Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Ο σημερινός Ελληνας..

Οταν βγαίνω την πρωινή μου βόλτα κάνω συνήθως το ίδιο δρομολόγιο. Πέρυσι το φθινόπωρο πρώτη φορά περνώντας έξω από ένα σπίτι άκουσα κάτι σαν βογκητά γριάς, κάτι σαν κλάμα. Την επομένη ξαναπέρασα δεν άκουσα τίποτα. Επειδή όμως μου είχε κάνει εντύπωση άρχισα να περνώ κάθε φορά απ' το συγκεκριμένο σπίτι. Λίγες μέρες μετά άκουσα πάλι τα ίδια βογκητά. Σταμάτησα και προσπάθησα να καταλάβω από που ακριβώς ερχόταν ο θόρυβος. Ηταν μια πολυκατοικία. Τα κλάματα-βογγητά ακούγονταν απ' το ισόγειο. Αναρωτήθηκα τι γίνεται. Εκανε ζέστη ακόμα και τα εξώφυλλα ήταν κλειστά. Δεν περνούσε και κανένας άλλος. Οχι πως θα άλλαζε τίποτα αλλά θα έβλεπα τι θα έκανε...ίσως. Για να πω την αλήθεια φοβήθηκα λίγο. Εφυγα. Λίγες μέρες μετά πάλι τα ίδια. Σκέφτηκα πως έπρεπε να κάνω κάτι δεν ήξερα όμως τι. Γύρισα σπίτι. Ρώτησα κάποιους μεγαλύτερους, μήπως είχαν ακούσει, μήπως ήξεραν. Πήρα την ίδια απάντηση απ' όσους ρώτησα. 'Να καθίσεις στα αβγά σου!'. Κι αν εκεί έμενε πραγματικά μια γιαγιά; Αν είχε ανάγκη; 'Μην ανακατεύεσαι!'. Τρόμαξα. Που πήγε η Ελληνική παράδοση; Το ενδιαφέρον για το διπλανό; Μπορεί στην περιοχή μου να είχαμε ένα νέο Κωσταλέξι! Ολοι το ήξεραν αλλά κανένας δε μιλούσε. Ούτε κι εγώ. Δεν περηφανεύομαι...το αντίθετο, ντρέπομαι. Μου είπαν να μην κάνω τίποτα και δεν έκανα! Προσπάθησα να αλλάξω δρομολόγιο. Να μη νοιώθω ενοχές. Είχα γίνει και εγώ συνένοχος. Δεν ξέρω σε τι, μπορεί και τίποτα. Πάντως αυτή η αδιαφορία ήταν καινούρια για μένα. Εκείνοι που μου είπαν να μην κάνω τίποτα και εγώ που τους άκουσα ίσως αφήσαμε έναν άνθρωπο να υποφέρει. Αυριο θα μπορούσα να είμαι εγώ. Να φωνάξω βοήθεια και να μην τρέξει κανείς. Καθόλου παρηγορητική σκέψη. Κάποιο βράδυ το θυμήθηκα. Μόνη στο σπίτι. Χωρίς δύναμη στα χέρια. Θα μπορούσε να μπει ο κλέφτης να φωνάξω και ήξερα πια πως κανένας δε θα ερχόταν. Αυτός είναι ο σημερινός Ελληνας... Αδιάφορος. Και μετά λέμε για τους ξένους πως δεν ξέρουν το γείτονά τους! Πως είναι προσποιητά ευγενείς. Τουλάχιστον είναι.... Θυμάμαι όταν ήμουν φοιτήτρια στο Λονδίνο, μας είχαν μαζέψει όλες τις κοπέλες λίγες μέρες πριν αρχίσουν τα μαθήματα. Μας είπαν μεταξύ άλλων πως σε περίπτωση που μας επιτεθεί κάποιος να φωνάξουμε 'φωτιά'! Το θυμάμαι πολύ καλά. Αν φωνάξετε 'βοήθεια' μας είπαν δε θα έρθει κανείς γιατί θα φοβηθούν. Σε περίπτωση φωτιάς όμως θα έρθουν... Να το ξέρετε λοιπόν γιατί ισχύει και στην Ελλάδα πια.....

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

Ενα Ψέμα...

Δε μ' αγάπησες... Ποτέ σου δε μ' αγάπησες; Ολα ήταν ψέμα. Τόσα χρόνια, τόση ζωή ήταν ψέμα. Εγώ σε πίστεψα. Για σένα παράτησα τα πάντα. Το ξέρεις. Ξέρεις πόσο σ' αγαπούσα. Δεν ανάσαινα χωρίς εσένα. Δεν είχα πνοή.... Και το ταξίδι... Το ταξίδι δεν το ήθελα! Δε σου είπα τίποτα, μα δεν το ήθελα. Σ' ακολούθησα όμως. Φοβόμουν αλλά ήρθα. Δεν ήθελα να φύγω. Ηρθα μαζί σου. Το τελευταίο μας ταξίδι και συ άκεφος. Δε με κοιτούσες. Μίλαγες ελάχιστα. Το ένοιωθα πως θα ερχόταν το τέλος το ήξερα. Οχι βέβαια έτσι. Ολο το ταξίδι ούτε ένα φιλί. Τέτοιο μεγάλο ταξίδι. Ούτε ένα σφίξιμο στο χέρι. Σαν ξένοι ταξιδεύαμε. Λες και μου έκανες παρέα από υποχρέωση. Δε μ' αγαπούσες πια. Γιαυτό έφυγες και έτσι. Σαν κυνηγημένος. Δεν με κοίταξες στα μάτια να μου πεις πως τελειώσαμε. Αρπαξες το σακβουαγιάζ κι έτρεξες. Πότε χάθηκες από τα μάτια μου ακόμα αναρωτιέμαι. Πως χάθηκες έτσι; Δεν ήταν αντρίκειο φέρσιμο. Τόσα χρόνια μετά και σκέφτομαι πως δεν έπαθα τίποτα. Μόνη έξω απ' το αεροδρόμιο. Ολομόναχη! Πότε μου έκλεψες τα κλειδιά; Κι απ' τα δύο σπίτια. Καθισμένη στο πεζοδρόμιο. Εξω απ' το αεροδρόμιο... Σα να με βλέπω τώρα. Πως άντεξα; Δεν ξέρω πως άντεξα, ήταν σα να με χτύπησε κάτι. Εσύ με χτύπησες. Τέτοιο χτύπημα στην καρδιά πως το σκέφτηκες; Πως μπόρεσες; Μετά από όλα όσα είχαμε ζήσει... Εφυγες χωρίς να κοιτάξεις πίσω. Δε σ' ένοιαζε αν θα ζούσα. Αν θα το άντεχα. Δε μ' αγαπούσες καθόλου. Με ρήμαξες! Με άφησες δίχως καρδιά το ξέρεις. Τόση αγάπη. Σου είχα δώσει τη ζωή μου. Δε σε ένοιαξε. Τόσος πόνος... Τόσα χρόνια.... Γιατί; Ποτέ δε μ' αγάπησες αληθινά. Ενα ψέμα. Τόσα χρόνια ζούσα ένα ψέμα......

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Ζήλια...

Πότε η ζήλια είναι φυσιολογική; Σ' ένα βιβλίο ο συγγραφέας αποκαλούσε τη ζήλια 'ταπεινό' συναίσθημα. Μπορεί οι λογοτέχνες να τη θεωρούν 'ταπεινή' οι ψυχολόγοι όμως κάτω από ορισμένες συνθήκες τη θεωρούν φυσιολογική. Λένε μάλιστα πως όταν ένα άτομο είναι ερωτευμένο είναι απολύτως φυσιολογικό να νοιώθει λίγη ζήλια. Που όμως τελειώνει το όριο της 'λίγης' ζήλιας του ερωτευμένου και αρχίζει η παράνοια; Ποιος είναι ο ερωτευμένος λίγο ζηλιάρης και ποιος ο παρανοϊκός; Πότε η ζήλια ξεπερνάει τα όρια και γίνεται υπερβολική, κουραστική, άνευ λόγου; Και ποιος είναι αυτός που μπορεί να δει τη διαφορά; Και αν ο ένας από τους δυο συντρόφους δίνει δικαιώματα; Μπορούμε να ονομάσουμε 'δικαιώματα' ζήλιας; Δικαίωμα...η λέξη από μόνη της είναι υπερβολική. Καλύτερα να λέμε πως ο ένας προκαλεί τον άλλον. Λιγότερο άσχημα μου ακούγεται. Ας υποθέσουμε ό,τι προκαλεί ο ένας σύντροφος τον άλλον, κάτι πολύ υποκειμενικό. Για παράδειγμα αν ένας άντρας αισθάνεται περήφανος που ο συνοδεύει μια γυναίκα την οποία κοιτάζουν οι άλλοι άντρες, αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι άντρες θα νοιώθουν το ίδιο. Στην ίδια περίπτωση κάποιος άλλος θα νοιώθει άσχημα. Συνήθως περιπτώσεις όπως αυτή δημιουργούν καυγάδες ανάμεσα στα ζευγάρια. Φυσικά το γεγονός έχει να κάνει με την αυτοπεποίθηση που νοιώθει ένα άτομο. Υπάρχου όμως και φορές που ο ένας σύντροφος μπορεί όντως να φερθεί προκλητικά και η ζήλια που θα νοιώσει ο άλλος να έχει μια βάση. Η δεν είναι έτσι; Υπάρχουν φορές που ένας απ' του δυο συντρόφους φέρεται προκλητικά για να τραβήξει το ενδιαφέρον του άλλου. Είναι αυτή η συμπεριφορά δικαιολογημένη; Ποιος μπορεί να μας εξηγήσει; Είναι άραγε δικαιολογημένη μια γυναίκα όταν κάνει κάτι για να τραβήξει το ενδιαφέρον του συντρόφου της; Και πως ξέρουμε αν δεν το κάνει απλά για να τραβήξει και άλλους άντρες. Αυτό φαντάζομαι θα είναι και το δίλημμα του 'ζηλιάρη' συντρόφου. Και αν αυτός ο σύντροφος δεν έχει αισθήματα, ή δεν τα δείχνει; Μια συμπεριφορά που εσκεμμένα προκαλεί δικαιολογείται; Η ποσότητα αγάπης που έχει ανάγκη ο κάθε άνθρωπος διαφέρει. Ακόμα και ο τρόπος που έχουμε ανάγκη να μας δείχνουν την αγάπη είναι διαφορετικός. Κάθε ένας μας λοιπόν για να είναι ικανοποιημένος πρέπει να βρει τον άνθρωπο που θα του δίνει την ποσότητα της αγάπης που χρειάζεται, με τον τρόπο που θέλει. Επειδή αυτό είναι πολύ δύσκολο, μπορεί κάθε σύντροφος να προσπαθεί να κατανοεί τον τρόπο που το ταίρι του εκφράζει την αγάπη. Νομίζω πως θα υπήρχαν πολύ λιγότεροι καυγάδες αλλά και χωρισμοί, αν μιλούσε το ζευγάρι περισσότερο μεταξύ του και λιγότερο με τρίτους. Αν δεν κατάφερες να βρεις από την αρχή τον άνθρωπο που ζητάς κάνε τουλάχιστον μια προσπάθεια να καταλάβεις αυτόν που έχεις δίπλα σου. Για να τον διαλέξεις κάτι του βρήκες.... Αυτό που ωθεί πολλά ζευγάρια στο χωρισμό, αν εξαιρέσουμε τη λάθος επιλογή, είναι το γεγονός πως ξεχνάνε. Ξεχνάνε τα μικρά πράγματα που τους οδήγησαν στο να είναι μαζί στο ξεκίνημα της σχέσης. Μετά μπλέκουν και οι φίλοι, συγγενείς, παιδιά, υποχρεώσεις και κάπου στο δρόμο ξεχνάνε γιατί βρέθηκαν μαζί. Από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει ίχνος ζήλιας. Αυτό από μόνο του δε σας λέει κάτι; Παύεις να ζηλεύεις όταν έχεις πάψει να ενδιαφέρεσαι. Αρα αντίθετα με τους λογοτέχνες και σύμφωνα με τους ψυχολόγους μια μικρή δόση ζήλιας δείχνει το ενδιαφέρον. Το θέμα είναι πως εκδηλώνουμε το ενδιαφέρον χωρίς να γινόμαστε κουραστικοί. Αυτό που τολμώ να πω σαν γυναίκα, είναι πως μια ιδέα ζήλιας είναι κολακευτική. Νομίζω πως το ίδιο ισχύει για όλες οι γυναίκες. Το πως θα την εκφράσει ο άλλος για να είναι κολακευτική...ναι αυτό είναι ένα θέμα...

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Μπορείς;

Δε θέλω πολλά. Λίγα μα νάναι δικά μου. Σου το είπα από την αρχή. Είμαι κτητική. Σε θέλω δικό μου. Μόνο δικό μου. Θέλω να είμαι η πρώτη προτεραιότητα σου. Θέλω μια θέση μόνο για μένα. Θέλω να χάνεσαι στα μάτια μου. Να κλαις στην αγκαλιά μου. Να με προστατεύεις. Να με σέβεσαι. Θέλω να σου αρέσει που θα σου κρατάω συνέχεια το χέρι. Θα μου το κρατάς κι εσύ; θέλω να σε κακομάθω. Να σε κοιτώ και να λιώνω. Να με αγγίζεις και να ριγώ. Να σε κανακεύω. Να ανταλλάσσουμε γλυκόλογα. Δικές μας πολύ προσωπικές εκφράσεις. Να γελάμε μέχρι δακρύων. Θέλω να χάνομαι στην αγκαλιά σου. Να με σκέπτεσαι όταν λείπω. Να παίρνεις τηλέφωνο για να μου πεις πως σου λείπω. Να είσαι κοντά μου στα δύσκολα. Τα εύκολα τα περνώ και μόνη. Να με υπερασπίζεσαι. Ακόμα κι όταν έχω άδικο. Να είσαι δυνατός για μένα. Να μη δίνεις σημασία στις αδυναμίες μου. Να μ' αγαπάς. Θα με αγαπάς; Οταν είμαι άρρωστη. Αυτές τις στιγμές έχει αξία η αγάπη. Αυτές τις στιγμές σ' έχω μεγάλη ανάγκη. Οταν είμαι αδύναμη. Μπορείς; Μπορείς ν' αγαπήσεις τις αδυναμίες μου; Δε σου τις έκρυψα. Να μ' αγαπάς όπως είμαι. Μπορείς; Εγώ θα σ' αγαπώ. Οπως είσαι και όπως θα γίνεις. Γιατί θ' αλλάξεις το μόνο σίγουρο. Και οι δυο μας θ' αλλάξουμε. Ο άνθρωπος πρέπει ν' αλλάζει, να εξελίσσεται. Φυσική πορεία είναι. Η στασιμότητα είναι βαρετή. Θέλω να γεράσουμε μαζί. Να μη σταματήσουμε να κρατιόμαστε απ' το χέρι. Θέλω να μ' αγαπάς. Νά σαι δικός μου. Μπορείς;

serenata στην Υδρα...

