Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ακου τι θυμήθηκα.....


Είναι κάτι μικρά ανοιχτόχρωμα σαυράκια...
Πολύ μικρά.
Κυκλοφορεί ένα στο εξοχικό μας.
Αν δεν προσέξεις δε θα το δεις.
Είναι στον τοίχο ή στο ταβάνι.
Η μαμά μου τα φοβόταν πολύ...
Η καλύτερη της φίλη όμως της είπε πως είναι γούρι να κυκλοφορεί ένα στο σπίτι σου και έπαψε να τα φοβάται.
Ετσι έγινε και με μένα.
Γιατί αγαπούσα πολύ αυτή τη φίλη της μαμάς.
Δε μπορούσα να φανταστώ πως θα έλεγε κάτι που δεν ισχύει.
Προχθές το απόγευμα γύρισα στο εξοχικό.
Το ίδιο βράδυ είδα ένα πολύ πολύ μικρό σαυράκι, πρώτη φορά, στο δωμάτιο μου.
Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι είναι, γιατί ήταν υπερβολικά μικρό και πολύ ανοιχτόχρωμο.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα.....
Κρατήθηκα να μη βάλω τις φωνές.
Κρατήθηκα επίσης να μην το λιώσω με τη σαγιονάρα......
Θυμήθηκα τη μαμά μου και τη φίλη μας....
Εκείνες τις τόσο όμορφες εποχές που σχεδόν ζούσαμε μαζί.
Τα βράδια που τρώγαμε πάντα όλοι μαζί.
Τα γέλια μας....
Τα τραγούδια που άκουγαν μέχρι αργά και κρατούσαν ξάγρυπνη τη γειτονιά...
Πόσο μου άρεσε να κάθομαι μαζί τους....
Ν' ακούω τις ιστορίες τους κι ας είχα μάθει πολλές απέξω...
Η κυρία Ολγα με το ιδιαίτερο χιούμορ, η Λέλα μας με το μοναδικό γέλιο και ο σοφός κύριος Ζάκ...
Πως χάθηκαν ένας ένας;....
Και ακολούθησε η μαμά.....
Λατρεμένοι άνθρωποι.....
Τόσο καλοί φίλοι.....
Η μαμά μου η ξεχωριστή....
Ολ' αυτά τα θυμήθηκα βλέποντας ένα μικρό σαυράκι....
Κι έτσι τη γλύτωσε κι αυτό και δεν το σκότωσα....
Ποιος ξέρει....
Μπορεί να είχε δίκιο η Λέλα και να μου φέρει τύχη....
Κι αν δεν έρθει, μάλλον κάτι σκαρώνει το Λελάκι εκεί πάνω με τη μαμά...