Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Ολα αντέχονται το καλοκαίρι...

Είμαι άνθρωπος του καλοκαιριού.

Δε με νοιάζει αν θα πάω σε νησί.

Μια χαρά είναι και στο εξοχικό.

Ακόμα κι αν έρχονται στραβά τα πράγματα.

Ολα αντέχονται το καλοκαίρι.....

Αχ και να ταν το σπίτι πιο κοντά στη θάλασσα.....

Αλλά ούτε αυτό πειράζει.

Φτάνει που κάνει ζέστη!

Δεν τον μπορώ το χειμώνα....

Θα θελα να ήταν δώδεκα μήνες καλοκαίρι.

Να διαβάζω τα βιβλία μου με τον ανεμιστήρα επάνω μου....

Κι αν δε μπορώ να πηγαίνω κάθε μέρα στη θάλασσα, αντέχω......

Μπαινοβγαίνω στη μπανιέρα.

Στικάκι, για το ιντερνετ και βιβλία, βιβλία, βιβλία....

Ολα αντέχονται το καλοκαίρι.

Η σχεδόν όλα....

Είναι κάποια που σε πονάνε ανεξαρτήτως εποχής.

Προσπαθώ όμως!

Προσπαθώ....

Είναι άδικο να γκρινιάζω όταν άλλοι άνθρωποι δεν έχουν τα βασικά.

Δε μπορούν να χαρούν τίποτα, γιατί δεν έχουν τίποτα!

Γι αυτό προσπαθώ κι ας μην τα καταφέρνω πάντα....

Προσπαθώ να χαίρομαι το καλοκαίρι που λατρεύω, χωρίς γκρίνιες.

Μερικές φορές δεν τα καταφέρνω....γι αυτό, συγχωράτε με....

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Η παγίδα...

Δεν περνάω καλά.

Ηρθα εδώ που ήθελα.

Αλλά σα νεογέννητο γατάκι με τα μάτια κλειστά....

Κι έπεσα στην παγίδα.

Ψυχούλα ο Βαγγελάκης δεν είχα πει;

Ε λοιπόν δεν είναι.

Αλλαξε.

Τόσα χρόνια τον γνωρίζω....

Φέτος αντικρίζω άλλο άνθρωπο.

Λες και άλλαξε σ' ένα βράδυ......

Επειδή όμως αυτά δε συμβαίνουν, προφανώς το σχεδίαζε καιρό.

Δε με πειράζει τόσο που άλλαξε.

Με πειράζει η παγίδα που μου έστησε.

Μου ζητούσε να έρθω και ήρθα.

Μου έταζε ό,τι ήξερε πως μου άρεσε!

Πόσα θα έκανε για μένα όταν/αν ερχόμουν....

Και ήρθα......

Και δεν έγινε τίποτα!

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία.

Οσο περνούσαν οι μέρες όμως.....

Πολλά τα στραβά.

Συνέχεια ξεχνούσε...

Ξεχνούσε τι μου είχε υποσχεθεί....

Εκείνος που δεν ξέχναγε ποτέ.

Ξεχνούσε όμως μόνο όσα αφορούσαν εμένα.

Φυσικά όταν του μίλησα αρνήθηκε τα πάντα!

Προφανώς όλα ήταν στο μυαλό μου.......

Κανονίζαμε κάτι το βράδυ και το πρωί ερχόντουσαν τα πάνω κάτω.

Και εδώ που είμαι δεν έχω τρόπο να μετακινηθώ μόνη.

Περίμενα το Βαγγελάκη.

Ο Βαγγελάκης όμως με πούλησε!

Τίποτα δεν κράτησε!

Μια ξεχνούσε μια άλλαζε σχέδια τελευταία στιγμή....

Κι εγώ.......

Εγώ που μέχρι πριν έρθω θα είχα όσα ήθελα....

Εγώ που δε μπορούσα να μετακινηθώ χωρίς εκείνον......

Εγώ πληγώθηκα.

Δεν είναι που δεν περνάω καλά.....

Εντάξει είναι και αυτό.

Περισσότερο με πονά η προδοσία.......

Και μη μου πείτε πως μου τα λέγατε για το Βαγγελάκη.....

Αρκετά έχω στενοχωρηθεί...

Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Δε φοβάμαι πια......


