Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

Ενα sms...

Το τέλος πριν την αρχή. Σου ανακοινώνει πως τελειώσατε μ' ένα sms. Ok υπάρχουν και χειρότερα....... Θα μπορούσε να μην το έχει στείλει ούτε αυτό.... Και μένεις εσύ να διαχειριστείς αυτό το τέλος που ήρθε τόσο γρήγορα. Μετά το δεύτερο ραντεβού. Γιατί; Γιατί δεν έπρεπε ν' αρχίσεις. Δε χρειαζόταν ν' ανοιχτείς τόσο. Ανοίχτηκες τόσο όσο ποτέ πριν... Του έδωσες την καρδιά σου στα χέρια. Μέγα λάθος... Δεν κράτησες κάτι και για σένα... Και τώρα υποφέρεις μόνη. Το τέλος πριν την αρχή... Μ' ένα sms... Πόσο χειρότερο θα μπορούσε να γίνει; Φταις; Φταίει; Δεν έχει κανένα νόημα. Δε σε νοιάζει αυτό. Σε πονάει το τέλος. Σε πονάει που νιώθεις πως δεν κατάλαβε(εκείνος)... Πως δεν πέτυχε(η σχέση)... Εσύ τόσο έτοιμη να ξεκινήσεις κάτι..... Εκείνος ευφυής και γοητευτικός. Η αρχή είναι υπέροχη. Νομίζεις πως επιτέλους έχεις βρει τον πρίγκηπα σου κι ας μην του το λες. Μια φωνούλα σου λέει να περιμένεις. Μια φωνούλα σε προειδοποιεί να προσέχεις. Εσύ δεν την ακούς. Για άλλη μια φορά δεν ακούς το ένστικτο σου. Θέλεις να του δώσεις μια ευκαιρία αλλά.... Ξέρεις πως είναι λάθος. Πονάει. Αλλά είναι καιρός να κοιτάξεις λίγο την καρδιά σου. Την καρδιά σου που πόνεσε... Θέλεις να του τηλεφωνήσεις.... Δεν το κάνεις και η νύχτα αλλάζει χρώμα και ύφος. Ακούς τα ρολόγια. Σκέφτεσαι πως θα κοιμηθείς χωρίς να τον ακούσεις... Υποφέρεις και πονάς περισσότερο γιατί ξέρεις πως δεν καταλαβαίνει. Πόσο τραγικό! Ενας άνθρωπος τόσο ευφυής να μην καταλαβαίνει. Μήπως δε θέλει να καταλάβει; Μπορεί...δεν αποκλείεις τίποτα. Δύσκολη νύχτα. Σκέφτεσαι την αγκαλιά του.... Το γέλιο του... Αυτά χθες. Απόψε η σιωπή σαν ένα τεράστιο σεντόνι που σκεπάζει τα πάντα. Δε βλέπεις δεν ακούς δε μπορείς να σκεφτείς. Το φεγγάρι κρέμεται έξω απ' το παράθυρο σου. Το κοιτάς μόνη. Δεν το μοιράζεσαι... Πόσο θα κρατήσει αυτό; Ας πάρει κάποιος αυτό το σεντόνι....

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

You've got mail.....

Οταν είχα δει το 'You've got mail' είχα πεισθεί πως ο έρωτας είναι παντού. Πως θα ερχόταν ακόμα κι σε μια τυχαία συνάντηση στο internet...ένα λάθος τηλεφώνημα...σ' έναν άγνωστο στο δρόμο... Τα χρόνια πέρασαν και τίποτα απ' αυτά δε συνέβη. Μάλλον γνώρισα κατά τύχη κάποιον στο internet αλλά αποδείχτηκε μεγάλος ψεύτης. Μια εποχή είχα φτιάξει και μια θολή εικόνα του άντρα που θα γνώριζα(κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες)θα ερωτευόμασταν κεραυνοβόλα και θα ζούσαμε για πάντα ευτυχισμένοι μαζί. Ξέρω πως ακούγεται σαν παραμύθι αλλά αυτό ονειρευόμουν...ψέματα να σας πω; Μερικές φορές(ακόμα και τώρα) όταν ακούω μια ωραία φωνή σκέφτομαι πως μπορεί να είναι ΑΥΤΟΣ....και φυσικά σύντομα απογοητεύομαι. Δε με απογοητεύει το παρουσιαστικό μερικών ανδρών. Μπορεί να είναι αντικειμενικά άσχημοι, αυτό εμένα δε με ενοχλεί. Αλλωστε υπάρχουν 'άσχημοι' πολύ γοητευτικοί άντρες... Το πρόβλημα όμως δεν είναι η εμφάνιση. Με απογοητεύει η συμπεριφορά τους. Σα να τους λείπει η στοιχειώδης ευγένεια... Ναι, μερικές φορές βυθίζομαι στα βιβλία που διαβάζω και βρίσκω ένα χαρακτήρα που θα μπορούσε να είναι πραγματικός. Γοητευτικός με ωραία φωνή, ευγενικός, μορφωμένος, καλλιεργημένος, ήρεμος, να με σέβεται και να μη φωνάζει. Ο πρίγκηπας μου.... Να πηγαίνουμε διακοπές μαζί... Να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα. Να του αρέσει το καλοκαίρι... Η Επίδαυρος... Τα θερινά σινεμά, ο καλός καφές.... Οι ταβέρνες δίπλα στο κύμα... Πολύ καλό για να είναι αληθινό ε; Μερικές φορές ονειρεύομαι αυτό τον άντρα που δεν έχει πρόσωπο, ίσως γιατί η ομορφιά δε με νοιάζει. Αλλές φορές μαλώνω τον εαυτό μου που κάθεται και φτιάχνει ιδανικούς άντρες. Λέω πως αυτοί οι άντρες...αυτοί που ονειρεύομαι, δεν υπάρχουν στην αληθινή ζωή. Ακόμα και να υπάρχει κάποιος θα είναι σίγουρα παντρεμένος! Κάποια άλλη θα με πρόλαβε... Ναι, όταν εγώ γύρναγα την Ευρώπη κάποιες άλλες έβρισκαν τους πρίγκιπες. Ετσι εγώ έχω μια ζωή γεμάτη εμπειρίες μα κανέναν να τις διηγηθώ ενώ άλλες έχουν τον τέλειο άντρα χωρίς εμπειρίες να πουν. Ποιος είπε πως η ζωή είναι δίκαιη; Πρέπει να θυσιάσεις κάτι για να έχεις κάτι άλλο. Δε γίνεται να τα έχεις όλα και όποιος το ισχυρίζεται μάλλον βλέπει τη ζωή πολύ επιφανειακά. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή κάνουμε μικρές θυσίες για να έχουμε κάτι άλλο. Νομίζω πως είναι καιρός να ξεχάσω τον 'πρίγκηπα'. Τον άντρα που θα είναι ιδανικός στα μάτια μου. Γιατί πιθανότατα δεν υπάρχει..... Γιατί αν υπάρχει θα είναι παντρεμένος.... Γιατί οι άντρες που νομίζω πως πλησιάζουν στο 'μοντέλο' με απογοητεύουν πολύ! Οι άντρες που νομίζω πως θα μπορούσαν να γίνουν ο 'πρίγκηπας' μου δεν έχουν τρόπους. Η δεν είμαι ο τύπος τους...... Συνήθως ο τύπος τους είναι μια συμπαθητική μελαχρινή χωρίς πολύ μυαλό ή ιδιαίτερες ευαισθησίες. Επίσης πολλοί απ' τους ελάχιστους που είναι διαθέσιμοι είναι φοβερά ανασφαλείς. Δεν αντέχουν τις έξυπνες γυναίκες. Μ αυτά και μ αυτά χάλασε το παραμύθι μου. Χάθηκε ο 'πρίγκηπας' μου. Βλέπω το 'You've got mail' ή κάποια άλλη ταινία, διαβάζω ένα βιβλίο και πέφτω για ύπνο μόνη.

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2011

Μετά τη Συγγνώμη...