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

Τη βοήθειά σας παρακαλώ...

Μπορείς όταν είσαι ερωτευμένη με κάποιον αλλά επειδή δεν είναι ελεύθερος να μένεις φίλη μαζί του; Η ξαδέρφη μου πιστεύει ό,τι είναι το αμέσως καλύτερο. Εκείνη ήταν ανέκαθεν η πιο ψύχραιμη και πρακτική. Από τότε που ήμασταν μικρές ακόμα! Εγώ παρορμητική και αυθόρμητη έπεφτα πάντα με τα μούτρα... Μου το έλεγε πως δεν πρέπει, δεν μπορώ να μην το πω. Πάντα με προειδοποιούσε. Μια δυο φορές μου έβαλε τις φωνές όταν με ραγισμένη την καρδιά της ζήτησα παρηγοριά.... Με συνέφερε όμως, όπως μόνο εκείνη ξέρει. Οχι πως δεν είναι ευαίσθητη και εκείνη! Οταν όμως πρόκειται για τους δικούς της ανθρώπους γίνεται λέαινα έτοιμη να κατασπαράξει τους κακούς... Εκείνη η πιο πρακτική και η φίλη μου ως πλέον συναισθηματική είναι οι άνθρωποι μου. Μ' εκείνες συζητάω, ζητάω τη γνώμη τους, τη συμβουλή τους ό,τι και να μου συμβαίνει. Εκείνες και η θεία μου φυσικά... Η θεία κάπως σα μαμά, η ξαδέρφη και η φίλη σαν αδερφές. Επειδή εγώ πετάω λίγο στα σύννεφα, αυτό είναι αλήθεια, χρειάζομαι κάποιον να με κατεβάζει. Η φιλενάδα μου είναι πολύ ευαίσθητη σαν και μένα, δε θέλει να δει το κακό πουθενά και σε κανένα, έκανα όμως μια μεγάλη τηλεφωνική συζήτηση μαζί της για το θέμα. Πόνεσαν τα αυτιά μας αλλά το αναλύσαμε. Παρά την ευαισθησία της είχε την ίδια άποψη με την ξαδέρφη μου και μου έκανε εντύπωση. Μου είπε πως κατά τη γνώμη της κάνουμε παρέα με ανθρώπους για διαφορετικούς λόγους. Καθένας παίζει το δικό του ρόλο στη ζωή μας. Γιατί κατά τη γνώμη της ένας μόνο δεν μπορεί να μας καλύψει όλα τα κενά. Αλλη φωνή της λογικής από κει. Πως μπορείς όμως να δεις σα φίλο έναν άντρα που σου αρέσει; Πως να τιθασεύσεις την καρδιά σου; Πρέπει να είσαι μαζεμένη απ' την αρχή. Πως μπορείς να το πετύχεις αυτό; Αν το άλλο άτομο σου βγάλει αισθήματα που δεν υπολόγισες; Πας να τον συναντήσεις και έχεις στο νου δουλειά. Και αν συναντήσεις τον παλιό ξεχασμένο χρόνια έρωτά σου; Η δουλειά δε γίνεται. Μένει η γνωριμία. Μου είπανε 'δώσε χρόνο και μη βιάζεσαι'. Δεν άντεξα. Τι να πω εγώ τώρα; Είχατε δίκιο, από την αρχή είχατε πει ό,τι όλα μπορεί να συμβούν και να είμαι προετοιμασμένη. Και οι δυο συμφωνούν πως αφού όταν βγαίνω μαζί του περνάω όμορφα να συνεχίσω. Να έχω ένα φίλο για κάποιες εξόδους. Εγώ δεν το βλέπω έτσι. Πως μπορούν γυναίκες αλλά και άντρες που βρίσκονται σε μια παρόμοια περίπτωση και μένουν φίλοι; Είναι φιλία αυτό; Στην πρώτη ευκαιρία δε θα εκδηλωθεί το συναίσθημα; Απ' ό,τι φαίνεται όμως, ξαδέρφη και φίλη, αντέχουν. Μπορείς να είσαι αληθινός φίλος με τον άνθρωπο που ερωτεύτηκες; Επειδή δεν μπορείς να είσαι κάτι περισσότερο; Εγώ δεν το αντέχω. Απομακρύνομαι. Δεν μπορώ να κρατήσω φιλική σχέση, θα φανεί ό,τι θέλω κάτι παραπάνω. Ισως αυτό να φοβάμαι. Μπορεί γι αυτό να χάνομαι. Για να μη δείξω τα αισθήματά μου σε κάποιον που δε νοιώθει το ίδιο. Είναι θέμα αυτοπεποίθησης. Δε θέλω να με λυπηθεί ο άλλος. Με σκοτώνει η σκέψη και μόνο! Οίκτος; Το χειρότερό μου! Προτιμώ να μείνω μόνη να υποφέρω αλλά να μην το ξέρει ο άμεσα ενδιαφερόμενος. Η σκέψη πως κάποιος μπορεί να νοιώσει οίκτο για μένα με διαλύει. Ετσι παριστάνω την αδιάφορη. Πόσοι άραγε μπορούν; Πόσοι αντέχουν; Πόσοι είναι οι ψύχραιμοι; Και πόσοι οι άλλοι σαν εμένα που δεν αντέχουν; Η φίλη μου και η ξαδέρφη μου πιστεύουν πως είναι δυνατό. Για κείνες η φιλία είναι το αμέσως προτιμότερο. Για μένα είναι προτιμότερο να καταπιέσω τον εαυτό μου για να μη δείξω πως υποφέρω σε κάποιον που δε νοιώθει όπως εγώ. Δεν ξέρω πόσο υγιές είναι αυτό να καταπιέζεις τα αισθήματά σου για να μην τσαλακώσεις την περηφάνια σου; Μήπως είναι εγωιστικό; Παριστάνεις κάτι που δεν είσαι για να μη σε λυπηθεί κάποιος που δε σ' αγαπά; Αντέχεις το 'ν' αγαπάς δίχως ν' αγαπιέσαι; Πως μπορείς να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση; Ποιος είναι πιο κοντά στο σωστό εγώ ή η φίλη και η ξαδέρφη μου; Εγώ δε μπορώ να τον δω σαν φίλο από τη στιγμή που η καρδιά μου λέει άλλα. Εκείνες λένε πως μπορείς να έχεις μια όμορφη φιλία με κάποιον αφού δεν μπορείς να τον έχεις όπως θέλεις εσύ. Τη συζήτησή μας μετέφερε η φίλη μου στον άντρα της(και φίλο μου) και συμφώνησε και αυτός μαζί τους.. Τελικά έμεινα μόνη εναντίον όλων στην άποψή μου. Είπαμε να ζητήσουμε τη βοήθεια του κοινού......

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Πάσχα...

Το Πάσχα δεν είναι από τις αγαπημένες μου γιορτές. Για κάποιο λόγο δεν το συμπαθώ. Δε με πειράζει που νηστεύω. Δεν είμαι πολύ της εκκλησίας... Μικρή πήγαινα, μου είχε πάρει και η μαμά μου ένα βιβλιαράκι με τους ψαλμούς και ήμουν κάθε απόγευμα στην εκκλησία, όλη τη Μεγάλη Βδομάδα. Μεγαλώνοντας άλλαξα. Επαψε να μου αρέσει να πηγαίνω στην εκκλησία ακόμα και στην ανάσταση, με ενοχλούν τα βεγγαλικά...για να είμαι ειλικρινής τα φοβάμαι. Αυτά τα αμφιβόλου προέλευσης βεγγαλικά τα πετάνε παιδάκια ή μεγάλοι που προσπαθούν να μάθουν εκείνη τη βραδιά. Εχω ένα συνεχές άγχος πως θα μου βγάλουν το μάτι ή θα μου κάψουν τα μαλλιά. Κάποιες φορές που έκανα Πάσχα στη Μύκονο υπέφερα με τις τόσες κροτίδες, ας όψεται η παρέα... Κάποιες φορές που δεν πέρασα καλά ή ήμουν μόνη δε βοήθησαν να βελτιωθεί η άποψή μου για τον εορτασμό. Βέβαια, έχω περάσει και πολύ όμορφα το Πάσχα. Οταν ήμουν μικρή και μαζευόταν όλη η οικογένεια και πολλοί φίλοι και ψήναμε αρνί στον κήπο στην Αθήνα ή στο εξοχικό μας. Αυτές οι χρονιές για κάποιο λόγο, όταν τις θυμάμαι μου φέρνουν μια γλυκό-πικρη νοσταλγία. Μου φαίνονται ωραιότερες, από εκείνες που έχω περάσει με παρέες σε νησιά. Τη μια φορά πριν χρόνια, που θα θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη, ήταν Ανάσταση με την ξαδέρφη μου και τους θείους στο εξοχικό τους. Φέτος το καλοκαίρι κλείνουν δυο χρόνια που χάσαμε τον θείο Γιώργο... Κάποτε θα ήθελα να γράψω για το θείο... Πρέπει να πάρω έγκριση από τη θεία και την ξαδέλφη μου πρώτα. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν, είχα πάει στο εξοχικό τους. Με την ξαδέρφη μου έχουμε μοιραστεί μια ζωή...μεγαλώσαμε μαζί, λίγο μικρότερη εκείνη, η καλύτερη παιδική παρέα και πιο σίγουρη φίλη-αδερφή μέχρι σήμερα. Αυτή η Ανάσταση μύριζε παιδάκια! Ο θείος ο Γιώργος που μας έκανε όλα τα χατίρια, άναψε φωτιά από νωρίς. Εψησε κάτι υπέροχα παιδάκια, τα θυμάμαι, που η ξαδέρφη κι εγώ τα τιμήσαμε δεόντως. Ο θείος ήταν ο καλύτερος ψήστης(δεν κουραζόταν ποτέ) και έφτιαχνε και λιχουδιές ειδικά για τα παιδιά... Μόνο στο στόμα που δε μας τάιζε... Γι αυτό όταν πηγαίνω ακόμα και τώρα για παιδάκια, δε μπορώ να μη θυμηθώ το θείο με την ποδιά του ψήστη να μας κοιτάει γελώντας χαρούμενος που μας κακομάθαινε... Καθίσαμε για φαγητό από νωρίς με γέλια και φωνές ανυπομονησίας... Είχαμε τελειώσει νωρίς και 12 παρά τέταρτο, κλασσικοί Ελληνες, πήγαμε στην εκκλησία ίσα να πάρουμε το Αγιο φως και να φιληθούμε άλλη μια φορά με το Χρηστός Ανέστη. Γυρίσαμε και αφού είχαμε φάει, είχαμε ξεμπερδέψει και με τα εκκλησιαστικά, πέσαμε κουρασμένοι πια για ύπνο. Ηταν μια Ανάσταση γεμάτη αγάπη, χαρά και ασφάλεια, αυτή που νιώθεις μόνο κοντά σε πολύ δικούς σου ανθρώπους. Η δεύτερη ανάμνηση από Πάσχα,που θυμάμαι με πολύ τρυφερότητα, είναι πριν πάρα πολλά χρόνια. Ημουν φοιτήτρια στο Λονδίνο και δε θα ερχόμουν Ελλάδα για τις γιορτές. Για να μην περάσω τις Αγιες μέρες μόνη ήρθε η μαμά μου να κάνουμε Πάσχα μαζί. Αυτό ήταν το Πάσχα που θα θυμάμαι ως το ωραιότερο που έχω περάσει. Διάβαζα όλη τη Μεγάλη Βδομάδα και η μαμά μου πήγαινε μόνη στην εκκλησία. Γύριζε σπίτι όταν τελείωνε η λειτουργία και μου διηγείτο πόσο ωραία και κατανυκτικά ήταν στην Αγ. Σοφία. Ανάσταση βέβαια κάναμε μαζί στην Αγ. Σοφία, για να φάμε μετά είχα κλείσει τραπέζι σε μια Ελληνική ταβέρνα. Της άρεσε πολύ η μαγειρίτσα(που δε χρειάστηκε να κουραστεί να φτιάξει)και όλα τα υπόλοιπα φαγητά. Ακόμα και η μουσική ούτε παραγγελία να ήταν. Ακούγαμε Πάριο, που άρεσε πολύ στη μαμά μου. Από τότε όποτε ακούω το 'κόκκινο γαρύφαλλο' ή τα 'μάτια μπλε' θυμάμαι εκείνο το Πάσχα, εκείνη την Ανάσταση. Τη μαμά καθισμένη απέναντί μου, με ένα ποτήρι κρασί να χαμογελά και να σιγοτραγουδάει, με την ευτυχία στο πρόσωπό της. Πόσο όμορφη ήταν..... Το πιο ευτυχισμένο μου Πάσχα το πέρασα μόνη με τη μαμά μου. Και θα το θυμάμαι όπως θυμάμαι και τη μαμά μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Οι πιο όμορφες μικρές serenates!

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η μιικρή και πολύτιμη ζωή μας...

