Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Ο άνθρωπος με το σκύλο....

Είχα βγει βόλτα και λίγα βήματα απ' το σπίτι μου είδα έναν άντρα να προσπαθεί να βάλει στο αυτοκίνητο του ένα σκύλο. Η εικόνα του μου έφερε στο νου μια παρόμοια σκηνή πολλά χρόνια πριν...... Τότε που είχα βρει εκείνο το παρατημένο λυκόσκυλο.... Σε έπεισα να το πάρεις. Είχες ένα τεράστιο κήπο και δυο (μ' αυτό)λυκόσκυλα. Θυμάμαι την ταλαιπωρία μας να βάλουμε το καινούργιο σκυλί στο αυτοκίνητο σου. Ηταν ένα πολύ γλυκό σκυλάκι....και μας κοιτούσε με κάτι ματάρες.... Αυτά τα μάτια του με είχαν κάνει να το αγαπήσω. Το βλέμμα του.... Οπως έμαθα, αμέσως μετά το χωρισμό μας, έδωσες το φουκαριάρικο το σκυλί. Αλλάξες αυτοκίνητο. Αλλαξες και σπίτι. Δεν υπήρχε τίποτα στη νέα σου ζωή να με θυμίζει!...... Μόνο κάποιοι κοινοί φίλοι, αλλά κι απ' αυτούς ξέκοψες μετά από λίγο. Τόσο πολύ ήθελες να με ξεχάσεις; Να μην υπάρχει τίποτα να με θυμίζει;.... Πρέπει να δυσκολεύτηκες. Για να κάνεις όλες αυτές τις αλλαγές.... Εγώ γιατί δεν άλλαξα τίποτα; Υπέφερα στην αρχή αλλά το ξεπέρασα. Στενοχωρήθηκα πολύ οταν έμαθα πως έδωσες το σκυλί..... Ηταν το δικό μας σκυλάκι..... Νομίζω πως όταν χρειάζεται να κάνεις τη ζωή σου άνω κάτω μετά από ένα χωρισμό σημαίνει πως δυσκολεύεσαι να ξεχάσεις. Αλλο να πετάς φωτογραφίες κ' άλλο ν' αλλάζεις εντελώς.... Ο τρόπος διαχείρισης του χωρισμού είναι διαφορετικός από άνθρωπο σε άνθρωπο. Δεν παύουν όμως να μου κάνουν εντύπωση όλα όσα έκανες. Δεν είναι εύκολες κάθε φορά που χωρίζουμε οι ριζικές αλλαγές....... Γι αυτό πιστεύω πως μόνο στις πολύ δύσκολες περιπτώσεις ξεκόβεις εντελώς απ' την προηγούμενη ζωή σου. Ακόμα και πρακτικά είναι δύσκολο. Φαντάζομαι όταν δε μπορείς να ξεχάσεις ή όταν δε θέλεις να υπάρχει το παραμικρό που θα σου φέρει μια ανάμνηση..... Τότε τις θάβεις όσο πιο βαθιά γίνεται. Υπάρχει όμως πάντα το μυαλό..... Απ' αυτό όπου και να πας δε μπορείς να ξεφύγεις.... Οπως θυμήθηκα εγώ βλέποντας τον άνθρωπο με το σκύλο..... Ειλικρινά λυπάμαι αν δυσκολεύτηκες τόσο....