Τι υπάρχει μετά τη συγγνώμη; Ας υποθέσουμε πως κάποιος προσπαθεί να φερθεί άνετα... Τι σημαίνει αυτό; Προφανώς δεν ξέρω. Δεν ξέρω γιατί προσπάθησα να το κάνω και απέτυχα. Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή ούτε το άτομο που θα το καταλάβαινε. Τα έκανα θάλασσα όπως λένε. Ζήτησα συγγνώμη απ' τον άνθρωπο που ενόχλησα. Ξανά και ξανά... Τι άλλο υπάρχει; Τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει κάποιος για να εξευμενιστεί; Το πάλεψα μέσα μου μα δε βρίσκω κάτι... Αν με γνώριζε το άτομο, αφενός δε νομίζω να θύμωνε, αφετέρου θα μπορούσα να του τηλεφωνήσω και λύσω την παρεξήγηση. Στο γραπτό λόγο είναι εύκολο να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Αλλά πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε, μπορούμε με μια συζήτηση να τα λύσουμε όλα. Ετσι νομίζω εγώ. Οταν όμως ο άλλος δεν είναι και τόσο γνωστός;.... Τι μπορείς να κάνεις πέρα από μια συγγνώμη; Με πέτυχε και σε άσχημη στιγμή αυτό. Κάτω από άλλες συνθήκες δε θα έσκαγα. Τώρα όμως στενοχωριέμαι. Για να πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει γιατί ενοχλήθηκε τόσο. Προφανώς νόμιζα πως τον ήξερα λίγο μα δεν τον ήξερα καθόλου. Ενοχλητική εγώ; Πρώτη φορά στη ζωή μου μου το λένε. Γι αυτό όταν μου το έγραψε με πιάσανε τα κλάματα. Μια ζωή μου έλεγαν πως είμαι υπερβολικά διακριτική. Μια ζωή ο φόβος μου ήταν μην ενοχλήσω ούτε μυρμήγκι. Πάνω που πήγα λοιπόν να πάρω λίγο θάρρος ήρθε η καρπαζιά. Σα να μου λένε 'να για να μάθεις να θέλεις περισσότερα'. Πόσο παράξενη είναι η ζωή. Πας να κάνεις ένα βήμα μπροστά και σε γυρνάει δυο πίσω... Η ειρωνεία της τύχης είναι πως προχθές έκλαιγα για ένα ραντεβού-καταστροφή. Χθες προσπαθούσα να ξεχάσω. Νόμισα πως κάνοντας πλακίτσα δε θα πείραζα κανέναν. Φαίνεται το παράκανα. Λάθος στιγμή, λάθος άτομο. Αλλά τόσο πολύ; Να με πουν ενοχλητική; Εμένα που σε όλη μου τη ζωή μου έλεγαν πως είμαι υπερβολικά διακριτική; Με τσάκισε αυτό... Νοιώθω τόσο κουρασμένη.... Είναι σα να έσκαβα δέκα μέρες.... Αν μπορούσα θ' άνοιγα μια τρύπα να κρυφτώ.... Οταν η συγγνώμη σου δε γίνεται δεκτή, τι περισσότερο μπορείς να κάνεις; Ηθελα λίγο να χαρώ. Ηθελα να ηρεμήσω από τη προχθεσινή μέρα. Νόμιζα θα γελάγαμε. Πόσο λίγο τελικά ξέρουμε τους ανθρώπους. Πόσο εύκολα γίνεσαι 'ενοχλητική'.... Πόσο εύκολα σε πληγώνουν.... Θέλω να μείνω Σαββατοκύριακο να δω κάποια φίλη. Ετσι όπως έγιναν τα πράγματα δεν ξέρω.... Μήπως καλύτερα ν' ακούσω μια συμβουλή που μου έδωσαν; Να φύγω;.... Μου φαίνεται πως η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια.... Μα να μην τολμώ να σηκώσω κεφάλι; Δυο μέρες με κλάματα..... Ενοχλητική εγώ;.....

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Ενοχλητική(;)...

Ενα από τα ελαττώματα μου είναι ο φόβος πως γίνομαι φορτική. Με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να νομίζει πως είμαι σνομπ ή αδιάφορη.... Κάπου η υπερβολική διακριτικότητα έγινε πρόβλημα. Οταν το λέω δε με πιστεύουν..... Αλλοι το θεωρούν ελάττωμα, άλλοι εκμεταλλεύονται τη διακριτικότητα μου. Οπως και να το δεις χαμένη είμαι. Τι θέλουν τελικά οι άνθρωποι; Εχω αναρωτηθεί και στο παρελθόν. Δε νομίζω πως θα καταλάβω ποτέ. Οσα περισσότερα τους δίνεις τόσο πιο ευάλωτη γίνεσαι. Γιατί θέλουν να ξέρουν τα πάντα για σένα; Για να σου τα 'χτυπάνε' ανάλογα με την περίπτωση; Με έφτασαν στο σημείο να λέω από μόνη μου πως η διακριτικότητα μου είναι ελάττωμα! Ο φόβος μου μήπως γίνομαι φορτική δε νομίζω πως μπορεί να ονομαστεί ελάττωμα. Ισως γιατί έμαθα πια να μιλάω. Να ρωτάω αν ενοχλώ! Το έχω πει στους δικούς μου ανθρώπους και το θεώρησαν αστείο. Αλλωστε αυτοί μετράνε κιόλας! Οι δικοί μου άνθρωποι. Οι γνώμη των ξένων δε μετράει. Οι ξένοι θα σκέφτονται πάντα τα χειρότερα, ό,τι και να κάνεις. Οι ξένοι δε θα καταλάβουν και το χιούμορ μου. Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί. Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές έμπαινα και στο twitter. Νόμιζα πως είχα το ελεύθερο να γράψω κάτι 'αστείο' σε γνωστό άτομο. Ελα όμως που στράβωσε.... Μερικοί άνθρωποι νομίζουν πως εκείνοι μπορούν να κάνουν πλακίτσες και να μην ενοχλείσαι. Οταν όμως κάνεις κάτι εσύ σε γράφουν στα μαύρα κατάστιχα. Αν επρόκειτο για κάποιον εντελώς ξένο δε θα μ' ένοιαζε. Οταν όμως πρόκειται για άνθρωπο που έχεις πει και δυο κουβέντες.... Μπορεί να φταίω εγώ. Μπορεί εκείνος να μην καταλαβαίνει το χιούμορ μου. Πάνω που εγώ προσπαθώ να ξεπεράσω το φόβο μη γίνω ενοχλητική... Με είπαν ενοχλητική. Κάποιος που παρά το πολύ λίγο που ξέρω, εκτιμώ. Εγώ νόμιζα πως έκανα αστειάκια προφανώς σε λάθος χρόνο... Το γεγονός είναι πως μου είπε πως τον ενοχλώ. Πιθανότατα δε θα θέλει να μου ξαναμιλήσει και λυπάμαι. Λυπάμαι που δε με κατάλαβε... Λυπάμαι που χάνω έναν εν δυνάμει φίλο... Λυπάμαι που θα ξανακλειστώ στο καβούκι μου για να μη συμβεί ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Βλέπεις έγινε πάνω που προσπαθούσα να ξεπεράσω το φόβο...μη γίνω ενοχλητική. Και προφανώς το παράκανα. Δεν ξέρω γιατί με στενοχώρησε τόσο αυτό το γεγονός. Δε νομίζω πως είναι θέμα ευαισθησίας από μέρους μου. Ισως ήταν η λάθος στιγμή... Το παράκανα;... Το σίγουρο είναι πως ούτε που υποψιάζεται πόσο στενοχωρήθηκα. Απ' την άλλη φταίω και γω... Οχι τόσο όμως για να μου πει πως ενοχλώ...έτσι νομίζω τουλάχιστον. Τέλος πάντων, ας μαζευτώ ξανά και ας προσπαθήσω να ξεχάσω το σημερινό. No use crying over spilled milk όπως λένε και οι Αγγλοι.

Μοναξιά μου...

