Χανόμαστε
με φίλους παλιούς.
Ο
χρόνος περνά κι η ζωή είναι μικρή...
Αναβάλουμε,
σίγουροι πως θα μπορέσουμε αργότερα.
Μέχρι
που ξαφνικά έρχονται τα νέα...
Τα
φρικτά νέα...
Είναι
πολύ αργά.
Εναν
καφέ μου είχε ζητήσει και να μιλήσουμε.
Κι
εγώ το σκεφτόμουν και κολλούσα σε
λεπτομέρειες...
Και
οι μέρες και οι βδομάδες περνούσαν...
Κάποια
στιγμή θύμωσα γιατί δεν επικοινωνούσε
πια.
Δεν
μου ζητούσε να βρεθούμε γι αυτόν το
ρημαδοκαφέ, να μιλήσουμε...
Ετσι
μουτρωμένη τον έψαξα.
Αλλά
έχει φύγει...
Είχα
θυμώσει που δεν επικοινωνούσε...
Κι
αυτός είχε φύγει...
Δεν
είναι μόνον ο πόνος που νοιώθω για την
απώλεια...
Είναι
οι ενοχές που δεν του έδωσα την ευκαιρία
που ζητούσε.
Είναι
που δεν τον άφησα ποτέ να μου εξηγήσει...
Εφυγε
ένας πολύ καλός φίλος...
Και
δεν πρόλαβα να τον χαιρετήσω...
