Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Κερατέα...

Τι να πει κανείς στα παιδιά της Κερατέας;

Είναι τόσα πολλά τα γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά που δεν ξέρω για ποιο απ' όλα να ξεκινήσω να γράφω. Σήμερα το πρωί όμως ενώ άκουγα ειδήσεις στο ραδιόφωνο, άκουσα τη φωνή μιας γυναίκας από την Κερατέα που φώναξε σπαραχτικά 'τα παιδιά μου είναι στην εφηβεία , μεγαλώνουν σ' αυτό το περιβάλλον και νομίζουν πως είναι φυσιολογικό!'. Δεν είμαι μητέρα, δεν έχω παιδιά, τα λόγια αυτής της γυναίκας όμως άγγιξαν την ψυχή μου. Τον τελευταίο καιρό ασχολούμεθα με τα παιδιά στη Λιβύη, τα παιδιά στην Ιαπωνία και ξεχάσαμε τα παιδιά που μεγαλώνουν δίπλα μας. 'Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά στην αγορά στο Λαύριο' τραγουδούσε ο Νιόνιος, πριν χρόνια. Πόσο σύγχρονος σήμερα...δυστυχώς... Τα παιδιά αυτά λοιπόν, μήνες τώρα ζουν μια κατάσταση που δε διαφέρει πολύ από τα γεγονότα στην Αίγυπτο. ΜΑΤ από τη μια, μολότοφ από την άλλη, κάθε τόσο να χτυπάνε οι καμπάνες της εκκλησίας να ουρλιάζουν οι σειρήνες και τα μεγάφωνα να καλούν τους κατοίκους σε εξέγερση. Τα έχω ακούσει αυτά, δεν τα έχω ζήσει! Παρ' όλα αυτά ανατριχιάζω μόνο στην ιδέα. Πως να διαχειριστεί ένα παιδί, αυτή την κατάσταση, σχεδόν τέσσερις μήνες τώρα; Πόσο θα επηρεάσει το χαρακτήρα του όλο αυτό; Πόσο νοιάζεται η πολιτεία για τους ανθρώπους και τα παιδιά που ζουν μια εντελώς ΜΗ φυσιολογική ζωή; Αναρωτιέμαι όταν κάποτε τελειώσει όλο αυτό το κακό, πως θα μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι, αυτά τα παιδιά να γυρίσουν σε μια φυσιολογική ζωή; Θα μπορέσουν να ζήσουν, να παίξουν, να κάνουν ζαβολιές όπως τα άλλα παιδιά στην ηλικία τους; Ρωτάω χωρίς να μπορώ να δώσω μια απάντηση. Με τις λίγες γνώσεις ψυχολογίας πάντως που έχω τα παιδιά της Κερατέας έχουν ήδη τραυματιστεί ψυχολογικά. Πως θα εκδηλωθεί αυτό το τραύμα;...μόνο ένας ειδικός θα μπορούσε να πει. Και οι γονείς; Τι να πει κανείς για αυτούς τους γονείς που πέρα από αυτό που ζουν καθημερινά οι ίδιοι έχουν και την συνεχή αγωνία των παιδιών τους; Σίγουρα δε θα ήθελα να ζω αυτή την εποχή στην Κερατέα. Πόσο μάλλον να ήμουν και μητέρα παιδιού που μεγαλώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δεν ξέρω τι να πω για τα παιδιά της Κερατέας.....

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Ασάφειες...

Ερχονται στιγμές που θέλω να γράψω πράγματα πολύ προσωπικά μα ντρέπομαι και σταματάω. Δεν είμαι πια μικρή, έχω ζήσει γεγονότα που θεωρώ ενδιαφέροντα, ή απλώς θα με ξαλάφρωνε αν τα έγραφα. Φοβάμαι όμως, γιατί ο κόσμος είναι πολύ μικρός και όλα μαθαίνονται. Αυτό είναι ένα μάθημα που μου έδωσε πρώτα η μαμά μου και η ζωή μου αργότερα. Θέλω να μιλήσω για ανθρώπους και τη σχέση μου μαζί τους αλλά δεν το κάνω. Δε θέλω να προσβάλλω εκείνους αλλά δε θέλω και να διαβαστεί από τρίτους. Οχι για τη γνώμη που θα διαμορφώσουν για μένα, αλλά γιατί εγώ νοιώθω πως εκτίθεμαι σε ανθρώπους που πιθανώς με γνωρίζουν...δε θα ήθελα να διαβάσουν προσωπικά κείμενα. Είναι πολύ διαφορετικές οι κουβέντες που κάνω με τη φιλενάδα μου. Κάποιες φορές μιλάμε για τόσο προσωπικά θέματα που τα λέμε ψιθυριστά, χωρίς λόγο. Μιας και το γράψιμο με αποφορτίζει πολλές φορές, λειτουργεί ψυχαναλυτικά για μένα. Κάπως έτσι ξεκίνησε άσχετα αν άλλαξε στο δρόμο. Κάπως έτσι είμαι και εγώ. Κάπως έτσι είναι η ζωή μου τώρα που το καλοσκέφτομαι. Ξεκίνησα με άλλα όνειρα στο δημοτικό, που όμως άλλαξαν στο γυμνάσιο. Στο Πανεπιστήμιο ξαναάλλαξαν, όταν τελείωσα τις σπουδές μου και ήρθα σε επαφή με τη ζωή έκανα κάτι που δεν είχα σκεφτεί, μου άρεσε πολύ, αλλά στην πορεία θεώρησα πως δε μου ταίριαζε, έφυγα, ασχολήθηκα με κάτι άλλο που αγάπησα αλλά με το πέρασμα των ετών μάλλον βαρέθηκα ή κατάλαβα πόσο μικρή και πολύτιμη είναι η ζωή μας για να μην κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα και αφού ασχολήθηκα με τόσα άλλα που μου άρεσαν έφτασε η στιγμή του ονείρου. Η στιγμή να κάνω το όνειρο που είχα από παιδί πραγματικότητα. Οσον αφορά τη δουλειά τουλάχιστον. Στη δουλειά υπήρξα τυχερή στη ζωή μου. Κυνήγησα και κατάφερα να ασχοληθώ με πράγματα που μου άρεσαν που με γέμιζαν. Ισως θυσίασα άλλα για να έχω αυτό. Κάποτε είπα πως αν δεν μου αρέσει αυτό που κάνω δεν μπορώ να το κάνω σωστά. Ισως είναι ελιτίστικο. Η αλήθεια είναι πως άλλοτε πάλεψα, άλλοτε είχα την πολυτέλεια να κάνω αυτό που μου αρέσει. Πέρασα δύσκολα για ένα διάστημα, μα τώρα έβαλα τα ασχημα πίσω και προχωρώ. Και είμαι πολύ χαρούμενη, πρώτον γιατί κατάφερα να ξεπεράσω κάτι που νόμιζα πως δε θα κατάφερνα ποτέ και δεύτερον γιατί με το που τελείωσε μια ιστορία ξεκίνησε μια δουλειά που δεν περίμενα πως θα κατάφερνα να αρχίσω! Ναι, ακούγονται εντελώς ασαφή αυτά που γράφω. Μπορεί να φταίει η μέρα. Από αύριο θα γίνω συγκεκριμένη. Αλλωστε ούτε σε μένα την ίδια αρέσει να διαβάζω ασάφειες!

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Οι ετικέτες...