Οταν έφυγε ο θείος η θεία-μαμά μου άρχισε να μου λέει για τη μοναξιά.
Για τα χρόνια που περνάνε....
Για τον σύντροφο που έχουμε ανάγκη.
Δεν έδινα και πολύ σημασία.
Αν είναι να ρθει θε να ρθει....
Ετσι σκεφτόμουν...
Μέχρι το φετινό καλοκαίρι.
Το πιο δύσκολο απ' όλα όσα έχω περάσει...
Ναι μια χαρά είμαι και μόνη.
Διαβάζω πολύ, γράφω το ίδιο...
Ξανάρχισα να βγαίνω.
Ναι, ραντεβού, τι το 'θελα;
Απίστευτα καταστροφικά ραντεβού...
Το ένα χειρότερο απ' το άλλο!
Τρία δηλαδή όλο το καλοκαίρι...απίστευτα.
Απίστευτα με την κακή έννοια!
Κι όσο το καλοκαίρι βαίνει προς το τέλος του τόσο πιο άσχημα νοιώθω.
Στενοχωριέμαι που τελειώνει η εποχή του χρόνου που λατρεύω.
Και όχι μόνο γιατί απεχθάνομαι το φθινόπωρο που έρχεται, αλλά γιατί θα το περάσω και αυτό μόνη.
Και κουράστηκα και να ψάχνω και να ζω αυτά τα φριχτά ραντεβού.
Ολοι λένε για το πόσο δύσκολη θα είναι από δω και πέρα η ζωή και δε θέλω να την περάσω μόνη.
Δε θέλω να κλαίγομαι....αυτό που κάνω δηλαδή.......
Εχω όμως την ανάγκη να τοποθετήσω τις σκέψεις μου εδώ...στο blog μου.
Δε θέλω να με λυπάται κανείς, το μισώ αυτό!
Δε θέλω οίκτο.
Παρέα ίσως...
Απογοητεύτηκα από τους άντρες.
Μου φαίνεται δεν έχει μείνει κανένας!
Κανένας για μένα φαίνεται...
Ευτυχώς έχω ένα ξυλουργό κοντά, να του παραγγείλω ένα καλό και γερό ράφι.
Νοιώθω εξαντλημένη.
Ισως φταίει που δεν έφυγα και καθόλου το καλοκαίρι.
Ολοι μιλάνε για ένα δύσκολο χειμώνα.
Ενας χειμώνας, που όπως και το καλοκαίρι που πέρασε, δε θα μοιάζει με άλλους.
Και γω σαν τον κούκο.
Δε ζητάω πολλά.
Κυρίως δε θέλω να με λυπούνται.
Οι γύρω όλοι ζευγαρωμένοι και γω μόνη.
Σα να έχω λέπρα και φοβούνται...
Τα φιλαράκια στο twitter μου έλεγαν πως κάτι θα γίνει.
Πως το καλύτερο συμβαίνει όταν δεν το περιμένεις.
Γιατί έχω την αίσθηση πως το έλεγαν για να μη στενοχωριέμαι.
Από καλοσύνη, γιατί είναι τα πιο καλά παιδιά!
Μόνο που εγώ δεν ελπίζω πια.
Το πήρα νομίζω απόφαση.
Γι αυτό έχω χαλάσει μια περιουσία στα βιβλία... Αυτά θα μου μείνουν... Φίλοι, σύντροφοι, ταξιδευτές της μοναξιάς μου......

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Ανώνυμα σχόλια.

Σ' όποιον αρέσουμε! Τι να κάνουμε αυτό ή όποιο άλλο blog δε μπορεί να αρέσει σε όλους. Μερικές φορές δεν αρέσει ούτε σε μένα. Δεν είναι υποχρεωμένος να το διαβάζει κανείς! Τα γράφω αυτά γιατί είχα ένα άσχημο σχόλιο. Δεν το διέγραψα, δημοσιευμένο είναι. Αλλά ένα πράγμα μου έκανε εντύπωση. Η ανωνυμία. Αν πραγματικά σε ενοχλεί κάτι να έχεις το θάρρος να το δηλώνεις με τ' όνομά σου. Το να βρίζουμε κάποιον ανώνυμα είναι εύκολο. Δείχνει όμως και κάτι. Δε διαθέτουμε το κουράγιο, την ευθύτητα να το πούμε ανοιχτά. Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ την ανωνυμία για να χτυπήσω κάποιον. Και να σας πω και κάτι; Ειλικρινά δε με νοιάζει καθόλου! Το γράφω γιατί μ' ενοχλεί γενικά όταν κάποιος γράφει κάτι άσχημο ανώνυμα. Δεν είμαι ενάντια στην ανωνυμία γενικά. Θεωρώ όμως πως ειδικά όταν κατηγορείς κάποιον, πρέπει να αναλαμβάνεις και την ευθύνη. Κρυμμένοι πίσω από την οθόνη του υπολογιστή χωρίς όνομα μπορούμε να κατηγορήσουμε και να χυδαιολογήσουμε όλοι. Αυτό όμως δείχνει δειλία. Τζάμπα μάγκες όπως λένε, μπορούμε να γίνουμε όλοι. Για βγες όμως να πες την άποψή σου τεκμηριωμένα με το όνομά σου... Γι αυτό χρειάζεται να ξέρεις τι κάνεις και ποιος είσαι. Αυτό θέλει 'μαγκιά'. Προσωπικά όταν δε μου αρέσει ένα blog απλώς δεν το διαβάζω. Δε νοιώθω την ανάγκη να δηλώσω την απαξίωση μου. Καταλαβαίνω όμως πως αυτά που γράφω ή ο τρόπος που γράφω δεν αρέσουν σε πολλούς. Κανένας δεν τους υποχρεώνει όμως να τα διαβάζουν.... Αν έτυχε να διαβάσουν κάτι και το βρήκαν σαχλό ας το γράψουν. Οχι ανώνυμα όμως.... Για να ξέρω και γω σε ποιον δεν αρέσω. Αν αξίζει η άποψή του! Ο άνθρωπος αυτός σχολίασε υβριστικά όλο το blog αλλά δεν αρκέστηκε σ' αυτό. Αξιολόγησε πολλά κείμενα ως αστεία. Ηταν δική μου απόφαση να εκτεθώ σ' αυτό το blog, να καταθέσω κομμάτια από την ψυχή μου. Γράφω γι αυτό γιατί θεωρό το άτομο αυτό όχι απλώς δειλό αλλά και επικίνδυνο. Πολύ φοβάμαι πως αυτό που έκανε σε μένα θα το κάνει και σε άλλα blogs. Ενώ είμαι υπέρμαχος της ανωνυμίας των blogs είμαι ενάντια στα ανώνυμα σχόλια και την σαχλή ανώνυμη αξιολόγηση. Φανταστείτε έναν κριτικό κινηματογράφου που γράφει ανώνυμα. Οταν κρίνει μια ταινία και δεν έχει το θάρρος να υπογράψει με τ' όνομά του ποιος θα τον πάρει στα σοβαρά; Εγώ τουλάχιστον δε δίνω καμιά σημασία. Γιατί έγραψα όλα αυτά; Οχι για το ανώνυμο σχόλιο. Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι όχι μόνο δειλοί αλλά επικίνδυνοι όπως είπα. Οταν κρίνεις κάποιον και το κάνεις κρυμμένος, ανώνυμα χωρίς email να σου απαντήσει ο άλλος έστω προσωπικά... Εμένα μου φαίνεται σα να βγάζει ο άλλος μια κακία που δεν έχει το θάρρος να υπερασπιστεί! Γιατί και το σχόλιο μόνο κακία δείχνει. Δεν γράφει γιατί δεν του αρέσει το blog. Αρκετά ασχολήθηκα όμως με κακίες και δειλούς ανθρώπους. Δεν αξίζουν......

Χτύπησαν τη serenata....

Τρίτη 16 Αυγούστου 2011

Ο παιδικός μου φίλος...

