Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Το λάθος....

Είναι στιγμές που νιώθω λες και είμαι θεατής της ζωής...

Η ζωή περνάει δίπλα μου....

Δεν τη ζω!

Δεν έχω καμιά επιρροή σε όσα συμβαίνουν.

Κάτι έγινε χθες και δε θα το ανέφερα αλλά για κάποιο λόγο μου έκανε εντύπωση.

Μην περιμένετε τίποτα φοβερό!

Από τη μια ήταν μια συζήτηση που είχα με τον πατέρα μου.

Απ' αυτές που μιλάς γενικά μέχρι ο άλλος να σου πετάξει μια ατάκα για να έχεις να σκέπτεσαι.

Το δεύτερο ήταν μια απάντηση στο blog 'εΜ είδες?' .

Το ποστ είχε τίτλο 'Αντιθέσεις' με θέμα τη ζωή.

Η απάντηση στο σχόλιο μου ήταν:

'Ναι, όπως το λες είναι. Η ζωή είναι διάφορα. Και είναι άδικη. Μα λίγα είναι αυτά που δεν είναι στο χέρι μας να διαχειριστούμε. Αυτό πρέπει μάλλον να θυμόμαστε.'

Ο πατέρας μου, στην γενική συζήτηση που είχαμε, όταν του είπα πως όσο μεγαλώνω κατανοώ τα λάθη που έχω κάνει.....

Μου απάντησε πως 'όλα τα λάθη διορθώνονται'.......

Πως διορθώνεις ένα λάθος;

Μακάρι να ήταν γραμμένο σε πίνακα με κιμωλία....

Να μπορείς να το σβήσεις και να γράψεις το σωστό...

Οσο για τα λίγα που δε μπορούμε να διαχειριστούμε.....

Εγώ γι αυτά μιλάω.

Τα λίγα......

Πως διορθώνεις ένα λάθος που έκανες χρόνια πριν;

Δε διορθώνεται........

Γι αυτό όταν ξεκίνησα να γράφω είπα πως είναι φορές που νιώθω εντελώς αδύναμη....

Ξέρω τι θέλω....και επίσης ξέρω πως δεν μπορώ να το έχω..!!

Η ζωή είναι άδικη...

Πολύ άδικη.....

Και θέλω να ξεχάσω, να προχωρήσω!

Γιατί όμως νιώθω λες και τα πόδια μου είναι κολλημένα εκεί;

Εκεί που έκανα το λάθος!

Κολλημένη σε μια εποχή στο παρελθόν.

Γιατί;

Λες και μ' έχουν καταδικάσει ....

Να μένω με τα μάτια ορθάνοιχτα να κοιτάζω ένα λάθος που έκανα πριν χρόνια!

Αυτό το λάθος που δεν μπορώ πια να διορθώσω....

Ο μύθος του Σίσυφου.....

Να κουβαλάω την πέτρα μέχρι την κορυφή για να κατρακυλήσει πάλι στα πόδια του βουνού.....

Να ξέρω τι θα γίνει αλλά να προσπαθώ...

Να ζω την ίδια ταινία ξανά και ξανά....

Ξέρω πως πρέπει να προχωρήσω.

Γιατί η ζωή προχωρά......

Μα δε μπορώ να χαρώ πια....

Να γελάσω με την καρδιά μου....

Ζω.........

Ε και;

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Σπατάλη...

Οταν χωρίζεις και αρχίζεις να θεωρείς πως ο πρώην ήταν ανώριμος ή κακός....

Αυτό δε δείχνει κάτι για σένα;

Για σένα που έζησες πολύ ή λίγο χρόνο, με κάποιον ανώριμο ή κακό;

Αχ μη μου πείτε πως τα ετερώνυμα έλκονται!

Οσον καιρό ήσουν μαζί του δεν κατάλαβες πως ήταν ανώριμος;

Πως ήταν κακός;

Πως μπορείς αφού έχεις ερωτευθεί έναν άνθρωπο, έχεις περάσει ένα κομμάτι της ζωής σου μαζί του, να τον κατηγορείς;

Για μένα όταν δίνεις την καρδιά σου κάπου τη δίνεις για πάντα.

Οταν το λες το εννοείς!

Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να χωρίζεις και να μην έχεις αφήσει ένα κομμάτι σ' εκείνον.

Εκτός αν δεν είχες δεθεί πραγματικά...

Αν όλη η ιστορία ήταν μια επιπολαιότητα και δε μπήκες στον κόπο να τον γνωρίσεις...

Και πάλι όμως......

Δε λέω πως μπορείς να είσαι ξανά μαζί του, αλλά νοιάζεσαι....

Από μακριά.....

Δεν τον κατηγορείς, ούτε εύχεσαι να του τύχει κάτι κακό!

Αν το κάνεις αυτό δυο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν.

