Κυριακή 22 Μαΐου 2011

Η δική μου Ιρλανδία - Γυναίκες

Θα συνεχίσω τις ιστορίες της Ιρλανδίας όπως την έζησα εγώ. Θα σας γράψω για τη γυναίκα στην Ιρλανδία, την εποχή που ήμουν εκεί. Το διάστημα που βρισκόμουν στο Δουβλίνο είχα ένα ατύχημα. Βρέθηκα σε κώμα για κάποιες ώρες. Τις ώρες που δεν είχα τις αισθήσεις μου το άτομο που ήταν μαζί μου στο ατύχημα(και δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά)περίμενε στο νοσοκομείο. Δεν περίμενε οικειοθελώς ούτε για να δει τι θα γίνω... Ηταν υποχρεωμένος από δυο αστυνομικούς να περιμένει και αν εγώ δε γινόμουν καλά θα τον κατηγορούσαν για το θάνατο μου. Το αναφέρω αυτό για να σας δείξω πόσο προστάτευε(μιλάω μόνο για την εποχή που ζούσα εκεί)η πολιτεία τις γυναίκες! Οσο εγώ βρισκόμουν σε κώμα οι αστυνομικοί τον ανέκριναν για να σιγουρευτούν πως συνέβη το ατύχημα. Πως γινόταν να είναι εκείνος μια χαρά. Μόλις άρχισα εγώ να συνέρχομαι οι πρώτες ερωτήσεις των γιατρών, μετά τις καθαρά ιατρικές ήταν 'πως συνέβη το ατύχημα'. Επρεπε να έχουν και τη δική μου ιστορία, το συντομότερο δυνατόν. Αυτό το γεγονός μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Προφανώς το ίδιο θα είχε συμβεί αν ήμουν εγώ μια χαρά και το άλλο άτομο σε κώμα. Το βλέπω όμως ως γυναίκα γιατί έχω και άλλα παραδείγματα για την προστασία των γυναικών στην Ιρλανδία. Δυστυχώς στη χώρα μας οι γυναίκες δεν προστατεύονται. Εκεί όμως μια γυναίκα μπορεί να πάει στην Αστυνομία και να δηλώσει πως την κακοποιεί ο άντρας της. Αν έχει χτυπήματα ο άντρας είναι χαμένος. Η δικαιοσύνη πάντα παίρνει το μέρος της γυναίκας. Οσο για τις ανύπανδρες μητέρες που στην Ελλάδα δεν έχουν καμιά απολύτως βοήθεια στη χώρα αυτή είχαν τα πάντα. Η ανύπανδρη μητέρα στην Ιρλανδία είχε σπίτι που της παραχωρούσε η πολιτεία, όλα τα έξοδα του μωρού για τους πρώτους έξι μήνες, αν δεν κάνω λάθος συν ένα δικό της μικρό χαρτζιλίκι. Αυτός δεν είναι παράδεισος για μια γυναίκα, ειδικά αν είναι μόνη; Αλλά για όλες τις γυναίκες τα πράγματα ήταν πιο εύκολα όταν αποφάσιζαν να γίνουν μητέρες. Δεν γνωρίζω πως έχουν τα πράγματα σήμερα, αλλά στην Ιρλανδία που γνώρισα εγώ, όλα τα έξοδα τοκετού τα αναλάμβανε το κράτος. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης οι γυναίκες που πήγαιναν σε κρατικό νοσοκομείο για να τις παρακολουθήσει γυναικολόγος δεν πλήρωναν τίποτα. Εννοείται πως τα κρατικά νοσοκομεία τους δεν είχαν καμιά σχέση με τα δικά μας. Φανταστείτε πως στη χρυσή εποχή της, γυναίκες έρχονταν από άλλες Ευρωπαϊκές χώρες να γεννήσουν στην Ιρλανδία που ήταν όλα δωρεάν! Αυτός νομίζω ήταν ένας από τους λόγους που οι Ιρλανδοί έκαναν πολλά παιδιά. Δεν ήταν μόνο ο καθολικισμός. Εβλεπα στους δρόμους συνεχώς νέα ζευγάρια με τρία τουλάχιστον παιδιά. Η συνηθισμένη Ιρλανδέζικη οικογένεια είχε πέντε παιδιά! Και ήταν ευτυχισμένοι! Γι αυτό με σόκαρε πολύ όταν έμαθα για τον τεράστιο αριθμό νέων που φεύγουν τον τελευταίο χρόνο λόγω της οικονομικής κρίσης. Οι παππούδες τους πήγαν στην Αμερική για να βρουν δουλειά και έστελναν τα χρήματα πίσω. Η σημερινή νέα γενιά ξενιτεύεται και αυτή. Πηγαίνουν στην Αυστραλία. Αλλη μια γενιά που θα αναζητήσει την τύχη της μακριά.. Αλλη μια γενιά που δε θα ζήσει στην πατρίδα της...και το νησί, η πατρίδα τους είναι πολύ σημαντικό για τους Ιρλανδούς! Εχουν κάθε δίκιο βέβαια ν' αγαπούν τέτοια όμορφη πατρίδα... Λένε πως αν ένας μη Ιρλανδός παντρευτεί Ιρλανδέζα, μένει εκεί. Οι γυναίκες της Ιρλανδίας δε φεύγουν από τον τόπο τους ν' ακολουθήσουν έναν άντρα...