Είναι κάποιες αναμνήσεις που περισσότερο φέρνουν προς τραγωδία... Είναι κάποιες ιστορίες που προσπαθώ να μη θυμάμαι.... Δε θέλω να θυμάμαι γιατί χρόνια μετά εξακολουθούν να πονάνε το ίδιο όταν τις φέρνω στο νου. Δυστυχώς το παρελθόν μου έχει πολλές πληγές που δε θέλουν και πολύ για να ξαναρχίσουν να αιμορραγούν. Μια απ' αυτές τις ιστορίες τις ξέρω πια μόνο εγώ... Είναι πολλά τα χρόνια και βαρύ το φορτίο για να το κουβαλάω μόνη. Γι αυτό αποφάσισα να το διηγηθώ σε σας.... Ο παιδικός μου φίλος ο Χ(άγνωστος Χ). Μεγαλώσαμε μαζί. Ποδηλατάκια, θερινά σινεμά, η αγνή αυτή εποχή που όλα είναι απλά και ακίνδυνα. Παιδικές αναμνήσεις... Η πρώτη μου περίοδος, το πρώτο του τσιγάρο... Το εξοχικό του σχεδόν δίπλα στο δικό μου. Υποβόσκων ερωτισμός που δεν εκδηλωνόταν. Δεν ξέραμε τι νοιώθαμε ο ένας για τον άλλον. Τ' ονομάζαμε φιλία. Λέγαμε τα μυστικά μας. Μου είπε για την κοπέλα του και τα προβλήματα τους. Δεν τα πήγαιναν καλά...του άρεσε πολύ όμως. Τη γνώρισα κατά τύχη και δε μου άρεσε. Εφτασε η εποχή του φοιτηταριού και κάναμε ακόμα περισσότερο παρέα, σχεδόν κάθε μέρα μαζί. Καλοκαίρι και αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε όλα τα ποτά σε μεγάλες ποσότητες.... Εφυγα για Λονδίνο και ήρθε μαζί με όλη την παρέα στο αεροδρόμιο. Ηταν συνεχώς με το χαμόγελο. Παρίστανε το σοβαρό αλλά ήταν ένα παιδί... Ενα παιδί που έκανε και ανοησίες... Ετσι ήταν μέχρι που ήρθαν τα δύσκολα. Αρρώστησε η αδερφή του. Πολύ σπάνια μορφή καρκίνου. Σ' ένα χρόνο τη χάσαμε. Δεν ξέσπασε ποτέ μπροστά μας. Μιλούσε όμως για κείνη. Εμείς, οι φίλοι του συνεχώς δίπλα του. Πηγαίναμε σ' ένα μπαράκι τότε, είχαμε γνωριστεί και με τον ιδιοκτήτη. Ηταν κοντά στο σπίτι του. Να μην τον τρέχουμε μακριά. Μέχρι εκείνο το βράδυ. Το βράδυ που άλλαξαν οι ζωές μας. Το βράδυ που μας μεγάλωσε βίαια.... Είχε εγκαίνια ένα μπαρ και είμασταν καλεσμένοι όλοι. Τελικά πήγαμε τρεις. Ο Χ, εγώ και άλλος ένας παιδικός φίλος, κολλητός. Το μπαρ δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Ηπιαμε, εκείνος περισσότερο. Οταν πήγαμε να πάρουμε τα παλτά μας με τράβηξε κοντά του και με φίλησε... Το πρώτο μας φιλί... Μέσα μου ξεκαθάρισαν όλα. Πάντα μου άρεσε και του άρεσα...καιρός να προχωρήσουμε(σκέφτηκα). Βγαίνοντας στο χειμωνιάτικο κρύο μου ζήτησε να πάω μαζί του 'να το τρέξουμε'. Είχε μόλις αλλάξει μηχανή στο αυτοκίνητο του και όπως κάθε άντρας στην ηλικία του ήταν περήφανος. Αρνήθηκα για να τον αποτρέψω. Είχε πιει και φοβόμουν. Πήγα με τον άλλο φίλο για να έρχεται πίσω μας να μην τρέχει.... Κάπου μας προσπέρασε..... Μπροστά όμως ήταν μια δύσκολη στροφή που δεν ήξερε. Είδα το αυτοκίνητο να γίνεται σμπαράλια. Βγήκα τρέχοντας στη νύχτα ουρλιάζοντας τ' όνομά του... Βρήκα τη θέση του οδηγού και κείνον άθικτο. Ολα τ' άλλα κομματάκια. Τον πήρα αγκαλιά κλαίγοντας, φωνάζοντας του να ξυπνήσει.... Εγειρε το κεφάλι του επάνω μου και αναστέναξε... Το τελευταίο φιλί ακόμα στα χείλη μου. Τα ποδηλατάκια, τα γέλια, τα παιδικά μας παιχνίδια... Το τέλος μιας εποχής.... Εχασα το φίλο μου.......

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2011

Too much too soon....

Και νομίζεις πως βρήκες όλα όσα έψαχνες.... Και λες τι τυχερή που είσαι...... Η φωνούλα βέβαια μέσα σου σε προειδοποιεί...... Λες, είναι που την έχω πατήσει παλιά, δε δίνεις πολύ σημασία. Μόνο που κρατιέσαι λίγο, πολύ λίγο όμως.... Του έχεις ήδη ανοιχτεί πολύ! Λάθος... Too much too soon. Αλλά σε παρασύρει...ή έτσι σε βολεύει να σκέφτεσαι. Μετά από πολύ καιρό που είσαι μόνη νομίζεις πως βρήκες τον πρίγκηπα. Γιατί οι άντρες πάνω που τους ανεβάζεις σ' ένα θρόνο...δεν μπορούν να μείνουν εκεί; Γιατί πρέπει να βουτήξουν τα πόδια τους στις λάσπες; Σε απογοητεύουν, σε τρομάζουν... Γιατί; Θέλει να γίνετε ζευγάρι αληθινό. Σου ταιριάζει. Μάλλον έτσι φαίνεται στην αρχή. Η μήπως όχι; Μήπως τα σημάδια είναι εκεί μόνο που εσύ αρνείσαι να τα δεις; Γιατί όλα τα γύρω γύρω είναι τόσο καλά.... Μήπως είναι ο βάτραχος που νομίζεις θα γίνει πρίγκηπας όταν τον φιλήσεις; Δε γίνεται όμως και συ θυμώνεις. Δεν είναι αυτός! Μήπως εσύ θέλεις τόσο να βρεις τον πρίγκηπα που δε βλέπεις τα λασπωμένα πόδια του από την αρχή; Μήπως το έχεις παρακάνει με τις ενοχές πάλι; Γιατί να φταις εσύ που δεν είδες και όχι αυτός; Τα σημάδια ήταν εκεί. Τα είδες από την αρχή. Του το είπες. Το αρνήθηκε.....μα όλοι έτσι δεν κάνουμε; Και συ το ίδιο θα έκανες στη θέση του. Θα το έκρυβες. Μόνο που το 'χεις ξαναπεράσει και δεν αντέχεις πια. Εσύ έχεις μείνει μόνη έχεις ξεπεράσει το παρελθόν. Ας κάνουν το ίδιο..... Γιατί ορμάνε τόσο γρήγορα; Δεν ξέρουνε πως οι ανοιχτές πληγές δε γιατρεύονται εύκολα.... Και όσο έχουν ανοιχτές πληγές οι πολύ κοντινοί υποφέρουν. Κάθε φορά που πονάει η πληγή δε θες να είσαι εκεί. Δε φταις εσύ για να πληρώσεις! Γιατί είναι ξεκάθαρο πως θα πληρώσεις. Θα πληρώσεις ιστορίες και αμαρτίες άλλων. Γνωρίζοντας το αυτό, γιατί να πας να βάλεις οικειοθελώς το κεφάλι στη γκιλοτίνα; Τη δική σου τη ζωή την έχεις κανονίσει. Δεν κουβαλάς τίποτα. Εχεις ξεκαθαρίσει. Γιατί οι άλλοι έρχονται κοντά σου πριν ξεκαθαρίσουν; Επειδή γράφεις ανοιχτά θεωρούν πως θ' ανοίξεις και την καρδιά σου. Και έτσι περίπου κάνεις. Νομίζεις πως ο άλλος θα είναι σαν εσένα...ξεκαθαρισμένος. Νομίζεις δε θα κουβαλάει τίποτα. Μόνο που δε γίνεται πάντα έτσι. Ας ξεπεζέψουν κάπου, ας περιμένουν να γιατρευτούν οι πληγές τους. Κι όταν τις γιατρέψουν ας έρθουν. Γιατί αυτή η βιασύνη; Πάντα έλεγες πως οι άνθρωποι χρειάζονται χρόνο μετά από κάθε χωρισμό. Και το έπραττες. Εσύ το έκανες. Ας το κάνουν και οι άλλοι! Δεν είσαι διανυκτερεύων ψυχαναλυτής........