Η σε γέλασε, σε εξαπάτησε και σε πνίγει το δίκιο, που κι αυτό δεν κρατάει πολύ.

Η είσαι το ίδιο ανώριμη και κακιά όσο ο πρώην....

Μη βιαστείτε να πείτε πως είμαι λάθος.

Σκεφτείτε το πρώτα.....

Σε τελευταία ανάλυση, το να αναλώνεσαι κατηγορώντας κάποιον είναι σπατάλη ενέργειας και χρόνου.

Τι με έπιασε ξαφνικά και ασχολούμαι μ' αυτό το θέμα;......

Κάτι άκουσα και εκνευρίστηκα.....

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Κι ας είναι λάθος....

Είχα προσπαθήσει να σοβαρευτώ στα τελευταία πόστς....

Ελπίζω να το προσέξατε!

Εκεί που θέλω όμως να ξεχαστώ, να κρυφτώ.....

Ολο και κάτι διαβάζω και με παίρνουν τα ζουμιά, είμαι και ευαίσθητη...

Δυο χρόνια που γράφω στο blog αναρωτιέμαι που είναι οι άντρες.

Οι strait γοητευτικοί, έξυπνοι άντρες.

Ολοι μου λένε να έχω πίστη και ο κατάλληλος θα βρεθεί εκεί που δε θα το περιμένω.

Και το πίστεψα για λίγο....

Ελα όμως που θυμάμαι τα παλιά......

Ακούω και δικές σας ιστορίες και με πιάνει το παράπονο.

Εχω ανάγκη να ερωτευθώ ξανά!

Κι ας είναι λάθος.......

Μου λείπει η τρυφερότητα...

Το χέρι που θα κρατά το δικό μου......

Η αγκαλιά που θα χωρά εμένα....

Τα τηλεφωνήματα για να μ' ακούσει.....

Να ξυπνώ και να είναι πλάι μου....

Μου λείπει το 'σ' αγαπώ'.......

Μου λείπει.....

Προσπαθώ να ξεχάσω.....

Αχ αυτή η serenata......

Δε βάζει μυαλό......

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Serenata

Κάπως έτσι πήρε τ' όνομα του το blog αυτό.

Το βάφτισε ο μεγάλος έρωτας των νεανικών μου χρόνων.

Και ναι, τα κάναμε σαλάτα....

Δυο ξεχωριστές ζωές...

Εκείνος πήρε σκύλο!!

Θυμάται όμως που και που τη serenata......

Και διαβάζει το blog....

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Το άσπρο και το μαύρο...

Πόσες φορές πρέπει να κοιτάξεις κάτι μέχρι να σιγουρευτείς πως είναι πράγματι αυτό που νομίζεις;

Καμιά φορά φταίει η μυωπία...

Αλλες φορές το κοιτάζουμε από λάθος γωνία...

Το ίδιο συμβαίνει με αυτά που ακούμε.

Σημασία έχει ποιος τα λέει και αν έχει συμφέρον να μας παραπλανήσει.

Κάντε ένα ζάπινγκ στην τηλεόραση ή το ραδιόφωνο.

Το ίδιο γεγονός μπορεί να είναι από πάρα πολύ καλό μέχρι καταστροφικό.

Εξαρτάται ποιος το λέει.....

Το ξέρουμε αυτό όμως.

Τα περισσότερα απ' όσα μαθαίνουμε χρίζουν δεύτερης και τρίτης ανάγνωσης.

Το ίδιο συμβαίνει με τις εφημερίδες.

Γι αυτό πρέπει να αξιολογούμε όσα ακούμε/διαβάζουμε.

Υποτίθεται πως έχουμε κριτική σκέψη.

Μπορούμε να σκεφτούμε τι είναι σωστό....

Μπορούμε όμως;

Πόσοι από μας σκέφτονται δυο και τρεις φορές αυτά που μαθαίνουν;

Η αλήθεια για τον καθένα μας είναι διαφορετική.

Μπορεί όμως να είναι και η ίδια.

Εξαρτάται από πια γωνία το βλέπει....

Η αλήθεια άλλωστε είναι πολύ μεγάλη κουβέντα!

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως ξέρει την αλήθεια έστω για το πιο απλό θέμα;

Υπάρχει η αλήθεια που βολεύει εμένα ή εσένα.

Η αλήθεια, όσο επώδυνη και αν είναι, μπορεί να ισχύει για όλους;

Γι αυτό χρειαζόμαστε κριτικό νου.

Αυτό που μας βολεύει ή μας αρέσει δε σημαίνει πως είναι σωστό.....

Αυτό που μας λέει ο γνωστός, ο φίλος μας, ή ο συμπαθής πολιτικός/δημοσιογράφος δεν είναι απαραίτητα αληθινό.

Πολλές φορές μπερδεύουμε τα λόγια με το πρόσωπο.

Ο αδερφός/φίλος δε θα μας κάνει κακό.....