Δεν ξέρω αν είναι το γεγονός ό,τι από μια ηλικία και μετά συνειδητοποιούμε πως δεν είμαστε αθάνατοι. Στα 16 σου, βλέπεις τους 30ρηδες και τους αποκαλείς γέρους. Οσο μεγαλώνεις εξοικειώνεσαι με τις ηλικίες. Την Πρωτοχρονιά όμως όπως και στα γενέθλια καταλαβαίνουμε πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Δεν ξέρω ποιος έχει φτιάξει αυτούς τους νόμους του σύμπαντος που όσο είσαι μικρός σου φαίνεται πως ο καιρός αργεί γιατί θέλεις να μεγαλώσεις... Οταν μεγαλώνεις όμως σου φαίνεται πως ο χρόνος περνάει υπερβολικά γρήγορα! Πόσες φορές δεν έχουμε πει 'σαν χθες μου φαίνεται' και από το 'χθες' αυτό θα έχουν περάσει και είκοσι χρόνια. Είναι μια εποχή, στα είκοσι, λίγο πριν λίγο μετά που είναι τέλεια. Προσωπικά, όταν κοιτάω φωτογραφίες από εκείνη την εποχή εκτός από τη νοσταλγία που νοιώθω γελάω με τα απαράδεκτα κουρέματα, τα αστεία ρούχα.. Στην πραγματικότητα θα προτιμούσα να κυκλοφορώ με μια μωβ τούφα(όπως τότε)και με τον αστείο στυλ ρούχων φτάνει να ξαναγινόμουν εικοσιπέντε. Δεν έχω αλλάξει πολύ, σε σχέση με παλιές μου συμμαθήτριες. Είμαι αδύνατη, με καλό σώμα και τώρα πια ξέρω πως μου πάνε καλύτερα τα μαλλιά μου, πως να βαφτώ και πως να ντυθώ. Εχω γυρίσει και έχω δοκιμάσει τους καλύτερους κομμωτές, έχω την άνεση να αγοράσω το ρούχο που θα μου ταιριάζει χωρίς υπερβολές. Γιατί τότε όταν βλέπω τις παλιές μου φωτογραφίες νοιώθω αυτό το τσίμπημα στην καρδιά; Σα να με ζηλεύω... Ζηλεύω τα νιάτα, την ευτυχία που μου έδιναν τα πιο μικρά πράγματα. Ζηλεύω την έλλειψη σοβαρότητας που στις μικρές ηλικίες δεν είναι ντροπή. Ζηλεύω την ανωριμότητα, την αθωότητα που είχα. Ναι ξέρω, κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Και ανήκω στους τυχερούς που χωρίς να δείχνουν την ηλικία τους έχουν την ωριμότητα των μεγαλυτέρων. Προσέχω το σώμα μου και τη διατροφή μου, ασκούμαι. Πηγαίνω τακτικά στην αισθητικό μου και δίνω πολλά λεφτά για κρέμες. Ματαιοδοξία; Μπορεί. Και έχω μοιάσει και στη μαμά μου που χωρίς κρέμες και αισθητικούς είχε ένα μοναδικό δέρμα, χωρίς ρυτίδες μέχρι το τέλος... Δεν έχω αλλάξει αριθμό παπουτσιών ούτε ρούχων από τα εικοσιπέντε μου. Οταν κοιτάζω όμως την ταυτότητα βλέπω έναν αριθμό που δε μου αρέσει καθόλου. Με αγχώνουν τα χρόνια που περνάνε. Δε είναι ο φόβος του Θανάτου. Είναι οι επιλογές μου που μειώνονται. Δε έχω τις επιλογές που έχει το κορίτσι των 25 ετών. Από μια ηλικία και μετά ο χρόνος μπαίνει σε άλλη διάσταση. Δεν έχεις την πολυτέλεια να κάνεις του κεφαλιού σου. Δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να διορθώσεις μετά τα λάθη σου. Οι άντρες που αξίζουν τον κόπο είναι οι περισσότεροι παντρεμένοι, και οι αξιόλογοι ετεροφυλόφιλοι που έχετε κάποια κοινά ενδιαφέροντα είναι τόσο λίγοι πια... Και από αυτούς λίγοι εκείνοι που θέλουν μια σύντροφο. Οσο για τον τομέα δουλειά; Είμαι πολύ τυχερή και μπορώ να κάνω αυτό που ονειρευόμουν πάντα! Οι περισσότερες γυναίκες όμως που έχουν περάσει προ πολλού τα 25, είναι άνεργες ή κάνουν μια δουλειά περισσότερο από ανάγκη παρά γιατί τους αρέσει. Ειδικά τώρα πια με την οικονομική κρίση ο τομέας εργασία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τις γυναίκες. Αν το καλοσκεφτεί κάποιος η ζωή ανήκει στη δεκαετία των είκοσι! Τους κοροϊδεύουμε για τον τρόπο που ντύνονται, για τα περίεργα χτενίσματα, αλλά στο βάθος τους ζηλεύουμε. Οχι τους τωρινούς εικοσάρηδες ίσως. Τους ζηλεύουμε γιατί σ' αυτούς βλέπουμε τους εαυτούς μας (με πολλές διαφορές)πριν πολλά χρόνια. Βλέπουμε τα δικά μας νιάτα που πέρασαν. Ο άνθρωπος νομίζω θα σταματήσει να αγχώνεται με το χρόνο και τις ηλικίες αν μπορέσει να πάψει να φοβάται το θάνατο.

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Οταν πονάει η καρδιά...

Πόσο μπορούμε να αντέξουμε τον πόνο?
Και καλά όταν ο πόνος είναι σωματικός καθένας μας έχει τα όριά του.
Οταν όμως πονά η καρδιά;
Υπάρχουν όρια;
Σίγουρα δεν είναι το ίδιο με το σωματικό πόνο.
Κάποιος μπορεί να αντέχει το σωματικό πόνο αλλά όταν πρόκειται για συναισθήματα να είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος.
Στην ίδια άσχημη περίπτωση, δεν πονάμε όλοι το ίδιο.
Πως αντιμετωπίζουν τον εσωτερικό πόνο οι άντρες και πως οι γυναίκες;
Εχουμε μάθει ότι οι άντρες δεν κλαίνε.
Περνώντας τα χρόνια νομίζω ότι αυτός είναι άλλος ένας μύθος που έχει καταρριφθεί.
Μπορούμε λοιπόν να μη μιλάμε για άντρες και γυναίκες, αλλά για άτομα που βιώνουν μια δυσάρεστη κατάσταση.
Ο καθένας την αντιμετωπίζει διαφορετικά.
Και όταν μιλάμε για ψυχικά νορμάλ ανθρώπους και εκεί υπάρχουν διαφορές.
Κατ' αρχάς εξαρτάται από το πως καθορίζουμε το νορμάλ άτομο.
Πόσοι από εμάς μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι είμαστε εντάξει;
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της εποχής;
Κάποιες περιόδους της ζωής μας είμαστε περισσότερο ευάλωτοι από άλλες, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας.
Αυτές τις εποχές το παραμικρό μας στενοχωρεί.
Πόσο διαφορετικός - λιγότερος είναι ο πόνος του χωρισμού από τον πόνο του θανάτου;
Αλλά και ο χωρισμός δεν είναι ένα είδος απώλειας;
Παίζει ρόλο και στο χωρισμό και στο θάνατο δικού μας προσώπου η εποχή που το βιώνουμε;
Ενας θάνατος, όταν όλα στη ζωή μας πάνε καλά θα πονέσει λιγότερο;
Η τελικά έχει να κάνει με το χαρακτήρα του ατόμου που το αντιμετωπίζει, τους ανθρώπους γύρω του, τη σχέση με τον εκλιπόντα και ένα σωρό άλλες παραμέτρους που δεν μπορώ να φανταστώ.
Και αφού έχεις βιώσει το θάνατο αγαπημένου σου προσώπου, κοιτώντας πίσω δε θα σκέφτεσαι ό,τι στενοχωριόσουν χωρίς λόγο για ασήμαντα πράγματα;
Αν σου τύχει κάτι από αυτά τα 'ασήμαντα' αφού έχει περάσει χρόνος από την απώλεια που έζησες θα το βιώσεις διαφορετικά απ' ότι πριν;
Οταν χωρίζει ένα ζευγάρι παντρεμένων γιατί λένε πως ο πόνος είναι περισσότερος απ' όσο όταν χωρίζει ένα ζευγάρι μη παντρεμένων;
Δεν έχει να κάνει με την αγάπη;
Με τις συνθήκες χωρισμού;
Με τους ανθρώπους;
Με τις ηλικίες;
Το πόσο και για ποιο λόγο υποφέρει ο καθένας είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα, ανθρώπου.
Η ξαδέρφη μου δεν αντέχει τους θανάτους και τους οδοντιάτρους.
Οταν όμως φοβήθηκα πως κάτι έχω στο στήθος ήρθε μαζί μου στη γυναικολόγο(δεν το συζήτησε, το έκανε!) να μου κρατήσει το χέρι μήπως και...
Εγώ όταν έχασα τη μαμά μου δεν έχυσα ούτε ένα δάκρυ.
Ενοιωθα μουδιασμένη...το μόνο που ήθελα ήταν να μείνω μόνη.
Μου πήρε επτά μήνες μέχρι να ξεσπάσω.
Οταν άρχισα να κλαίω δεν μπορούσα να σταματήσω.
Αρνηση.
Οταν μου συμβαίνει κάτι άσχημο, στην αρχή είμαι ψύχραιμη.
Αρνούμαι να το πιστέψω και ασχολούμαι με τους άλλους.
Αυτό μπορεί να δημιουργήσει άλλα προβλήματα ψυχοσωματικά.
Το λέω προσπαθώντας να δείξω πόσο διαφορετικά βιώνει ο καθένας μας τον πόνο.
Πόσο μεγάλο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου και οι συνθήκες;
Χρειάζεται βαθιά γνώση ψυχολογίας για να μπορείς να αγγίξεις το θέμα αυτό.
Το θέμα του συναισθηματικού πόνου.
Χρειάζεται γνώση, και ευαισθησία για να καταλάβεις τι βιώνει ο άλλος.
Προσπάθησα να κάνω μια αναφορά.
Δεν είμαι ειδικός αλλά ελπίζω να μην ήμουν πολύ επιφανειακή.
Σε λίγες γραμμές δεν αναλύεται ένα τεράστιο θέμα όπως αυτό...
Θέλησα να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον για το θέμα, ελπίζω κάτι να κατάφερα.

Ορίστε και μια ντάλια...

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Υπάρχει κανένας να μας πει τι γίνεται;

Είμαι κατά της αποχής,το έχω δηλώσει και σ' αυτό το blog. Ομολογώ όμως ό,τι δεν ξέρω τι να ψηφίσω στις εκλογές, όποτε γίνουν. Ξέρω τι δεν θέλω χωρίς να έχω βρει κάτι καλύτερο. Να φύγει ο διάβολος που ξέρω,αλλά αν ο καινούργιος διάβολος είναι χειρότερος; Κάποιος ίσως πει πως τα πράγματα δεν μπορεί να γίνουν χειρότερα. Ποτέ δεν ξέρεις όμως, στην Ελλάδα ζούμε. Ισως υπάρχουν και χειρότερα. Τον τελευταίο χρόνο μας έχουν τρελάνει στις 'πληροφορίες' και τους ειδικούς οικονομολόγους απ' όλες τις χώρες. Μάθαμε τα spreads, τον οίκο Moody's και τον οίκο Fitch. Τρέμουμε μην ανέβουν τα spreads και μη μας υποβαθμίσουν οι Moody's ή ο Fitch. Μάθαμε ό,τι υπάρχει haircut στην οικονομία και ό,τι μπορεί να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους ή επιμήκυνση. Τι σημαίνουν ακριβώς όλα αυτά; Θα σας γελάσω και δεν το θέλω. Επίσης είμαι σίγουρη πως η θείτσα στην Ανω και Κάτω Μαγούλα τα ακούει όλα αυτά με δέος χωρίς να καταλαβαίνει τίποτα. Κάθε τόσο έχονται στη χώρα μας κάποιοι ξένοι, από την Τρόικα, μερικοί έχουν εγκατασταθεί κιόλας στην Αθήνα. Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως αυτοί έχουν πολλά πάρε δώσε με τον Τσάρο της οικονομίας, τον Παπακωνσταντίνου. Δεν μπορώ να σας διαβεβαιώσω όμως πως όλα αυτά γίνονται για το καλό μας... Οι δημοσιογράφοι μας πετάνε κάτι ονόματα όπως του Στρος Καν, του Τρισέ, λες και είναι κοντοχωριανοί μας. Μας λένε τι συμβαίνει με τις οικονομίες άλλων χωρών ενώ εμείς αγωνιζόμαστε ακόμα μπας και καταλάβουμε τι γίνεται με τη δική μας! Μαθαίνουμε που οφείλει το χρέος της η Ιρλανδία, γιατί μπήκε στο μηχανισμό στήριξης η Πορτογαλία, τι έκανε με το χρέος του το Εκουαδόρ και άλλα που ανάθεμα και αν ξέρω σε τι μας χρησιμεύουν! Σε τι μας χρειάζονται όλα αυτά; Ιδέαν δεν έχω. Αλλά πως θα βγάλει το ψωμάκι της η Τρέμη και ο Χατζηνικολάου; Κλέφτες θα γίνουν; Και επανέρχομαι στο αρχικό ερώτημα. Οταν έρθει η ώρα της κάλπης τι να κάνω; Ποιον να ψηφίσω; Δεν υπάρχει κανένας σ' αυτή την κατακαημένη τη χώρα να βγει μπροστά και να μας πει όλη την αλήθεια; Πόσα χρωστάμε βρε αδερφέ! Πως μαζεύτηκαν όλα αυτά τα χρέη; Γιατί να τα πληρώσει ο λαός; Ξέρουμε ποιοι πλούτιζαν χρόνια τώρα και πολλοί εξακολουθούν να κερδίζουν στις πλάτες μας στοιχηματίζοντας στη χρεοκοπία της ίδιας τους της χώρας. Γιατί ο Θεός που λέγεται χρήμα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε πατρίδα! Κερδοσκοπούν, τους ξέρουμε, τους βλέπουμε αλλά είναι στο απυρόβλητο... Ούτε δικαιοσύνη, ούτε ένας μα ένας που να μη νοιαστεί αν θα τον ξαναψηφίσουν να μας πει όλη την αλήθεια. Ενας δικαστής που να παραβεί το νόμο για τη βουλευτική ασυλία να πιάσει μερικούς απ' αυτούς που έκαναν περιουσίες από τις μίζες. Να μην τους στείλει φυλακή, προσωπικά καθόλου δε με νοιάζει αν θα μπουν φυλακή. Να γυρίσουν τα λεφτά που έκλεψαν πίσω θέλω! Και νομίζω πως όλοι οι Ελληνες αυτό θα ήθελαν. Να μην είμαστε η πλούσια χώρα με τους φτωχούς κατοίκους. Να πάψουν να θησαυρίζουν οι συγκεκριμένοι λίγοι. Να σταματήσουν πια να μας ζητάνε να σφίξουμε το ζωνάρι. Να δούμε μια άσπρη μέρα. Πόσο θα ήθελα όλα αυτά να ήταν ένας εφιάλτης..... Να πέσω να κοιμηθώ και το πρωί που θα ξυπνήσω να είναι όπως το 2007.... Πόσο θα ήθελα όλα αυτά να είναι ένα άσχημο όνειρο...το χειρότερο που έχω δει...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Το τέλειο όνειρο...