Καλοκαίρι....

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2011

Καλοκαίρι 2011

Περίεργο καλοκαίρι φέτος. Νομίζω θα το θυμάμαι πάντα. Από τη μια γράφω όσο ποτέ άλλοτε και διαβάζω περισσότερο, από την άλλη η Αθήνα... Μια Αθήνα που φαίνεται σαν τα άλλα καλοκαίρια μα δεν είναι. Οι άνθρωποι που έχουν μείνει δεν είναι όπως άλλες χρονιές. Ακόμα και πέρυσι ήταν διαφορετικά....δεν υπήρχε αυτό το άγχος....ο φόβος στα μάτια τους... Πλησιάζουμε το Δεκαπενταύγουστο που είναι και η πιο σημαδιακή ημερομηνία για μένα... Γιατί με το που αρχίζει το καλοκαίρι εγώ μετρώ ανάποδα... Είναι που το αγαπάω τόσο...καλοκαίρι η χαρά του χρόνου! Οταν φτάσει πια Δεκαπενταύγουστος νομίζω πως σχεδόν τελείωσε! Σχολικά τραύματα; Ποιος ξέρει; Φέτος όμως τα πρόσωπα των ανθρώπων που έχουν μείνει είναι διαφορετικά. Δεν έχουν το ανέμελο καλοκαιριάτικο βλέμμα. Είναι σκυθρωπά, προβληματισμένα, αγχωμένα... Είναι κι οι ειδήσεις.... Ενας Αύγουστος που έχει τόσες ειδήσεις όσες κανένας άλλος μήνας! Πέφτουμε για ύπνο και δεν ξέρουμε τι θ' ακούσουμε όταν ξυπνήσουμε το πρωί. Αγχωμένος ύπνος... Είναι και η διαφορά της ώρας! Οταν κοιμόμαστε σε άλλες χώρες είναι μέρα και τα χρηματιστήρια είναι ανοιχτά. Οι S&P μπορεί να υποβαθμίζουν την οικονομία κάποιας χώρας. Τι καλοκαίρι είν' αυτό; Μέσα στο άγχος! Χάνονται δουλειές, γίνονται απεργίες...τρομάζει κανείς απ' αυτά που ζούμε... Το μόνο που με βοηθά είναι το διάβασμα. Καμιά ώρα πριν κοιμηθώ πιάνω το βιβλίο μου. Ετσι ξεχνιέμαι, ταξιδεύω αλλού και πέφτω για ύπνο στην εποχή και τη χώρα που περιγράφει το βιβλίο που διαβάζω. Μεγάλη ανάσα τα βιβλία... Απορώ με τους ανθρώπους που δε διαβάζουν... Χωρίς τα βιβλία δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνα γενικώς και ειδικά φέτος το καλοκαίρι. Φέτος δεν πηγαίνω και διακοπές... Ούτε μια Επίδαυρο δεν κατάφερα να πάω! Εχασα και την παράσταση με τον Σπέησι. Αυτό μπορώ να πω ότι μου στοίχισε όσο μια υποβάθμιση... Πόσο διαφορετικό το φετινό καλοκαίρι απ' όλα τα καλοκαίρια που έχω ζήσει! Ακόμα και οι μέρες που θα λείψω απ' την Αθήνα μου φαίνονται περίεργες. Σα να μη θέλω να φύγω.... Και δε θα πάω πουθενά μακριά! Μέχρι το εξοχικό μου και αυτό για πρακτικούς λόγους. Στο προάστιο που μένω έχουν κλείσει μέχρι και τα περίπτερα. Βγήκα την Κυριακή το πρωί να πάρω εφημερίδα, αλλά παρά το περπάτημα μου μέσ' τον ήλιο δε βρήκα... Θα έπρεπε να περπατήσω κάνα μισάωρο ακόμα για να βρω περίπτερο ανοιχτό. Γύρισα κατάκοπη και διάβασα τις ειδήσεις online. Εκλεισαν ένα ένα σχεδόν όλα τα μαγαζιά. Ο κόσμος λείπει, ευκαιρία να ξεκουραστούν κι αυτοί λίγο. Ετσι το μόνο που μένει ανοιχτό είναι το super market. Ούτε σουβλάκι, ούτε κινέζικο ντελίβερι... Αν δε μαγειρέψω θα πεθάνω απ την ασιτία και δεν έχω περιθώρια να χάνω κιλά... Προσπαθώ λοιπόν να πείσω τον εαυτό μου να φύγει για λίγο. Αν είναι να καταρρεύσει το σύμπαν επειδή έλειψα λίγο εγώ...ε τότε καλά να πάθει.

Καλοκαιράκι......

Δευτέρα 8 Αυγούστου 2011

Μια διαφορετική ζωή...

Το ξέρω πως ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Πάντα πίστευα πως τα ζευγάρια που είναι μαζί απ' το σχολείο αργά ή γρήγορα θα χωρίσουν. Και το έχω δει αρκετές φορές δυστυχώς. Οταν είσαι η πρώτη του και είναι ο πρώτος σου κάποια στιγμή ένας απ' τους δυο ή και οι δυο θα θελήσουν να ζήσουν και άλλες περιπέτειες με καινούριο ταίρι. Σε κάθε κανόνα όμως υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Αυτά τα λέω τώρα, εγώ που κατέκρινα τους γάμους των πολύ νέων. Γνώρισα δυο ζευγάρια που ήταν μαζί απ' το σχολείο, παντρεύτηκαν νωρίς και είναι το ίδιο αγαπημένοι ακόμα. Μιας και έφτασαν μέχρι εδώ πιστεύω πως θα μείνουν αγαπημένοι για πάντα! Και ξαφνικά στη ζωή μου ζήλεψα.... Ζήλεψα αυτό που κορόιδευα! Ονειρεύομαι πως θα ήταν αν δεν είχα ζήσει τη ζωή που έχω ζήσει. Αν είχα μείνει αφοσιωμένη στον πρώτο μου έρωτα. Πως θα ήταν η ζωή μου τώρα; Σίγουρα καμία σχέση με την τωρινή μου ζωή. Αν..... Αν δεν είχα κάνει όμως όλα όσα έκανα δε θα ήμουν εγώ! Θα ήμουν κάποια άλλη, εντελώς διαφορετική. Οταν ήμουν μικρή έλεγα πως ονειρευόμουν να έχω ένα μεγάλο σπίτι(όπως αυτά που βλέπουμε στις Αμερικάνικες ταινίες)όπου θα γινόταν της τρελής από φωνές παιδιών, σκυλιών, γατιών.... Ακόμα και τότε όμως...την ώρα που το έλεγα πως τάχα αυτό ήταν το όνειρό μου, αυτό θέλω να γίνει όταν μεγαλώσω... Ακόμα και τότε υπήρχε ένα ερωτηματικό στο μυαλό μου. Δεν ήμουν σίγουρη. Ακόμα και στα 12 μου σα να ήξερα πως αυτός ο τρόπος ζωής δεν μου ταίριαζε. Η ησυχία, τα βιβλία...τι δουλειά έχουν οι μεγάλες μου αγάπες με αυτή τη ζωή; Για μένα το διάβασμα και το γράψιμο ήταν οι μεγάλες μου αγάπες από το δημοτικό! Ισως γι αυτό πολλές φορές γυρνάω στην πρώτη σχέση συμβίωσης της ζωής μου. Η σωστή ηλικία και ένας άντρας που μπορεί να ήταν μόλις ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, ήταν όμως τόσο ώριμος.... Μια σχέση που μόλις τελείωσε κατάλαβα πόσο σημαντική ήταν. Κατάλαβα τι έδιωξα, τι έχασα... Αν δεν είχε διαλυθεί αυτή η σχέση το ξέρω πως θα ήμουν ευτυχισμένη μαζί του. Δεν ήμουν η πρώτη του και δεν ήταν ο πρώτος μου. Δεν θ' ανήκαμε στις ελάχιστες εξαιρέσεις. Θα ήμασταν ευτυχισμένοι μαζί.... Και δεν το λέω γιατί δεν τον έχω...ούτε γιατί ζηλεύω άλλες φίλες. Είχε όμως ακόμα και τότε όλα όσα ζητάω από έναν άντρα.... Θα μπορούσα να ζήσω με τον τρόπο που μ' αρέσει, γιατί του άρεσε και του αρέσει και κείνου, γιατί το λίγο που έχουμε μιλήσει κατάλαβα πως εξελιχθήκαμε μαζί! Γιατί δεν το κατάλαβα τότε; Δε θα μάθω ποτέ και αυτό θα με στοιχειώνει. Ο χρόνος όμως δε γυρνάει πίσω. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρνούσαμε το ρολόι και να διορθώναμε όλα τα λάθη μας. Δε γίνεται. Ποιος ο λόγος να καταλαβαίνουμε τα λάθη μας αλλά να μη μπορούμε να τα διορθώσουμε; Λες και κάποιος από Πάνω μας βάζει επίτηδες τρικλοποδιές και γελά με τα παθήματα μας! Σα να παίζει κάποιο παιχνίδι το σύμπαν εις βάρος μας. Το πιο σκληρό παιχνίδι. Να γνωρίζεις το λάθος μα να μη μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αλλάξεις! Είμαι σίγουρη πως θα ήταν καλύτερα να μην καταλαβαίναμε. Να μην καταλαβαίναμε τα λάθη που έχουμε κάνει. Μπορεί τότε να τα επαναλαμβάναμε, μα μήπως και τώρα δεν το κάνουμε; Δεν επαναλαμβάνουμε λάθη μας; Τουλάχιστον δε θα πικραινόμασταν για τα λάθη που δε μπορούμε να διορθώσουμε.