Το μεγαλύτερο λάθος κατά τη γνώμη μου.

Και το κακό όπως και το καλό είναι σχετικά.

Οπως και ο λόγος που σου λέει κάποιος κάτι.....

Αυτό που θέλω να πω είναι πως μπορεί κάποιος να έχει τις καλύτερες προθέσεις....

Θα τον πιστέψουμε;

Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

Αυτός που μας αγαπάει δε σημαίνει πως γνωρίζει.

Οταν κάποιος φίλος μας λέει μια καλή κουβέντα δεν είναι απαραίτητα αληθινή.

Τη λέει από αγάπη........

Για να μη στενοχωρηθούμε.....

Γιατί έτσι νομίζει.....

Πιστεύοντας τον όμως θα χαθούμε.

Θα προχωρήσουμε προς λάθος κατεύθυνση.

Πόσο μάλλον αν κάποιος είναι κακόβουλος....

Πως ξεχωρίζεις το καλό από το κακό;

Την αλήθεια από το ψέμα;

Τεράστια θέματα....πως να τ' αγγίξεις;.....

Εμπλεξα πάλι με ερωτήματα αιώνων..!!

Απορίες που δεν έχουν απάντηση.

Η αλήθεια, το ψέμα, το καλό και το κακό.......

Η ατελείωτη πάλη ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο.....

Το φως και το σκοτάδι....

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Απορίες....

Αξιοπρέπεια.....λίγη μας έχει απομείνει.

Πως τη μετράς την αξιοπρέπεια;

Πότε είσαι αξιοπρεπής;

Οταν κατεβαίνεις στο Σύνταγμα;

Και με ποιους;

Με το ΠΑΜΕ, το ΣΥΡΙΖΑ ή με την παρέα σου;

Οσα περισσότερα δακρυγόνα σου ρίξουν, όσο χειρότερα γυρίσεις, τόσο περισσότερο πολίτικαλ κορέκτ είσαι;

Είσαι αξιοπρεπής όταν βοηθάς τους άστεγους.

Αν βοηθάς τους άστεγους αλλά δεν κατεβαίνεις στο Σύνταγμα;

Είναι θέμα αξιοπρέπειας;

Καθένας κάνει ότι μπορεί.

Οτι μπορεί ή ότι θεωρεί σωστό(;)...

Τι πρέπει να κάνει κάποιος για να θεωρηθεί αξιοπρεπής;

Και ποιος θα το πει;

Αξιοπρεπής ήταν κάποτε ο 'νοικοκύρης'.

Τώρα είναι αυτός που αντιδρά;

Ποιος κρίνει το ποιος αντιδρά σε τι και πως;

Αξιοπρεπής είσαι όταν ψηφίζεις;

Η όταν απέχεις;

Μήπως η λέξη αξιοπρέπεια δεν είναι σωστή για όλ' αυτά;

Ποια είναι η σωστή λέξη;

Δεν είναι όλα τελικά υποκειμενικά;

Μήπως σημασία έχει να είσαι εντάξει με τον εαυτό σου;

Να νιώθεις πως κάνεις ό,τι μπορείς;

Να μην περιμένεις να σε κρίνουν οι άλλοι...

Ο τελικός κριτής μας δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι;

Σημασία δεν έχει να είμαστε εμείς καλά με τον εαυτό μας;

Λέξεις.....

Αξιοπρέπεια, Ελληνας, αντίδραση, ψήφος, νοικοκύρης, πατριώτης.....

Ποιος κρίνει ποιον;

Ποιος έχει το δικαίωμα να κρίνει;

Ο αριστερός;

Ο δεξιός;

Ποιος ξέρει πως να βοηθήσει τη χώρα μας;

Πολλοί λένε πως ξέρουν....γιατί τότε πάμε απ' το κακό στο χειρότερο;

Ποιος ξέρει το σωστό;

Ποιο είναι το 'σωστό';

Σωστό για ποιον;

Πολλές απορίες.....

Καθένας έχει τη δική του απάντηση....νομίζω....

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Κάποτε στην Υδρα...

Την Υδρα την αγαπούσα πάντα.

Οι πρώτες μου διακοπές χωρίς τους γονείς.....

Και μετά εκείνο το τραγικό Σαββατοκύριακο με σένα.

Ξεκίνησε με τόσο κέφι......

Αλλά Σαββατοκύριακο μέσα στο κατακαλόκαιρο χωρίς να έχουμε κλείσει...

Φτάσαμε βράδυ και περπατούσαμε με τα μπαγκάζια μας μέχρι αργά τη νύχτα όπου βρήκαμε ένα τραγικό δωμάτιο.

Δεν έφταιγες....

Με είχες κακομάθει...

Είχα συνηθίσει να περνάω εξαιρετικά μαζί σου.

Μου είχες κάνει τόσες υπέροχες εκπλήξεις

Πάντα διάλεγες το καλύτερο!