Σ' ονειρεύτηκα.... Και ήταν το τέλειο όνειρο. Το πρόσωπό σου, η φωνή σου, το γέλιο σου... Ολα ίδια! Ησουν το ίδιο τρυφερός με τότε. Ανακουφίστηκα τόσο που όλα μπορούσαν να γίνουν όπως παλιά... Το άγγιγμα σου, το ίδιο ακριβώς. Στ' αυτιά μου ακούω ακόμα το γέλιο σου. Τη φωνή σου. Κλείνω τα μάτια και σε βλέπω.... Αυτό ήταν το ωραιότερο όνειρο που έχω δει. Δεν είχες αλλάξει καθόλου, οι κινήσεις σου, όλα ίδια. Προτιμώ να ξεχάσω το τέλος του ονείρου όμως. Καλύτερα να μένω σ' εσένα που τόσο αγάπησα κάποτε. Σ' έβλεπα και ένοιωθα ό,τι ξανάγινα 20 χρονών... Τι όμορφες στιγμές, τι ωραίες εποχές... Πότε πέρασαν ούτε που το κατάλαβα. Εσύ δεν πρέπει να έχεις αλλάξει και στην πραγματικότητα. Δε σ' έχω δει από τότε αλλά για κάποιο λόγο είμαι σίγουρη. Εχεις μείνει ο ίδιος. Ισως με βολεύει να το σκέφτομαι έτσι για να βλέπω και τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια σου...τόσο νέα... Θυμάσαι που με φώναζες 'γατούλα'; Πόσο μου έχεις λείψει...εσύ και όλα όσα συμβολίζεις... Την πιο όμορφη εποχή της ζωής μου... Περάσαν τόσα χρόνια όμως τα θυμάμαι όλα τόσο καθαρά... Εχουν μπει σ' ένα σημείο του μυαλού μου που τα κρατά ανεξίτηλα. Ετσι θέλω να θυμάμαι εσένα και εμένα, την εποχή που ήμασταν 20κάτι. Τόσο αθώοι, τόσο ξέγνοιαστοι, τόσο ευτυχισμένοι... Η ζωή όλη μπροστά μας. Θυμάσαι τα όνειρα που κάναμε; Λες και θα μέναμε πάντα σ' αυτή την ηλικία. Λες και ο χρόνος δε θα μας άγγιζε εμάς. Ούτε ο χρόνος ούτε η ζωή... Λες και θα ήμασταν όχι μόνο αθάνατοι, αλλά και θα μέναμε για πάντα στα 20κάτι μας. Θα θελα να μείνω εκεί, σε σένα, στην εποχή εκείνη, την αθώα, την αμόλυντη. Η τελειότητα για μένα είναι συνυφασμένη με κείνη την εποχή. Τότε που όλα έμοιαζαν τόσο όμορφα. Θυμάμαι τη γάτα της γειτόνισσας που ξέφυγε μια μέρα και τη μαζέψαμε. Τη φώναζες Σόφη. Τι όμορφο όνειρο... Γιατί τελείωσε μ' εμένα μόνη στο δρόμο, να ψάχνω για ταξί και να κρατάω ένα άδειο μπουκάλι γάλα; Ονειρο και πέρασε και δεν πειράζει που τελείωσε χαζά. Τουλάχιστον όσο ήμασταν μαζί ήμουν ευτυχισμένη όπως και τότε. Γι αυτό ξύπνησα μ' ένα χαμόγελο για ό,τι όμορφο είδα και την ικανοποίηση πως έστω για όσο κρατάει ένα όνειρο ξανάγινα 20κάτι. Ξύπνησα ανανεωμένη λες και όλη τη νύχτα ήμουν τόσο νέα... Και εσύ μ' αγαπούσες όπως τότε και όλα ήταν ροζ... Το ξέρω πως όλα έχουν αλλάξει. Αν ήξερα πως θα το ξαναέβλεπα θα έπεφτα για ύπνο τώρα αμέσως. Πόσο θα ήθελα να γυρίσω σ' εκείνη την εποχή! Με την άγνοια κινδύνου που είχα. Χωρίς την ωριμότητα που έχω. Να ζήσω, να χαρώ όπως ακριβώς χαιρόμουν τότε! Και αν ήσουν και εσύ ακόμα καλύτερα. Να μην ξέρω όμως το τέλος.... Ετσι απλά όπως νόμιζα πως ήταν η ζωή, έτσι θα θελα να γυρνούσα το μαγικό ρολόι στα χρόνια αυτά. Τα χρόνια της ξενοιασιάς!

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Το εξώφυλο του βιβλίου με το πρόσωπο της Πάουλα

Ιζαμπέλ Αλιέντε : 'Πάουλα'

Της Σοφίας Λαμπροπούλου 14/04/2011 Θέλω να γράψω για την Ιζαμπέλ Αλιέντε. Δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας και θα κάνω πολλά λάθη. Διαβάζω όμως λογοτεχνία από πολύ μικρή, τα πρώτα μου βιβλία τα πήρα στο δημοτικό. Ίσως να μην μπορώ να την κρίνω σαν συγγραφέα, μπορώ όμως να μιλήσω για το βιβλίο της που μόλις τελείωσα. Να γράψω για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Το βιβλίο είναι το «Πάουλα». Η Αλιέντε που μιλάει ελεύθερα για τους δικούς της ανθρώπους, γράφει ένα βιβλίο για την κόρη που έχασε. Ξεκίνησε να γράφει στο νοσοκομείο που ήταν η κόρη της σε κώμα, σαν ένα γράμμα προς εκείνη, για να το διαβάσει όταν συνέλθει. Γράφει σ' ένα μπλοκάκι που έχει, για να μην τρελαθεί όπως λέει η ίδια. Από ένα σημείο και μετά που συνειδητοποιεί πως η κόρη της δεν έχει ελπίδες. γράφει ξανά για να μην τρελαθεί τα συναισθήματά της, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών της Πάουλα. Νομίζω πως αυτό το βιβλίο, χωρίς να είναι λογοτεχνικά τέλειο, κάνει τον αναγνώστη να νοιώσει συναισθήματα που δεν περιμένει. Μιλάει για τη Χιλή, για το θείο της το Σαλβαδόρ Αλιέντε, το πραξικόπημα του Πινοσέτ, την αυτοεξορία της στη Βενεζουέλα για τους δυο γάμους της, τη μητέρα της και τόσα άλλα προσωπικά της... Σε κάποια σεμινάρια που είχα κάνει μια εποχή για το γράψιμο μας είχαν πει πως γράφουμε καλύτερα όταν γράφουμε για πράγματα που γνωρίζουμε. Το έχω δει και σε άλλους πολύ μεγάλους συγγραφείς. Η Αλιέντε όμως εκτίθεται χωρίς κανένα δισταγμό και ο αναγνώστης «ζει» τα γεγονότα που περιγράφει από μιαν άλλη γωνία. Είχα διαβάσει για το πραξικόπημα στη Χιλή, τον Σαλβαδόρ Αλιέντε και τον Πινοσέτ, αλλά είναι διαφορετικό να διαβάζεις για αυτά από ένα μέλος της οικογένειας Αλιέντε. Μιλά για την κόρη, που ξέρουμε πως έχει χάσει, χωρίς κοινοτυπίες. Δεν είναι άλλη μια μάνα που κλαίει δίπλα στην βαριά άρρωστη κόρη της. Είναι μια γυναίκα που έχει ζήσει τόσα πολλά όμορφα και άσχημα και τώρα ζει αυτή τη συμφορά. Είναι ο αποχωρισμός και η θλίψη που όλοι μας έχουμε περάσει με διαφορετικούς τρόπους. Δε συμπάσχεις μόνο με κείνη, την εποχή που ζει το δράμα της. Σε 'αναγκάζει' να θυμηθείς τις φορές που εσύ έχασες ένα αγαπημένο πρόσωπο και ξαφνικά αναβλύζουν συναισθήματα που είχες ξεχασμένα. Ένα βιβλίο πάρα πολύ προσωπικό που μας αγγίζει, νομίζω, όλους. Αν σκεφτεί κανείς πως και ο χωρισμός ένα είδος απώλειας είναι, κάτι παρόμοιο ποιος δεν έχει ζήσει; Σ' αυτό το βιβλίο μαθαίνουμε τις ιστορίες τριών γυναικών, της κόρης, της Ιζαμπέλ Αλιέντε και της μητέρας-γιαγιάς. Δε θα κρύψω πως έκλαψα στο τέλος. Ένοιωσα μέλος της οικογένειας. Κατάφερε η Αλιέντε να με κάνει να νιώσω τον πόνο της όταν έκλαιγε μόνη στο βουνό, να γίνω μέλος της οικογένειάς της, όταν μαζεμένοι όλοι περίμεναν την Πάουλα να αφήσει την τελευταία πνοή....... Τόσο έντονα συναισθήματά δύσκολα περιγράφονται με λέξεις. Το προηγούμενο βιβλίο της που διάβασα (Όλες οι Μέρες) νόμιζα πως ήταν το καλύτερό της. Αυτό πάλι, δεν ήθελα να το τελειώσω. Τις τελευταίες σελίδες τις διάβαζα πολύ αργά, μια τη μια μέρα, άλλη μια την επομένη. Χθες αγόρασα άλλο ένα βιβλίο της ίδιας : 'Του Ερωτα και της Σκιάς'. Φαίνεται ο τρόπος που γράφει μου ταιριάζει. Όταν τελειώσω και το τρίτο της βιβλίο θα σας γράψω λίγα λόγια. Προς το παρόν μένω με τα συναισθήματα που μου άφησε το 'Πάουλα'. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Εκθεση και Αντίδραση...

Μερικοί άνθρωποι φοβούνται και τη σκιά τους. Δε μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο από τη στιγμή που έλαβα ένα email που προσπαθούσε να απαντήσει σε κείμενό μου. Τόσα έχω γράψει για τη φιλενάδα μου, για την ξαδέλφη μου. Το μόνο που μου λένε και οι δυο είναι πόσο τους αρέσουν αυτά που γράφω και ας τις έχω εκθέσει και τις δυο! Μήπως οι άντρες λειτουργούν διαφορετικά; Η να υποθέσω πως όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται; Αλήθεια πόσους χωρισμένους 45ρηδες με παιδιά γνωρίζεται; Νομίζω βρίθει η Αθήνα! Μήπως έγραψα όνομα; Διεύθυνση ή χώρο εργασίας; Γιατί ο συγκεκριμένος θεωρεί πως τον φωτογραφίζω; Μήπως επειδή του είπα πως έγραψα για εκείνον; Ειλικρινά απορώ. Μου έστειλε χθες ένα email. Μου γράφει πως δε θα έπρεπε να με νοιάζει η γνώμη του κόσμου. Μα το γεγονός ότι εκτίθεμαι η ίδια περισσότερο από τους άλλους δε δείχνει πόσο με απασχολεί ο κόσμος. Πικράθηκα. Πικράθηκα γιατί δεν είχε τα κότσια να πάρει ένα τηλέφωνο να μου πει τι σκεφτόταν. Πικράθηκα γιατί ένα μήνα τώρα δεν σκέφτηκε να μου ζητήσει να βρεθούμε για ένα καφέ. Τηλεφωνούσε και ρωτούσε πως είναι τα πλευρά μου. Κρεββάτι δηλαδή και λίγη κουβέντα για να μην πω πως με θέλει μόνο για το σεξ. Τόσον καιρό παιδευόμουν μη θέλοντας να το πιστέψω. Το email όμως ήρθε και έδεσε. Εξαφανισμένος από τη μέρα που ανέβασα το κείμενο που τον αφορούσε και επανήλθε χθες με το ένα email. Με ενοχλεί ο τρόπος που με βλέπουν μερικοί άντρες. Με κάνουν να νοιώθω φτηνή και δεν είμαι! Με κοιτάζουν...και έχει κάτι άσχημο το βλέμμα τους. Ισως αυτό με πειράζει περισσότερο. Μ' ενοχλεί μόνο που το σκέφτομαι. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να τους ξεχάσω. Αυτούς που με άγγιξαν χωρίς να νοιώθουν τίποτα... Θέλω να μπω στο μπάνιο και να τριφτώ με το σκληρό σφουγγάρι μέχρι να βγάλω το δέρμα μου. Να μην υπάρχει πια τίποτα που άγγιξε κάποιος απ' αυτούς. Θέλω να βγω να με φυσήξει ο αέρας να πάρω τη φρεσκάδα του. Θέλω να ξεχάσω αυτούς τους άντρες, τους εγωιστές. Γιατί είναι εγωιστές. Φαίνεται στη συμπεριφορά τους, παίρνουν χωρίς να δώσουν. Ο σεβασμός που δείχνουν είναι προσποιητός. Ναι, ξέρω, δίνει όποιος έχει να δώσει(και δε μιλάω για λεφτά). Δεν πρέπει να τους κατηγορώ που δεν έχουν να δώσουν. Δεν ανέχομαι όμως να με χρησιμοποιούν! Αν αυτοί είναι λίγοι δεν μπορώ να γίνω και γω όμοιά τους. Αξίζω κάτι περισσότερο, καλύτερο απ' αυτό που δεν έχουν να δώσουν.

Να και μια μικρούλα serenata...δεν είναι γλύκα;

Πέμπτη 14 Απριλίου 2011

Μετά το χωρισμό...