Ετικέτες στα τρόφιμα, ετικέτες στα έπιπλα, ετικέτες και στους ανθρώπους. Ο αριστερός, ο δεξιός, ο χουντικός, ο αντιεξουσιαστής, ο ΠΑΣΟΚος, ο Νεοδημοκράτης, ο βασιλικός... Λες και αυτά προσδιορίζουν τον άνθρωπο. Υπεραπλουστεύσεις κατά τη γνώμη μου. Το θέμα είναι πως την ετικέτα αυτή σου την κολλάει κάποιος, αυτός όμως δεν αποκτά μια άλλη ετικέτα; Εκείνοι που δηλώνουν πως απεχθάνονται τις ετικέτες αυτόματα βάζουν από μόνοι τους μια ετικέτα στον εαυτό τους. Της ετικέτας εν ολίγοις! Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ετικέτα! Μπορεί να μη μου αρέσει η έκφραση, αλλά εκείνος/η που δηλώνει πως δεν πρόκειται ποτέ να πάει σε διαδήλωση(παράδειγμα) κάτι λέει για τον εαυτό του/της. Βάζει μια ετικέτα. Προσωπικά με ενοχλούν περισσότερο εκείνοι που διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους σου λένε πως βάζεις ετικέτες αν τυχόν πεις πως θα ήθελες κάτι. Την ίδια ώρα εκείνοι δε βάζουν μια ετικέτα στον εαυτό τους δηλώνοντας το αντίθετο; Οταν, σε συζήτηση πρόσφατα, είπα πως κατά τη γνώμη μου όσο κακό κάνει ο Καντάφι(στο λαό της Λιβύης)κάνει και το ΝΑΤΟ, αυτόματα κατηγοριοποιήθηκα ως αριστερή. Ναι, γιατί η ετικέτα δεν είναι κάτι σαν να ανήκεις σε μια κατηγορία; Σε μια ομάδα ατόμων; Οταν ένας σύντροφος ζητά απ' τον άλλον να παντρευτούν και ο δεύτερος δε θέλει, μπαίνουν σε δυο ομάδες, είναι: οι υπέρ και οι κατά του γάμου! Ο πρώτος παίρνει την ετικέτα 'θέλω γάμο' και δεύτερος 'είμαι κατά του γάμου'. Ετικέτες, ομαδοποιήσεις, πείτε το όπως σας βολεύει, νομίζω αποκτούμε όλοι σε μια συζήτηση, είτε είναι πολιτική είτε καθημερινή. Αυτό που προσπαθώ να εξηγήσω είναι πως εγώ μπορεί να αποκτήσω μια ετικέτα από τον φίλο που συζητάμε, ταυτόχρονα όμως αποκτά και εκείνος που είναι αντίθετος. Οχι γιατί είναι αντίθετος! Γίνεται αυτόματα, όπως έγραψα πριν. Αυτός που λέει σ' εμένα πως είναι αδυναμία να είσαι ευαίσθητη, μπαίνει από μόνος του στην κατηγορία των μη ευαίσθητων...των σκληρών. Οταν σε μια συζήτηση για τη διεθνή κατάσταση, για παράδειγμα, ανάβουν τα αίματα, νομίζω πως οι ετικέτες μπορεί να είναι προσωρινές. Εκείνο που με φοβίζει όμως είναι η ήρεμη συζήτηση. Οταν είναι και οι δυο(ή περισσότεροι)ψύχραιμοι αλλά η άποψή τους διαφέρει. Βρίσκεσαι ξαφνικά με μια ετικέτα κολλημένη κατευθείαν στο κούτελο! Επειδή εσύ δεν πιστεύεις πως το ΝΑΤΟ κάνει κάτι καλό στη Λιβύη. Με μια διαφορετική ετικέτα όμως βρίσκονται εκείνοι που έχουν αντίθετη γνώμη. Σε άλλη συζήτηση για την Ιαπωνία βρέθηκα εγώ, επειδή επειδή υποστήριξα τους Γιαπωνέζους, ο υπερασπιστής του κεφαλαίου, ενώ οι συνομιλητές μου αριστεροί...γελοίες ετικέτες! Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι(όπως φαντάζομαι) όλα ξεκίνησαν κάποια στιγμή από κάποιον που είπε στον συνομιλητή του πως δεν του αρέσουν οι ετικέτες. Δε μας αφορά το πότε ούτε το που. Το κολλήσαμε όμως και το ακούω αρκετά συχνά πια. Εγώ το αποφεύγω γιατί έχω τη δική μου άποψη, που εξέθεσα! Τελικά όμως μου φαίνεται πως όλοι βρισκόμαστε με ετικέτες όσο και αν προσπαθούμε να το αποφύγουμε....

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Αντρες- Γυναίκες..Διαφορές

Είναι κάποιες στιγμές που θα ήθελα να είχα γεννηθεί άντρας. Ωραίος άντρας φυσικά! Διαφορετικά...δεν ξέρω αν θα το σκεφτόμουν. Σκέφτομαι πόσο ευκολότερη θα ήταν η ζωή μου. Θα έκανα όλα όσα θα ήθελα και δεν μπορώ μόνο και μόνο επειδή είμαι γυναίκα. Κατ' αρχήν δε θα με παρενοχλούσε κανένα αρσενικό! Το να είσαι άντρας και να σε παρενοχλούν γυναίκες δεν είναι καθόλου άσχημο αν το καλοσκεφτείς. Ενας άντρας μπορεί να μην παντρευτεί και να γυρίζει με διάφορες κάνοντας one night stands χωρίς αυτό να χαλάει την εικόνα του! Αν μια γυναίκα φερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο θα την πούνε το λιγότερο...τσούλα! Ενας άντρας που δεν έχει παντρευτεί είναι κελεπούρι(αν δεν είναι gay). Μια γυναίκα στην ίδια ηλικία ή και μικρότερη, είναι γεροντοκόρη! Οσο και αν δε σε νοιάζει τι λέει ο κόσμος κάποια στιγμή θα το ακούσεις από κοντινό σου άνθρωπο και θα πληγωθείς. Ο άντρας, στην καλή περίπτωση εργάζεται μέχρι αργά, ενώ η γυναίκα μένει στο σπίτι να προσέχει τα παιδιά ή δουλεύει σε μια κατώτερη δουλειά. Μετά μιλάμε για ισότητα των δυο φίλων... Κουραφέξαλα! Ισες ευκαιρίες στην εργασία; Τέτοιο πράγμα δεν υφίσταται στην αληθινή ζωή. Και όσες φορές η γυναίκα έχει καλύτερη δουλειά ή βγάζει περισσότερα χρήματα από το φίλο ή τον άντρα της δημιουργείται πρόβλημα! Αλλά το φταίξιμο ξεκινάει από πολύ νωρίς. Από την παιδική ηλικία, το κορίτσι μαθαίνει τον προορισμό του(sic). Το ίδιο και τα αγόρια. Το αγόρι έχει την ελευθερία να κάνει ότι θέλει, ενώ το κορίτσι μαθαίνει να μαγειρεύει και να κρατά το σπίτι καθαρό. Ακόμα και τα παιχνίδια είναι διαφορετικά! Το κορίτσι προπονείται παίζοντας με κούκλες, ενώ το αγόρι έχει αυτοκινητάκια ή στρατιωτάκια. Ενα κορίτσι στην Ελλάδα και στις περισσότερες Μεσογειακές χώρες δε χρειάζεται να σπουδάσει σε αντίθεση με το αγόρι. Σκοπός της ζωής του(κοριτσιού) από τη στιγμή που θα γεννηθεί είναι ο γάμος και τα παιδιά. Πρέπει να προσέχει να μη χάσει ό,τι 'πολυτιμότερο' έχει σε αντίθεση με τα αγόρια που σκοπός τους είναι να παρασύρουν όσα περισσότερα κορίτσια και να προσέχουν να μην παρασυρθούν οι αδερφές τους... Πάντα μου έκανε εντύπωση αυτό. Οι φιλενάδες των αγοριών δεν ήταν αδελφές κάποιων άλλων αγοριών; Η σεξουαλική ενηλικίωση αργεί για τις κοπέλες. Τα αγόρια θα τα πάρουν οι πατεράδες ή οι θείοι και θα τους μάθουν όλα όσα δεν πρέπει να ξέρει η κόρη! Και στην ίδια οικογένεια ακόμα το αγόρι έχει μεγάλη ελευθερία αντίθετα με το κορίτσι. Ο γιος θα βγει χωρίς να δώσει αναφορά, θα πιει, θα ξενυχτήσει, θα έχει φιλενάδα. Η κόρη απ' την άλλη πρέπει να μένει σπίτι ή θα βγαίνει συνοδεία του αδερφού, με φίλες για σινεμά ή καφέ και πίσω νωρίς. Τα παιδιά που μεγαλώνουν μ' αυτόν τον τρόπο συχνά καταλήγουν ο άντρας να είναι Ανατολίτης και η γυναίκα να τον υπηρετεί. Εντάξει υπερβάλλω λιγάκι για να δώσω το στίγμα. Στην παραδοσιακή παλιά Ελληνική οικογένεια στη γέννηση 'θηλυκού' στενοχωριόνταν, ενώ στο αγόρι γινόταν γλέντι! Γιατί τα παλιά χρόνια και ειδικά στα χωριά, το κορίτσι παρόλο που έκανε όλες τις δουλειές και αποκλειστικά εκείνη θα γεροκομούσε τους γονείς, έπρεπε να το παντρέψουν και να του δώσουν και προίκα! Αυτό ήταν μεγάλο πρόβλημα κυρίως για τις φτωχές οικογένειες. Για αυτό και δε χαιρόντουσαν όταν η γυναίκα έκανε κορίτσι. Φυσικά για το φύλο του παιδιού 'έφταιγε' αποκλειστικά και μόνο η γυναίκα! Η άγνοια τα χρόνια αυτά και μάλιστα στα χωριά ήταν τραγική. Κοροϊδεύουμε τους Μουσουλμάνους που έχουν τις γυναίκες κατώτερες απ' τα ζώα, αλλά και στη Χριστιανική Ελλάδα ακόμα και στις αρχές του 20ου αιώνα η κατάσταση ήταν η ίδια. Εκείνη την εποχή θα ήταν ωραίο να είσαι άντρας! Αραχτός όλη μέρα με τους φίλους στο καφενείο, με τη γυναίκα να κάνει όλες τις δουλειές και να ξεσπάς και τα νεύρα σου επάνω της. Σα να με βλέπω περήφανο επάνω στο άλογο και τη γυναίκα να με ακολουθεί περπατώντας με τα ξύλα στην πλάτη... Μπααα τώρα που το καλοσκέφτομαι δε μ' αρέσει. Πρώτον δε θέλω να ΄ζω σε χωριό. Δεύτερον δε θα μπορούσα να φερθώ τόσο γαϊδουρινά στην αδελφή, τη μάνα ή τη γυναίκα μου! Φαντάζομαι το γεγονός πως είμαι γυναίκα, αλλάζει τον τρόπο που βλέπω τα πράγματα. Δεν ξέρω τελικά αν θα ήθελα, έστω και για λίγο να είμαι άντρας... Φοβάμαι θα εξακολουθούσα να έχω γυναικεία ψυχή μου και θα έβγαιναν όλα ανάποδα. Δε θα το απολάμβανα τελικά.....