Πάντα θα έβγαζες ένα 'λαγό' απ' το μανίκι σου...

Ετσι με είχες μάθει......

Οταν βρεθήκαμε σ' εκείνο το φρικτό δωματιάκι με τα δυο κρεβάτια....

Τα έχασα.

Η κούραση και η ανάγκη για ύπνο μας έκαναν να δεχτούμε το δωμάτιο εκείνο.

Θύμωσα.

Εριξα όλο το φταίξιμο σε σένα...

Εσένα που με είχες συνηθίσει αλλιώς!

Δεν ήμουν έτσι πριν σε γνωρίσω.

Δεν ήμουν κακομαθημένη!

Και με πιάνουν τα κλάματα......

Γιατί έχουν περάσει τόσα χρόνια....

Γιατί τώρα ξέρω τη σημασία της κάθε στιγμής....

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω...

Σ' εκείνο το Σαββατοκύριακο....

Δε θ' άφηνα στιγμή να πάει χαμένη!

Θα σου έδειχνα την άλλη πλευρά μου.

Θα έβλεπες πόσο καλή είμαι, πως προσαρμόζομαι σε όλες τις συνθήκες!

Δε θα ήμουν το κοριτσάκι που τα περιμένει όλα απ' το αγόρι.

Οχι πια!

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν διαφορετική.

Δε θα άφηνα τα πράγματα να κυλήσουν έτσι.

Δε θα σου είχα φερθεί ποτέ άσχημα.

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.....

Δε θα είχαμε χωρίσει.....

Και τώρα θα έκλαιγα στην αγκαλιά σου.

Τη θυμάμαι την αγκαλιά σου........

Θα χωνόμουν εκεί....

Θ' ακουμπούσα στο λαιμό σου και συ θα μου λεγες.....

'Μην κλαις γατούλα, όλα θα πάνε καλά'.

Και οι άνθρωποι απ' το μαγαζί με τις μεγάλες ομπρέλες θα έβγαιναν να μας χαζέψουν...

Οπως όλα τ' άλλα πρωινά.....

Ομως χρόνος δε γυρίζει......

Κι εγώ κλαίω μόνη....

Απ' τα δάκρυα δε βλέπω...

Μου λείπει εκείνη η εποχή....

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Ανθρωποι στα κάγκελα...

Ο Σπύρος και η Χαρά είναι ένα ζευγάρι.

Ανέβηκαν στο κτίριο του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, μια και τον Οργανισμό τον έκλεισαν και αυτοί που είχαν πάρει δάνειο έμειναν χωρίς λεφτά.

Δεν ξέρω λεπτομέρειες για την ιστορία τους.

Δεν ξέρω τίποτα γι αυτούς.

Ξέρω μόνο τα ονόματα τους.

Δεν ξέρω τι δάνειο είχαν πάρει......

Δεν ξέρω αν έχουν παιδιά.

Ξέρω πως είναι δυο νέοι άνθρωποι στα κάγκελα!

Κυριολεκτικά!

Ετοιμοι να πηδήξουν στο κενό.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχει κατέβει ο Σπύρος.

Δεν έχουν καταφέρει να πείσουν όμως, ακόμα, τη Χαρά.

Δεν αντέχω στην ιδέα πως δυο συνάνθρωποι μου.....

Ο Σπύρος και η Χαρά, θα λέω ξανά και ξανά τα ονόματα!

Δυο νέοι άνθρωποι στα κάγκελα.....

Ετοιμοι ν' αυτοκτονήσουν επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τον ΟΕΚ.

Ο Σπύρος με τη Χαρά, έτοιμοι να πέσουν στο κενό....

Στο ίδιο δελτίο ειδήσεων ακούω πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δυο χρόνια μετά την εκλογή του και αφού τον έχουν προσβάλει ΟΛΟΙ, παραιτήθηκε από την αποζημίωση του.

Επαιρνε 400.000 ευρώ το χρόνο.

Δηλαδή 800.000 ευρώ, συν πόσα έξτρα, ιδέαν δεν έχω.....

Στις ίδιες ειδήσεις ο Σπύρος και η Χαρά, έτοιμοι ν' αυτοκτονήσουν.

Δεν είναι οι μόνοι, δεν είναι οι πρώτοι......

Ξέρουμε όμως τα ονόματα τους.

Θα μπορούσα να είμαι εγώ ή εσύ!

Μπορεί και να είμαστε μεθαύριο....

Θα μπορούσαν να είναι φίλοι μου.

Ξέρω πως πολλοί άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει τα τελευταία χρόνια για οικονομικούς λόγους.

Οχι έτσι ίσως...

Ηταν αριθμοί, στατιστικές.....

Ο Σπύρος και η Χαρά έχουν ονόματα.....

Είναι άνθρωποι που μπορεί να γνωρίζεις.