Σκέφτομαι τα ζευγάρια που γνωρίζω, λίγο ή πολύ. Δε μιλάω για τα παντρεμένα ζευγάρια! Τους άλλους. Τι γίνεται όταν αυτά τα ζευγάρια χωρίζουν; Κάποτε είχαν αγαπηθεί, ή έτσι νόμισαν. Τι γίνεται αυτή η αγάπη; Εντάξει, παίζει ρόλο η σχέση. Πόσο σοβαρή ήταν. Μα δεν έχουν διαλυθεί και σοβαρές σχέσεις; Ζευγάρια που τα έβλεπες και σου φαινόντουσαν τόσο ταιριαστά που ούτε που μπορούσες να τους φανταστείς χωριστά. Χώρισαν όμως... Και ρωτάω ξανά, όλη αυτή η αγάπη, το δέσιμο, τι γίνονται; Ερχεται μια μέρα που ξεχνιούνται όλα; Δεν είναι αυτό μια τρύπα στο παρελθόν; Υπάρχουν 'πολιτισμένοι' χωρισμοί; Χωρίς καυγάδες, φωνές και άσχημες κουβέντες; Ας υποθέσουμε πως ένα ζευγάρι χωρίζει 'πολιτισμένα'. Είναι μαζί από πολύ νέοι και κάποια στιγμή θέλουν να αποκτήσουν και άλλες εμπειρίες. Οταν χωρίσουν μπορούν να μείνουν φίλοι; Η ξαδέρφη μου που ρώτησα ήταν απόλυτη. Μου απάντησε μ' ένα ηχηρό όχι! Πόσοι άραγε είναι αυτοί που δεν πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει φιλία μετά; Και γιατί να μην μπορεί να υπάρξει φιλία; Φαντάζομαι πως μια περίπτωση είναι όταν το ένα μέλος (του ζευγαριού)έχει ακόμα αισθήματα για το άλλο. Δεν ήθελε ίσως να χωρίσει τόσο όσο ο άλλος. Η στην περίπτωση που ο ένας βρίσκει γρήγορα ταίρι και ο άλλος όχι... Οταν ο ένας δείχνει να είναι πιο ευτυχισμένος απ' τον άλλον, μετά το χωρισμό. Νομίζω τότε, όπως και να ήταν η σχέση, εκείνος που δεν ήθελε πολύ να χωρίσει μένει με την απορία... Αυτό το γιατί; Το πως μπορεί να είναι χαρούμενος χωρίς εμένα και γιατί βρήκε τόσο γρήγορα κάποιον άλλον. Νομίζω πως όσο δεμένο και να υπήρξε ένα ζευγάρι, όσο 'πολιτισμένα' και να έχει χωρίσει πάντα κάποιος θα νοιώθει αυτό το 'τσίμπημα', θα αναρωτιέται γιατί. Οσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο μου φαίνεται υπερβολικά δύσκολο να μείνουν φίλοι δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ! Και όλα αυτά αν έχουν χωρίσει ομαλά. Οταν ο χωρισμός είναι επώδυνος;....ούτε να το αγγίξω το θέμα δεν μπορώ. Αλλά είτε χωρίζεις 'πολιτισμένα' είτε άσχημα, δεν παύεις να έχεις ζήσει όμορφες στιγμές με τον άλλον. Τι γίνεται με το παρελθόν; Προτιμάς να το ξεχάσεις; Αν διαλέγεις να το ξεχάσεις δε σημαίνει αυτό πως κάτι σε πονά; Πως μπορείς να διαγράψεις έναν άνθρωπο από τη ζωή σου; Τον διαγράφεις γιατί τον αγαπάς, έστω και λίγο, ακόμα ή γιατί σε πλήγωσε; Η και στις δυο περιπτώσεις; Και η λογική λέει πως ένα από τα δυο μάλλον θα συμβαίνει. ΟΚ, αλλά όταν περάσει πολύς χρόνος δε μπορείς ούτε τότε να γίνεις φίλος με τον πρώην; Αν ο ένας είναι ευτυχισμένος και ο άλλος όχι τόσο νομίζω πως δε γίνεται. Ακόμα και στην περίπτωση που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και οι δυο έχουν πετύχει αυτά που ήθελαν στη ζωή τους...γιατί να συναντηθούν έστω; Πάντα ο ένας θα είναι λίγο περισσότερο καλά από τον άλλον. Εκείνος που είναι λίγο καλύτερα(ή έτσι νομίζει)από τον άλλον θα θέλει να τον συναντήσει για να το 'εκδικηθεί' κατά κάποιο τρόπο. Να του δείξει πως είναι καλύτερα χωρίς αυτόν! Απ' όπου και να το πιάσω δε βρίσκω λόγο να συναντηθούν, πόσο μάλλον να μείνουν φίλοι. Δε μου αρέσει που θα το παραδεχτώ, αλλά για άλλη μια φορά η ξαδέρφη μου είχε δίκιο......

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Διακρίσεις

Ο ρατσισμός που δείχνει η κοινωνία μας απέναντι στις γυναίκες με βγάζει από τα ρούχα μου! Δεν προσπαθώ να παραστήσω τη φεμινίστρια την καθημερινότητα βλέπω και εξοργίζομαι. Διαβάστε την ιστορία που μου έτυχε και θα καταλάβετε. Αντρας 45 ετών, διαζευγμένος με δυο παιδιά. Τον γνωρίζω από τις αρχές του 2008. Πολύ καλός πατέρας, γεμάτος ενοχές... Βλέπει τα παιδιά του από Παρασκευή απόγευμα μέχρι βράδυ Κυριακής συν μία μέρα μέσα στη βδομάδα. Περνάει Χιστούγεννα-Πρωτοχρονιά και Πάσχα και σχεδόν όλο τον Αύγουστο με τα παιδιά του. Μεταξύ της δουλειά του, των παιδιών και των οικογενειακών του υποχρεώσεων προσπαθεί να βρει χρόνο για μια γυναίκα. Εχει δηλώσει πως δεν έχει σκοπό να ξαναπαντρευτεί αλλά ούτε να συζήσει. Αυτός ο άντρας δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Υπάρχει! Δεν μπορώ να καταλάβω τι ζητάει. Μπορώ, μάλλον αλλά δε θέλω. Μου έχει πει από την αρχή ό,τι του αρέσω εμφανισιακά και ενδιαφέρεται για μένα, με το δικό του τρόπο. Δε με θέλει μόνο για σεξ αλλά και για τις ποιοτικές συζητήσεις που μπορεί να κάνει μαζί μου. Προσωπικά δε με αφορά μια τέτοιου είδους σχέση. Τι να τον κάνω έναν άντρα που θα τον βλέπω μια δυο το πολύ φορές την εβδομάδα έξω τα Παρασκευοσαββατοκύριακα και οι γιορτές. Μου φαίνεται σα να γυρίζω στις σχέσεις που κάναμε στα 20! Καμία σχέση με σύντροφο. Ε! λοιπόν ο άντρας αυτός περνά τον εαυτό του για κελεπούρι. Και πολύ πιθανόν για άλλες γυναίκες να είναι! Εαν εγώ που είμαι γυναίκα ζητούσα τα ίδια θα με παρατούσαν. Αν όχι όλοι, αρκετοί πάντως. Ασε την 'κοινωνία'..... Στα μάτια του κόσμου εκείνος είναι ο σωστός πατέρας, ο καλός άνθρωπος...το κελεπούρι. Τη γυναίκα στη θέση του θα τη λέγανε τσούλα. Αυτή η διάκριση με ενοχλούσε ανέκαθεν. Ξέρω πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα όσα χρόνια και αν περάσουν. Αυτή είναι η κοινωνία μας. Μπορεί εμένα να μη με αφορά ο κόσμος και η γνώμη του, ήρθε όμως στιγμή που γνωστός μου είπε τι λένε για μένα άτομα τις ηλικίας μας μάλιστα και δεν το κρύβω, στενοχωρήθηκα! Είναι πολύ δύσκολο τελικά να περνάς μια ζωή κάνοντας αυτό που σε ικανοποιεί, που σε γεμίζει αψηφώντας τον κόσμο. Ερχεται μια στιγμή, όπως ήρθε για μένα, που η γνώμη του κόσμου τελικά μ' έκανε να κλάψω. Δεν έπαψα να υποστηρίζω τις απόψεις μου. Δεν είμαι όμως το ίδιο απόλυτη όπως ήμουν. Ξέρω πως ο κόσμος που έχω γραμμένο στα παλιά μου παπούτσια θα με πληγώσει κάποια στιγμή ξανά. Καλύτερα λοιπόν να προσέχω λίγο και να προετοιμάζομαι πολύ......

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Παιδικοί φίλοι...

Οσο είμαστε μικροί οι φίλες και οι φίλοι είναι πολλοί.
Μεγαλώνοντας όμως ο κύκλος μικραίνει τρομακτικά.
Είναι που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας μας;
Γινόμαστε πιο επιλεκτικοί;
Πάντως ένα είναι σίγουρο, βλέπουμε ελαττώματα στους παιδικούς φίλους.
Ανθρωποι με τους οποίους μεγάλωσες μαζί ξαφνικά σου φαίνονται πολύ επιφανειακοί, πολύ χαζοί, υπερβολικά κουτσομπόληδες ακόμα και κακοί!
Σα να ξυπνάς μια μέρα και ανακαλύπτεις πως δεν έχεις τίποτα κοινό με τη φίλη που μένει δίπλα σου, που μεγάλωσες μαζί, που έχεις μοιραστεί τόσα μυστικά...
Το γεγονός πως εκείνη παντρεύτηκε ενώ εσύ όχι σίγουρα είναι θέμα.
Εκτό από αυτό, που σίγουρα παίζει ρόλο,τι άλλο συνέβη;
Αλλαξες εσύ;
Αλλαξε εκείνη;
Αλλάξατε και οι δυο προς διαφορετικές κατευθύνσεις όμως;
Η μήπως εσύ προχώρησες, εξελίχθηκες ενώ εκείνη έμεινε η ίδια;
Και αν είναι έτσι γιατί το βλέπεις τώρα;
Φαίνεται, όσο πιο μικροί είμαστε τόσο μεγαλύτερες ανοχές έχουμε.
Μεγαλώνοντας βλέπουμε καθαρότερα, μας ενοχλούν πράγματα που στην εφηβεία αλλά κυρίως πριν δεν τα παρατηρούσαμε.
Και μιλάμε για ανώδυνα πράγματα.....
Οχι για κακίες και πισώπλατα μαχαιρώματα!
Το γεγονός είναι ότι ξεκόβουμε από τους παιδικούς μας φίλους, από μια ηλικία και μετά.
Κάτι άλλο που έχω παρατηρήσει είναι πως οι γυναίκες χάνονται από τις παιδικές φίλες πολύ περισσότερο από τους άντρες.
Μήπως τελικά αυτό που λένε οι άντρες, για τις δυνατές φιλίες τους, δεν είναι καθόλου μύθος;
Δεν ανήκω στους ανθρώπους που κάνουν διαχωρισμό μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Η πραγματικότητα όμως με διαψεύδει...εν μέρη.
Προσωπικά μου έχει μείνει μόνο μια παιδική φίλη.
Υπήρχαν άλλες δυο.
Η μια αποδείχτηκε φίλη-φίδι και με την άλλη βρεθήκαμε να μην έχουμε τίποτα μα τίποτα κοινό.
Τουλάχιστον η δεύτερη δε με πλήγωσε.
Παράλληλα βλέπω πως και οι παιδικοί μου φίλοι απομακρύνθηκαν.
Απομακρύνθηκαν από μένα, μεταξύ τους, οι άντρες πια εξακολουθούν να είναι φίλοι όπως παλιά.
Είναι αυτό το δέσιμο μεταξύ ανδρών που δεν το έχουμε οι γυναίκες.
Επίσης οι άντρες δε ζητάνε και πολλά από τους φίλους τους.
Πολλοί απ' αυτούς αρκούνται στο να πίνουν μπίρες μαζί, να βλέπουν ποδόσφαιρο και να μιλάνε για γυναίκες.
Εντάξει υπάρχουν και καλλιεργημένοι άντρες που πολλές φορές βιώνουν τα προβλήματα που έχουν οι γυναίκες με τις παιδικές φίλες τους.
Οταν όμως παύεις να κάνεις παρέα με την παιδική σου φίλη δεν αποποιήσαι ένα κομμάτι από το παρελθόν σου;
Τι κάνεις με εκείνα τα χρόνια της παιδικής αθωότητας, αφού δεν έχεις την παιδική φίλη που τα μοιράστηκες να μιλήσεις γι αυτά;
Τι συμβαίνει όταν θυμάσαι όμορφα περιστατικά που τα έζησες μ' έναν άνθρωπο με τον οποίο δε μιλάς πια;
Προτιμάς να μην τα θυμάσαι;
Είναι γέλια και σκανδαλιές που έγιναν από σένα και ένα πρόσωπο που δε θέλεις να εμφανίζεται πια στη μνήμη σου.
Πολύ οδυνηρό να αποφεύγεις τόσο όμορφες στιγμές.
Δε φτάνει που μεγαλώνουμε, μας πονάνε και οι όμορφες μνήμες των παιδικών μας χρόνω
ν.....

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Δέκα λεπτά...

Είμαι αισιόδοξη. Η ζωή δεν ήταν πάντα όπως την περίμενα. Μερικοί άνθρωποι τα βρίσκουν όλα έτοιμα. Εγώ ανήκω σ' αυτούς που χρειάστηκε να αγωνιστούν. Δεν παραπονιέμαι όμως. Πήρα πολλές λάθος αποφάσεις, το αναγνωρίζω. Αν δεν σπάσεις τα μούτρα σου όμως δε μαθαίνεις... Η πείρα δε διδάσκεται. Πρέπει να ζήσεις τα καλά και τα άσχημα. Για όσα έκανα, ακόμα και εκείνα που ήταν λάθος επιλογές δε μετάνιωσα ποτέ. Τουλάχιστον είδα πως ήταν. Μετανιώνω για πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αλλά δεν έκανα. Μετανιώνω γιατί όλα όσα δεν έκανα γίνονται κάτι στιγμές μια μεγάλη σαπουνόφουσκα που μέσα τις βλέπω πόσο καλά θα ήταν αν είχα ακολουθήσει εκείνο το δρόμο και όχι τον άλλο. Το ξέρω πως δεν έχει νόημα μα έτσι είμαι. Εχω μια θεωρία. Κάθε στιγμή της ζωής μας παίρνουμε και μια απόφαση που μας οδηγεί κάπου. Οι επιλογές είναι πολλές, η απόφαση όμως μία. Στις διαδρομές που κάνω το πρωί θα μπορούσα να πάρω τον ένα δρόμο ή τον άλλο. Αποφασίζοντας να πάρω ένα δρόμο μπορεί να συναντήσω κάποιον ή να δω κάτι. Αν πάρω άλλο δρόμο μπορεί να συμβεί κάτι άλλο. Δεν πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω στις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή στη ζωή μας. Ακόμα και σε σχέση με τα φυσικά φαινόμενα, δεν υποστηρίζω βέβαια πως μπορούμε να τα επηρεάσουμε, αλλά μπορούμε με τις αποφάσεις μας να είμαστε εκεί που γίνεται ο σεισμός(πχ) ή όχι. Καμιά φορά μπορεί να παίζει και η τύχη το ρόλο της. Εκείνος που έμπλεξε στην κίνηση και επειδή άργησε έχασε το αεροπλάνο που τελικά έπεσε, είναι τυχερός ή απλά διάλεξε το δρόμο που θα τον καθυστερούσε; Τυχερός είναι εκείνος που κέρδισε το λαχείο, λέμε. Είναι τυχερός όμως ή απλά επέλεξε το λαχείο που κέρδισε; Θα μπορούσε να είχε διαλέξει κάποιο άλλο και να μην κέρδιζε. Μπερδεύομαι με το θέμα της τύχης. Μήπως είναι και αυτή κομμάτι των αποφάσεών μας; Αυτές οι αποφάσεις είναι που κάνουν τη ζωή μας αυτή που είναι. Οι αποφάσεις που παίρνουμε κάθε στιγμή. Πριν χρόνια είχα δει μια ταινία, Sliding Doors, λεγόταν. Εδειχνε μια γυναίκα που έφτανε στο μετρό την ώρα που ξεκίναγε. Πως θα ήταν η ζωή της αν προλάβαινε να μπει και πως αν έχανε το τρένο. Ενα τόσο απλό γεγονός πόσο μπορεί να αλλάξει τη ζωή κάποιου. Ενας φίλος μου είχε πει παλιά πως γνώρισε τη σημερινή γυναίκα του. Τουρίστες και οι δυο στη Σαντορίνη, αποφάσισαν να φύγουν μαζί. Εκείνη άργησε δέκα λεπτά μα αυτός την περίμενε. Αυτά τα δέκα λεπτά έκαναν τη ζωή του αυτή που είναι. Αν είχε δεν την είχε περιμένει δε θα γνωρίζονταν και δε θα ήταν παντρεμένοι σήμερα. Πόσες φορές αποφασίσαμε αν θα περιμένουμε ή όχι κάποιον; Πόσες φορές διαλέξαμε δρόμο που μας καθυστέρησε; Πόσες φορές πήγαμε με ταξί αντί για μετρό; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν είχαμε πάρε την άλλη απόφαση; Πιθανόν τίποτα. Μπορεί όμως να είχε αλλάξει η ζωή μας ολόκληρη. Σκεφτείτε εκείνον που περίμενε δέκα λεπτά......

Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Γκρίζα serenata.....

Ο Γιακούμπ των αισθηματικών υποθέσεων...

Δεν ξέρω αν σας το είπα αλλά είμαι ερωτευμένη. Ναι, ναι είναι επίσημο. Και δεν πρόκειται για ένα τυχαίο έρωτα, τσιμπημένη μαζί του ήμουν και παλιά όταν τον πρωτογνώρισα. Επειδή λοιπόν είναι κάτι σοβαρό γιαυτό κοίταξα στο facebook να δω το ζώδιό του. Τόσο σοβαρά τα πράγματα! Είδα λοιπόν την ημερομηνία αλλά δεν κατάλαβα. Εψαξα λοιπόν μέσω internet τη Λίτσα Πατέρα, που σε τέτοια ζητήματα είναι ειδική. Ο τύπος λοιπός μου γράφει η Λίτσα είναι Παρθένος. Και μου το λες έτσι κατάμουτρα θα της έλεγα αν την είχα μπροστά μου! Γιατί Παρθένος είναι η ξαδέρφη μου, που έχουμε μεγαλώσει μαζί και μπορεί να τη λατρεύω αλλά είναι πολύ παράξενη. Να σκεφθείτε όταν ήμασταν μικρές μου έλεγε πως οι γονείς μου με έχουν πάρει από τους γύφτους! Και όταν εγώ της απαντούσα πως αυτό αποκλείεται γιατί κανένα γυφτάκι δεν είναι ξανθό με γαλανά μάτια μου πετούσε πως ήμουν αποτυχημένο γυφτάκι και γιαυτό και οι γύφτοι με έδωσαν! Μάλιστα. Τέτοια τραύματα κουβαλάω από μικρή, από την ξαδέρφη μου την Παρθένο. Για το λόγο αυτό όπως είμαι σίγουρη θα καταλάβατε πως και το ειδύλλιο μου είναι καταδικασμένο πριν καν αρχίσει. Γιατί το έψαξα πολύ στο διαδίκτυο με τις συμβουλές της Λίτσας Πατέρα, που όπως είπαμε είναι ειδική. Πως να προχωρήσω έναν μεγάλο έρωτα χωρίς τη συμβουλή της; Είμαι σίγουρη πως συμφωνείτε. Γιστί αγαπητοί μου αναγνώστες, αν σπάσεις το πόδι σου θα πας στον ορθοπεδικό. Ετσι και για τους μεγάλους έρωτες και τα ζώδια θα πας στον άλλο ειδικό που είναι η κυρία Πατέρα.. Και όλα αυτά γιατί πρόκειται για σοβαρό αίσθημα, όχι αστεία! Αν ήταν κάτι απλό δε θα έμπαινα σε τέτοιο κόπο να ψάχνω και να υποχρεωθώ και στη Λίτσα! Αυτό δεν είναι και λίγο. Εχω πέσει λοιπόν στα πατώματα, γνωρίζοντας πως ο έρωτάς μου δε θα προχωρήσει και κλαίω όλη νύχτα! Γιατί; Οχι σας ρωτάω, γιατί να μου τύχει εμένα αυτό; Τι αμαρτίες πληρώνω; Μετά από ένα χρόνο μοναξιάς και περισυλλογής βρήκα και γω τον άντρα της ζωής μου και να μου λέει η Λίτσα πως είναι Παρθένος; Ενα κουτί χαρτομάντιλα έχω χαλάσει από χθες! Μα τέτοια ατυχία; Η Λίτσα μου είπε ούτε να το σκέφτομαι. Δεν ταιριάζουμε λέει καθόλου. Και είπαμε ο λόγος της Λίτσας είναι σοβαρός και δεν υπάρχει περίπτωση να πέφτει έξω! Ε! Να μη βλασφημάμε και τα θεία τώρα. Δεν ξέρω πως να παρηγορηθώ... Πως έγινε αυτό, Κριός εγώ να ερωτευθώ Παρθένο; Αταίριαστος συνδυασμός εντελώς λέει η Λίτσα. Επειδή όμως βλέπω κάτι κεφάλια να κουνιούνται και να μην πιστεύουν, ένα θα σας πω. Το χειρότερο χωρισμό της ζωής μου τον είχα με Τοξότη! Ναι παρακαλώ και ας λένε πως ταιριάζουν Κριοί με Τοξότες. Μου εξήγησε πολύ αργότερα η κυρία Λίτσα, ειδική σ' αυτά τα ζητήματα είπαμε! Είχε να κάνει με τη Σελήνη του, την Αφροδίτη μου και κάτι άλλους συνδυασμούς, που για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα, αλλά δε ρωτάνε τον ειδικό. Οχι τον ρωτάνε; Δηλαδή αν σας έλεγε ο Γιακούμπ πως χρειάζεστε μεταμόσχευση καρδιάς θα πηγαίνατε να πάρετε και δεύτερη γνώμη; Οχι, γιατί μερικά πράγματα πρέπει να τα ξεκαθαρίζουμε. Δε θα εμπιστευτώ εγώ τη Λίτσα που έχει προβλέψει ένα σωρό χωρισμούς και άλλους τόσους γάμους! Το Γιακούμπ των αισθημάτων; Οχι πείτε μου!!!!

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Ο εφήμερος έρωτας και ο άλλος....

Δεν ξέρω τι να γράψω σήμερα... Ξεκίνησα με τη σκέψη μου στη Λιβύη. Δε θέλω όμως. Πολύς ο θάνατος εκεί και στην Ιαπωνία... Από τις αλλεργίες της άνοιξης, τη Λιβύη και τον Ψωμιάδη καλύτερα να γράψεις για έναν έρωτα, μου πρότεινε η kihli, σοφή τουητοφίλη. Διαβάζω και Ιζαμπέλ Αλιέντε αυτή την εποχή, κάτι θα έπρεπε να έχω 'πάρει'. Μόνο που οι έρωτες που έζησα εγώ δεν κατέληγαν σε χαρά. Καλά, αφού 'κατέληγαν' δε θα μπορούσαν να είναι χαρούμενοι. Οσο ζω έναν έρωτα είμαι ευτυχισμένη(συνήθως)όταν όμως τελειώσει προτιμώ να μη θυμάμαι ούτε τις ευχάριστες, ούτε τις άσχημες στιγμές , πατάω delete! Κάνω μια γενική καθαριότητα ψυχής και προχωρώ ελπίζοντας πως ο επόμενος δε θα έχει ημερομηνία λήξης. Τα πρωινά που βγαίνω βόλτα, πολύ συχνά βλέπω ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, πηγαίνουν στο φούρνο μάλλον και κρατιούνται από το χέρι. Τους ζηλεύω...με την καλή έννοια. Εχουν ζήσει μια ζωή μαζί και ακόμα περπατάνε κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου. Μεγάλο πράγμα η αγάπη! Να αγαπάς τον άλλον όπως είναι, με τις ατέλειές του, πακέτο. Με τα στραβά του. Αυτές οι ατέλειες δε μας κάνουν και μοναδικούς; Οι τέλειοι άνθρωποι(αν υπάρχουν)είναι βαρετοί, για μένα. Ξέρω τι θα μου πείτε... Πως με το χρόνο οι ατέλειες γίνονται ενοχλητικές. Κάποτε το πίστευα και εγώ αυτό. Πως η παραξενιά που όσο είσαι ερωτευμένος σου φαίνεται χαριτωμένη, περνώντας τα χρόνια γίνεται ενοχλητική. Τελικά το φιλοσόφησα. Εξαρτάται απ' το είδος της αγάπης. Υπάρχει η 'αγάπη' του 'περνάμε καλά' και η άλλη, η αληθινή. Τώρα πως ξεχωρίζεις τη μια από την άλλη; Εξαρτάται από το χαρακτήρα του κάθε ενός. Από το ποιος είναι και τι ζητάει. Οσο μεγαλώνουμε και (υποτίθεται)ωριμάζουμε, καταλαβαίνουμε σε ποια κατηγορία ανήκουμε και τι ψάχνουμε. Μια εφήμερη σχέση ή μια σχέση ζωής; Πάντα μ' ενοχλούσε αυτό που λέει ο περισσότερος κόσμος. Πως όταν ξεκινάς κάτι, δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. Οταν δε θέλεις πολλά, παρά μια εφήμερη σχέση, για το καλοκαίρι, τις γιορτές, για να σε συνοδεύσει σε κάποιες υποχρεώσεις...δεν ξέρεις πως δεν είναι για πολύ; Ε! όταν δεν είναι κάτι τέτοιο μπορεί να κρατήσει από πολύ έως και για πάντα! Ως άτομα εξελισσόμαστε. Ετσι εξελίσσεται και η σχέση. Για να κρατήσει, εκτός απ' το να το θέλουν και οι δυο, θέλει δουλειά. Πρέπει να βλέπεις τη σχέση σαν ένα φυτό. Αν δεν το φροντίσεις θα μαραθεί και θα πεθάνει. Δεν φτάνει μόνη της η αγάπη. Θέλει καθημερινή φροντίδα. Οταν κοιτάτε όμως το ωραίο φυτό που το ποτίζετε, του βάζετε λίπασμα, του μιλάτε και μεγαλώνει και τα φύλα του γυαλίζουν δε χαίρεστε; Το ίδιο γίνεται και με τη σχέση. Η ευτυχία που νιώθεις είναι η ανταμοιβή. Για αυτό εκνευρίζομαι όταν ακούω 'ας ξεκινήσουμε και βλέπουμε στην πορεία'. Οταν ξεκινάς δεν έχεις κάτι στο μυαλό σου; Και στην τελική όλοι θέλουμε να περνάμε καλά! Σύντροφος όμως δεν είναι αυτός που σε θέλει κοντά του μόνο για να περνάτε καλά. Ο σύντροφος φροντίζει, νοιάζεται, προσφέρει τον ώμο του για να κλάψεις, σε κρατά να μη σκοντάψεις...σε σέβεται και φυσικά σ' αγαπάει! Καθένας ανάλογα με το τι θέλει αποφασίζει και προχωρά. Τα ημίμετρα και τις χαζομάρες δεν αντέχω! Οποιος διαφωνεί...περιμένω να ακούσω επιχειρήματα...

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

μικρή serenata.....

Ελλην ο αγενής....

