που το χειμώνα δεν έχουν χώρο στη ζωή μου (λόγω διαβάσματος), να λιάζομαι σαν τις γάτες. 
Δεν είναι πως το καλοκαίρι δε διαβάζω. 
Απλά δεν το κάνω με το ρυθμό που γίνεται το χειμώνα. 
Αλλωστε το καλοκαίρι ασχολούμαι και με άλλα πράγματα. 
Ξυπνάω πολύ νωρίς, δε μου αρέσει να χουζουρεύω όπως το χειμώνα κάτω από το πάπλωμα. 
Λατρεύω τη ζέστη και τον ήλιο, θέλω να τον χαρώ, το κρεββάτι δε με κρατά! 
Κάνω δουλειές ή ακούω ειδήσεις(ραδιόφωνο). 
Για να τα πάρουμε με τη σειρά, με το που μπαίνει η κανονική άνοιξη και αρχίζουν λιακάδες βγαίνω από το κουκούλι μου και αρχίζω τις βόλτες! 
Μου αρέσει να περπατάω και να βλέπω τα λουλούδια. 
Με ξετρελαίνουν οι μυρωδιές στον αέρα! 
Περιορίζονται αναγκαστικά τότε οι ώρες διαβάσματος το βράδυ πριν τον ύπνο. 
Οταν δε μπει το καλοκαίρι...... 
Αλλάζει εντελώς η ρουτίνα μου. Θέλω να πηγαίνω στη θάλασσα μετά το μεσημέρι όσο ο ήλιος είναι ψηλά...όχι το καταμεσήμερο όμως. 
Εκείνες τις μέρες το περπάτημα αντικαθιστά το κολύμπι και οι μικρές βολτούλες στην αμμουδιά. 
Στο σώμα μου αρέσει να βρίσκεται με τις ώρες μέσα στο νερό! 
Αναζωογονείται! 
Ακόμα και το να βρίσκομαι ξαπλωμένη κάτω από κάποια ομπρέλα που με γλυτώνει από τον πολύ ήλιο είναι μια ευλογία από μόνο του. 
Τότε δεν χρειάζομαι βιβλίο..... 
Το εντελώς αντίθετο με το χειμώνα που κουλουριάζομαι στη ζέστη και έχω ανάγκη τη συντροφιά του! 
Κοντεύει χρόνος που είμαι μόνη. Ισως αυτό παίζει ρόλο. Φαντάζομαι πως όταν βρεθεί 'εκείνος', η ρουτίνα μου θα αλλάξει πάλι.

Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Η επικαιρότητα με ξεπερνά....