Εφτασαν να ρίξουν τα κορμιά τους απ' το κτίριο......

Μέχρι τώρα που γράφω δεν ξέρω τι γίνεται με τη Χαρά.

Σήμερα ο Σπύρος και η Χαρά.

Αύριο ποιος;

...Μη παρακαλώ σας μη λησμονάτε τη χώρα μου.......

Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2012

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΓΑΠΗΣ!!!!!

Μέσα από τον πόνο μπορούν…
Να γελούν…
Να υπομένουν..
Να ελπίζουν..
ΝΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ!!!
Μας καλούν από κοντά να δούμε
και να θαυμάσουμε τα έργα τους!!!!
Από 15-24 Φεβρουαρίου.
Αυτά τα ματάκια που ψάχνουν το λυτρωμό...............
Αυτά τα τρυπημένα χεράκια από "πεταλούδες" άλλου σχήματος...
μπόρεσαν να φτιάξουν τη ζωή όμορφη.....
Την ελπίδα.. να την αποτυπώσουν μέσα από με την αθώα ματιά τους ..
Οσοι παλεύουν δίπλα τους ας είναι δυνατοί!
Δεν λυπόμαστε.. αυτή η λέξη με απωθεί...
Προσδοκούμε το ΚΑΛΎΤΕΡΟ ... τη ΓΙΑΤΡΕΙΆ !!!
Σήμερα τα παιδιά μας θα είναι εκεί... για ευνόητους λόγους δεν θα παραστούν επισκέπτες...
Από αύριο......
ΝΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ!!!!
Σας παρακαλούμε όποιος μπορεί να το επισημάνει.. σε φίλους και γνωστούς.......
Την πρόσκληση την είδα στη Γιαγιά Αντιγόνη.

Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

Δικαιολογίες!

Πόσες μέρες θα μείνω μέσα;

Βαρέθηκα!!!!!

Ούτε για πρωινό περπάτημα......

Στην αρχή είπα να τελειώσω κάτι δουλειές.

Μόλις τις τελείωσα αρρώστησα.

Εγινα καλύτερα χάλασε ο καιρός!

Ετσι δε γίνεται συνήθως;

Οταν κάτι αρχίζει στραβά συνεχίζει θεόστραβα......

Ο νόμος του Μέρφι.

Η μήπως δεν είναι αυτό;

Αρχισα τις αναβολές.

Και εγώ όταν αναβάλω κάτι το αναβάλω ξανά και ξανά μέχρι να μην πάει άλλο.

Δεν ξέρω τι φταίει...

Εγώ φταίω;

Δεν έχω όμως όρεξη για τίποτα!

Το θέμα είναι πως δεν έχω κίνητρο.

Αν ήμουν ερωτευμένη θα λειτουργούσα κανονικά.

Η σκέψη να ξεκινήσω κάτι με φίλο δεν προχωρά...

Το φοβάμαι....

Γράψιμο λοιπόν, τηλέφωνο, καφές .....

Ακόμα και το βιβλίο έχω αφήσει.

Είναι άραγε κάποια φάση που περνάω;

Ούτε να βγω θέλω....

Τόσο χάλια δηλαδή.

Μένω μέσα με τις σκέψεις μου......

Είναι ο χειμώνας λέω.....

Φταίει ο άσχημος καιρός.

Μα να μην έχω όρεξη να διαβάσω το βιβλίο μου;

Να μη θέλω να βγω ούτε για ένα καφέ με την κολλητή μου;

Εγώ που δε μαζευόμουν σπίτι;

Το βιβλίο τώρα που το σκέφτομαι ξανά, δεν είναι σοβαρό...τουλάχιστον διαβάζω blogs...

Θα βαρεθώ το συνεχές blogging και θα γυρίσω...

Οσο κάθομαι μέσα τόσο μου αρέσει και βαριέμαι να βγω.

Εχω αφόρετα ρούχα!!

Και δε βγαίνω!!

Πόσο άσχημα είμαι;........

Εχω χωθεί στο κουκούλι μου και δεν κάνω καμιά κίνηση.

Πρέπει να βρω τρόπο να διαχειριστώ τη μοναξιά μου, όσο κρατήσει....

Εναλλακτική λύση να πιέσω πολύ τον εαυτό μου......

Δε λειτουργεί καλά αυτό όμως σε μένα.

Που θα πάει θα φτιάξει ο καιρός..!

Θα ξαναρχίσω να κυκλοφορώ κι εγώ....

Ετσι λέω δηλαδή....

Ελπίζω να φτιάξει γρήγορα γιατί ξεμένω από δικαιολογίες στον εαυτό μου.......

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Κλέφτες Ονείρων...

Και ξαφνικά σου αφαιρούν τη ζωή.

Αυτό που είχες ονειρευτεί, είχες σχεδιάσει, είχες πασχίσει.....