Πόσο αγενείς είμαστε ως λαός τελικά; Το νοιώθει κανείς μόλις βγεί στο δρόμο. Είτε είσαι οδηγός είτε πεζός κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή. Τα πρωινά βγαίνω για περπάτημα. Ενα πρωί θέλησα να αρχίσω πιο χαρούμενα τη μέρα μου. Φόρεσα λοιπόν τα ακουστικά, ζώστηκα το ραδιοφωνάκι στη μέση μου και βγήκα χαρωπή στο δρόμο. Που να φανταστώ πως ο χάρος με περίμενε στα πρώτα εκατό μέτρα; Υπό μορφή Mercedes και οδηγού που φορούσε σινιέ ρούχα και γυαλιά. Που να το φανταστώ; Η τύχη μου γέλασε εκείνη τη φορά γιατί σταμάτησα να αλλάξω σταθμό στο ραδιόφωνο και είδα το χάρο να περνάει αδιάφορα από μπροστά μου, αψηφώντας το ΣΤΟΠ τους πεζούς και κάθε άλλη προτεραιότητα. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα και δε θα επεκταθώ γιατί σίγουρα όλοι έχετε ζήσει κάτι παρεμφερές. Φυσικά εγώ σταμάτησα να ακούω μουσική στις πρωινές μου βόλτες...προτίμησα να μην το ρισκάρω. Επίσης σταμάτησα να πηγαίνω για εφημερίδα στον αγενή ψιλικατζή που ενώ εγώ του έλεγα καλημέρα, παρακαλώ και ευχαριστώ εκείνος έβγαζε ένα μουγκρητό. Αποφάσισα πως αν θέλω αγελάδα θα πάω σε χωριό. Είναι πολλά αυτά που έχω σταματήσει, όσα μπορώ βέβαια. Γιατί όταν χρειαστώ κάτι από δημόσια υπηρεσία δεν μπορώ να πάω αλλού. Το διαβατήριό μου λήγει όπου νάναι, αλλά στη σκέψη των ανθρώπων που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω το καθυστερώ. Τα χρόνια που πέρασα για λίγο από άλλες χώρες και αυτά που έζησα ως φοιτήτρια και εργαζόμενη στο εξωτερικό με έκαναν να βλέπω πολλά πράγματα διαφορετικά. Ακούω πολλούς να λένε πως αντιπαθούν τους Αγγλοσάξονες γιατί είναι προσποιητά ευγενείς. Προτιμώ, χίλιες φορές την προσποιητή (αν είναι προσποιητή)ευγένεια από την Ελληνική αγένεια! Οσο για την 'πατροπαράδοτη' Ελληνική φιλοξενία; Το επίσης 'πατροπαράδοτο' Ελληνικό φιλότιμο; Νομίζω ανήκουν σε προηγούμενες εποχές. Δε θέλω να παρακαλάω για αυτονόητα πράγματα. Πέρυσι έβγαλα τον πρώτο μου φρονιμίτη. Μ' έπιασε ένας πόνος και πήγα άρον άρον σε γνωστό γναθοχειρουργό να μου τον αφαιρέσει. Καθηγητής σπουδαγμένος στο εξωτερικό! Εξαιρετική δουλειά! Δεν ένοιωσα τίποτα! Στο τέλος, ζαλισμένη λίγο από τη νάρκωση, τον ρώτησα τι του οφείλω. Απάντηση μεγαλογιατρού; Τριακόσια πενήντα με απόδειξη, διακόσια πενήντα χωρίς απόδειξη. Ζαλισμένη όπως ήμουν, αφού γλίτωσα το εγκεφαλικό, του έδωσα διακόσια πενήντα, δεν πήρα απόδειξη και τον ξαναείδα σε δέκα μέρες για να μου κόψει τα ράμματα. Μην κουνάτε το κεφάλι, εσείς δηλαδή θα δίνατε εκατό περισσότερα για την απόδειξη; Αν είσαστε τόσο νομοταγείς τι να πω; Εμένα πάντως επειδή μου βγαίνει και άλλος φρονιμίτης το σκέφτηκα. Στον ίδιο θα πάω! Ναι, ναι, μην κουνάτε αρνητικά το κεφάλι! Τους φοβάμαι τους οδοντιάτρους! Προκειμένου να πονέσω, τώρα που είμαι και προετοιμασμένη; Εσείς οι αδιάφθοροι να ζητάτε απόδειξη από τους γιατρούς. Εγώ πάντως μόνο έναν γιατρό που δίνει απόδειξη χωρίς να το συζητάει ξέρω. Στην Ελλάδα μας ενοχλεί η 'προσποιητή' ευγένεια και δε μας ενοχλεί η διαρκής αγένεια! Δε μπορώ να το καταλάβω αυτό. Δε θέλω να παρακαλάω το σερβιτόρο να έρθει να πληρώσω! Θα μπορούσα να κάνω μια λίστα με όλα όσα μ' ενοχλούν και πολύ φοβάμαι πως θα σας βρω σύμφωνους. Παρόλαυτά τίποτα δεν αλλάζει. Πως γίνεται; Μου φαίνεται πως οι ίδιοι άνθρωποι που γκρινιάζουν για τη διαφθορά από τη μια πληρώνουν, σαν εμένα, το γιατρό χωρίς απόδειξη. Και λέμε μετά όχι δεν τα φάγαμε μαζί, ναι, σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί αλλά λίγα ο ένας, πολλά ο άλλος, πάρα πολλά ο τρίτος μαζεύονται. Ετσι παίρνει η Ελλάδα την πρωτιά στις διεφθαρμένες χώρες.

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Γιατί ρε μαμά;

Γιατί ρε μαμά δε μου είπες την αλήθεια; Γιατί δε μου είπες πόσο άδικη είναι η ζωή; Γιατί η καρδιά μου χτυπάει τόσο ανεξέλεγκτα; Γιατί δεν μπορώ να ολοκληρώσω τη ζωή μου; Φταίνε οι αποφάσεις που παίρνω; Ποτέ θα φαντάστηκα πως θα έπεφτα τόσο έξω.... Σα να πληρώνω αμαρτίες που δεν έχω κάνει. Η καρδιά μου... Ποτέ δεν μπόρεσα να συντονίσω την καρδιά με το μυαλό. Και το χειρότερο; Πάντα ανήκα στους ανθρώπους που οδηγούνται από την καρδιά. Σε όλη μου τη ζωή, όπως και τώρα, ξέρω το σωστό αλλά αυτό είναι αντίθετο με τη φωνή της καρδιάς. Γιατί δε μπορούν να συντονιστούν αυτές οι δυο φωνές; Τρελαίνομαι όταν βλέπω τι είναι σωστό αλλά εγώ θέλω το άλλο που δεν είναι! Υποφέρω ποθώντας εκείνο που η λογική μου λέει πως είναι λάθος. Υποφέρω γιατί δεν προσπαθώ να το αποκτήσω και η καρδιά μου σπαρταρά. Πως μπορούν άλλοι άνθρωποι και ζουν ακούγοντας μόνο τη φωνή της λογικής; Δεν έχουν καρδιά; Δεν έχουν πάθη; Δεν αγαπάνε; Γιατί ρε μαμά να είμαι τόσο μα τόσο διαφορετική; Γιατί πάντα η φωνή της καρδιάς μου ήταν δυνατότερη απ' του μυαλού μου; Γιατί με έκανες τόσο ευαίσθητη; Ξέρω το σωστό και το λάθος, ακολουθώ το σωστό γιατί αυτό μου έμαθες. Δε σημαίνει πως είμαι και ευτυχισμένη όμως. Ενα κομμάτι λείπει.... Πάντα κάτι λείπει. Κουράστηκα πια να μένω με την προσδοκία. Φωνάζει η καρδιά... Τα σωθικά μου πονάνε.... Μήπως ζητάω πολλά; Μήπως άργησα να ζητήσω αυτό που θέλω; Οι προτεραιότητες..... Οταν κάτι μου άρεσε πολύ αφοσιωνόμουν σ' αυτό. Είτε δουλειά είτε άνθρωπος. Ετσι θυσίαζα κάτι άλλο. Για να είμαι καλή στην αγάπη, έμενε πίσω η δουλειά και το αντίστροφο. Γιατί δεν μπορώ να τα έχω και τα δυο; Υπάρχει κανένας που να τα έχει καταφέρει; Παλιά νόμιζα πως είναι νόμος αυτό. Για να έχεις το Α αναγκαστικά θυσιάζεις το Β. Δεν υπάρχουν δουλειές, άνθρωποι που να καταφέρνουν να μη θυσιάζουν τίποτα; Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζω ακούγεται έξω απ' το σπίτι . Εχω ένα τεράστιο ΘΕΛΩ και ένα το ίδιο τεράστιο ΜΗ... Ποιο απ' τα δυο να ακολουθήσω; Ελα μαμά στο όνειρό μου και πες μου ποιο.......

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Αφεντικά και δούλοι...

Δεν ξέρω τί άλλαξε στον ΣΚΑΙ από τότε που δούλευα εγώ. Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει και χρόνια. Μου κάνει εντύπωση όμως που ο Γιάννης Αλαφούζος, ένας άνθρωπος που (τότε)όλοι συμπαθούσαμε, γιατί ερχόταν στην αίθουσα σύνταξης(το θυμάμαι σα τώρα)και μας μιλούσε, ρωτούσε πως τα πάμε, χωρίς ύφος αφεντικού... Με λίγα λόγια, ήταν ένας ιδιοκτήτης που έδειχνε γνήσιο ενδιαφέρον για τους εργαζομένους του που (αυτοί) από την πλευρά τους στην πλειοψηφία τον συμπαθούσαν. Δεν είχα μεγάλη πείρα από 'αφεντικά' όταν τον γνώρισα, μόλις είχα γυρίσει στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου στο Λονδίνο και μου ήρθε η ιδέα να γίνω δημοσιογράφος. Νόμιζα πως θα δούλευα στο BBC...τόσο μακριά νυχτωμένη! Ο ΣΚΑΙ ήταν ο δεύτερος σταθμός που δούλευα και μου είχε κάνει εντύπωση η καλή σχέση που είχαν οι εργαζόμενοι μεταξύ τους. Μπορεί εγώ να είχα προβλήματα, αυτά που με οδήγησαν και στο να φύγω, αλλά ήταν άλλης φύσεως. Σήμερα οι εργαζόμενοι στον ΣΚΑΙ απεργούν. Δεν έχω μάθει λεπτομέρειες. Ξέρω πως ξεκίνησε με τις περικοπές στους μισθούς, κάποιες προστριβές με την ιδιοκτησία του σταθμού και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απόλυση του Αρη Χατζηστεφάνου. Η προσωπική μου άποψη είναι πως αν όλα πήγαιναν καλά, όπως παλιά, η απόλυση αυτή δε θα οδηγούσε στην απεργία των εργαζομένων. Η απόλυση ενός υπαλλήλου, όσο αγαπητός και να είναι δε νομίζω πως μπορεί να είναι η αιτία για τέτοιο ξεσηκωμό. Η κατάσταση όμως, απ' ό,τι καταλάβαινα, ήταν ένα καζάνι που έβραζε οπότε η απόλυση του Χατζηστεφάνου ήταν το καπάκι που πετάχτηκε. Είναι κρίμα για τους ανθρώπους που δουλεύουν στο σταθμό. Οχι τόσο για τα γνωστά ονόματα, περισσότερο σκέφτομαι εκείνους πίσω από το μικρόφωνο, τους νεότερους(όπως ήμουν εγώ), τους χαμηλόμισθους που συνήθως κάνουν την πολύ δουλειά αλλά δεν φαίνονται. Οταν εφημερίδες, κανάλια και σταθμοί κλείνουν το ένα μετά το άλλο...που να βρεις δουλειά ως νέος δημοσιογράφος; Για να μην παρεξηγηθώ, δε θεωρώ λάθος την κίνηση των εργαζομένων στο ΣΚΑΙ! Ειλικρινά τις κινήσεις του Γ. Αλαφούζου δεν μπορώ να εξηγήσω. Σκέφτομαι όμως και την επόμενη μέρα. Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί αν κλείσει(κατά πως φαίνεται) ο σταθμός; Μήπως θα πρέπει να οργανωθούν μεταξύ τους; Μήπως, λέω εγώ η απέξω, θα ήταν λογικό να αφήσουν τ' αφεντικά και να δουν αν μπορούν να στήσουν ένα σταθμό μόνοι τους... Δεν έχω ιδέα πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο αλλά μου αρέσει σαν σκέψη. Κάτι μου λέει πως το έχουν κατά νου και εκείνοι. Κουράγιο ρε παιδιά!

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Το δράμα όσων κατάφεραν να επιβιώσουν σεισμού και τσουνάμι στην Ιαπωνία.