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2011

Brad Pitt

Συμβουλευοντας τους άντρες....

Ακούω πολλούς άντρες να γκρινιάζουν γιατί δε βρίσκουν μια αξιόλογη γυναίκα. Απ' την απέναντι πλευρά οι γυναίκες ζητάνε έναν αξιόλογο άντρα. Οι άντρες μπορεί να έχουν στο μυαλό τους την 'αξιόλογη γυναίκα' αλλά υπάρχουν διαφορές στον τύπο της δέσμευσης καθώς και στο τι σημαίνει 'αξιόλογη'. Οταν ξεκίνησα να γράφω είχα στο νου μόνο πως να δώσω 'συμβουλές' σε άντρες για να κατακτήσουν μια γυναίκα που ν' αξίζει. Είχα κατά νου τη γυναικεία πλευρά, όπως τη βλέπω εγώ και όπως την έχω συζητήσει με άλλες γυναίκες. Νόμιζα πως αυτό είναι αρκετό. Μετά όμως σκέφτηκα πως χρειάζεται και η αντρική ματιά για να καθορίσουμε τη γυναίκα για την οποία μιλάμε! Μίλησα λίγο με μερικούς άντρες στο twitter. Ηθελα την άποψη τους. Τι σκέφτονται όταν ακούν αξιόλογη γυναίκα. Μπορώ να πω ειλικρινά πως η αντρική ματιά με βοήθησε να δω κάποια βασικά πράγματα για τη γυναίκα αυτή. Θέλω να ευχαριστήσω τους τουητοφίλους μου: johnny_ergo και spizaetos για το χρόνο τους και τις απόψεις τους. Με τη βοήθεια τους βρήκα τι πρέπει να έχει η γυναίκα που εγώ ονομάζω αξιόλογη. Θεωρούσα πως η λέξη 'αξιόλογη' περιλάμβανε τα πάντα. Για παράδειγμα εγώ, χοντρά χοντρά έλεγα : όμορφη και έξυπνη. Νόμιζα πως αυτό δίνει το βασικό στίγμα. Οι άντρες φίλοι με βοήθησαν να καταλάβω πως η αξιόλογη γυναίκα πρέπει να έχει κάποια συγκεκριμένα 'προσόντα' για να μπουν στον κόπο να την κατακτήσουν. Ο φίλος spizaetos δεν έχει και πολύ εμπιστοσύνη στο γεγονός πως υπάρχουν πια ελεύθερες αξιόλογες γυναίκες γύρω στα 40. Ο δρόμος της ευφυούς γυναίκας, που έχει αληθινή κουλτούρα είναι μοναχικός είπε... Κατά τη γνώμη του οι γυναίκες γύρω στα 40 δεν είναι το ίδιο ελκυστικές όσο ήταν. Θα ήθελα να τον πείσω πως δεν είναι έτσι, μα δεν μπορώ. Ισως κάποτε συναντήσει μια γυναίκα που θα με βγάλει αληθινή. Ο φίλος johnny_ergo είπε πως βασικό προσόν της αξιόλογης γυναίκας είναι να ξέρει πότε να σωπαίνει. Διαχώρισε τη μόρφωση και την καλλιέργεια από την πραγματική σωφροσύνη. Εχω την εντύπωση πως η ιδέα του για την αξιόλογη γυναίκα μοιάζει περισσότερο με πολλών γυναικών. Είχα και άλλες απόψεις από άλλους φίλους στο twitter αλλά δυστυχώς δεν χωράνε όλες. Ετσι έφτιαξα ένα βασικό πρότυπο της αξιόλογης γυναίκας, με τη ματιά των αντρών. Μια γυναίκα που αξίζει κατ' αυτούς. Είναι μια γυναίκα όμορφη, ήρεμη, μορφωμένη, καλλιεργημένη, που ξέρει πότε να μιλά και πότε να σωπαίνει,με σωφροσύνη, αυτοπεποίθηση, χιούμορ και φυσικά σέξι. Οταν αναφέρομαι στην αξιόλογη γυναίκα, στη γυναίκα της καρδιάς, τους εννοώ όλα τα παραπάνω. Εχουμε λοιπόν αυτό ως δεδομένο. Θα ξεκινήσω με τις εξής προϋποθέσεις που δυστυχώς δεν ισχύουν πάντα. Πρώτον. Ο άντρας που ψάχνει την αξιόλογη γυναίκα το εννοεί. Δεύτερον. Εχει αποφασίσει πως ψάχνει για μια σχέση σοβαρή, ψάχνει για μια σύντροφο(και ξέρει τι σημαίνει ο όρος(!)). Και αφού αποφασίσαμε πως αυτά είναι δεδομένα μπορούμε να περάσουμε στις πληροφορίες/συμβουλές. Οι περισσότεροι άντρες νομίζουν πως οι γυναίκες ψάχνουν κάποιον που να μοιάζει με το Brad Pitt ή το George Clooney ή και τους δυο μαζί. Μύθος αγαπητοί μου, μέγας μύθος. Εντάξει δε θα μας πείραζε αν μας φλέρταρε ένας απ' τους δύο αλλά ξέρουμε πως δεν πρόκειται. Λοιπόν αφού ξεπεράσαμε το μύθο του πολύ ωραίου άντρα ας προχωρήσουμε. Αγαπητοί μου φίλοι δεν υπάρχει λόγος να ξημεροβραδιαζόσαστε στα γυμναστήρια με σκοπό να κάνετε τους κοιλιακούς του Ρουβά. Αφενός μεν και οι δυο ξέρουμε πως δε θα τα καταφέρετε. Αφετέρου στις περισσότερες γυναίκες δεν αρέσουν οι άντρες των γυμναστηρίων. Ξέρετε ποιους εννοώ... Εκείνους με τα τεράστια κορμιά και τους μυς που πετάγονται. Αυτοί οι άντρες δεν αρέσουν παρά σε ελάχιστες χαζούλες. Οχι πάντως σε μια γυναίκα με μυαλό στο κεφάλι