Ποιος έχει το δικαίωμα αυτό;

Ποιος μπορεί να παίρνει σχέδια και όνειρα;

Τους κόπους σου.....

Διάβαζες μια ζωή...

Μάζεψες πτυχία που δε μπόρεσες να χρησιμοποιήσεις.

Τόσες ώρες σκυμμένη πάνω απ' τα βιβλία...

Τόσα έξοδα.......

Τόσα χρόνια στο εξωτερικό...

Τα καλύτερα, τα πιο δύσκολα πανεπιστήμια.

Δε γκρίνιαξες όμως.

Το δέχτηκες όπως τόσοι άλλοι.

Εβαλες πλώρη γι αλλού.....

Τα κατάφερες.

Περήφανη πια άρχισες να κάνεις άλλα σχέδια, άλλα όνειρα.

Και μια μέρα έρχεται κάποιος και στα κλέβει.

Ποιος κλέβει τα όνειρα;

Πως μπορεί κάποιος να κλέψει τα όνειρα σου;

Και τι να κάνεις γι αυτό;

Να φωνάξεις δικηγόρο, δικαστή;......

Τι να τον κάνεις αυτόν τον κλέφτη;

Δε μπορείς να τον πας φυλακή.

Είχε αρχίσει καιρό τώρα να κλέβει, άλλα δε μίλαγες.

Νόμιζες θα σταματήσει.

Μήπως φταις και συ;

Σου έκλεψε πρώτα κομμάτι απ' το μισθό.....

Πήρε τη μισή σύνταξη της γιαγιάς σου.....

Δε μίλησες......

Σκέφτηκες πως θα σταματούσε κάποτε.

Αυτό το κάποτε......

Νόμιζες πως θα ικανοποιηθεί στα λίγα.

Πόσο αφελής ήσουν!

Οταν δε φωνάξεις απ' την αρχή κανένας κλέφτης δε σταματά!

Και να τώρα που κατάντησες.....

Να σου κλέβει ακόμα και τα όνειρα....

Να μην μπορείς να κάνεις σχέδια για το μέλλον σου!

Ποιο μέλλον δηλαδή που κοντεύει να σου αρπάξει και το παρόν!

Φώναξε λοιπόν!

Κάνε κάτι!

Πως κάθεσαι και αφήνεις τον κλέφτη να σου αδειάζει το σπίτι;

Τη ζωή;.....

Ολα όσα πάλεψες τόσα χρόνια;...

Πως τα παίρνει;

Γιατί;

Μην τον αφήνεις.....

Ελεος πια!

Κάνε κάτι!!

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Η επόμενη μέρα....

Χθες βράδυ οι εθνοπατέρες θ' αποφάσιζαν άλλη μια φορά αν θα μας σώσουν....

Η συζήτηση τους ξεκίνησε αργά και θα τελείωνε αργά.

Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μείνω να δω τι αποφάσισαν.

Είδα μια ταινία και κουρασμένη έπεσα για ύπνο.

Το πρωί μπήκα στο site του BBC και διάβασα πως δεν αποφάσισαν...

Ανοιξα ραδιόφωνο και άκουσα πως συμφώνησαν, έλεγαν μάλιστα και τα 17 σημεία της συμφωνίας.

Μπερδεύτηκα...ή κάποιος δεν τα έλεγε καλά ή ο εγκέφαλος μου δε λειτουργούσε ακόμα....

Επειδή δουλεύω στο σπίτι είμαι επιφορτισμένη να κοιτάζω το γραμματοκιβώτιο.

Βγαίνω να κοιτάξω, ζαβλακωμένη όπως ήμουν, γλιστράω και χτυπώ τα οπίσθια μαλακά μου μόρια....

Αλλά ποιον νοιάζει αν εγώ γλίστρησα και χτύπησα τον πωπώ μου;

Κανέναν.

Εδώ και κάτι μήνες φοβάμαι τον ταχυδρόμο.

Σίγουρα δεν είμαι η μόνη.

Η φοβία θα μονιμοποιηθεί αλλά ποιον νοιάζει;

Ευτυχώς δεν είχα λογαριασμό σήμερα......δε θα το άντεχα.

Και η ζωή χειροτερεύει κάθε μέρα.

Και οι άστεγοι γίνονται περισσότεροι, τα παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία περισσότερα......

Ο πολύ πετυχημένος δήμαρχος Αθηναίων δήλωσε σήμερα πως τα καταλύματα για τους αστέγους θ' ανοίγουν όταν η θερμοκρασία πέφτει στους 4 βαθμούς!

Ηθελα να κάνω εμετό τον ανθρωπισμό του αλλά δεν μπόρεσα.

Και νέα μέτρα ανακοινώνονται σχεδόν κάθε μέρα.....

Κάθε μέρα γινόμαστε φτωχότεροι......

Ο Παπανδρέου ήταν, λέει αντιμνημονιακός χθες βράδυ....