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Φωτογραφία από τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη

Σφαγή στη Λιβύη!

Πολλά καλοκαίρια έχω κάνει τις διακοπές μου στην Κρήτη. Τελευταία φορά ήταν το 2008. Εχω γυρίσει όλες τις παραλίες. Θυμάμαι μερικές φορές όταν φυσούσε, έπαιρνε από καπέλα και μπάλες μέχρι μεγάλες ομπρέλες και όσο και να έτρεχαν οι ιδιοκτήτες δεν προλάβαιναν να τα πιάσουν. Το αστείο που λέγαμε τότε ήταν πως 'θα τα πάρει ο Καντάφι'! Τόσο κοντά νοιώθαμε τη Λιβύη. Οι εποχές των γέλιων και της αθωότητας μου φαίνονται πολύ μακρινά πια! Οι όμορφες διακοπές στη Κρήτη μοιάζουν σα να βγήκαν από κάποιο παραμύθι, τώρα όταν σκέφτομαι το νησί, μου έρχονται στο μυαλό αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται στη Σούδα. Ο κόσμος που πήγαινε να χαλαρώσει και να περάσει όμορφα τις διακοπές του σύντομα(φοβάμαι)θα αντικατασταθεί από δυστυχισμένους πρόσφυγες που θα έρχονται καραβάνια από την απέναντι Λιβύη! Τι ρόλο θα παίξει αυτό στον τουρισμό όχι μόνο της Κρήτης αλλά της Ελλάδας γενικότερα; Δε νομίζω πως οι εταίροι μας θα θέλουν να έρθουν για διακοπές σε μια χώρα τόσο κοντά στον πόλεμο. Το πλήγμα στον Ελληνικό τουρισμό μπορεί σε μας να φαίνεται σοβαρό, αλλά αν κάνουμε ένα βήμα πίσω θα δούμε τη μεγάλη εικόνα! Πως ξεκίνησε αυτό το μεγάλο κακό; Αρχισε από την Τυνησία και σαν ντόμινο συνέχισε σε όλες τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Χώρες με απολυταρχικά, βάρβαρα καθεστώτα, όπου βασίλευε η διαφθορά, οι πλούσιοι λίγοι και οι φτωχοί πολλοί, ήταν θέμα χρόνου πότε ο κόσμος θα ξεσηκωνόταν. Οταν ο Καντάφι άρχισε να σκοτώνει τον ίδιο του το λαό στην αρχή ο κόσμος έμεινε θεατής, έβλεπε αποσβολωμένος, μουδιασμένος τα γεγονότα. Που να το χωρέσει ανθρώπινος νους πως ένας δικτάτορας, προφανώς ψυχασθενής, όταν μετά από 42 χρόνια τυραννίας ο λαός του ξεσηκώθηκε, εκείνος θα απαντούσε με ανελέητους βομβαρδισμούς! Προτιμούσε να σκοτώσει όσους αντιδρούσαν παρά να φύγει όπως έκαναν άλλοι δικτάτορες. Μετά από λίγες μέρες, αρκετός κόσμος άρχισε να αντιδρά βλέποντας τη γενοκτονία που συνέβαινε και ζητούσε κάποιος να βοηθήσει τον δύστυχο αυτό λαό. Να βοηθήσει όμως ποιος και ποιους; Στη Λιβύη υπάρχουν φυλές που μάχονται και μεταξύ τους. Ανάδοχη κατάσταση δεν υπάρχει. Και όπως λένε οι Αραβες 'προτιμότερος ο διάβολος που ξέρω παρά ο διάβολος που δεν ξέρω'. Προσωπικά δεν προτιμώ τον Καντάφι, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω και ποιος είναι ο 'κόσμος' που 'ανάγκασε' τις κυβερνήσεις να 'βοηθήσουν'! Ποια είναι η αντιπολίτευση στη χώρα αυτή; Ποιον βοηθάνε οι Δυτικοί με την άδεια του Αραβικού κόσμου; Πόσο θα διαρκέσει αυτή η 'βοήθεια'; Ποιος ο ρόλος της Ελλάδας; Το Σάββατο που άρχισαν να βομβαρδίζουν οι Αγγλογάλλοι με τη 'συμπαράσταση των Αμερικανών, άκουσα πως ο ρόλος μας θα είναι αμελητέος. Τα αεροπλάνα θα χρησιμοποιούν τη Σούδα μόνο για ανεφοδιασμό και όχι για να ξεκινήσουν βομβαρδισμούς. Αναρωτιέμαι πια η διαφορά; Ακόμη άκουσα πως αυτό δε θα διαρκέσει πολύ. Ναι, μόνο που το ίδιο είχαν πει οι Αμερικανοί και για το Ιράκ και για το Αφγανιστάν. Η Αμερική έχει ακόμα ανοιχτές πληγές. Αυτός είναι και ο λόγος που θέλει να φαίνεται ό,τι οι Γάλλοι και οι Αγγλοι πήραν την απόφαση πρώτοι και πως εκείνοι απλά βοηθούν. Δεν έφταναν λοιπόν οι βόμβες του Καντάφι προς το λαό του, τώρα τους έρμους Λίβυους βομβαρδίζουν και οι Δυτικοί! Προσωπικά δεν μπορώ να διακρίνω ποιος είναι χειρότερος. Ο Καντάφι ή οι ξένοι; Κανένας δε μπορεί να με πείσει πως δε σκοτώνονται άμαχοι! Οι μνήμες της Γιουγκοσλαβίας δεν έχουν σβήσει. Τότε που ο Κλίντον και η Ωλμπράιτ με τις 'έξυπνες' βόμβες και τα 'αόρατα' αεροπλάνα σκότωσαν τόσο αθώο κόσμο! Με ενοχλεί δε αφάνταστα όταν διαβάζω ή ακούω Αμερικανούς και άλλους 'συμμάχους' δημοσιογράφους να λένε πως η Δύση βοηθά το λαό της Λιβύης και πως οι Λίβυοι τους υποδέχονται με χαρά, με ανοιχτές αγκάλες! Οπως δυσκολεύομαι να καταλάβω το ρόλο της Ελλάδας. Τι σημασία έχει ο λόγος που έρχονται τα αεροπλάνα στη Σούδα; Γιατί οι αρμόδιοι μας λένε συνεχώς για τον αμελητέο ρόλο της χώρας μας; Καθόλου αμελητέος δε μου φαίνεται εμένα! Και πως μπορώ εγώ μόνη να σταματήσω αυτή τη σφαγή; Ισως να μη μπορώ να το κάνω αυτό, κανείς όμως δε με εμποδίζει από το να λέω τη γνώμη μου!

