Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Κάθε εμπόδιο για καλό;;


Πιστεύετε πως κάθε εμπόδιο είναι για καλό;
Εγώ πάλι όχι.
Με ενοχλεί όταν αλλάζουν τα σχέδια μου.
Χθες το πρωί είχα μια κουβεντούλα για το θέμα.
Θα ήθελα να καταλάβω γιατί κάποιοι το πιστεύουν.
Εσείς τι νομίζετε;
Σας έχει τύχει κάτι που συνηγορεί υπέρ;
Θα σας γράψω τι μου έτυχε την Πέμπτη που μας πέρασε.
Η αναποδιά ξεκίνησε από το πρωί.
Το πρωί θα ερχόταν η ξαδέρφη μου για καφέ, μετά θα πήγαινα στη θάλασσα μέχρι αργά...
Η ξαδέρφη ήρθε μεσημέρι.
Επειδή είναι μετανάστρια και θα την ξαναδώ του χρόνου πάλι, έμεινα και άλλαξα το πρόγραμμα μου.
Μιλήσαμε, γελάσαμε...κλάψαμε...
Οταν έφυγε ήταν πια αργά για μπάνιο.
Κι εγώ αρκετά φορτισμένη.
Ακούς στατιστικές για τους Ελληνες που φεύγουν, είναι μόνο νούμερα, χωρίς πρόσωπο ή όνομα....
Οταν το πρόσωπο είναι φίλος ή συγγενής αλλάζει το θέμα.
Οι στατιστικές γίνονται προσωπικές....
Εχουν ονοματεπώνυμο....πρόσωπο οικείο......
Εκανα ένα ντους ντύθηκα πρόχειρα και πήγα σε φιλικό σπίτι, κοντά στο δικό μου.
Σκέφτηκα πως θα ξεχαστώ...
Αλλά τίποτα.
Στις έντεκα είπα να γυρίσω, να μην τους χαλάω και το κέφι.
Η μαμά μου έλεγε πως όσα φέρνει η ώρα δε τα φέρνει ο χρόνος.
Στο δρόμο είναι ένα σπίτι με δυο μικρά τρελά σκυλιά που όποτε περνάω βράδυ τινάζονται στα κάγκελα του σπιτιού και γαβγίζουν διαολεμένα.
Χρειάστηκε λιγότερο από δευτερόλεπτο.......
Δυο βήματα κυριολεκτικά πριν το σπίτι μου!
Γύρισα να φωνάξω στο σκυλί να σωπάσει.
Δεν πρόσεξα την λακκούβα που χάσκει χρόνια στο ίδιο σημείο και κάθε χρόνο μεγαλώνει.
Σκόνταψα κι έπεσα κάτω με τα μούτρα.....
Ηταν και κατηφόρα....
Χτύπησα πολύ...
Εσκισα το σημείο πάνω από το χείλος μέχρι τη μύτη.
Δε χρειάζεται να σας πω ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.
Με πήγαν κατευθείαν σε νοσοκομείο.
Με εξέτασαν, με πρόσεξαν και ο τελευταίος γιατρός(πλαστικός χειρουργός) που μ' έραψε φάνηκε καλός.
Μου έγραψε αντιβίωση και πολύ δυνατά παυσίπονα......
Φύγαμε από το νοσοκομείο κατά τις τρεις πια.
Πάντα κοντά στο εξοχικό μου διανυκτερεύει κάποιο φαρμακείο.
Γυρίσαμε πίσω.....και για πρώτη φορά ακόμα και εκείνο που διανυκτέρευε ήταν κλειστό.
Η ατυχία της ημέρας είχε ολοκληρωθεί.
Γύρισα σπίτι και σύμφωνα με τις οδηγίες του γιατρού έπρεπε να κοιμηθώ ανάσκελα.
Οταν όλη σου τη ζωή κοιμάσαι μπρούμυτα....δυσκολεύεσαι.
Τώρα σπίτι πρησμένη, με δυσκολία στην ομιλία και στο φαγητό.
Δεν κάνει να βραχεί το σημείο με τα ράμματα, ούτε να σκύψω.
Δε μπορώ να πάω θάλασσα, ούτε ξέρω πότε θα μπορέσω ξανά.
Δυσκολεύομαι και να διαβάσω.
Κάθομαι με το κεφάλι λίγο προς τα πίσω και σκέφτομαι.......
Αν δεν είχε αρχίσει να γαβγίζει το σκυλί...
Αν είχαν φτιάξει τη λακκούβα.....
Αν δεν ήμουν στενοχωρημένη......
Αν είχα πάει στη θάλασσα.....
Υπάρχει μοίρα;
Ηταν η κακιά ώρα;
Γιατί να μου συμβεί αυτό;
Τόσα ερωτηματικά χωρίς απάντηση....χωρίς λόγο...
Μήπως μπορώ να γυρίσω το χρόνο πίσω, ν' αλλάξω κάτι;....
Αν το σημάδι είναι μεγάλο, μετά από δυο μήνες θα μπορέσω να κάνω επέμβαση σε πλαστικό χειρουργό να το φτιάξω.
Τα έξοδα πολλά.....
Και ο πόνος μεγάλος.
Σας έγραψα τι μου συνέβη αποφεύγοντας τις πολλές και άσχημες λεπτομέρειες.
Ενιωθα πως έπρεπε να σας το πω.....