Δεν ήμουν σίγουρη πως ήθελα να γράψω αυτές τις σκέψεις...
Για λίγες μέρες μόνο σχολίαζα.
Πριν λίγο καιρό πάλι κάποιος προσπάθησε να με φοβίσει.
Δε με φόβισε φυσικά.
Νόμισε πως μπορούσε να με τρομάξει!
Μου είπε τι μπορεί κάποιος να κάνει διαδικτυακά....
Εκείνος ήταν, όπως έλεγε, καλός και δεν έκανε τίποτα.
Τι γελοίο.....
Δεν του απάντησα όπως μάλλον περίμενε.
Ούτε του είπα πως εδώ και καιρό πια δε φοβάμαι.
Πως το blog μου το παρακολουθεί η ΔΗΕ(δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος).
Ηθελα να του πω, πως είχαν προλάβει πριν απ' αυτόν να με τρομοκρατήσουν άλλοι!
Πως δεν ήταν ο μόνος ούτε ο πρώτος κακός στο internet....
Δυστυχώς υπάρχουν πολλοί....
Και μερικοί τον είχαν προλάβει.
Πολύ καιρό πριν!
Δε θα πω όνομα αν και με γαργαλάει το ψευδώνυμο του.
Δε θα πέσω στο επίπεδο του.
Ισως διαβάζει αυτές τις γραμμές και περιμένει την αντίδραση μου.
Αν κάτι με στενοχώρησε......
Είναι που βρήκε το ευαίσθητο σημείο μου....
Εσας.......
Δεν ήξερα πως είμαι τόσο διάφανη.
Αλλά τελικά δεν έχει σημασία.
Εκείνος θα προσπαθεί να τρομάξει πολύ κόσμο.
Εγώ όμως έχω εσάς κι εσείς εμένα!
Είναι η δύναμη του μπλογκοχωριού μας.
Η φιλία μας.
Ο,τι πιο ιερό!

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ακου τι θυμήθηκα.....


Είναι κάτι μικρά ανοιχτόχρωμα σαυράκια...
Πολύ μικρά.
Κυκλοφορεί ένα στο εξοχικό μας.
Αν δεν προσέξεις δε θα το δεις.
Είναι στον τοίχο ή στο ταβάνι.
Η μαμά μου τα φοβόταν πολύ...
Η καλύτερη της φίλη όμως της είπε πως είναι γούρι να κυκλοφορεί ένα στο σπίτι σου και έπαψε να τα φοβάται.
Ετσι έγινε και με μένα.
Γιατί αγαπούσα πολύ αυτή τη φίλη της μαμάς.
Δε μπορούσα να φανταστώ πως θα έλεγε κάτι που δεν ισχύει.
Προχθές το απόγευμα γύρισα στο εξοχικό.
Το ίδιο βράδυ είδα ένα πολύ πολύ μικρό σαυράκι, πρώτη φορά, στο δωμάτιο μου.
Δυσκολεύτηκα να καταλάβω τι είναι, γιατί ήταν υπερβολικά μικρό και πολύ ανοιχτόχρωμο.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή τρόμαξα.....
Κρατήθηκα να μη βάλω τις φωνές.
Κρατήθηκα επίσης να μην το λιώσω με τη σαγιονάρα......
Θυμήθηκα τη μαμά μου και τη φίλη μας....
Εκείνες τις τόσο όμορφες εποχές που σχεδόν ζούσαμε μαζί.
Τα βράδια που τρώγαμε πάντα όλοι μαζί.
Τα γέλια μας....
Τα τραγούδια που άκουγαν μέχρι αργά και κρατούσαν ξάγρυπνη τη γειτονιά...
Πόσο μου άρεσε να κάθομαι μαζί τους....
Ν' ακούω τις ιστορίες τους κι ας είχα μάθει πολλές απέξω...
Η κυρία Ολγα με το ιδιαίτερο χιούμορ, η Λέλα μας με το μοναδικό γέλιο και ο σοφός κύριος Ζάκ...
Πως χάθηκαν ένας ένας;....
Και ακολούθησε η μαμά.....
Λατρεμένοι άνθρωποι.....
Τόσο καλοί φίλοι.....
Η μαμά μου η ξεχωριστή....
Ολ' αυτά τα θυμήθηκα βλέποντας ένα μικρό σαυράκι....
Κι έτσι τη γλύτωσε κι αυτό και δεν το σκότωσα....
Ποιος ξέρει....
Μπορεί να είχε δίκιο η Λέλα και να μου φέρει τύχη....
Κι αν δεν έρθει, μάλλον κάτι σκαρώνει το Λελάκι εκεί πάνω με τη μαμά...

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Ζεστές καλοκαιρινές νύχτες...