Προσπαθώ μέρες τώρα να γράψω κάτι αλλά τα γεγονότα με ξεπερνούν. Ξεκίνησα ένα Σάββατο, που τώρα πια μου φαίνεται αιώνες πριν, να γράφω για τα έκτροπα μετά τον αγώνα Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού. Την απόφαση του Σισέ να φύγει. Τα τραγικά γεγονότα στη Λιβύη, που συνεχίζονται όλο και χειρότερα, ο κόσμος που δολοφονείται επειδή εξεγέρθηκε, μετά από 42 χρόνια, ενάντια σ' ένα παρανοϊκό δικτάτορα. Σκεφτόμουν πόσα θα μπορούσα να γράψω για τη Λιβύη, αλλά ήταν και όλα όσα συνέβαιναν στην Αθήνα που θα ήθελα να σχολιάσω. Οι καθημερινές απεργίες των λεωφορείων, ήταν και αυτές ένα θέμα. Κάτι άλλο που δε γινόταν να περάσει χωρίς αναφορά ίσως και θέση, ήταν το κίνημα 'δεν πληρώνω'! Οι καθημερινές πλέον μάχες στην Κερατέα και ο ρόλος του Μπόμπολα! Οι μετανάστες στο κτίριο Υπατία, που τώρα κάνουν απεργία πείνας, τα αιτήματά τους και το Ελληνικό κράτος. Η τόσο μεγάλη απεργία της Τετάρτης! Ο κόσμος που μαζεύτηκε, χωρίς κομματική οργάνωση, έξω από το σπίτι του Τσοχατζόπουλου να φωνάζει 'φέρε πίσω τα λεφτά'! Πάνω που είμαι σχεδόν αποφασισμένη τελικά να γράψω κάτι ή για τη Λιβύη ή για τη μεγάλη απεργία ακούω τα νέα σήμερα! Συμπλοκή μεταξύ αστυνομίας και κακοποιών, ένας νεκρός. Δυστύχημα στην Τουρκία με τέσσερις Ελληνες νεκρούς. Τα νέα μέτρα, που θα τα λέμε κάπως αλλιώς, η κυβέρνηση και οι πιθανές πρόωρες εκλογές. Τι να κάνω; Δεν περνά και μια μέρα που να μην έχει τουλάχιστον δυο καινούργια επεισόδια! Αν και η λέξη επεισόδια είναι λάθος γιατί αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ τραγικά για μια τόσο 'ελαφριά' λέξη. Ακόμα και αν αποφασίσω πως θα γράψω για τη Λιβύη και τις καθημερινές εξελίξεις εκεί...στενοχωριέμαι που δε θα γράψω λέξη για τα όσα συμβαίνουν στην Αθήνα και στον υπόλοιπο κόσμο. Να αφήσω έξω το wikileaks και τον Julian Assange; Να μην πω κουβέντα για τις εκλογές στην Ιρλανδία, για τον Παπανδρέου και τους φοιτητές στο Βερολίνο, για τα θέματα που απασχολούν εμένα προσωπικά ή για τα νέα μέτρα που έρχονται και θα τα λέμε 'παρεμβάσεις';... Να μην πάρω θέση για το κίνημα 'δεν πληρώνω'; Να μην αναφερθώ στο σεισμό στη Νέα Ζηλανδία; Ούτε στην τιμή του πετρελαίου που θα ανέβει; Τους Ελληνες που επαναπατρίζονται από τη Λιβύη(μετά τους Ελληνες που επαναπατρίστηκαν από την Αίγυπτο); Κάθε μέρα ξεκινάω να γράφω κάτι αλλά η επικαιρότητα με ξεπερνά!... Τελικά λέω να μην ασχοληθώ με τίποτα απ' όλα αυτά και να γράψω για τη μήνυση που κατέθεσε πριν από λίγο ο Σισέ εναντίον του Μαρινάκη!

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Μια φορά κι έναν καιρό....

Ενω πάντα ονόμαζα τον εαυτό μου άνθρωπο του καλοκαιριού και είμαι δηλαδή, το χειμώνα λατρεύω τις νύχτες που βρέχει δυνατά. Οταν ήμουν μικρή, τα καλοκαίρια πηγαίναμε κάθε Αύγουστο για καμιά εικοσαριά μέρες στο χωριό του πατέρα μου. Ψηλά στο βουνό, θυμάμαι πως έκανε πάντα κρύο, κοιμόμαστε με κουβέρτες το βράδυ και μερικά απογεύματα έβρεχε και ακούω ακόμα τις ψιχάλες, δυνατές να χτυπάνε στον τσίγκο του μπαλκονιού. Μου άρεσε τόσο πολύ αυτός ο ήχος και ακόμα περισσότερο όταν έβγαινα με τον πατέρα μου στο μπαλκόνι μ' κείνη την εκπληκτική θέα, φορώντας πάντα ζακετάκι γιατί διαφορετικά η μαμά δε με άφηνε να βγω. Ηταν η μυρωδιά από το χώμα και τα δέντρα που δεν υπήρχαν στην Αθήνα, λόγο βουνού,χώματος και νερού φαντάζομαι, που με ξετρέλαινε. Ηταν η διαφορετικότητα που ζούσα, το παιδί της πόλης για κάποιες μέρες το χρόνο βρισκόταν στη φύση, τον καθαρό αέρα, τα ζώα. Δεν ξέρω αν ήταν αυτά ή ηλικία, η αθωότητα των χρόνων μου και του χωριού μαζί. Σίγουρα όμως ήταν και κάτι άλλο. Εκεί είχα και τους δυο γονείς μαζί(στην Αθήνα δούλευαν και οι δυο). Δεν ήταν απλώς πως τους είχα δίπλα μου και τους δυο, σε μια ηλικία που αυτό το είχα ανάγκη, ήταν και οι δυο χαρούμενοι! Ούτε γκρίνιες ούτε μούτρα. Λογικό ήταν για κείνους, έκαναν διακοπές, σε ένα μέρος που τους άρεσε. Εμένα μου έφτανε που τους είχα κοντά μου χαρούμενους. Ισως για αυτό ακόμα και τώρα, γυναίκα πια, ενώ μισώ το χειμώνα, αγαπώ κάτι νύχτες σαν την αποψινή, που φυσά και βρέχει πολύ! Το υποσυνείδητο δουλεύει μυστήρια. Εδώ δεν υπάρχουν οι μυρωδιές του χωριού, λείπει η μαμά και ο πατέρας(όταν έρχεται)είναι γερασμένος και δεν έχει ποτέ κέφια. Κάτι νύχτες όμως σαν την αποψινή, κλείνω το φως, κουκουλώνομαι με το πάπλωμα κλείνω τα μάτια και μες την ησυχία ακούω τη βροχή να χτυπά στο τζάμι. Είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει το χειμώνα. Ισως γιατί νοιώθω υποσυνείδητα παιδί, αθώο με τους χαρούμενους γονείς κοντά μου...ίσως δεν έχει να κάνει μόνο με την παιδική ηλικία και την αθωότητα, αλλά με το αίσθημα ευτυχίας και ασφάλειας κυρίως που ένοιωθα. Κάτι νύχτες σαν αυτή, θυμάμαι πως ήταν ένα μικρό κοριτσάκι σ' ένα χωριό με τους γονείς του, ένοιωθε ασφάλεια και ήταν ευτυχισμένο....

