Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Τ' ακριβά, πολύτιμα μυστικά μας...

Μερικά πράγματα είναι πολύ προσωπικά. Φοβάσαι να τα γράψεις μην τα μολύνουν τα μάτια των άλλων. Τα γνωρίζεις εσύ κι κανένας άλλος. Είναι μέρος της ζωής σου. Κομμάτι σου. Ακριβό, πολύτιμο... Ενα μαργαριτάρι στην καρδιά σου. Τα γράφεις σ' ένα χαρτί για σένα, αλλά δε μπορείς να τ' ανεβάσεις σε κανένα blog, να τα γράψεις σε κανένα βιβλίο. Είναι δικά σου. Μόνο δικά σου! Γιατί ξέρεις ότι εκείνος τα περισσότερα τα έχει ξεχάσει, εσύ όμως όχι. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται! Ομως κάποια πράγματα που είναι ιδιαίτερα για μας, τα κρατάμε στα σκοτεινά. Να μην τα δει το φως και κιτρινίσουν σαν σελίδες παλιού βιβλίου. Είναι αυτά που αγαπήσαμε πολύ. Αυτά που ούτε στον ψυχαναλυτή δεν αναφέραμε. Είναι ένα κομμάτι που δε θα επιτρέψουμε ποτέ και σε κανένα να το δει. Ολοι έχουμε κάποιες αδυναμίες. Τα ευαίσθητα σημεία μας. Αν τα φανερώσουμε θα γίνουμε ευάλωτοι. Μπορεί γι αυτό να τα κρατάμε μέσα μας. Για να μην πέσουν σε άλλα χέρια. Μόνο εμείς ξέρουμε να τα κρατάμε τρυφερά... Μόνο στη δικιά μας καρδιά είναι καλά βολεμένα... Εμείς μόνο ξέρουμε να τα προστατεύουμε... Να τα φροντίζουμε... Σ' ένα μικρό πορσελάνινο κουτί... Στη διάφανη πορσελάνη της καρδιάς...που σπάει τόσο εύκολα... Νομίζω όλοι έχουμε κάποιο ιδιαίτερο μυστικό. Σκέφτηκα πως μια μέρα θα φύγω, ας το ξέρει λοιπόν κάποιος, είναι τόσο όμορφο που δε θέλω να χαθεί μαζί μου..... Αν δεν ξυπνήσω το πρωί, να μη χαθεί. Πήρα την κολλητή μου και της το είπα. Της το είπα και έκανε 'α'... Αυτό μόνο ένα:.Α..... Δεν το ήξερε. Και είναι ο άνθρωπός μου η φίλη, η αδερφή μου. Ας το ξέρει τουλάχιστον εκείνη. Στην ξαδέρφη μου δεν το είπα γιατί με πιάσανε τα κλάματα και θα στενοχωριόταν. Πριν λίγο καιρό ένας γνωστός μου είπε πως νοσταλγούσε πράγματα από το παρελθόν του. Νοσταλγούσε και στενοχωριόταν πολύ γιατί είχαν τελειώσει. Είσαι τυχερός που τουλάχιστον τα έζησες' του είχα πει. Δεν τον έπεισα και απορούσα. Ομως τελικά όλοι μοιάζουμε σ' αυτό. Δε μας φτάνει που τα ζήσαμε... Τα φυλάμε μέσα μας και κάποιες στιγμές τα θυμόμαστε και στενοχωριόμαστε. Στενοχωριόμαστε που πέρασαν, που τελείωσαν. Είμαστε εγωιστές. Ο,τι αγαπήσαμε πολύ το θέλουμε για πάντα! Δε μας φτάνει που το ζήσαμε. Η αγάπη είναι εγωιστικό συναίσθημα... Δε θέλουμε ν' αποχωριστούμε εκείνον που αγαπήσαμε ακόμα κι αν βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως είναι καλύτερα μακριά μας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως ο αγαπημένος μας μπορεί να είναι ευτυχισμένος χωρίς εμάς. Η μήπως είναι το πόσο ευτυχισμένοι νοιώθουμε εμείς κοντά του που τα σκεπάζει όλα;