Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Δεν έχω μάθει ακόμα.....

Τους άντρες στη ζωή μου πάντα τους ερωτευόμουν. Δεν ήταν όλοι κελεπούρια..... Εκτός από έναν που ήταν εξωφρενικά ωραίος και έναν εξωφρενικά πλούσιο(και γνωστό). Ολοι μεταξύ τους είχαν κάποια κοινά. Τους θαύμαζα, τους θεωρούσα καλύτερους από μένα και ήταν αρκετά μεγαλύτεροι μου...εκτός απ' τον τελευταίο πρώην που ήταν μόνο ένα χρόνο μεγαλύτερος. Στην πραγματικότητα δεν ήταν τόσο καλύτεροι, αλλά εγώ σα να είχα ανάγκη να τους βλέπω έτσι.... Επίσης κανένας δεν ήταν το πολύ καλό παιδί. Καλοί;...ίσως, πολύ καλοί ποτέ! Στην πορεία με πλήγωναν.....κι αν δεν το έκαναν εκείνοι το έκανα εγώ.... Δεν περηφανεύομαι γι αυτό. Οσο τις θυμάμαι τόσο συνειδητοποιώ πως οι λίγες μακροχρόνιες σχέσεις μου είχαν πολλά κοινά! Οι χωρισμοί δε με μάθαιναν τίποτα. Χώριζα γιατί καταλάβαινα πως ήμουν με κακό σύντροφο, αλλά στην επόμενη σχέση διάλεγα κάποιον εξίσου λάθος. Και απ' όσο ξέρω δεν είμαι η μόνη... Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουν τους ίδιους κύκλους..... Διαλέγουν τον ίδιο τύπο άντρα/γυναίκα ξανά και ξανά. Γιατί φοβούνται τη δέσμευση;..... Γιατί ο πατέρας ή η μητέρα ήταν λάθος πρότυπο;.... Γιατί έζησαν τον κατεστραμμένο γάμο των γονιών τους;... Για κάποιο λόγο έτσι ήμουν και γω. Είχα την ανάγκη να θαυμάζω έναν άντρα για να τον ερωτευτώ. Τον ανέβαζα σ' ένα βάθρο που δεν του άξιζε και σιγά σιγά, με προσεκτικές κινήσεις τον έριχνα....γιατί στην πραγματικότητα δεν άξιζε το θαυμασμό μου. Ετσι τελείωνε η σχέση γιατί ο πρίγκηπας του θρόνου είχε τα παπούτσια του μέσα στη λάσπη.... Οσες φορές γνώρισα κάποιο 'καλό παιδί' ανακάλυπτα πάνω του μια σειρά κουσούρια για να τον απορρίψω.... Ο έρωτας ήταν πάντα δυνατός και άρρηκτα δεμένος με τον πόνο. Διαφορετικά δεν είχε νόημα.... Οι ίδιοι άντρες στη ζωή μου...με διαφορετική εμφάνιση. Τα ίδια βράδια γεμάτα δάκρυα..... Μαζί τους ή μόνη... Τραγικοί χωρισμοί.... Τι νόημα μπορεί να έχει η ζωή χωρίς την τραγωδία;... Ο έρωτας πονάει....... Ετσι ήταν καταγεγραμμένο μέσα μου. Πάντα ζήλευα τα ευτυχισμένα ζευγάρια, τις κοπέλες που δεν υπέφεραν... Και αναρωτιόμουν γιατί εγώ δε μπορώ να γίνω έτσι. Οι δικές μου σχέσεις ήταν συνυφασμένες με τον πόνο. Και πάντα έλεγα πως δε θα ξανακάνω το ίδιο λάθος.... Αλλά κορόιδευα τον εαυτό μου. Και τώρα;.... Δεν ξέρω... Ακόμα δεν έμαθα....