Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ζήλια...

Πότε η ζήλια είναι φυσιολογική; Σ' ένα βιβλίο ο συγγραφέας αποκαλούσε τη ζήλια 'ταπεινό' συναίσθημα. Μπορεί οι λογοτέχνες να τη θεωρούν 'ταπεινή' οι ψυχολόγοι όμως κάτω από ορισμένες συνθήκες τη θεωρούν φυσιολογική. Λένε μάλιστα πως όταν ένα άτομο είναι ερωτευμένο είναι απολύτως φυσιολογικό να νοιώθει λίγη ζήλια. Που όμως τελειώνει το όριο της 'λίγης' ζήλιας του ερωτευμένου και αρχίζει η παράνοια; Ποιος είναι ο ερωτευμένος λίγο ζηλιάρης και ποιος ο παρανοϊκός; Πότε η ζήλια ξεπερνάει τα όρια και γίνεται υπερβολική, κουραστική, άνευ λόγου; Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να δει τη διαφορά; Και αν ο ένας από τους δυο συντρόφους δίνει δικαιώματα; Μπορούμε να ονομάσουμε 'δικαιώματα' ζήλιας; Δικαίωμα...η λέξη από μόνη της είναι υπερβολική. Καλύτερα να λέμε πως ο ένας προκαλεί τον άλλον. Λιγότερο άσχημα μου ακούγεται. Ας υποθέσουμε ό,τι προκαλεί ο ένας σύντροφος τον άλλον, κάτι πολύ υποκειμενικό. Για παράδειγμα αν ένας άντρας αισθάνεται περήφανος που ο συνοδεύει μια γυναίκα την οποία κοιτάζουν οι άλλοι άντρες, αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι άντρες θα νοιώθουν το ίδιο. Στην ίδια περίπτωση κάποιος άλλος θα νοιώθει άσχημα. Συνήθως περιπτώσεις όπως αυτή δημιουργούν καυγάδες ανάμεσα στα ζευγάρια. Φυσικά το γεγονός έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που νοιώθει ένα άτομο. Υπάρχου όμως και φορές που ο ένας σύντροφος μπορεί όντως να φερθεί προκλητικά και η ζήλια που θα νοιώσει ο άλλος να έχει μια βάση. Η δεν είναι έτσι; Υπάρχουν φορές που ένας απ' του δυο συντρόφους φέρεται προκλητικά για να τραβήξει το ενδιαφέρον του άλλου. Είναι αυτή η συμπεριφορά δικαιολογημένη; Ποιος μπορεί να μας εξηγήσει; Είναι άραγε δικαιολογημένη μια γυναίκα όταν κάνει κάτι για να τραβήξει το ενδιαφέρον του συντρόφου της; Και πως ξέρουμε αν δεν το κάνει απλά για να τραβήξει και άλλους άντρες. Αυτό φαντάζομαι θα είναι και το δίλημμα του 'ζηλιάρη' συντρόφου. Και αν αυτός ο σύντροφος δεν έχει αισθήματα, ή δεν τα δείχνει; Μια συμπεριφορά που εσκεμμένα προκαλεί δικαιολογείται; Η ποσότητα αγάπης που έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος διαφέρει. Ακόμα και ο τρόπος που έχουμε ανάγκη να μας δείχνουν την αγάπη είναι διαφορετικός. Κάθε ένας μας λοιπόν για να είναι ικανοποιημένος πρέπει να βρει τον άνθρωπο που θα του δίνει την ποσότητα της αγάπης που χρειάζεται, με τον τρόπο που θέλει. Επειδή αυτό είναι πολύ δύσκολο, μπορεί κάθε σύντροφος να προσπαθεί να κατανοεί τον τρόπο που το ταίρι του εκφράζει την αγάπη. Νομίζω πως θα υπήρχαν πολύ λιγότεροι καυγάδες αλλά και χωρισμοί, αν μιλούσε το ζευγάρι περισσότερο μεταξύ του και λιγότερο με τρίτους. Αν δεν κατάφερες να βρεις από την αρχή τον άνθρωπο που ζητάς κάνε τουλάχιστον μια προσπάθεια να καταλάβεις αυτόν που έχεις δίπλα σου. Για να τον διαλέξεις κάτι του βρήκες.... Αυτό που ωθεί πολλά ζευγάρια στο χωρισμό, αν εξαιρέσουμε τη λάθος επιλογή, είναι το γεγονός πως ξεχνάνε. Ξεχνάνε τα μικρά πράγματα που τους οδήγησαν στο να είναι μαζί στο ξεκίνημα της σχέσης. Μετά μπλέκουν και οι φίλοι, συγγενείς, παιδιά, υποχρεώσεις και κάπου στο δρόμο ξεχνάνε γιατί βρέθηκαν μαζί. Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει ίχνος ζήλιας. Αυτό από μόνο του δε σας λέει κάτι; Παύεις να ζηλεύεις όταν έχεις πάψει να ενδιαφέρεσαι. Αρα αντίθετα με τους λογοτέχνες και σύμφωνα με τους ψυχολόγους μια μικρή δόση ζήλιας δείχνει το ενδιαφέρον. Το θέμα είναι πως εκδηλώνουμε το ενδιαφέρον χωρίς να γινόμαστε κουραστικοί. Αυτό που τολμώ να πω σαν γυναίκα, είναι πως μια ιδέα ζήλιας είναι κολακευτική. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει για όλες οι γυναίκες. Το πως θα την εκφράσει ο άλλος για να είναι κολακευτική...ναι αυτό είναι ένα θέμα...