Θα έσκαγα από τα γέλια αν δεν είχαν ευτελίσει τις ζωές μας τόσο.

Ο κόσμος παίρνει τα αντικαταθλιπτικά σαν τις καραμέλες και μερικοί αυτοκτονούν.

Αλλά ποιος νοιάζεται τελικά;

Μέχρι στιγμής έχουμε ένα μίνιμουμ αξιοπρέπειας.....

Ετσι λέμε δηλαδή.

Είμαστε και αλληλέγγυοι.

Ετσι λέμε.

Μέχρι πότε;

Μέχρι πότε θ' αντέχουμε;

Μέχρι πότε θα κρατιόμαστε χέρι χέρι;

Φοβάμαι....

Δεν είμαι η μόνη το ξέρω.

Και εγώ ακόμα δεν έχω ανάγκη.

Φοβάμαι τη στιγμή που η οργή του λαού θα γίνει ποτάμι.....

Φοβάμαι τη στιγμή που η πείνα θα κάνει τους απλούς ανθρώπους εγκληματίες!!

Τρομάζω με την ιδέα των δυσκολιών που έρχονται.

Ξέρω πως πρέπει να κάνω κάτι μα δεν ξέρω τι.....

Ξέρω πως μπορώ να αντέξω πολύ περισσότερα απ' όσο νομίζω.

Το έχω δει στο παρελθόν.

Δεν το θέλω όμως......

Δεν πιστεύω στο Θεό.

Αν υπάρχει όμως ας σταματήσει να μου δίνει όσα μπορώ ν' αντέξω......

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

Bloggers.......

Και ξαφνικά συνέβη.....

Δυο....

Η meggie και ο ΜΑΧΑΙΡΗΣ.

Προβλήματα.....

Διαφορετικά ο καθένας αλλά η 'παρέα' όλο και μικραίνει....

Είχα ένα κακό προαίσθημα γι αυτό το Σαββατοκύριακο.

Και η φιλενάδα μου αδιαθέτησε κι ένας φίλος αρρώστησε με βήχα και πυρετό....

Μπαίνω να δω τους φίλους μου στη blogοχώρα.......

Δυο φεύγουν.....

Πολύ, λίγο για διαφορετικούς λόγους...

Κι εγώ συνειδητοποίησα πόσο έχω δεθεί, ειδικά τελευταία.....

Οι bloggers δεν ήταν απλά online φίλοι!

Εγώ τους νοιώθω κανονικούς φίλους....

Μπορεί να μη βγαίνουμε για καφέ αλλά λέμε τα προβλήματα μας.

Λέμε τα μυστικά μας......

Ξέρουμε τόσα ο ένας για τον άλλον πια, που είναι φυσικό να δεθούμε....

Δεν είμαστε μια οθόνη σκέτη.

Νοιαζόμαστε!

Νοιαζόμαστε ο ένας για τα προβλήματα του άλλου.

Είμαστε μια κοινωνία με τα δικά της θέματα.....

Λυπήθηκα.....

Σα να έφευγαν, έστω για λίγο, δυο φίλοι.

Και δεν είμαι και παλιά στο χώρο....

Το δέσιμο το ένιωσα όταν γράψαμε κειμενάκια για τον Αποστόλη.

Με τη συννεφούλα δουλέψαμε όλη τη βδομάδα και στο τέλος όταν διάβαζα τα κείμενα έκλαιγα.....

Σκεφτόμουν πόσο αγαπούσαμε τον Αποστόλη κι ας τον ξέραμε απ' το blog και το twitter.

Τον ξέραμε!

Ετσι ξέρω και το ΜΑΧΑΙΡΗ και τη meggie......

Λιγότερο αλλά είχα αρχίσει να νιώθω πως ανήκω σ' αυτή την παρέα....

Νιώθω σα να φεύγουν, έστω για ένα διάστημα, δυο καλοί φίλοι!

Το ΜΑΧΑΙΡΗ τον είχα αγαπήσει για τις γάτες......

Κοινή λατρεία....

Τη meggie μέσα απ' τα κείμενα της...

Τον ξύλινο τοίχο της......

Ελπίζω τα προβλήματα τους να είναι περαστικά!

Να είναι καλά από θέμα υγείας......

Κι αν έχουν κάποια ανάγκη φαντάζομαι θα την εκφράσουν.......με το δικό τους τρόπο...

Κι εμείς εδώ είμαστε!

Γιατί είναι οι φίλοι άλλωστε;

Για τα δύσκολα!

Ας γυρίσουν γρήγορα......

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Η σκυτάλη του βραβείου(;)...

