Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Δέκα λεπτά...

Είμαι αισιόδοξη. Η ζωή δεν ήταν πάντα όπως την περίμενα. Μερικοί άνθρωποι τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Εγώ ανήκω σ' αυτούς που χρειάστηκε να αγωνιστούν. Δεν παραπονιέμαι όμως. Πήρα πολλές λάθος αποφάσεις, το αναγνωρίζω. Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου όμως δε μαθαίνεις... Η πείρα δε διδάσκεται. Πρέπει να ζήσεις τα καλά και τα άσχημα. Για όσα έκανα, ακόμα και εκείνα που ήταν λάθος επιλογές δε μετάνιωσα ποτέ. Τουλάχιστον είδα πως ήταν. Μετανιώνω για πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αλλά δεν έκανα. Μετανιώνω γιατί όλα όσα δεν έκανα γίνονται κάτι στιγμές μια μεγάλη σαπουνόφουσκα που μέσα τις βλέπω πόσο καλά θα ήταν αν είχα ακολουθήσει εκείνο το δρόμο και όχι τον άλλο. Το ξέρω πως δεν έχει νόημα μα έτσι είμαι. Εχω μια θεωρία. Κάθε στιγμή της ζωής μας παίρνουμε και μια απόφαση που μας οδηγεί κάπου. Οι επιλογές είναι πολλές, η απόφαση όμως μία. Στις διαδρομές που κάνω το πρωί θα μπορούσα να πάρω τον ένα δρόμο ή τον άλλο. Αποφασίζοντας να πάρω ένα δρόμο μπορεί να συναντήσω κάποιον ή να δω κάτι. Αν πάρω άλλο δρόμο μπορεί να συμβεί κάτι άλλο. Δεν πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω στις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας. Ακόμα και σε σχέση με τα φυσικά φαινόμενα, δεν υποστηρίζω βέβαια πως μπορούμε να τα επηρεάσουμε, αλλά μπορούμε με τις αποφάσεις μας να είμαστε εκεί που γίνεται ο σεισμός(πχ) ή όχι. Καμιά φορά μπορεί να παίζει και η τύχη το ρόλο της. Εκείνος που έμπλεξε στην κίνηση και επειδή άργησε έχασε το αεροπλάνο που τελικά έπεσε, είναι τυχερός ή απλά διάλεξε το δρόμο που θα τον καθυστερούσε; Τυχερός είναι εκείνος που κέρδισε το λαχείο, λέμε. Είναι τυχερός όμως ή απλά επέλεξε το λαχείο που κέρδισε; Θα μπορούσε να είχε διαλέξει κάποιο άλλο και να μην κέρδιζε. Μπερδεύομαι με το θέμα της τύχης. Μήπως είναι και αυτή κομμάτι των αποφάσεών μας; Αυτές οι αποφάσεις είναι που κάνουν τη ζωή μας αυτή που είναι. Οι αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή. Πριν χρόνια είχα δει μια ταινία, Sliding Doors, λεγόταν. Εδειχνε μια γυναίκα που έφτανε στο μετρό την ώρα που ξεκίναγε. Πως θα ήταν η ζωή της αν προλάβαινε να μπει και πως αν έχανε το τρένο. Ενα τόσο απλό γεγονός πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Ενας φίλος μου είχε πει παλιά πως γνώρισε τη σημερινή γυναίκα του. Τουρίστες και οι δυο στη Σαντορίνη, αποφάσισαν να φύγουν μαζί. Εκείνη άργησε δέκα λεπτά μα αυτός την περίμενε. Αυτά τα δέκα λεπτά έκαναν τη ζωή του αυτή που είναι. Αν είχε δεν την είχε περιμένει δε θα γνωρίζονταν και δε θα ήταν παντρεμένοι σήμερα. Πόσες φορές αποφασίσαμε αν θα περιμένουμε ή όχι κάποιον; Πόσες φορές διαλέξαμε δρόμο που μας καθυστέρησε; Πόσες φορές πήγαμε με ταξί αντί για μετρό; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχαμε πάρε την άλλη απόφαση; Πιθανόν τίποτα. Μπορεί όμως να είχε αλλάξει η ζωή μας ολόκληρη. Σκεφτείτε εκείνον που περίμενε δέκα λεπτά......