Επιτέλους
κάποιον βρήκαμε!
Δεν
θα είμαστε πια μόνοι.
Ενθουσιαζόμαστε.
Νομίζουμε
πως έχουμε ερωτευτεί.
Και
τοποθετούμε το αντικείμενο του πόθου
σ' ένα βάθρο να το θαυμάζουμε.
Γίνεται
ο πρίγκηπας με όλες τις αρετές.
Τον
κοιτάμε μέσα από χοντρούς διορθωτικούς
φακούς.
Τον
τοποθετούμε σε τόσο ψηλό και μακρινό
σημείο ώστε να μην φαίνεται καθαρά.
Και
καθώς ο ενθουσιασμός εντείνει τη μυωπία
μας τον βλέπουμε όπως θέλουμε...
Ετσι
ώστε να μας ξεφεύγουν κάποια 'ενοχλητικά'
χαρακτηριστικά.
Μέχρι
που κάτι συμβαίνει.
Κάποιο
λάθος κάνει, τόσο αισθητό που ακόμα και
οι μυωπικοί μας φακοί δεν μπορούν να το
κρύψουν.
Ετσι
βλέπουμε πως ο πρίγκιπας έχει λασπωμένα
παπούτσια...
Πατάει
στο χώμα όπως κάθε απλός θνητός.
Ξαφνικά,
αυτό που βλέπουμε επάνω του, τον ρίχνει
από το θρόνο!
Το
θρόνο στον οποίο εμείς τον είχαμε
τοποθετήσει.
Αλλά
αυτό δεν έχει καμιά σημασία.
Το
γεγονός πως εμείς φτιάξαμε έναν πρίγκηπα,
όπως τον θέλαμε, για τις δικές μας
ανάγκες...
Δεν
έχει καμιά απολύτως σημασία.
Ο
πρίγκηπας χάνει το θρόνο του!
Εχει
λερωμένα παπούτσια...
Εμείς
τον ανεβάσαμε όσο ψηλότερα γινόταν κι
εμείς τον ρίχνουμε στο χώμα.
Δεν
είναι πια πρίγκηπας!
Δεν
έχει καμία σχέση με τον υπέροχο άνθρωπο
που είχαμε πλάσει.
Και
φυσικά θυμώνουμε!
Γιατί
δεν είναι αυτό που νομίσαμε.
Μας
κορόιδεψε.
Πως
βγήκαν τα διορθωτικά γυαλιά μας;
Προφανώς
αυτός θα φταίει γι αυτό.
Αυτός
φταίει που δεν είμαστε πια ερωτευμένοι
μαζί του.
Χάνουμε
τον ενθουσιασμό μας!
Δεν
είμαστε πια χαρούμενοι γιατί ο δήθεν
πρίγκηπας μας εξαπάτησε.
Γιατί
έπεσε από τον θρόνο του...
Κι
εμείς τι θα έχουμε τώρα να 'λατρεύουμε';
Ο
θυμός γίνεται απογοήτευση και μετά
θλίψη...
Γι
αυτό που χάσαμε...
Και
όχι γι αυτό που είχαμε πλάσει....