Ζεστές καλοκαιρινές νύχτες...
Ο παράδεισος μου...
Οι μυρωδιές του γιασεμιού και του νυχτολούλουδου...
Αστέρια και πανσέληνοι.....
Ελαφριά καλοκαιρινά ρούχα και ανοιχτά παπούτσια.
Ν' αναπνέει το κορμί...
Βεράντες γεμάτες φίλους και συζητήσεις μέχρι αργά...
Τα γέλια που ξυπνούν τους γείτονες.
Παγάκια στα ποτά, πολλά παγάκια!
Δροσερές σαλάτες και φρούτα για φαγητό.
Καλοκαιρινά αναγνώσματα.
Κρύος καφές...
Βόλτες στην προκυμαία...
Με τη μυρωδιά απ' το ψητό καλαμπόκι από τη μια και τα σκάφη απ' την άλλη
Ατέλειωτες ώρες μέσα στη θάλασσα.
Ξάπλα στην άμμο να κοιτάς τον ορίζοντα....
Απ' τη ζέστη το μπλε της θάλασσας να μην ξεχωρίζει απ' αυτό τ' ουρανού.
Καλοκαιρινά αρώματα...
Ο ανεμιστήρας που δε σταματά καθόλου....
Τζιτζίκια και τριζόνια να μπερδεύονται...
Μα κάτι λείπει.....
Το καλύτερο λείπει.
Που είναι ο έρωτας;
Με κορόιδεψε το καλοκαίρι αυτό!
Μου ταξε πως θα βρω τον έρωτα...
Είσαι ψεύτης καλοκαιράκι μου!
Και τι να κάνω που σ' αγαπώ;
Γιατί δεν εμφανίζεται;
Γιατί δεν έρχεται;
Μου το χες τάξει....
Το περίμενα....
Περίμενα το απαλό φιλί εκεί στο γιασεμί δίπλα...
Ν' ανακατεύονται τα μαλλιά μου με τη μυρωδιά του νυχτολούλουδου...
Να χάνομαι στα τραγούδια των τριζονιών.....
Στα χέρια του.....
Αχ με κορόιδεψες καλοκαίρι.
Που ναι ο έρωτας που μου έταξες;.....

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Καλοκαιρινά σενάρια...

Απογευματάκι καυτό...

Κι εγώ στη βεράντα προσπαθώντας ν' ανασάνω...

Μια μηχανή περνά τρέχοντας σαν τον άνεμο!

Το μυαλό μου κατευθείαν σε σένα...

Δε θυμόμουν τη μηχανή σου.

Δεν πρόλαβα να δω τον οδηγό εκείνης που πέρασε....

Κι ας μη φορούσε κράνος.

Δε μπορεί να ήσουν εσύ.

Εσύ φορούσες κράνος.

Αλλωστε ήσουν διακοπές.

Κι αμφιβάλλω αν θυμώσουν τη διεύθυνση.

Μια μοναδική φορά είχες έρθει κι έχουν περάσει χρόνια.

Γιατί σε σκεφτόμουν όμως τόσο;

Ηθελα τόσο πολύ να ήσουν εσύ...

Προσπάθησα να σε βγάλω απ' το μυαλό μου.

Δεν υπήρχε λόγος να φτιάχνω σενάρια...

Δε μπόρεσα όμως...

Μου άρεσε η σκέψη πως γύρισες λίγο νωρίτερα πίσω για να με δεις...

Κι αυτή η σκέψη δε σταμάτησε να με τριγυρίζει...

Δεν είχες σταματήσει να μου αρέσεις ποτέ.

Το πρόσωπο σου στο μυαλό μου ακόμα...

Πόσα χρόνια είχαν περάσει;

Τρία; Τέσσερα;...

Τόσος χαμένος χρόνος...

Πόσο θα θελα να ήσουν εσύ ο άντρας στη μηχανή....

Μου φαινόταν τόσο ρομαντικό.

Μου είχες πει πως αυτά τα χρόνια, τα χαμένα, δε με είχες ξεχάσει...

Διακριτικά στην άκρη αλλά με σκεφτόσουν.

Ετσι έμεινες μόνος...

Δεν ήταν λοιπόν τόσο απίθανο να είχες περάσει.

Πόσο μου άρεσε η ιδέα...

Θέλω να σου γράψω κάτι.

Να σου πω πως σε σκέφτομαι...

Οπου κι αν είσαι...

Να είσαι καλά......

Και να γυρίσεις γρήγορα...

Σε μένα....

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

11 χρόνια.....

Σήμερα κλείνουν 11 χρόνια που έχασα τη μαμά μου.

Πως περνά ο χρόνος....

Τέτοια ώρα ήξερα.

Αλλαξα....

Τελείωσε μια ολόκληρη εποχή....

Μεγάλωσα βίαια, ξαφνικά...

Και είμαι στο σπίτι που αγαπούσε περισσότερο.