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011

Κυκλικές διακοπές ρεύματος...Τόκυο.

Υποκλίνομαι μπροστά στους Ιάπωνες!

Σάββατο βράδυ ξενύχτησα στο twitter να μαθαίνω λεπτό προς λεπτό τις εξελίξεις στη Λιβύη. Σκεφτόμουν πως θα γράψω κάτι για αυτό. Οταν χθες όμως πήρα όμως τις Κυριακάτικες εφημερίδες και είδα τις φωτογραφίες από την Ιαπωνία λύγισα. Δεν μπορούσα να μη γράψω για τους Γιαπωνέζους παρόλο που σήμερα σα να έρχεται δεύτερο στις ειδήσεις το δράμα τους. Εγώ δεν μπορώ να δω φωτογραφία των ανθρώπων αυτών και να μη συγκινηθώ! Αξιοπρέπεια είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν πρόκειται για το λαό αυτό. Μπορεί να είναι σκληροί, μπορεί μπορεί.... Εγώ τους θαυμάζω! Πρώτα ο σεισμός, μετά το τσουνάμι και ύστερα το πρόβλημα με τα πυρηνικά εργοστάσια. Μόνο ένα ηφαίστειο δεν έχει εκραγεί ακόμα για να ολοκληρωθεί η καταστροφή. Θεωρώ πως όλος ο κόσμος θα έπρεπε να υποκλίνεται μπροστά στον τρόπο που διαχειρίζονται το δράμα τους αυτοί οι άνθρωποι. Είμαι σίγουρη πια πως οποιοσδήποτε άλλος λαός θα είχε διαλυθεί μετά από τις απανωτές τραγωδίες που τους έτυχαν. Θα ήθελα πολύ να φωνάξω τον τίτλο ενός άρθρου από το protagon.gr, Είμαστε όλοι Γιαπωνέζοι! Δεν είμαστε όμως... Δεν έχουμε καμία σχέση(όλοι οι μη Γιαπωνέζοι)με την κουλτούρα τους! Μακάρι να τους μοιάζαμε, όχι στην τραγωδία αλλά στον τρόπο σκέψης, στην οργάνωση! Βλέπω εικόνες στο internet αλλά και στο Κ της Καθημερινής. Μου κάνουν εντύπωση τα πρόσωπα. Κανένα ίχνος πανικού! Θα χρησιμοποιήσω δυο κομμάτια που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. 'Στην Ιαπωνία η έντονη έκφραση συναισθημάτων περιορίζεται στα μέλη της οικογενείας και στους πολύ στενούς φίλους. Οτιδήποτε περισσότερο θεωρείται ένδειξη αδυναμίας.' 'Η Ιαπωνική ψυχή έχει σμιλευτεί στις συμφορές.' Το δεύτερο με κάνει να σκεφτώ τις συμφορές που έχουν βρει εμάς, τους Ελληνες... Πόσο θα ήθελα λίγο να μοιάζαμε με τους Γιαπωνέζους! Αλλά και κανένας άλλος λαός δεν τους μοιάζει. Παλιά αστειευόμασταν όταν είχαμε μάθει ότι οι Γιαπωνέζοι απεργοί πηγαίνουν κανονικά στη δουλειά τους φορώντας ένα περιβραχιόνιο που λέει πως απεργούν! Τις τελευταίες μέρες άκουσα πολλές ιστορίες στο internet. Μια ήταν για τη Γιαπωνέζα γιαγιά που μου είχε κάνει εντύπωση. Αλλη μια ήταν για κάποιο χωριό που δε θυμάμαι το όνομά του. Δεν είχαν ούτε φαγητό ούτε πόσιμο νερό. Κάποιο βαν τους πήγε λίγο νερό και τρόφιμα και οι κάτοικοι περίμεναν σε μια ουρά ήσυχα να πάρουν ότι αντιστοιχούσε στον καθένα. Τα τρόφιμα και το νερό τελείωσαν χωρίς να εξυπηρετηθούν όλοι. Το βαν έφυγε, κανένας δεν ήξερε αν θα πάει άλλο. Κανένας δε διαμαρτυρήθηκε! Αλλοι έμειναν στην ουρά, άλλοι έφυγαν με κατεβασμένο το κεφάλι αλλά κανένας μα κανένας δε φώναξε! Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα γινόταν χαλασμός, θα φώναζαν τα κανάλια, θα καταριόταν το κράτος, τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, θα έβριζαν....... Εκεί ψυχραιμία και ησυχία. Οι Ιάπωνες, διάβαζα κάπου έχουν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους το κοινό καλό και όχι το ατομικό. Σίγουρα θα τους φαίνεται παράξενο που όλος ο πλανήτης έμεινε εκστασιασμένος με τους 50 εργαζόμενους στα πυρηνικά εργοστάσια της Φουκουσίμα. Σήμερα διάβασα πως έχει γίνει λήμμα για τους 50 της Φουκουσίμα στο wikipedia. Οι 50 εργαζόμενοι αυτοί, εργάτες ή επιστήμονες δεν είναι νεαρά παιδιά. Είναι μεγάλοι άνθρωποι λίγο πριν τη σύνταξη. Δε θα προλάβουν να δουν τα εγγόνια τους να μεγαλώνουν, γνωρίζουν πως θα πεθάνουν από καρκίνο. Το αποφάσισαν και το κάνουν για το κοινό καλό, για να μην εκραγούν τα εργοστάσια, για την πατρίδα τους και τον κόσμο ολόκληρο ίσως! Καμικάζι της Φουκουσίμα τους είπαν. Για εκείνους το να δίνουν τη ζωή τους για την πατρίδα είναι τιμή! Αυτό που για κείνους είναι τιμή, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα ήταν ντροπή! Να εκθέσει ανθρώπους σε τόση ραδιενέργεια... Εκεί έγκειται η τεράστια διαφορά των Γιαπωνέζων και των άλλων. Αυτό που για κείνους είναι τιμή για όλον τον άλλον πλανήτη είναι ντροπή... Ο,τι και να πω για το λαό αυτό θα είναι λίγο. Υποκλίνομαι μπροστά στους Ιάπωνες!

Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Η Γιαπωνέζα γιαγιά...

Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για την Ιαπωνία και τους ανθρώπους της. Δεν έχω πάει ποτέ, ήξερα λίγα πράγματα για την οργάνωση των Γιαπωνέζων, για την εργατικότητα τους, αλλά μέχρι εκεί. Με το δράμα των τελευταίων ημερών όμως νομίζω πως όλος ο κόσμος έμαθε πάρα πολλά πράγματα για το λαό αυτό. Είναι τόσα πολλά αυτά που άκουσα μα μια ιστορία μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση και θα ήθελα να την αφηγηθώ. Πρόκειται για μια γιαγιά 82 ετών. Προφανώς έμενε κάπου σχετικά κοντά σε παραλία. Μόλις έμαθε για το τσουνάμι ανέβηκε στο ποδήλατό της και απομακρύνθηκε τόσο γρήγορα που σώθηκε! Οι δημοσιογράφοι την βρήκαν στον καταυλισμό που μένει και τους διηγήθηκε πως γλύτωσε. Κρίμα που δεν κράτησα μια από τις φωτογραφίες της που υπήρχαν στο internet. Θα ήθελα πολύ να βλέπατε το πρόσωπό της. Μια πολύ γλυκιά γιαγιά που φαινόταν και πολύ νεότερη από 82 ετών. Δεινή ποδηλάτης απ' ότι φάνηκε, για να καταφέρει να αποφύγει το τσουνάμι! Ελεγε στους δημοσιογράφους, πως έχει παιδιά αλλά δε θέλει να γίνει βάρος και για αυτό δεν επρόκειτο να πάει κοντά τους. Το κύμα είχε καταστρέψει το σπίτι της και όλα της τα υπάρχοντα. Δεν είχε τίποτα και δεν ήξερε τι θα έκανε. Παρόλα αυτά διατηρούσε ένα χαμόγελο στο γλυκό της πρόσωπο. Οπως την έβλεπα σκέφτηκα ότι ευχαρίστως θα την έπαιρνα σπίτι μου, να την έχω γιαγιά μου! Μια γιαγιά που είχε γλυτώσει(αν κρίνουμε από τα χρόνια της)από Χιροσίμα και Ναγκασάκι και τώρα από το μεγαλύτερο ίσως σεισμό και τσουνάμι, που έζησε η χώρα της! Αυτή τη γιαγιά δεν την φοβάμαι! Εχει επιβιώσει από τις χειρότερες καταστροφές που έπληξαν τη χώρα της και στην τελευταία γλύτωσε στα 82 της τρέχοντας με το ποδήλατό της! Το χαμόγελο αυτής της γυναίκας που για άλλη μια φορά έχασε τα πάντα αλλά γλύτωσε τη ζωή της μου φαίνεται είναι ένα πονηρό χαμόγελο που μας σκάει η Ιαπωνία θέλοντας να μας δείξει πως λαβώθηκε πολύ άσχημα αλλά θα τα καταφέρει για άλλη μια φορά!

Happy St. Patrick's Day!

Τρίτη 15 Μαρτίου 2011

Οταν όλα σου πηγαίνουν καλά......

Γιατί άραγε όταν όλα σου πηγαίνουν καλά, ακόμα και από εκεί που δεν το περιμένεις πρέπει να συμβεί κάτι, κάποια αναποδιά για να μην μπορείς να χαρείς αυτά που πρέπει; Είναι παρατηρημένο, δε συμβαίνει μόνο σε μένα! Ξεκινάει η εβδομάδα σου με τους καλύτερους οιωνούς. Μέχρι και δουλειές που δεν περιμένεις σου έρχονται ουρανοκατέβατες! Ζητούν τη βοήθειά σου σε δουλειά που σου αρέσει χωρίς καν να το ζητήσεις! Απίστευτα πράγματα..... Εν μέσω οικονομικής κρίσης μάλιστα. Προσπαθείς να το χωνέψεις, τηλεφωνείς στις φίλες σου μήπως και ακούγοντας τη φωνή σου να το λέει και τα ξεσπάσματα χαράς από κείνες το πιστέψεις. Περνάς τη μέρα μ' ένα χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο. Πηγαίνεις για μια εξέταση(προγραμματισμένη)και η γιατρός σου λέει πως κάτι που φοβόταν έχει εξαφανιστεί. Είσαι μια χαρά και στην υγεία σου! Το σημαντικότερο απ' όλα! Κάτι που σε τρόμαζε μήνες τώρα εξαφανίστηκε! Αρχίζεις να πιστεύεις στα θαύματα. Τόσα ανέλπιστα καλά νέα μέσα σε μια μέρα too good to be true. Τσιμπιέσαι να σιγουρευτείς πως αυτά που ζεις είναι αληθινά. Και όλα αυτά Δευτέρα! Στην αρχή της εβδομάδας. Πράγμα που σημαίνει πως η υπόλοιπη εβδομάδα θα κυλήσει όμορφα! Ε και τότε εκεί που είσαι μες την καλή χαρά έρχεται μια πόρτα και σε χτυπάει στα πλευρά! Μα καλά δε γίνεται μια μέρα να περάσει ΜΟΝΟ με ευχάριστα; Πρέπει να γίνει και κάτι στραβό να σου χαλάσει τη χαρά; Γιατί μπορεί να μην έσπασες τα πλευρά σου αλλά πονάς! Πονάς και ο πόνος αυτός δε σε αφήνει να χαρείς αυτά που συνέβησαν και αξίζουν το χαμόγελό σου, τη χαρά σου, μετά από τόσες μίζερες μέρες. Γιατί σε τελευταία ανάλυση το αξίζεις. Τίποτα δε σου χαρίστηκε. Δουλεύεις σκληρά σχεδόν ένα χρόνο τώρα. Αρχισε η αναγνώριση! Θέλεις να γελάσεις αλλά ο πόνος στα πλευρά δε σε αφήνει. Οταν πας να γελάσεις τραντάζεσαι και πονάς. Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό; Πριν λίγες μέρες είχα μια λογομαχία με κάποια γνωστή που μου έλεγε πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Επειδή εγώ δεν τα πιστεύω αυτά και είμαι της άποψης πως είναι απλά μια ατάκα που χρησιμοποιούμε όταν κάτι πάει στραβά! Πολύ θα ήθελα να την ξαναβρώ να μου πει γιατί χάλασε έτσι η χαρά μου; Ποιος ο λόγος; Γιατί δεν μπορούμε να περάσουμε μια μέρα, ΜΟΝΟ ΜΙΑ με χαρά; Εδώ που τα λέμε και την επομένη να γινόταν το στραβό πάλι θα γκρινιάζαμε. Δυστυχώς τα άσχημα θα συμβαίνουν. Τουλάχιστον είναι προτιμότερο να γίνονται σε καλές μέρες γιατί αν συνέβαιναν μια αδιάφορη ή κακή μέρα θα ήταν χειρότερα. Αντε λοιπόν depon για τον πόνο, θετικές σκέψεις και όλα καλά!!

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Ιαπωνία φωτογραφία λίγο μετά το σεισμό

Ιαπωνία Μάρτης 2011

Θέλω να γράψω για το σεισμό και το τσουνάμι(tsu=λιμάνι και nami=κύμα) στην Ιαπωνία μα δεν μπορώ. Είμαι συνέχεια στα διάφορα sites στο internet, μου στέλνουν πληροφορίες γνωστοί και ξένοι στο twitter...τέτοια πληροφόρηση τι να πρωτοπείς.. Εχω συγκλονιστεί από την τραγωδία. Εχω μείνει άφωνη από την ψυχραιμία και την οργάνωση αυτού του λαού! Αλλη κουλτούρα άλλοι άνθρωποι. Ο,τι και να γράψω, όσες φωτογραφίες και να δείξω θα είναι λίγο. Νοιώθω μικρή, πάρα πολύ μικρή μπροστά στη δύναμη της φύσης και την αξιοπρέπεια που δείχνει αυτός ο λαός.