Μου έδωσαν τη σκυτάλη ενός βραβείου κι εγώ δεν ήξερα τι να το κάνω.... Τελικά πρέπει να πω 7 πράγματα για μένα και να συνεχίσω δίνοντας τη σκυτάλη σε άλλους 15.... Ετσι μου φαίνεται δε θα τελειώσει ποτέ αυτό το μπλογκοπαιχνίδι..... Πρώτα να ευχαριστήσω πολύ τον tremens και τη ΛΙΑΚΑΔΑ που και οι δυο με θυμήθηκαν..... Ευχαριστώ πολύ παιδιά!!(αυτό είναι φωναχτό υποτίθεται). Αλλά δεν έχει κόκκινα χαλιά, τουαλέτες και τηλεοπτική κάλυψη όπως στα Οσκαρ...... Ετσι δε θα ευχαριστήσω κανέναν παραπάνω.... Πρέπει να πω τα 7 πράγματα για μένα....χμμμ..... Και τι να πω δηλαδή που τα έχω πει όλα.... Εχω ανοιχτεί τόσο που δεν ξέρω τι ΔΕΝ έχω ήδη πει. Εσείς είστε γνώστες των πλέον ενδόμυχων σκέψεων μου.... Θα κάνω μια προσπάθεια όμως μη με λέτε και γαϊδούρα! 1) Δεν πίνω, δεν το σηκώνω και αν πιω γίνομαι γελοία......το πολύ που θα με δείτε είναι με ένα ποτήρι καλό κρασί. 2) Δεν πιστεύω πως είμαι ωραία, ό,τι και να μου λένε, επίσης νομίζω πως δε μ' αγαπάνε....χαμηλή αυτοεκτίμηση; μάλλον...... 3) Δε βλέπω τηλεόραση εκτός αν έχει κάποια ταινία που δεν έχω δει και τότε εκνευρίζομαι με τις διαφημίσεις. 4) Βλέπω Grey's Anatomy, House MD, Bones....ναι κοροϊδέψτε με όσο θέλετε και The Mentalist......τα κατεβάζω απ' το internet... 5) Θεωρώ πως είμαι κανονική για το ύψος μου, αλλά μάλλον είμαι λεπτή(;)ήμουν από μικρή, η μαμά με κυνηγούσε για να φάω και ο πατέρας μου ακόμα και τώρα μου φέρνει ταπεράκια με φαγητό μια φορά τη βδομάδα.... 6) Το ωραιότερο καλοκαίρι το πέρασα σ' ένα ιστιοπλοϊκό....... 7) Εχω ταξιδέψει αρκετά αλλά όχι όσο θα ήθελα.....όνειρο μου η Χιλή(πολύ Ιζαμπέλ Αλιέντε) και όχι μόνο... Και τώρα θα διαλέξω σε ποιους θα περάσω τη σκυτάλη... Λοιπόν:Πρώτος ο μοναδικός άσωτος γιος φάλτσες νότες ΜΑΧΑΙΡΗΣ το πρώτο σκαλί όλα είναι δρόμος Ονειροπολώ(?) εΜ, είδες(για να δούμε) τι κι αν πίστευα πως ήμουν πριγκίπισσα οι φίλες Rubies and Clouds και ελιές καλαμών lux(νόμιζες θα σε ξεχνούσα ε;) Ονειροπαγίδα το φιλαράκι μου Somewhat Blogthing lost diary που είναι ευαίσθητο παιδί η γλυκιά meggie's και για να δω αν ισχύει το μάλλον ακίνδυνος Εγώ το χρέος μου το έκανα........ Εδωσα και τη σκυτάλη και περιμένω να βγάλετε όλα τ' άπλυτα σας στη φόρα!!

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Ας είναι κάπου ζεστά......

Η μαμά μου ήταν βοηθός μικροβιολόγου. Δούλευε ακόμα κι όταν ήταν έγκυος σε μένα. Φτωχοί άνθρωποι οι γονείς...... Εκαναν θυσίες που μου φαίνονται απίστευτες. Αφού εγώ έχω γεννηθεί Μάρτιο, το χειμώνα η εγκυμοσύνη της ήταν προχωρημένη. Εκανε πολύ κρύο, απ' ότι μου έχει πει ο πατέρας μου. Είχε χιονίσει. Η μαμά δούλευε στο Νέο Κόσμο. Για να φτάσει Αγία Παρασκευή ήταν ταξίδι ολόκληρο.... Μια μέρα που το είχε στρώσει, ο διευθυντής της την πήγε μέχρι την Ακαδημία για να πάρει το λεωφορείο για σπίτι. Λεφτά για ταξί ούτε για αστείο τότε... Εφτασε στο τέρμα των λεωφορείων και περπάτησε ως το σπίτι. Μέσα στο χιόνι και το κρύο...... Καημένη μαμά....... Πόσο διαφορετική η ζωή της από τη δική μου....... Εκείνη φρόντισε να έχω εγώ όλα όσα στερήθηκε... Κρύωνε πολύ όπως κι εγώ. Αυτές τις μέρες με το κρύο θα είναι άραγε κάπου ζεστά.... Ας είναι κάπου ζεστά........