Σα σήμερα, μια Δευτέρα 11 χρόνια πριν, με καύσωνα, ξεκίνησε από δω να πάει στη θάλασσα....

Δευτέρα και σήμερα, με αφόρητη ζέστη.

Δε μπορώ να πάω στη θάλασσα.....

Κυριακή 8 Ιουλίου 2012

Ψυχούλα ο Βαγγελάκης.......

'Ψυχούλα ο Βαγγελάκης' όπως λέει κι η διαφήμιση.

Θα κάνει ό,τι μπορεί για σένα.

Η μήπως ότι θέλει;

Κάποτε έκανε ό,τι μπορούσε.

Τώρα όμως;

Αλλαξε πολύ ο...Βαγγελάκης.

Καμία σχέση μ' αυτόν που ήξερες μέχρι πριν λίγο καιρό.

Γιατί άραγε;...

Πάντα σε έβλεπε ερωτικά, περισσότερο από φιλικά.

Η έτσι νόμιζε....

Μήπως τώρα που κατάλαβε πως δεν υπάρχει πιθανότητα;...

Πως άλλαξε έτσι;

Δεν το περίμενες.

Σα να σ' εκδικείται...

Για όλα τα χρόνια που ήλπιζε....

Κι όταν του ξεκαθάρισες τη θέση σου.

Δεν είναι πια ο ίδιος άνθρωπος.

Αλλαξε μέσα σε μέρες....

Σου έταζε άλλα στην αρχή του καλοκαιριού.

Ηλπιζε ίσως ακόμα.

Φέρεται όπως δεν περίμενες ποτέ.

Διαφορετικά απ' ότι έκανε...πριν.

Δεν τον αναγνωρίζεις.

Και ξέρεις πως αν του το πεις θα το αρνηθεί.

Πως αλλάζουν έτσι οι άνθρωποι;

Πως άλλαξε έτσι ο συγκεκριμένος;...

Δε μπορείς να το πιστέψεις.

Και τι να κάνεις;

Να του δώσεις χρόνο;

Υπήρξατε τόσο καλοί φίλοι...

..

Ξέρει τα πάντα για σένα και τη δική του βοήθεια ζητούσες στα δύσκολα.

Και σου είχε σταθεί!

Αλλά.....

Τι να κάνεις που τον σέβεσαι και τον αγαπάς;

Τέτοια φιλία πως χάνεται έτσι;

Τόσα χρόνια ήξερες κάποιον άλλον...

Ισως και κείνος νόμιζε πως ήξερε κάποια άλλη....

Αλλαξε πολύ και σου φαίνεται δύσκολο να δεχτείς αυτόν τον καινούριο άνθρωπο...

ΥΓ.Το όνομα Βαγγελάκης από τη διαφήμιση και μόνο.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Νύχτες με πανσέληνο...

Ενα τόσο λαμπερό φεγγάρι...

Θα θελα να ήμουν ξαπλωμένη στην αμμουδιά να το κοιτάζω.

Δεν το χορταίνω....

Ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου.

Το ίδιο και η θάλασσα.

Μόνο που δεν έχω ευχαριστηθεί κανένα από τα δυο φέτος.

Από τη μέρα που ήρθα φυσάει δαιμονισμένα!

Απόψε είχε πάλι δροσιά.

Δεν ήταν ευχάριστα στη βεράντα.....

Στη θάλασσα δεν ήθελα να πάω μόνη.

Δεν είναι ρομαντικό να κάθεσαι μόνος στην αμμουδιά...

Ούτε να κάνεις νυχτερινό μπάνιο...

Ετσι έμεινα σπίτι.

Μέσα.....

Να διαβάζω....

Ευτυχώς έχω τα βιβλία!

Δεν ξέρω γιατί δε φόρεσα μια ζακέτα να καθίσω, έστω μόνη στη βεράντα, να κοιτάζω το φεγγάρι....

Ακουγα κι απόψε τον άνεμο...

Τον έχω συνηθίσει....κάθε βράδυ....

Είναι κάτι σα νανούρισμα πια.

Το θρόισμα των φύλλων...

Το φεγγάρι γλιστρά μες απ' τις γρίλιες...

Βρίσκω λίγη φεγγαρόσκονη πολύ νωρίς το πρωί, κάτω απ' το κρεββάτι...

Μια γάτα έκανε τη βόλτα της στον κήπο...

Ισως στην πραγματικότητα να ήταν νεράιδα...

Μ' ένα μαγικό τρόπο βρέθηκε μες το δωμάτιο και μου διηγήθηκε παραμύθια με νεράιδες και πρίγκιπες μέχρι να με πάρει ο ύπνος...

Πολλά μπορούν να συμβούν τις νύχτες με πανσέληνο.....