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Η ευκαιρία, το timing, η προσέγγιση...

Το σωστό timing τελικά παίζει μεγάλο ρόλο. ΟΚ δεν είναι μόνο αυτό. Αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου από μικρή, για τις ευκαιρίες, αυτό και αν είναι σημαντικό. Πρέπει να αρπάζεις την ευκαιρία όταν σου παρουσιάζεται. Αν σου παρουσιαστεί και την αφήσεις να φύγει πάει την έχασες! Συμβαίνει με τις δουλειές συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Μου έχει τύχει με δουλειές αλλά θα σας γράψω ένα παράδειγμα με έναν άντρα που μου έρχεται εύκολο. Τον γνώρισα πριν από πολλά χρόνια (πάνω από δέκα) στη δουλειά. Οχι δεν ήταν συνεργάτης, κάτι πληροφορίες χρειάστηκε να του δώσω. Είμασταν πολύ νέοι, ήταν ελεύθερος και ωραίος . Εγώ πάλι σε μια εντελώς λάθος σχέση είχα όμως μια αναλαμπή και προσπάθησα να βάλω ένα τέλος. Μου φαινόταν πως του άρεσα και μου άρεσε και εμένα πολύ . Φοβάμαι όμως πως εκείνος γνώριζε για τη σχέση μου, για αυτό και δεν με πλησίασε. Πέρα από την εμφάνιση του, που μου άρεσε, είχαμε κοινά ενδιαφέροντα, ήταν πολύ ευγενικός, από γνωστή οικογένεια. Είχε όλα όσα ζητούσα. Η ευγένεια του και οι άψογοι τρόποι του με είχαν σαγηνέψει. Ρώτησα μια κοινή φίλη τη γνώμη της. Εκείνη για τους δικούς της λόγους μου είπε (το θυμάμαι σαν τώρα) πως είναι βουτυρομπεμπές και να μην κάνω τίποτα μαζί του. Δεν ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουγα τη φίλη και όχι τον εαυτό μου ούτε η πρώτη φορά που 'φίλη' έκανε κακό στην προσωπική μου ζωή. Φαίνεται όμως πως τα παθήματα δε μου είχαν γίνει μαθήματα. Ακουσα τη φίλη που με απέτρεψε και δεν έκανα καμιά κίνηση για τον άντρα που με ενδιέφερε. Ετσι γύρισα πίσω στη λάθος σχέση και δεν έδωσα συνέχεια παρόλο που μέσα μου με έτρωγε. Τον θυμόμουν που και που αλλά δεν είχα κανένα νέο. Πριν δυο χρόνια τον είδα στην τηλεόραση, μαζί με τον πατέρα του. Μου ξύπνησε παλιές μνήμες! Εκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου να βρω κάποιο email του, ένα τηλέφωνο, κάτι τέλος πάντων, μα δε στάθηκε δυνατό. Πριν ένα μήνα χωρίς συγκεκριμένο λόγο άνοιξα ένα λογαριασμό στο twitter. Από τους πρώτους που βρήκα ήταν εκείνος! Τυχαίο; Δεν ξέρω, η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια. Εχουν γκριζάρει λίγο τα μαλλιά του κατά τ' άλλα είναι όπως τον είχα δει στην τηλεόραση, όπως τον θυμόμουν. Τον ρώτησα τα νέα του, μου απάντησε 'όλα καλά'.... Μιλάμε κάθε μέρα στο twitter αλλά δεν ξέρω την οικογενειακή του κατάσταση. Εχει παντρευτεί; Είναι χωρισμένος; Θα τον ενδιέφερε να ξεκινήσει κάτι μαζί μου, αν φυσικά δεν είναι παντρεμένος; Κοιμάμαι και ξυπνάω με μια αγωνία. Μήπως η ζωή μου δίνει άλλη μια ευκαιρία και διστάζω να την αρπάξω; Φοβάμαι να τον πλησιάσω. Θέλω να είμαι διακριτική. Δε θέλω να κάνω το πρώτο βήμα... Κι αν τον χάσω πάλι; Πως είναι ο σωστός τρόπος προσέγγισης; Υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος; Και ο χρόνος; Τι ρόλο παίζει; Να κάνω υπομονή ή να φερθώ όπως οι νεαρές κοπέλες στην εποχή που ζούμε; Ετσι γυρίζουμε στο σωστό timing και τις ευκαιρίες. Και σε όλα τα παραπάνω ερωτηματικά.

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Γρήγορα να προλάβω τον έρωτα!

Ξέρω τι είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που το έζησε τουλάχιστον μια φορά. Από τότε νόμισα μερικές ακόμα φορές πως το ένοιωσα ξανά, αλλά έκανα λάθος, ή έτσι νομίζω. Και το λεω αυτό με ερωτηματικό για τον εξής λόγο: Τι είναι ο κεραυνοβόλος έρωτας; Μάλλον για να το θέσω διαφορετικά, όταν νομίζεις πως έχεις ερωτευτεί κεραυνοβόλα κάποιον σε ερωτεύεται ταυτόχρονα και εκείνος; Μπορεί να κεραυνοβοληθείς μόνο εσύ; Αν ο άλλος είναι εντελώς αδιάφορος μετράει ως κεραυνοβόλος έρωτας; Η ως έρωτας; Πόσες φορές στη ζωή μας μπορούμε να ερωτευθούμε(κεραυνοβόλα ή μη;); Μήπως είμαστε τυχερές/οι αν μας τύχει μια φορά; Είναι συγκεκριμένες οι φορές που ερωτευόμαστε; Δηλαδή αν, για παράδειγμα, είναι τρεις και εγώ έχω ερωτευτεί τρεις να μην έχω ελπίδες πως θα μου τύχει ξανά. Πάει, ήρθε ευτύχισα όσο κράτησε και τέρμα. Και αν δε μας τύχει ποτέ; Θα έχουμε ζήσει μια ζωή δίχως να ερωτευθούμε; Και αν δεν έχουμε ερωτευτεί τις τρεις φορές μας, τι γίνονται αυτοί οι έρωτες; Η κάποιος ερωτεύεται περισσότερο από τρεις ή χάνονται, φαντάζομαι. Πάντως αν υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός θα είναι τραγικό για τον πρώτο και τον δεύτερο που θα είναι κάτι σαν στάδια μέχρι τον τρίτο! Πόσο μεγάλη σημασία έχει ο σωστός χρόνος,the right timing? Και αν περάσω τον πρώτο και το δεύτερο χωρίς να το καταλάβω; Το χειρότερο είναι να μην καταλάβω τον τρίτο! Αν υπάρχουν ορισμένες φορές. Και αν υπάρχουν ορισμένες εποχές; Κάποιος δε θα έπρεπε να μας ενημερώνει για αυτά; Μάλλον η μητέρα μας, από την παιδική ηλικία για να έχουμε το νου μας. Γιατί μια ζωή χωρίς έρωτα δεν έχει νόημα. Επίσης μια ζωή με λάθος έρωτες(λέμε τώρα για την κουβέντα πως είναι τρεις)πάει χαμένη. Δεν ξέρω αν είναι χειρότερο να μην ερωτευτείς ή να νομίζεις πως είσαι ερωτευμένη/ος με λάθος άνθρωπο. Αν ερωτευθούμε λάθος θα ζήσουμε μες την πίκρα και την απογοήτευση. Αν δεν ερωτευθούμε καθόλου θα έχουμε ένα τεράστιο κενό. Ελπίζω η αγάπη για τα ζώα να μη μετράει...γιατί εγώ τουλάχιστον θα είχα ξεπεράσει τον αριθμό εξαιτίας των γατιών. Μάλλον αυτή η αγάπη θα είναι κάτι σαν υποκατάστατο ένα πράγμα, πως είναι η σοκολάτα υποκατάστατο για το σεξ; Το ίδιο. Τότε όμως γιατί οι γυναίκες μετά τα 30(και εδώ θέλω να τονίσω τη διάκριση που υπάρχει κατά των γυναικών)που είναι μόνες, ο κόσμος τις ονομάζει 'γεροντοκόρες'; Για τον άντρα που είναι εργένης όσων ετών και να είναι, κανένας δε λέει κουβέντα, να μη σας πω πως θεωρήται και κελεπούρι! Πολύ άδικο αυτό! Αυτό που με τρομάζει πολύ είναι το timing. Για φαντάσου να γνωρίσεις το μεγάλο έρωτα της ζωής σου λάθος στιγμή! Αυτό και αν είναι αδικία... Δε θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος συμπαντικός συντονισμός για αυτά; Τώρα που το καλοσκέφτομαι αγχώνομαι πολύ! Τόσα πράγματα να λάβεις υπόψη σου... Πως γίνεται να είσαι τόσο προσεκτικός; Δε θα προλάβεις να κάνεις τίποτε άλλο σ' αυτή τη ζωή... ας ελπίσουμε πως υπάρχει και άλλη(ζωή)για τις εκκρεμότητες! Σίγουρα υπάρχουν και άλλα πολύ σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Μια δουλειά που μας ολοκληρώνει, ένα παιδί, τα ταξίδια, οι φίλοι, το διάβασμα, η άσκηση...για τον καθένα είναι κάτι άλλο! Ισως δε χρειάζεται να αγχώνομαι τόσο. Ισως πάλι καλό θα ήταν να πάρω τον ψυχαναλυτή, να κλείσω ένα ραντεβού....