Οι μέρες που συμπάσχαμε με τον Ιαπωνικό λαό πέρασαν. Η Ιαπωνία έγινε δεύτερη και τρίτη είδηση. Ο σεισμός στην παγκόσμια συλλογική συνείδηση έχει σχεδόν σβηστεί και τη θέση του έχει λάβει ο εφιάλτης της διαρροής ραδιενέργειας. Ωστόσο, το δράμα όσων κατάφεραν να επιβιώσουν παραμένει αναλλοίωτο. Εχουν γίνει τραγικά λάθη. Μόνο που για τους Γιαπωνέζους, αυτή τη στιγμή προέχει η σωτηρία της πατρίδας τους και άλλων χωρών. Ισως όταν πάψουν να ζουν μέσα σ' αυτό τον εφιάλτη αποδώσουν ευθύνες. Προς το παρόν, όσοι γλύτωσαν από τη λαίλαπα πρέπει να επιβιώσουν και να κάνουν αυτό που πρέπει. Κατάφερα να μαζέψω μερικές μικρές ιστορίες ανθρώπων που έζησαν αλλά δεν ξέρω αν αυτοί είναι οι τυχεροί... Η Γιόση Κικούσιι είναι μια από τους θεωρούμενους τυχερούς, αφού κατάφερε να δει και την 'επόμενη μέρα'. Στέκεται στα χαλάσματα του σπιτιού της, στο Ισινομάκι, με δάκρυα στα μάτια. Μετά από τόσες μέρες που ψάχνει συνειδητοποίησε πως οι ηλικιωμένοι γονείς της δεν υπάρχουν πια. Η εικόνα που αντικρίζει κανείς στο Ισινομάκι παραμένει λίγο ως πολύ ίδια με την πρώτη στιγμή. Τα πάντα έχουν καλυφθεί από πηχτή μαύρη λάσπη που μυρίζει άσχημα. Η νεαρή γυναίκα σκύβει να μαζέψει πεταμένες φωτογραφίες για να ανακαλύψει πως δεν είναι της δικής της οικογένειας. Κάποιοι άγνωστοι χαμογελούν στο φωτογραφικό φακό ανύποπτοι για αυτό που θα συμβεί στις 11 Μαρτίου του 2011. Ζουν αυτοί οι άγνωστοι ή χάθηκαν για πάντα; Ερωτήσεις που δύσκολα βρίσκουν απάντηση. Οσοι επέστρεψαν στις ρημαγμένες πόλεις της βορειοανατολικής ακτής έχουν να πουν απελπιστικά όμοιες ιστορίες. Μαζί με τα σπίτια και τους αγαπημένους τους έχει χαθεί το παρελθόν τους. Αλλη πόλη. Ενας βουδιστής μοναχός στέκεται μπροστά στον κατεστραμμένο ναό. Λέει στους δημοσιογράφους πως ψάχνει τους πιστούς. Στη βουδιστική θρησκεία οι νεκροί πρέπει να αποτεφρώνονται. Κάτι τέτοιο όμως είναι αδύνατον να γίνει. Για το λόγο αυτό έχουν δημιουργηθεί ομαδικοί τάφοι. Τραγικό πράγμα να χάνεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα αλλά και να μην μπορείς τους κηδέψεις όπως πρέπει. Ο βουδιστής μοναχός είναι απελπισμένος. Φοράει τα ρούχα κάποιου ψαρά που του έδωσαν μια και η βουδιστική 'ρόμπα' καταστράφηκε από το τσουνάμιι. Μια αλλη πόλη, μια άλλη ιστορία. Ο 33χρονος Watanabe δουλεύει στη Simitomo Corp. Την πρώτη μέρα ο προϊστάμενος του είπε 'θα μπορούσες να πας σπίτι'. Την δεύτερη μέρα, 'καλύτερα να πήγαινες σπίτι'. Την τρίτη μέρα 'πήγαινε σπίτι'! Παρόλα αυτά ο Watanabe μένει μέχρι τις δυο τη νύχτα στο γραφείο για να προλάβει να τελειώσει τους ισολογισμούς που πρέπει να παραδοθούν συγκεκριμένη μέρα. Εκεί βλέπω πόσο διαφορετικός είναι αυτός ο λαός! Ξαναβλέπω τα videos που βγήκαν την πρώτη μέρα. Η αντίδραση τους στο φονικό σεισμό ήταν μοναδική. Εβλεπες τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων που ζουν στην Ιαπωνία και τις αντιδράσεις των Γιαπωνέζων. Οι Ιάπωνες τακτοποιούσαν τα γραφεία μόλις τελείωνε ο σεισμός και ξανακάθονταν να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Γνωστός μου που είχε επισκεφθεί το Τόκυο πριν χρόνια μου είπε πως με το που φτάνεις στο αεροδρόμιο σου δίνουν ένα φυλλάδιο με οδηγίες για τη συμπεριφορά σου σε περίπτωση σεισμού. Καταυλισμοί. Σε έναν από τους μεγάλους καταυλισμούς βρίσκεται μια Γιαπωνέζικη οικογένεια. Οι ηλικιωμένοι γονείς με την πολύ νέα κόρη τους. Οι Ιάπωνες σέβονται πολύ τους ηλικιωμένους. Η κόρη στέκεται στο πλευρό των γονιών της. Ο πατέρας κοντεύει τα 90 και είναι άρρωστος με καρκίνο του προστάτη. Η κατάστασή του είναι πολύ άσχημη γιατί τα φάρμακα χάθηκαν στο τσουνάμι και είναι αδύνατο πια να να βρεθούν, εκεί μάλιστα. Αναρωτιέται τι θα απογίνει ο πατέρας της χωρίς φάρμακα. Δυστυχώς είναι πολλοί οι ηλικιωμένοι και οι άρρωστοι στους καταυλισμούς. Ο σεισμός και το τσουνάμι αφάνισαν πολλά χωριά στη βορειοανατολική ακτή. Ο πληθυσμός της Ιαπωνίας αποτελείται βασικά από ηλικιωμένους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει πως δεν θα έχουν το κουράγιο να τα ξαναχτίσουν... Μια ιστορία ακόμα. Κάλεσαν μια γιαπωνέζα μαραθωνοδρόμο να τρέξει στο μαραθώνιο του Λος Άντζελες. Η μαραθωνοδρόμος είχε ηθικό δίλημμα στην αρχή. Αν έτρεχε αυτές τις μέρες μήπως προσέβαλλε την πατρίδα της που ζούσε τις δυσκολότερες μέρες; Αν πάλι δεν έτρεχε θα προσέβαλλε τη χώρα που την είχε καλέσει. Αποφάσισε να τρέξει. Η εποχή ήταν πολύ δύσκολη για να προπονηθεί. Οταν έφτασε στο Λος Άντζελες έβρεχε καταρρακτωδώς. Ετοιμάστηκε σε άσχημες συνθήκες. Ετρεξε στη βροχή. Δεν κέρδισε, αλλά ήταν πολύ χαρούμενη από την αντίδραση του κόσμου. Απ' όπου περνούσε φώναζαν 'Go Japan'! Στους δημοσιογράφους που την περίμεναν στον τερματισμό, είπε πως ένοιωσε πως μέσα από τις φωνές του κόσμου ένοιωσε πως τρέχοντας βοήθησε με τον τρόπο της να γίνει πιο γνωστό το δράμα της πατρίδας της. Με εντυπωσιάζει η ψυχραιμία που δείχνουν σ' αυτές τις ακραίες καταστάσεις που ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Δεν κλαίνε όπως όλοι οι άλλοι. Τα πρόσωπά τους καθαρά και χαμογελαστά ακόμα και όταν βουρκώνουν. Νοιώθω δέος απέναντι σ' αυτό το λαό. Θα κλείσω με μια τελευταία μικρή ιστορία. Η 24χρονη Αμερικανίδα δασκάλα ονειρευόταν να ζήσει και να εργαστεί στο Τόκυο. Τα κατάφερε. Το όνειρό της πραγματοποιήθηκε. Στις 11 Μαρτίου 2011 οι γονείς της ενημερώθηκαν πως το νήμα της ζωής της κόπηκε απότομα μετά το σεισμό στην Ιαπωνία. Ο φοβερός σεισμός για τους Ιάπωνες παραμένει μια ανοιχτή πληγή που δε θα κλείσει εύκολα. Ακόμα και αν αντιμετωπιστεί η ραδιενεργός διαρροή των πυρηνικών αντιδραστήρων.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Ας εκτεθώ λιγάκι....

Ξεκινάω να γράψω για τα γεγονότα των ημερών και με πιάνει πονοκέφαλος... Οταν δεν πονάει το κεφάλι πονάει το στομάχι..... Εχω και τον πόνο στα πλευρά... Τις τελευταίες μέρες, ενώ έχω προετοιμάσει ένα μεγάλο σπονδυλωτό κείμενο για την Ιαπωνία και δεν μπορώ να το ξεκινήσω. Δεν τεμπελιάζω, ίσα ίσα έχω περάσει πολλές ώρες προσπαθώντας να το ολοκληρώσω. Στενοχωριέμαι όμως με αυτά που συμβαίνουν και όλο κάτι προκύπτει διαφορετικό να γράψω. Από την άλλη, μου έστειλαν email κάποιοι bloggers προτρέποντάς με να εκτεθώ...επειδή έγραφα τις προάλλες πως θέλω να ασχοληθώ με γεγονότα προσωπικά, αλλά δεν ξέρω αν είναι σωστό. Μου έγραψαν να μη φοβάμαι γιατί τελικά όχι μόνο η προσωπική άποψη αλλά και αυτά που ζούμε καθημερινά εμπεριέχονται στο blogging. Το λέγανε και στα σεμινάρια που είχα κάνει για το γράψιμο. Γράφεις καλύτερα, λέγανε, όταν γράφεις για πράγματα που έχεις ζήσει. Το λέει και η Ιζαμπέλ Αλιέντε,σε τόσα βιβλία της εκτίθεται και εκθέτει και τους γύρω της.... Εκείνη ξέρει καλύτερα! Τόσα βιβλία έχει γράψει και έχουν μεταφραστεί σε 30 γλώσσες, είναι πετυχημένη συγγραφέας. Ας αρχίσω λοιπόν...με πλάγιο τρόπο να εκτίθεμαι... Μετά το τέλος μιας σχέσης άλλαξα εντελώς! Τρέχω τα πρωινά, διαβάζω, ακούω μουσική και επιλεγμένες εκπομπές λόγου(και ειδήσεις)στο ραδιόφωνο. Οργάνωσα τη ζωή μου,σε βαθμό που δεν το περίμενα και μου αρέσει. Τέτοια πειθαρχία δεν ήξερα πως μπορώ να επιβάλλω στον εαυτό μου από μόνη μου! Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ... Τελικά όλα είναι μια απόφαση. Και αν είχα ακούσει τον ψυχαναλυτή θα είχα ξεκινήσει τουλάχιστον ένα χρόνο νωρίτερα. Είχα μια άσχημη σχέση. Από τις άρρωστες που σε κρατούν στάσιμη και όχι μόνο. Από τη στιγμή που κατάφερα και έβαλα τέλος σαν να άλλαξα και εγώ και η ζωή μου ολόκληρη! Δε σας έχει τύχει ποτέ να είσαστε με έναν άνθρωπο που σας κάνει κακό; Οχι δε με χτυπούσε και τέτοια! Ηταν όμως λάθος σχέση. Το κατάλαβα αργά. Προσπαθούσα να φύγω μα δεν μπορούσα. Δε με κρατούσε, εγώ δεν έφευγα. Λογικά ήξερα πως έπρεπε να τελειώσει, αλλά η καρδιά μου ακόμα δε με άφηνε... Οταν η καρδιά και το μυαλό βρέθηκαν στο ίδιο σημείο, έβαλα την τελεία και την παύλα. Τώρα που το βλέπω από απόσταση, καταλαβαίνω πως φοβόμουν τη μοναξιά, αλλά ημουν και εξαρτημένη από κείνον. Μερικές φορές σκέφτομαι πως ήταν μια κατάσταση που είχε δημιουργήσει εκείνος γύρο μου(δε νομίζω πως το έκανε για κακό, μάλλον για να με φροντίσει...λέω). Είχα φτάσει όμως σ' ένα σημείο που νόμιζα πως ακόμα και τα πιο απλά πράγματα δεν μπορούσα να τα κάνω χωρίς αυτόν. Οταν άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου μόνη, να βλέπω πως δεν τον έχω ανάγκη ένοιωσα τόσο όμορφα που δεν μπορώ να περιγράψω! Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως δεν πρόκειται να επιτρέψω τέτοια εξάρτηση ποτέ ξανά από κανέναν! Αλλωστε η πρώτη φορά που βγήκα μόνη και έκανα πράγματα που φοβόμουν πως δε θα κατάφερνα ήταν απερίγραπτα όμορφη. Ούτε την πρώτη φορά που πήγα διακοπές χωρίς τους γονείς μου δεν ένοιωσα έτσι. Είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι ανεξάρτητη και όταν το ξανάζησα μετά από χρόνια ήταν σαν πρώτη φορά. Αρκετά εκτέθηκα όμως για πρώτη φορά...... Ας κρατήσω κάτι και για το βιβλίο που προσπαθώ να γράψω. Η συμβουλή μου πάντως προς όλες τις γυναίκες είναι να μην παθαίνουν το σύνδρομο της συζύγου όπως το έχω ονομάσει. Το πολύ 'εμείς' καταλήγει να καταπίνει το 'εγώ'. Ωραία είναι να μας φροντίζουν, αλλά ακόμα καλύτερα να ξέρουμε πως μπορούμε και μόνες!

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Πρωταπριλιά 2011...

Πέρασε η Πρωταπριλιά, επίσημη ημέρα ψεμάτων. Το ψέμα που κυριάρχησε φέτος ήταν πως η Ελληνική κυβέρνηση έδωσε άσυλο στον Καντάφι. Κάθε μέσο τον ήθελε σε άλλο μέρος της χώρας. Προσπαθώ να θυμηθώ το ψέμα που ακούστηκε πέρυσι μα δεν μπορώ. Μήπως πέρυσι κανείς δεν είπε ψέματα; Μάλλον θα ήταν κάτι που πέρασε στα 'ψιλά'. Ηταν τόσο μεγάλη η αναστάτωση του κόσμου πέρυσι τέτοιες μέρες... Φέτος έχουμε πάρει απόφαση πως πάμε απ' το κακό στο χειρότερο και δε μας παραξενεύει τίποτα. Η Πρωταπριλιά νομίζω είναι μια ωραία γιορτή για τα μικρά παιδιά. Θυμάμαι μικρή που προσπαθούσα, από την παραμονή της Πρωταπριλιάς με τους γονείς μου να βρω ένα ψέμα για να κοροϊδέψω τους φίλους μου. Ηταν μια περιπέτεια που χαιρόμουν πολύ! Για τους μεγάλους δεν ξέρω ποιο το νόημα πλέον. Ακούμε τόσα ψέματα όλο το χρόνο, από πολιτικούς ιδίως, αλλά και από γνωστούς και φίλους που νομίζω πως η Πρωταπριλιά δεν έχει πια νόημα. Είναι η μόνη μέρα το χρόνο που ΞΕΡΟΥΜΕ πως θα μας πουν κάποιο ψέμα! Αρα είμαστε προετοιμασμένοι, προσέχουμε ό,τι μας λένε και τελικά είναι μάλλον απίθανο να μας κοροϊδέψουν, πράγμα που δεν ισχύει τον υπόλοιπο χρόνο. Τον υπόλοιπο χρόνο μας λένε συνέχεια ψέματα και τα πιστεύουμε... Αφού δεν είναι Πρωταπριλιά δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Την Πρωταπριλιά θα έπρεπε να λέμε μόνο αλήθειες! Τότε θα είχε νόημα. Αφού λοιπόν η ζωή μας(δυστυχώς) είναι γεμάτη ψέματα μια διαφορετική μέρα θα ήταν, όχι μια από τα ίδια, αλλά μια μέρα που όλοι θα λέγαμε μόνο την αλήθεια! Αυτό ναι, θα ήταν πραγματικά διαφορετικό. Ποιος αντέχει όμως στις μέρες μας, μια ολόκληρη μέρα να μην πει έστω ένα μικρό ψεματάκι; Προσωπικά αποφεύγω τα ψέματα, κυρίως γιατί είμαι πολύ κακή ψεύτρα! Οσοι με γνωρίζουν καταλαβαίνουν όταν λέω ψέματα...κοκκινίζω, μπερδεύομαι...η μαμά μου με καταλάβαινε αμέσως! Και καλά η μαμά, λένε πως από τις μαμάδες δεν μπορείς να κρυφτείς. Αλλά και οι γνωστοί και οι δικοί μου άνθρωποι με καταλαβαίνουν. Ισως επειδή εγώ δε λέω ψέματα μέχρι σχετικά πρόσφατα είχα την εντύπωση πως δεν λένε ούτε οι άλλοι. Θέμα χαρακτήρα; αρχών που πήρα από την οικογένειά μου; Πάντως το ψέμα για μένα είναι 'εχθρός'. Γιατί άλλωστε να πεις κάποιο ψέμα; Δε θα αναγκαστείς κάποια στιγμή, αργότερα ή συντομότερα να αποκαλυφθείς; Αυτοί οι άνθρωποι και μην πείτε πως παριστάνω την αφελή, δε νοιώθουν φρικτά όταν αποκαλυφθεί πως έλεγαν ψέματα; Για τους πολιτικούς είναι δουλειά! Οι άλλοι ψεύτες που δεν έχουν όφελος από τα ψέματά τους γιατί το κάνουν; Για οικονομικούς λόγους; Για να ρίξουν χωρίς πολλές εξηγήσεις μια γυναίκα στο κρεββάτι τους ίσως; Για να φανούν 'διαφορετικοί' σε μια παρέα; Για να μη φανεί πόσο λίγοι είναι; Ενας κανονικός άνθρωπος(ό,τι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα)που δεν ντρέπεται για τον εαυτό του, για τη ζωή του, τι λόγο έχει να πει ψέματα; Πόσοι είναι αυτοί όμως που τα πάνε καλά με τον εαυτό τους; Αυτό όμως είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα και ξεφεύγει από την Πρωταπριλιά, τις αλήθειες και τα ψέματα. Ας αφήσουμε τον Φρόυντ στην άκρη για μια άλλη φορά..... Απομένουν μερικές ώρες ως το επίσημο τέλος της κλασσικής Πρωταπριλιάς, θα ήταν διασκεδαστικό να δούμε αν ο κόσμος προσπαθεί ακόμα να πει ψέματα...