Τετάρτη 9 Ιουνίου 2010

Περί αγάπης...

Οταν ξεκίνησα το blog σκεφτόμουν πως θα μπορούσα να μιλήσω για όλα όσα μου αρέσουν αλλά και για όλα όσα με ενοχλούν/πονάνε.....για όσους με έχουν πληγώσει. Για παράδειγμα, σήμερα το πρωί στον καθημερινό μου περίπατο, σκεφτόμουν πόσο με πονάει το ψέμα στους ανθρώπους! Θα μπορούσα να μιλήσω για ανθρώπους που με πλήγωσαν με τα ψέματά τους, ή τις υποσχέσεις που μου έδιναν χωρίς αντίκρυσμα! Κάποτε πίστευα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Τώρα δεν ξέρω. Η ζωή είναι πολύ μικρή και πολύτιμη. Ετσι μεγαλώνοντας έμαθα ότι λέμε πως υπάρχει λόγος που γίνεται κάτι όταν αυτό το 'κάτι' είναι δυσάρεστο και μας πληγώνει! Δεν έχουμε πει ποτέ πως υπάρχει λόγος που γίνεται κάτι όταν αυτό μας γεμίζει ευτυχία! Είναι σα να μην ξέρουμε πως να δικαιολογήσουμε ότι άσχημο μας πληγώνει. Πόσες φορές έχουμε πει πως μια σχέση είναι 'καρμική' όταν απλά δεν έχουμε το κουράγιο να βάλουμε ένα τέλος! Ο άνθρωπος της ζωής μας δεν είναι αυτός που μας κάνει να υποφέρουμε! Ο άνθρωπος της ζωής μας είναι εκείνος που μας αγαπά για αυτό που είμαστε, που στέκεται κοντά μας σε όλα! Μια σχέση θέλει δύο για να αντέξει. Οσο για τα ετερώνυμα...είμαι σίγουρη τώρα πια πως ναι, έλκονται, βρίσκεις στον άλλον αυτό που δεν έχεις......δεν είναι πάντα όμορφο όμως! Το διαφορετικό που έχει ο άλλος μπορεί στην αρχή να είναι γοητευτικό, αλλά περνώντας ο χρόνος χάνει τη λάμψη του και γίνεται απλά ενοχλητικό. Αυτό που στην αρχή σε σαγήνευε, η χαριτομενιά, περνώντας ο καιρός είναι αυτό που σε εκνευρίζει περισσότερο! Τυχεροί όσοι έζησαν το μεγάλο έρωτα, το μεγάλο πάθος. Οι περισσότεροι όμως καταλήγουν διαλυμένοι. Και όσο περνάει ο καιρός οι καρδιές μας γίνονται πιο εύθραυστες Η ραγισμένη καρδιά μπορεί να γιατρεύεται γρήγορα και εύκολα όταν είσαι 20. Αργότερα(και μπορείτε να βάλετε όποια ηλικία θέλετε στο 'αργότερα') όταν ο 'μεγάλος έρωτας' σου ραγίσει την καρδιά ο πόνος αργεί πολύ περισσότερο να περάσει... Δεν ξέρεις πως να διαχειριστείς τον πόνο, την ξαφνική μοναξιά...τα συναισθήματα είναι περισσότερα, διαφορετικά και πιο έντονα. Το τέλος του παθιασμένου έρωτα είναι διαφορετικό σε κάθε ηλικία. Και αφού η ζωή είναι μικρή αξίζει τελικά να ρισκάρουμε προκειμένου να ζήσουμε άλλο ένα μεγάλο πάθος? Αφού οι πιθανότητες είναι πως στο τέλος θα υποφέρουμε? Μήπως το να κυνηγάς το μεγάλο πάθος που θα σε κάνει να υποφέρεις στο τέλος είναι ένα είδος μαζοχισμού? Γιατι όλα τα τραγούδια αγάπης παραπέμπουν σε πόνο? Γιατί να πιστέψουμε πως για να ζήσεις την αληθινή αγάπη πρέπει να πονέσεις? Πόσο πόνο πρέπει να αντέξεις για να αξίζει μια σχέση? Μήπως τελικά ο πόνος είναι εθιστικός? Για να πιστέψεις πως είσαι ερωτευμένος πρέπει να πονέσεις? Και μέχρι πόσο τελικά? Πότε αρχίζει να περνάει απ' το νου σου ότι η αγάπη δεν πάει αναγκαστικά με τον πόνο? Πότε αρχίζεις να σκέφτεσαι πως αυτό είναι μαζοχισμός? Και όταν το καταλάβεις? Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ηλικία? Ο χρόνος που έχεις επενδύσει? Η σχέση σου με τον εαυτό σου? Κάπου είχα διαβάσει πως κανένας δεν αξίζει τα δάκρυά σου και αυτός που τα αξίζει δε θα σε κάνει ποτέ να κλάψεις........