Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Το άλλο μισό...

Γυναικείες παρέες!

Ποτέ δεν πίστεψα στις φιλίες μεταξύ ανδρών και γυναικών, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις.

Χθες λοιπόν βγήκα μια βόλτα, για να περπατήσουμε, με μια παλιά φίλη με την οποία είχαμε χαθεί χρόνια.

Διαφορετικοί οι δρόμοι ζωής που ακολουθήσαμε από ένα σημείο και μετά, είχαμε όμως μεγαλώσει μαζί........

Ετσι εξακολουθούμε να έχουμε πολλούς κοινούς φίλους και γνωστούς.

Πρώτη φορά που βρεθήκαμε, μετά από αρκετά χρόνια σιωπής, έσπασε ο πάγος με πολύ περπάτημα και κουβεντούλα...to catch up...που λέμε και στα Ελληνικά.......

Σίγουρα έχουμε αλλάξει.

Η μια διάλεξε από νωρίς τη ζωή της συζύγου και μητέρας, η άλλη την καριέρα...

Δεν ξέρω πόσο πετυχημένος είναι ο γάμος της, αν τη δούμε ως σύζυγο.

Ξέρω πως η δική μου καριέρα σταμάτησε κάπου και αυτό που μου άφησε η χθεσινή βόλτα ήταν ένα πικρό συναίσθημα.

Ολοι οι φίλοι και γνωστοί που μου ανέφερε η εν λόγω φίλη, είχαν κάνει ένα γάμο, πήραν το πρώτο τους διαζύγιο και τώρα ετοιμάζονται για το δεύτερο γάμο τους.

Κάπου εκεί αναρωτήθηκα.....εγώ τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια?

Ναι σίγουρα δεν είναι αργά, αλλά εγώ γιατί δεν βρήκα την 'αδερφή ψυχή', όπως το ονόμαζε η παλιά φίλη.

Μήπως την βρήκα και την έδιωξα?

Πως ξέρουμε πότε έχουμε βρει την 'αδερφή ψυχή'?

Οταν όλες οι φίλες μου έψαχναν για γαμπρό, η αλήθεια είναι, εγώ ήθελα να σπουδάζω στην Ελλάδα και το εξωτερικό και να κάνω ενδιαφέρουσες δουλειές.

Η αλήθεια είναι πως γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, έκανα πολλά ταξίδια(γύρισα ξανά και ξανά τη μισή Ευρώπη) αλλά κυρίως όταν οι γνωστές και φίλες κυνηγούσαν την ασφάλεια που θα τους προσέφερε ο γάμος εγώ αδιαφορούσα εντελώς για το 'άθλημα'.

Η δουλειά ήταν πολύ πιο σημαντική για μένα.

Ξέρω πως θα βρεθούν πολλοί και πολλές να μου πουν ότι όπως έστρωσα θα πρέπει να κοιμηθώ μα δε συμφωνώ.

Εγώ τουλάχιστον έχω μια πολύ γεμάτη ζωή, έκανα πολλά απ' όσα ήθελα και έχω το κέφι και την αισιοδοξία να κάνω και άλλα.

Πράγμα που δε μπορεί να πει καμία από τις παντρεμένες γνωστές μου.

Εκείνες έχουν κλειστεί στο γάμο τους και με τα παιδιά και τις υποχρεώσεις ζουν μια ζωή που εγώ θα βαριόμουνα.

Γιατί όμως ένοιωσα αυτό το τσίμπημα της πίκρας όταν άκουγα για τον/την που βρήκαν το 'άλλο τους μισό'?

Εχω ζήσει τόσα, έχω ταξιδέψει, μαζέψει εμπειρίες...είμαι μορφωμένη, καλλιεργημένη,γιατί αυτό το αίσθημα που δεν είχα ξανανιώσει?

Φαντάζομαι ξύπνησε μέσα μου αυτό που φοβόμουν να παραδεχτώ εδώ και κάποιο καιρό.

Ο σύντροφος!

Αυτό είναι που μου λείπει.

Ο άνθρωπος που θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω μαζί, που θα μάθει όσα έχω ζήσει, εκείνος με τον οποίο θα μοιραστώ νέες και παλιές εικόνες, ταξίδια, ήχους, μυρωδιές.........

Αυτό είναι το 'άλλο μισό'?

Και αν το έχω βρει και το έδιωξα στο παρελθόν?

Πως μπορείς να ξέρεις πιο είναι το άλλο μισό?

Γιατί δε μπορούμε να είμαστε ολοκληρωμένοι από μόνοι μας?

Γιατί χρειαζόμαστε κάποιον άλλο για να νοιώσουμε το αίσθημα αυτό?

Φαίνεται κάποια στιγμή ωριμάζεις και δε σε τρομάζει πια η μόνιμη δέσμευση, ίσα ίσα που την αποζητάς.

Και πάλι είμαι σίγουρη ότι πολλοί θα στραβώσουν τα μούτρα τους και θα πουν ότι όσες έχουν περάσει τα πρώτα 'άντα'.....ας φτιάξουν ένα γερό ράφι, από ξύλο της αρεσκείας τους γιατί εκεί θα περάσουν το υπόλοιπο του βίου τους!

Γιατί πολλοί οι άντρες αλλά πολλές περισσότερες οι γυναίκες, άσε δε τις ανήλικες πιτσιρίκες που ψάχνουν γαμπρό.....

Γιατί όμως ο ανύπαντρος ή διαζευγμένος άντρας(ειδικά όταν έχει μεγάλα παιδιά)είναι κελεπούρι, ενώ η ανύπαντρη γυναίκα από τα 35 είναι ήδη 'γεροντοκόρη'?!

Ολα αυτά όμως είναι μια μεγάλη κουβέντα και δε μου φτάνουν οι γραμμές........

Posted by Picasa