Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το τέλειο όνειρο...

Σ' ονειρεύτηκα.... Και ήταν το τέλειο όνειρο. Το πρόσωπό σου, η φωνή σου, το γέλιο σου... Ολα ίδια! Ησουν το ίδιο τρυφερός με τότε. Ανακουφίστηκα τόσο που όλα μπορούσαν να γίνουν όπως παλιά... Το άγγιγμα σου, το ίδιο ακριβώς. Στ' αυτιά μου ακούω ακόμα το γέλιο σου. Τη φωνή σου. Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω.... Αυτό ήταν το ωραιότερο όνειρο που έχω δει. Δεν είχες αλλάξει καθόλου, οι κινήσεις σου, όλα ίδια. Προτιμώ να ξεχάσω το τέλος του ονείρου όμως. Καλύτερα να μένω σ' εσένα που τόσο αγάπησα κάποτε. Σ' έβλεπα και ένοιωθα ό,τι ξανάγινα 20 χρονών... Τι όμορφες στιγμές, τι ωραίες εποχές... Πότε πέρασαν ούτε που το κατάλαβα. Εσύ δεν πρέπει να έχεις αλλάξει και στην πραγματικότητα. Δε σ' έχω δει από τότε αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρη. Εχεις μείνει ο ίδιος. Ισως με βολεύει να το σκέφτομαι έτσι για να βλέπω και τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια σου...τόσο νέα... Θυμάσαι που με φώναζες 'γατούλα'; Πόσο μου έχεις λείψει...εσύ και όλα όσα συμβολίζεις... Την πιο όμορφη εποχή της ζωής μου... Περάσαν τόσα χρόνια όμως τα θυμάμαι όλα τόσο καθαρά... Εχουν μπει σ' ένα σημείο του μυαλού μου που τα κρατά ανεξίτηλα. Ετσι θέλω να θυμάμαι εσένα και εμένα, την εποχή που ήμασταν 20κάτι. Τόσο αθώοι, τόσο ξέγνοιαστοι, τόσο ευτυχισμένοι... Η ζωή όλη μπροστά μας. Θυμάσαι τα όνειρα που κάναμε; Λες και θα μέναμε πάντα σ' αυτή την ηλικία. Λες και ο χρόνος δε θα μας άγγιζε εμάς. Ούτε ο χρόνος ούτε η ζωή... Λες και θα ήμασταν όχι μόνο αθάνατοι, αλλά και θα μέναμε για πάντα στα 20κάτι μας. Θα θελα να μείνω εκεί, σε σένα, στην εποχή εκείνη, την αθώα, την αμόλυντη. Η τελειότητα για μένα είναι συνυφασμένη με κείνη την εποχή. Τότε που όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα. Θυμάμαι τη γάτα της γειτόνισσας που ξέφυγε μια μέρα και τη μαζέψαμε. Τη φώναζες Σόφη. Τι όμορφο όνειρο... Γιατί τελείωσε μ' εμένα μόνη στο δρόμο, να ψάχνω για ταξί και να κρατάω ένα άδειο μπουκάλι γάλα; Ονειρο και πέρασε και δεν πειράζει που τελείωσε χαζά. Τουλάχιστον όσο ήμασταν μαζί ήμουν ευτυχισμένη όπως και τότε. Γι αυτό ξύπνησα μ' ένα χαμόγελο για ό,τι όμορφο είδα και την ικανοποίηση πως έστω για όσο κρατάει ένα όνειρο ξανάγινα 20κάτι. Ξύπνησα ανανεωμένη λες και όλη τη νύχτα ήμουν τόσο νέα... Και εσύ μ' αγαπούσες όπως τότε και όλα ήταν ροζ... Το ξέρω πως όλα έχουν αλλάξει. Αν ήξερα πως θα το ξαναέβλεπα θα έπεφτα για ύπνο τώρα αμέσως. Πόσο θα ήθελα να γυρίσω σ' εκείνη την εποχή! Με την άγνοια κινδύνου που είχα. Χωρίς την ωριμότητα που έχω. Να ζήσω, να χαρώ όπως ακριβώς χαιρόμουν τότε! Και αν ήσουν και εσύ ακόμα καλύτερα. Να μην ξέρω όμως το τέλος.... Ετσι απλά όπως νόμιζα πως ήταν η ζωή, έτσι θα θελα να γυρνούσα το μαγικό ρολόι στα χρόνια αυτά. Τα χρόνια της ξενοιασιάς!