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

Εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω συγγραφέας(!).......

Το γράψιμο το αγαπούσα από πολύ μικρή. Από το δημοτικό σχολείο ήμουν πρώτη στην έκθεση και έφτανα στο σημείο να γράφω εκθέσεις και για άλλα παιδιά. Μου έλεγε δηλαδή η μητέρα μου πως ο γιος μιας φίλης της δεν τα πάει καλά με την έκθεση, μου έδινε το θέμα και έγραφα για παιδιά που δε γνώριζα. Εγραφα και μικρές ιστοριούλες μέχρι που το ένα συρτάρι του γραφείου μου γέμισε από τα χαρτιά. Στο γυμνάσιο και το λύκειο ήμουν απ' τις πρώτες στην τάξη μου και στις Πανελλήνιες στην έκθεση πήρα 19. Αργότερα άρχισα να ονειρεύομαι ότι έχω ένα σπίτι στην Οία της Σαντορίνης με θέα την καλντέρα. Εκεί θα έμενα και θα έγραφα τα μυθιστορήματα μου! Εμεινε στα όνειρα το σπίτι στην Οία, μαζί με το βιβλία που δεν έγραψα. Ολο έλεγα θα πάω, γιατί χωρίς το σπίτι με τη θέα δε γινόταν να γράψω... Μέχρι που ήρθε η ώρα που είπα πως μπορεί το σπίτι να αργήσει πολύ...ή ( χτυπάω και ξύλο)να μην βρεθεί ποτέ. Αρα, πρέπει ν' αρχίσω να γράφω και ας έχω τη θέα έξω από το παράθυρό μου! Πειθαρχία χρειάζεται, μια ρουτίνα για να μπορέσω να γράψω. Ολα αυτά που ίσως έχετε ακούσει για έμπνευση είναι η μισή αλήθεια. Αν όλοι οι μεγάλοι συγγραφείς περίμεναν την έμπνευση θα είχαν γράψει το πολύ δυο βιβλία έκαστος. Δουλειά χρειάζεται, πολύ δουλειά. Για αυτό με ενοχλεί λίγο που ο περισσότερος κόσμος νομίζει πως για κάθε κείμενο χρειάζεται να καθίσει κανείς μισή ωρίτσα να γράψει στο 'πόδι' και το ξεπέταξε. Ούτε λεξικά για τη σωστή λέξη, ούτε πρώτη, δεύτερη γραφή, ούτε επιμέλεια του κειμένου. Από τον μεγάλο συγγραφέα έως τον απλό blogger βέβαια υπάρχει τεράστια διαφορά! Υπάρχουν όμως και bloggers που βλέπουν αυτό που κάνουν σοβαρά. Καμιά φορά ένα blog είναι ο προάγγελος κάποιου βιβλίου. Τα μικρά κείμενα σε βάζουν στον 'πειρασμό' να γράψεις κάτι περισσότερο. Το όνειρο δεν έπαψε να με τριβελίζει... Δεν ξέρω αν θα μπορέσω ποτέ να μείνω σε σπίτι στην Οία με θέα την καλντέρα. Βέβαια ποτέ δεν ξέρει κανείς τι του επιφυλάσσει το μέλλον. Πήρα λοιπόν την απόφαση να γράφω έστω στο blog μου, προς το παρόν και να προσπαθώ να μπω σ' ένα πρόγραμμα, να είμαι πιο οργανωμένη, να γράφω με μεγαλύτερη πειθαρχία και να μην το βάζω κάτω για το βιβλίο! Οπως λέει και η φιλενάδα μου και πιστή αναγνώστρια μου, 'είμαι ήδη συγγραφέας'. Το πιστεύει δε τόσο πολύ που μάλλον πρέπει να γράψω το βιβλίο για να μην την απογοητεύσω.......

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2011

Η αδερφή ψυχή....

Τα τελευταία χρόνια για διάφορους λόγους δεν είχα κάποια κολλητή φιλενάδα όπως παλιά. Είχα γίνει καχύποπτη μετά από 'φίλες' που με πρόδωσαν και φοβόμουν να ανοιχτώ. Τελευταία ήρθα πιο κοντά με τη φιλενάδα μου, μια κοπέλα που αγαπώ πολύ, που αξίζει αγάπη! Μένουμε δυστυχώς μακριά, αλλά μιλάμε πια καθημερινά στο τηλέφωνο και δε νοιώθω τόσο μόνη. Ξέρω ότι υπάρχει η φίλη μου, έστω στην άλλη άκρη της Αθήνας που με σκέφτεται όπως τη σκέφτομαι εγώ και αυτές οι κοριτσίστικες κουβέντες που κάνουμε το βράδυ ή το μεσημέρι μου κάνουν πολύ καλό και εύχομαι να νοιώθει και εκείνη όμορφα, να της δείχνω σωστά πόσο την αγαπώ σαν αδερφή μου. Νομίζω πως τα μοναχοπαίδια όπως εγώ, έχουμε ανάγκη από τη φίλη-αδερφή. Οταν ήμουν μικρή, ονειρευόμουν πως έχω έναν αδερφό ή μια αδερφή. Υπήρχε και ο φανταστικός αδερφός μου, που είχα πλάσει στο μυαλό μου και του μιλούσα σα να υπήρχε. Τώρα που έχω τη φίλη μου, που έχουμε έρθει τόσο κοντά νοιώθω καλά, ό,τι και να συμβαίνει! Εχω τον άνθρωπό μου να πω τον πόνο μου και είμαι δυνατή αν (Θεός φυλάξει) της τύχει κάτι να βρεθώ κοντά της σαν αδερφή! Εκείνη έχει τον αδερφό της και τον άντρα της αλλά μια γυναίκα- αδερφή πιστεύω είναι κάτι διαφορετικό και χρειάζεται.

Ο Καντάφι και οι Δυτικοί...