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Γυναίκα μόνη ψάχνει......

Μένεις μόνη για αρκετό καιρό, ξεπερνάς τα προβλήματα που είχες με προηγούμενες σχέσεις και βγαίνεις καθαρή γνωρίζοντας ακριβώς τι θέλεις. Για να ακούσεις άλλη μια φορά στη ζωή σου την ίδια ατάκα. 'Δεν είμαι σίγουρος για το τι θέλω'. Ελεος πια! Τι έχουν πάθει όλοι οι άντρες; Η μήπως φταίω εγώ; Μήπως διαλέγω λάθος άντρες; Την τελευταία φορά ήμουν ιδιαίτερα προσεκτική. Οταν κάποιος σε κυνηγάει χρόνια, σε σέβεται, σου φέρεται καλά, είναι ξεκαθαρισμένη η οικογενειακή του κατάσταση, είναι ευφυής, έχετε κοινά ενδιαφέροντα...τι άλλο να προσέξεις; Εκεί όμως που νομίζεις πως όλα πάνε καλά σου ξεφουρνίζει και αυτός μια απ' τα ίδια. Γιατί οι άντρες δε σέβονται το χρόνο; Δε σέβονται το χρόνο ΣΟΥ; Τελικά φταίει η κοινωνία; Ενας άντρας διαζευγμένος με παιδιά, μπορεί να έχει εφήμερες σχέσεις και όλοι να τον εκτιμούν. Μια γυναίκα ελεύθερη που κάνει το ίδιο είναι τσούλα! Και για μια γυναίκα που δεν είναι πια 20 ή 30, είναι τρομερά δύσκολο, όσες υποχωρήσεις και αν κάνει να βρει έναν ενδιαφέροντα άντρα που δε βγάζει σπυριά μόλις ακούσει τη λέξη δέσμευση. Κάνει την πρώτη μεγάλη υποχώρηση και δέχεται πως δεν υπάρχει πιθανότητα γάμου. Αλλά ούτε συμβίωση; Δηλαδή να βλεπόμαστε μόνο όταν έχουμε τρελά κέφια! Αυτή τη φάση στη ζωή μου την έχω περάσει και εγώ. Οταν κάποιος δε με ενδιέφερε και πολύ έβγαινα μαζί του με το ζόρι...δεν είχα διάθεση. Αναγνωρίζω λοιπόν τα σημάδια. Από την πείρα μου καλό είναι να φεύγεις όσο είναι νωρίς. Οταν περάσεις χρόνο με τον 'κύριο' δένεσαι και ο χωρισμός πονάει. Οσο μεγαλώνουμε η καρδιά γίνεται σαν τα κόκαλα. Οταν σπάσει αργεί πολύ μετά να 'δέσει'. Για αυτό ίσως είναι καιρός να βάλω ένα τέλος και σ' αυτό. Βγήκαμε δυο φορές, στην αρχή έκανε σαν τρελός και όταν προσπάθησα να κάνω μια κουβέντα για το που πάμε...θέλει χρόνο να το σκεφτεί. Εγώ όμως ξέρω τι θέλω και δεν μπορώ να χάνω χρόνο με ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν. Γιατί στην πραγματικότητα ξέρουν πολύ καλά. Δε θέλουν να δεσμευτούν! Αν ο άλλος νοιώθει κάτι για σένα δε χρειάζεται χρόνο να σκεφτεί! Το θέμα είναι πάρα πολύ απλό! Δε θέλει σκέψη......