της. Γιατί δεν αρέσουν; Γιατί σχεδόν όλες τις φορές, όσο περισσότερο ασχολούνται με το σώμα τους τόσο λιγότερο ασχολούνται με το μυαλό τους. Και έτσι φτάσαμε στο βασικό. Ο ευφυής άντρας μπορεί να κερδίσει την καρδιά των περισσοτέρων γυναικών! Μέχρι τώρα έχουμε την ευφυΐα. Επίσης είπαμε πως ο άντρας δε χρειάζεται να είναι πολύ ωραίος. Μην πάμε βέβαια και στο άλλο άκρο, ούτε Κουασιμόδος να είναι. Θα σας πω λοιπόν ένα μυστικό. Ο άντρας που θέλουν οι περισσότερες γυναίκες είναι γοητευτικός! Θα μου πείτε τώρα πως γίνεται κάποιος γοητευτικός; Αγόρια, αυτό είναι κάτι που το έχεις. Αλλά τελικά η γοητεία έχει να κάνει με το τι ακριβώς αρέσει στον άνθρωπο, στην προκειμένη περίπτωση, στη γυναίκα. Οταν σε ερωτευτεί στα μάτια της ακόμα και τα πεταχτά σου αυτιά, λέμε τώρα, θα της φαίνονται χαριτωμένα. Θα γίνεις ο πρίγκηπας της! Πως γίνεται τώρα αυτό; Υπάρχουν μερικά πράγματα που βοηθάνε.... Το βλέμμα, μη μπερδεύετε τα μάτια με το βλέμμα. Οταν βγαίνεις με μια γυναίκα πρέπει να νοιώθει βασίλισσα! Οταν δεν είσαι ωραίος ή γοητευτικός άντρας αλλά μάλλον ασχημόπαπο, χρειάζεται λίγη παραπάνω προσπάθεια αλλά μη σας κάνει αυτό να παραδώσετε τα όπλα! Ενα πράγμα που βοηθά πολύ είναι η ωραία φωνή! Μη σας φαίνεται αστείο, παίζει μεγάλο ρόλο. Οι περισσότερες γυναίκες γοητεύονται από τον άντρα που έχει γνώσεις και ωραία φωνή. Οταν της ψιθυρίζεις στο σκοτάδι είναι υπέροχο να ακούει μια γλυκιά φωνή. Το ίδιο και στο τηλέφωνο. Αν είσαι από επαρχία βοηθούν τα μαθήματα φωνητικής να αποβάλλετε τη ντοπιολαλιά. Οταν σας αρέσει μια γυναίκα μάθετε τι της αρέσει περισσότερο και ασχοληθείτε και σεις. Και την κολακεύετε και έχετε κοινά πράγματα να συζητάτε. Και ρε παιδιά, ανοίξτε και κανένα βιβλίο! Εχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι Ελληνες δε διαβάζουν! Αν είσαστε έξυπνος, γοητευτικός με ωραία φωνή και διάθεση για κουβέντα θα το ξέρετε πως είστε περιζήτητος. Ασχοληθείτε με τη γυναίκα που σας ενδιαφέρει... Να είστε ευγενικός...μη βρίζετε μπροστά της. Κάντε τις τα χατίρια και δεν εννοώ δώρα. Δείξτε λίγο ρομαντισμό, ένα τριαντάφυλλο στο χρώμα που της αρέσει φτάνει. Μην την αφήνετε να γυρίζει μόνη τα βράδια..... Θα εκπλαγείτε με το πόσο αρέσουν στις γυναίκες κάποιες χειρονομίες που σήμερα θεωρούνται 'ξεπερασμένες'. Κάτι ακόμα που θεωρώ πολύ σημαντικό. Το χιούμορ! Αν μπορείτε να κάνετε μια γυναίκα να γελάει είναι σημαντικό. Οχι χοντροκομμένα αστεία... Οχι ότι λέτε με τους φίλους σας. Αν είναι η γυναίκα που θέλετε να της το δείχνετε και να της το λέτε. Το 'σ' αγαπώ' δεν είναι ποτέ κουραστικό. Αλλωστε η αγάπη χρειάζεται όλες τις αισθήσεις.... Οραση, αφή, γεύση, όσφρηση και ακοή.... Και μια τελευταία πληροφορία, μην είσαι βιαστικός! Ξέρω πως οι περισσότεροι άντρες είναι της άποψης του 'εδώ και τώρα'. Εχουν μάθει πως δε χρειάζεται πολύ προσπάθεια, οι περισσότερες γυναίκες πέφτουν εύκολα. Αυτή η φορά όμως δεν είναι όπως οι άλλες. Αν βρήκατε μια γυναίκα που σας αρέσει πολύ, που τη θεωρείτε αξιόλογη, προσέξτε τη συμπεριφορά σας. Δεν είναι ένα one night stand. Αρχίστε λοιπόν σωστά. Φλέρταρε την, άφησε την να περιμένει λίγο. Είναι κάτι που θα θέλατε να διαρκέσει. Η αναμονή μεγαλώνει το συναίσθημα. Δε θα θέλατε να σας νομίσει και για πεινασμένο. Για τη γυναίκα που αξίζει η αναμονή έχει νόημα. Γνωρίζεστε, μαθαίνετε πράγματα ο ένας για τον άλλον. Οταν έρθει η ώρα θα ξέρετε κάτι παραπάνω γι αυτήν. Και εδώ οι πληροφορίες τελειώνουν. Ας συνοψίσω σύντομα όσα έγραψα μέχρι τώρα. Ο άντρας που θα ήθελε η γυναίκα της καρδιάς σας είναι: Ευφυής, γοητευτικός, ρομαντικός, έχει ωραία φωνή, δεν είναι βιαστικός, έχει καλούς τρόπους, δείχνει τα αισθήματά του και φυσικά έχει πηγαίο χιούμορ. Ελπίζω να πρόσθεσα κάτι στις γνώσεις σας και να μην έγινα κουραστική!

Τρίτη 2 Αυγούστου 2011

Περιμένω ταξί.....

