Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ντροπή να είσαι Αρρωστος στην Ελλάδα...

Το πρόβλημα με την υγεία στη χώρα μας έχει και καθαρά κοινωνικές προεκτάσεις. Λες και δε φτάνουν τα προβλήματα που μπορεί ν' αντιμετωπίσει κάποιος λόγω έλλειψης χρημάτων... Δεν ξέρω αν το ίδιο ισχύει σε άλλες χώρες...πολιτισμένες. Στην Ελλάδα όμως είναι 'ντροπή' να αρρωσταίνει κάποιος. Οπως είναι ταμπού να ρωτάς κάποιον αν είναι υγιής. Βρέθηκα μια μέρα στο φαρμακείο της περιοχής μου και έγινας μάρτυρας της εξής σουρεαλιστικής σκηνής. Μια λαλίστατη κυρία έπαιρνε τα φάρμακα του συζύγου της. Δίπλα της μια κοπελίτσα περίμενε καρτερικά. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί λόγοι για να πας σ' ένα φαρμακείο και δεν είναι απαραίτητα για φάρμακα. Συνήθως όμως είναι και γι αυτό. Να επιστρέψω όμως στην ιστορία που ξεκίνησα. Η κυρία που είχε αρχίσει ν' ανυπομονεί μέχρι να ετοιμάσει ο φαρμακοποιός τη συνταγή, έπιασε την κουβέντα με την κοπελίτσα. Πρώτα της έκανε μια δυο ανώδυνες ερωτήσεις και μετά της είπε: ένα πράγμα μόνο έχει σημασία, να έχεις την υγειά σου, εσύ την έχεις;'. Η κοπελίτσα ξερόβηξε και πριν απαντήσει γιατί η κυρία ξαναρώτησε, επενέβη ο φαρμακοποιός. Ο οποίος της είπε πως δεν κάνουν τέτοιου είδους ερωτήσεις! Ούτε να ρωτούσε για κάποιο πολύ προσωπικό μυστικό... Φαίνεται όμως πως η υγεία ανήκει στα πολύ προσωπικά μυστικά μας. Αν κρίνω απ' το βλέμμα του φαρμακοποιού και την ατάκα που πέταξε στην κυρία: ο κόσμος δεν κάνει τέτοιες ερωτήσεις! Αρα η υγεία είναι κάτι που το ευχόμαστε σε όλο τον κόσμο αλλά ποτέ δε ρωτάμε. Ανήκει στις ερωτήσεις ταμπού. Προσωπικά γνωρίζω οικογένειες που ένα μέλος τους έχει κάποιο πρόβλημα υγείας. Σίγουρα ξέρετε κι εσείς. Είναι κάτι που δε ρωτάμε όμως και όταν το συζητάμε το κάνουμε ψιθυριστά γιατί όλος ο σοβαρός κόσμος ξέρει πως είναι από τα θέματα που δεν κοινοποιούνται. Στην Ελλάδα, το να αρρωστήσει κάποιος είναι 'ντροπή'! Δε δικαιούται κανένας ν' αρρωστήσει και αν κατά λάθος το κάνει το κρατάνε στην οικογένεια επτασφράγιστο μυστικό. Λες και ο άνθρωπος που αρρωσταίνει πηγαίνει γυρεύοντας... Δεν πρόσεχε κι έγινε διαβητικός. Κάπως έτσι αντιμετωπίζονται οι άρρωστοι, δεν τους έτυχε το έπαθαν! Δε φτάνει στον άρρωστο άνθρωπο το πρόβλημά του έχει και τον τρόπο που τον κοιτάζουν...η οικογένειά του πρώτα που κρατά το μυστικό και ο υπόλοιπος κόσμος που ψιθυρίζει πάντα πίσω του, ποτέ μπροστά του. Οσοι δε γνωρίζουν, λένε στον ασθενή κάτι 'παρηγορητικά' λόγια, που αν δεν έχει και πρόβλημα κατάθλιψης αποκτά. Και φυσικά κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει πως η αρρώστια δεν είναι κάτι που το θέλεις! Ποιος δε θέλει να είναι υγιής; Δυστυχώς όμως η ζωή είναι άδικη και άσχημα πράγματα συμβαίνουν σε πολλούς. Δε σου φτάνει όμως η στενοχώρια σου που αρρώστησες έχεις και το άμεσο περιβάλλον που προσπαθεί να το κρύψει. Αρχίζεις κι εσύ και γεμίζεις ενοχές, ειδικά αν είσαι παιδί. Είναι τραγικό αν το σκεφτεί κανείς πως στην Ελλάδα δεν έχεις μόνο ν' αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου αλλά και να το κρατήσεις κρυφό! Θέλω να πιστεύω πως αυτό ξεκίνησε από τα χωριά, όπου έκρυβαν την αρρώστια του παιδιού μια και υπήρχαν τόσες δεισιδαιμονίες. Αργότερα έκρυβαν την αρρώστια γιατί κανένας δε θα παντρευόταν έναν/μια άρρωστο/η. Στις πόλεις φαντάζομαι ήρθε μαζί με τους ανθρώπους από την επαρχία και τη νοοτροπία τους. Οσο πιο χαμηλό το πνευματικό επίπεδο των γονιών τόσο καλύτερα κρύβουν το άρρωστο παιδί. Δε θα ξεχάσω ποτέ(αν και συνέβη χρόνια πριν)τον τρόπο που φέρθηκαν γνωστοί μας γονείς όταν ο γιος τους που έπασχε από Μεσογειακή Αναιμία και προφανώς σε μια από τις μεταγγίσεις το αίμα δεν είχε ελεγχθεί. Το παιδί προφανώς έπαθε AIDS, την εποχή αυτή δεν ξέραμε και τόσα πολλά για την αρρώστια αλλά και πάλι... Οι γονείς του παιδιού μας ζήτησαν να μην τον επισκεπτόμαστε στο νοσοκομείο, αλλά ακόμα και η κηδεία του αργότερα έγινε σε αυστηρά κλειστό κύκλο. Μας είπαν πως δε θα ήθελαν να παραβρεθεί κανείς! Εικοσι χρόνια μετά κανείς δεν έμαθε με σιγουριά από τι πέθανε το παιδί αυτό. Ακόμα και η κηδεία έγινε με την παρουσία της άμεσης οικογένειας μόνο. Τόση ντροπή για αρρώστια δεν έχω ακούσει άλλη φορά...ντροπή και μυστικότητα μέχρι και στην κηδεία.....