Περηφανευόμουν και εγώ που έκανα τα μεταπτυχιακά μου στο London School of Economics... Που να ήξερα τι καταστροφή περίμενε το περίφημο σχολείο! Που να φανταστώ ό,τι το ίδιο σχολείο είχε τελειώσει και ο γιος του Καντάφι και καλά αυτό, αλλά έκανε και μεγάλες δωρεές και μας ξεφτίλισε..... Τώρα όλοι οι απόφοιτοι του LSE αντί να καμαρώνουμε θα ξέρουμε πως ένας από μας είναι και ο γιος του παλαβού δικτάτορα της Λιβύης! Τι κι αν παρατήθηκε ο πρύτανης...το σχολείο μαγαρίστηκε. Για αυτό μπήκα σε βαθιά σκέψη όχι για το σχολείο, για τον πατέρα, τον δικτάτορα. Ειδικά τώρα που γίνεται ο μεγάλος χαμός στη Λιβύη. Εψαξα να μάθω για το παρελθόν του Μουαμάρ. Οχι πως έκανα καμιά έρευνα, λίγα πράγματα... Αρχισα όμως να καταλαβαίνω πολλά για αυτόν. Οπως το λόγο που ήταν ο επίσημος προσκεκλημένος σε τόσες χώρες της Δύσης, γιατί με το που θα κλείσει τη στρόφιγγα πετρελαίου πολλές χώρες και περισσότερες εταιρίες, που άλλωστε κρατάνε όρθιες τις χώρες αυτές θα βογκήξουν!! Με το που άκουσα για τις μετοχές που έχει σε τόσες εταιρίες στην Ευρώπη(τόσες που δε συγκράτησα τα ονόματά τους) περιοδικά όπως το Economist! Στην Αγγλία, την Αυστρία και τόσες άλλες χώρες... Εξυπνος, πολύ έξυπνος ο Μουαμάρ και τον λέγαμε τρελό και ψυχασθενή. Εκείνος γνωρίζει τι έχει και για αυτό λέει αυτά που λέει, για αυτό του φαίνεται περίεργο που ξαφνικά τον κάνουν πέρα αυτοί που μέχρι πριν κάνα δυο μήνες του κάναν τεμενάδες και τον παρακαλούσαν να επισκεφθεί επίσημα τη χώρα τους! Τρελαίνεται που οι μέχρι χθες(κυριολεκτικά)οι 'φίλοι' του μέσα απ' τη χώρα του αυτομολούν και οι άλλοι, οι πρόεδροι και οι πρωθυπουργοί ξένων κρατών που τον έγλειφαν για λίγο φτηνότερο πετρέλαιο τώρα του ζητάνε να φύγει. Τρελάθηκε ο άνθρωπος, του ήρθαν τα πάνω κάτω από τη μια μέρα στην άλλη. Δε λέω πως υπήρξε καλός! Το αντίθετο! Είχε κάνει όμως ο άνθρωπος τα κουμάντα του! Είχε αγοράσει μετοχές από τη μισή Ευρώπη και πουλούσε πετρέλαιο στην άλλη μισή. Για αυτό τον είχαν στα όπα όπα! Μου είχε κάνει εντύπωση πως γυρνούσε από χώρα σε χώρα με τη σκηνή του. Στην Αμερική δεν ήταν πέρυσι, που δεν έβρισκε που να στήσει το τσαντίρι του ο φουκαράς, όλοι όμως σούζα! Οι τελευταίες φωτογραφίες του με το Σαρκοζί μου είχαν κάνει εντύπωση, αλλά είπα το έκανε(ο Σαρκοζί) γιατί μεσολάβησε για τις 6 Βουλγάρες νοσοκόμες. Δεν έδωσα παραπάνω σημασία. Οι δημοσιογράφοι, μέχρι τώρα δεν έβγαζαν άχνα, τώρα όμως που βλέπουν πως το παραμύθι τελειώνει τα έβγαλαν όλα στη φόρα. Οχι ότι και τώρα το έχουν πρώτη είδηση, καμιά αναφορά κάνουν για τις σχέσεις του με τα άλλα κράτη. Τον αποτρέλαναν τον άνθρωπο, είχε την πετριά του, του γύρισε και ο κόσμος τούμπα, να τος ο ψυχασθενής, με τους παλαβούς γιους. Αυτό που με ενοχλεί δεν είναι αυτός. Αυτός, σκυλί μαύρο 42 χρόνια δικτάτορας στη χώρα του και τώρα τη βομβαρδίζει. Οι άλλοι όμως; Αυτοί οι πολιτισμένοι δυτικοί που του έστρωναν τα κόκκινα χαλιά και έβγαζαν φωτογραφίες μαζί του; Αχ καταραμένα συμφέροντα....!!! Πως έχουν ρεζιλευτεί πρόεδροι κρατών;! Γιατί εδώ στεναχωριέμαι εγώ για το σχολείο που τελείωσα και έχει κάνει δωρεές ο υιός Καντάφι. Αυτοί ολόκληροι αρχηγοί κρατών δεν τη νοιώθουν την ξεφτίλα; Τελικά όσο σπουδαιότερος είσαι τόσο λιγότερο σε αγγίζει η γνώμη των άλλων.....

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Ιρλανδία - Ελλάδα συγκρίσεις αναποφευκτες

Η πολυαγαπημένη μου Ιρλανδία, η δεύτερη πατρίδα μου όπως τη λέω, ψήφισε την Παρασκευή.Τα αποτελέσματα θα αργήσουν να βγουν αλλά μια εικόνα αχνοφαίνεται, σήμερα Σάββατο που γράφω. Το κυβερνών κόμμα καταποντίζεται. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ιρλανδίας, το 70% του πληθυσμού πήγε να ψηφίσει! Οι Ιρλανδοί δε διαδηλώνουν όσο εμείς, αλλά και δεν απέχουν. Ψηφίζουν και φαίνεται πως μ' αυτό τον τρόπο τιμωρούν και ρίχνουν την κυβέρνηση που τους απογοήτευσε. Άλλη μια πρωτιά: φαίνεται ένα μεγάλο ποσοστό (κυρίως νέων), να έχει ψηφίσει αριστερά! Το Σιν Φείν φαίνεται να ανεβαίνει πολύ! Το Σιν Φέιν, το κόμμα του Τζέρυ Άνταμς, είναι η πολιτική έκφραση του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA) που δείχνει μια τάση για ένωση της Βόρειας Ιρλανδίας με την υπόλοιπη χώρα. Από τη μια συγκινούμαι που η Ιρλανδία τιμωρεί τους κακούς πολιτικούς, άμεσα και γρήγορα. Αντί να τρέχουν στους δρόμους απομακρύνουν τους πολιτικούς που τους οδήγησαν σε κηδεμονίες και προτιμούν άλλους που έχουν υποσχεθεί ότι θα επαναδιαπραγματευθούν τους όρους του μνημονίου. Όπως φαίνεται η νέα κυβέρνηση που θα αναδειχτεί, είναι μια κυβέρνηση συνασπισμού, (την εποχή που ζούσα εγώ στην Ιρλανδία η χώρα είχε κυβέρνηση συνασπισμού), και μάλιστα με αρκετούς αριστερούς αυτή τη φορά. Οι Ιρλανδοί τιμωρούν τους πολιτικούς που τους κορόιδεψαν, πηγαίνουν σχεδόν όλοι να ψηφίσουν για μια κυβέρνηση που θα είναι πολύ σκληρή στις διαπραγματεύσεις της με τους άλλους Ευρωπαίους. Συγκινήθηκα όταν έμαθα τα πρώτα νέα. Ήθελα να ήμουν εκεί, άλλη μια δικαιολογία για να ξαναπάω... Κάτι που με στενοχωρεί, όμως, με την άλλη μου πατρίδα, είναι πως κάθε βδομάδα φεύγουν πολλά παιδιά για Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία. Μεταναστεύουν για άλλη μια φορά οι Ιρλανδοί. Φεύγουν για άλλες χώρες και θα αργήσουν πολύ να επιστρέψουν. Αυτή η γενιά θα ζήσει αλλού... Μου θυμίζει τα νέα παιδιά στην Ελλάδα. Και αυτά ζητούν μια καλύτερη τύχη αλλού..... Πόσο διαφέρουν και πόσο μοιάζουν οι δυο μου πατρίδες..... (Νεότερα από την διαμόρφωση των τελικών αποτελεσμάτων στο παλιό-καλό «πρακτορείο-Ρώϊτερς»!)