Κουράστηκα να περιμένω ταξί.... Ισως γιατί κυκλοφορώ πολύ μ' αυτά;... Εχω μαζεμένες αρκετές ιστορίες τρόμου με ταξιτζήδες. Τώρα δε με τη μεγάλη αυτή απεργία και τις πολλές καθημερινές ασχημίες που ακούμε/βλέπουμε έχω απηυδήσει. Περίμενα να περάσει ταξί πριν την απεργία. Τώρα περιμένω να ξαναπιάσουν δουλειά. Τι δουλειά δηλαδή; Αυτοί οι άνθρωποι ρίχνοντας λάδια στους δρόμους, κλείνοντας αρχαιολογικούς χώρους, ταλαιπωρώντας τους τουρίστες...κάθε μέρα που περνά γίνονται όλο και περισσότερο αντιπαθείς! Τι καταλαβαίνουν; Και ας μη μου πει κάποιος πως είναι μεροκαματιάρηδες και παλεύουν για το δίκιο τους! Ποιος μεροκαματιάρης, ειλικρινά πείτε μου, ποιος άνθρωπος που ζει απ' τη δουλειά του θα απεργούσε όλον αυτό τον καιρό; Ποιος θα άφηνε νηστικά τα παιδιά του για να τρέχει με άλλους ομοίους του να ρίχνει λάδια στο δρόμο; Ποιος θα άντεχε χωρίς δουλειά τόσες μέρες; Δεν ξέρω ποιοι είναι εκείνοι που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη τόσον καιρό τώρα, σίγουρα όμως δεν είναι οι φτωχοί ταξιτζήδες! Αυτοί δεν άντεξαν. Από την αρχή δε συμφωνούσαν για την απεργία, όπως μου είχε πει οδηγός ταξί(όχι ιδιοκτήτης), που ο φουκαράς έπαιρνε όντως μεροκάματο. Ανακάλυψα όμως πως αρκετοί απ' αυτούς που δεν άντεχαν την απεργία χρησιμοποιούν τα δικά τους αυτοκίνητα σαν ταξί. Δίνουν τα τηλέφωνά τους σε γνωστούς και γίνεται γνωστό στόμα με στόμα πως δουλεύουν. Και το καταλαβαίνω, πως ν' αντέξουν χωρίς δουλειά τόσες βδομάδες; Εχουν οικογένειες, παιδιά, ανάγκες όπως ο περισσότερος κόσμος. Η κυβέρνηση βρήκε την χειρότερη δυνατή στιγμή για ν' ανακοινώσει το άνοιγμα του συγκεκριμένου επαγγέλματος. Δε φανταζόταν πως θα έχουμε φασαρίες και απεργίες μες το καλοκαίρι; Δε θέλει πολύ μυαλό! Ο ένας υπουργός ρίχνει το φταίξιμο στον άλλον και οι δυο μαζί στην αντιπολίτευση που προσπαθεί να καρπωθεί την οργή του κόσμου. Γιατί δεν είναι μόνο τα προβλήματα που προκαλούν καθημερινά οι ταξιτζήδες, είναι οι κρουαζιέρες που ακυρώνονται, τα μαγαζιά που περίμεναν να ζήσουν από τους τουρίστες, από το περίπτερο μέχρι την ταβέρνα, το καφέ, το ξενοδοχείο, το μαγαζί με τα αναμνηστικά...και πάει λέγοντας, αλυσίδα ολόκληρη! Τρείς βδομάδες το τραβάνε το σκοινί, έχουν κάνει ό,τι κακό μπορούσαν στους άλλους επαγγελματίες και στον τουρισμό της χώρας και έχουν το θράσος να απειλούν! Ναι, απειλούν πως θα φτάσουν στα άκρα.... Μα έχουν ήδη ξεπεράσει τα άκρα! Κλείνουν λιμάνια, αεροδρόμια και δρόμους. Αυτοί έχουν χάσει κάθε μέτρο! Μπορεί να έχουν τα χίλια δίκια, τα έχασαν όμως γιατί γύρισαν τον κόσμο εναντίον τους. Το δικαίωμα της απεργίας είναι ιερό. Ιερό και το δικαίωμα εκείνου που δε θέλει να απεργήσει. Ακόμα πιο ιερό το δικαίωμα του πολίτη που θέλει να πάει στη δουλειά του και δεν μπορεί γιατί τα ταξί έχουν κλείσει το δρόμο! Τι φταίει ο άνθρωπος που χάνει εξαιτίας τους το μεροκάματο του; Τι φταίω εγώ που έχω ένα σωρό δουλειές και αντί να τις κάνω και να φύγω να πάω για να κάνω κανένα μπάνιο καλοκαιριάτικα με έχουν όμηρο στην Αθήνα Αύγουστο μήνα! Περιμένω ταξί.... Νοιώθω πως αυτές οι δυο λέξεις θα με στοιχειώσουν αυτό το καλοκαίρι....

Καλοκαίρι......

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Χάνονται οι παρέες;...

Πως γίνεται και έρχεται μια εποχή στη ζωή μας που δεν έχουμε πια παρέες; Για τους φίλους μπορώ να δώσω κάποια πιθανή εξήγηση, αλλά δεν έχεις ούτε γνωστούς! Εκείνους που βγαίνεις για καφέ ή φαγητό, χωρίς να λες πολλά πράγματα για τα προσωπικά σου. Μπορεί να συζητάτε για την πολιτική κατάσταση, για οτιδήποτε άλλο εκτός από τα πιο προσωπικά. Τι έγιναν λοιπόν αυτοί; Πως βρίσκεσαι χωρίς ούτε έναν; Για τον εαυτό μου νομίζω πως μπορώ να δώσω μια εξήγηση. Ολες οι σχέσεις μου ήταν μακροχρόνιες. Τις περισσότερες φορές οι φίλοι ΜΑΣ ήταν οι φίλοι ΤΟΥ! Ετσι μόλις τελείωνε η σχέση χάνονταν και οι φίλοι(του). Μερικές φορές κάναμε παρέα και με δικούς μου φίλους(ζευγάρια)που μόλις χώριζα όμως δεν ήμουν καλοδεχούμενη...λες και άλλαζα με το που έμενα μόνη. Τι έχουν τα ζευγάρια, ενάντια στις μόνες γυναίκες; Γιατί ο ίδιο πρόβλημα δεν έχουν και οι άντρες που είναι μόνοι; Μάλλον οι παντρεμένες γυναίκες νοιώθουν πως απειλούνται απ' τις ελεύθερες. Ισως να μην έχουν πολύ άδικο αν κοιτάξει κανείς μερικές ελεύθερες γυναίκες που κυκλοφορούν. Αλλά δε θα πρέπει να έχει προβλήματα η σχέση για να γυρίσει ο άντρας σε άλλη γυναίκα; Και αν δεν έχουν εμπιστοσύνη στον άντρα και τη σχέση τους δεν έχουν ούτε στις φίλες τους; Στις ελεύθερες φίλες; Η πείρα μου δείχνει πως είναι ανασφαλείς. Δεν είναι μόνο οι γυναίκες...και οι παντρεμένοι άντρες φοβούνται όταν οι γυναίκες τους κάνουν πολύ παρέα με ελεύθερες φίλες, δεν τους αρέσει. Φαίνεται νομίζουν πως οι γυναίκες τους θα ζηλέψουν την ελευθερία.... Ολα αυτά όμως εμένα μου δίνουν την εντύπωση ζευγαριών που δεν έχουν σωστές σχέσεις. Γι αυτή την ανασφάλεια δε φταίει η γυναίκα που είναι ελεύθερη. Φταίει η σχέση που δεν πάει καλά! Αν παρατηρήσατε αναφέρομαι σε παντρεμένα ζευγάρια. Αρα το πρόβλημα για τις ελεύθερες γυναίκες αρχίζει όταν οι φίλοι/φίλες τους παντρευτούν. Δηλαδή από μια ηλικία και μετά. Στις νεαρές ηλικίες δεν υπάρχει θέμα παρέας, όλοι είναι ελεύθεροι. Οταν μεγαλώνουμε φαίνεται και αρχίζουν οι γνωστοί και φίλοι να παντρεύονται εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Οχι πως φταίνε ντε και καλά μόνο οι άλλοι! Μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο απόλυτοι. Δυσκολευόμαστε να δεχτούμε τις όποιες παραξενιές των άλλων. Προσωπικά έκανα κι ένα μεγάλο ξεσκαρτάρισμα όταν έχασα τη μαμά μου. Εκεί φάνηκε ο χαρακτήρας πολλών. Οι φίλοι στις δυσκολίες φαίνονται και όταν την πρώτη φορά που θα τους χρειαστείς χάνονται τότε δεν είναι φίλοι. Εγώ μπορεί να υπερέβαλα σε κάποιες περιπτώσεις. Πολλές φορές φοβάμαι μη γίνω φορτική με αποτέλεσμα οι άλλοι να νομίζουν πως τους αποφεύγω. Ετσι, μια με τους πρώην μια με τις φίλες που παντρεύτηκαν, μια με άλλους που έφυγαν ή έδιωξα, χάθηκαν οι παρέες. Εμεινα με την ξαδέρφη μου που είναι σαν αδελφή μου γιατί μεγαλώσαμε μαζί και την κολλητή μου που είναι η δεύτερη αδερφή μου, ένας τόσο καλός άνθρωπος που δε νομίζω πως υπάρχει όμοιά της. Από μια πλευρά σκέφτομαι πως είμαι τυχερή που έχω αυτές τις δυο. Από την άλλη θυμάμαι τις εποχές που είχα τόσους πολλούς φίλους και γνωστούς, τότε που το τηλέφωνο δε σταματούσε να χτυπά. Δεν είμαι κι εγώ άμοιρη ευθύνης. Η ζωή που διάλεξα από μια εποχή και μετά, το συνεχές γράψιμο και διάβασμα... Δεν προσπάθησα. Κλείστηκα στα δικά μου ενδιαφέροντα... Ερχονται ώρες που αναζητώ ένα χέρι, μια αγκαλιά... Ξέρω πως από μένα εξαρτάται...μα σα να ξέμαθα...