Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Οργή Λαού!

Περίεργες μέρες ζούμε...περίεργους καιρούς. Δεν ξέρουμε κυριολεκτικά τι μας ξημερώνει. Παιδιά μαζεύονται στις πλατείες και έχεις την αίσθηση πως κάτι γεννιέται. Δύσκολα, πολύ δύσκολα, αλλά σίγουρα κάτι αλλάζει. Μόνο που στενοχωριέμαι, γιατί ακόμα και τούτη την ώρα, δεν μπορούμε να ενωθούμε. Εχουμε καθυστερήσει ένα χρόνο τουλάχιστον...... Αγανακτήσαμε πολύ αργά. Φοβάμαι πως κανένας δε μας δίνει σημασία. Μπορεί ο κόσμος να φωνάζει πια, αλλά τα νέα μέτρα έρχονται! Τι κερδίζουμε άραγε; Οχι, προς Θεού, μην παρεξηγηθώ! Δεν πιστεύω πως πρέπει να τα δεχτούμε χωρίς καμία αντίδραση! Μόνο που βλέπω πως είτε φωνάζουμε είτε όχι, οι εθνοπατέρες μας παίρνουν τις αποφάσεις χωρίς να ιδρώνει το αυτί τους. Οσο για τον κόσμο στο Σύνταγμα, ακόμα και αυτή τη ύστατη ώρα δεν μπορεί να ενωθεί... Με πληγώνει αυτό. Αν κοιτάξουμε πίσω στην ιστορία μας πάντα υπήρχαν αυτές οι 'μάχες' ανάμεσα στους Ελληνες, ακόμα και στους ξεσηκωμούς. Δεν μπορούμε, έστω για λίγο να ενωθούμε και να σταματήσουμε τη γκρίνια ανάμεσά μας; Κατα τη γνώμη μου ξεκινήσαμε για λάθος λόγο. Μας ενόχλησε ένα υποτιθέμενο πανό των Ισπανών. Επρεπε να είχαμε ξεσηκωθεί χρόνια πριν, οι λόγοι υπήρχαν, από μόνοι μας. Αλλά και τώρα που μαζευόμαστε, δεν είμαστε ενωμένοι. Οι αριστεροί δε θέλουν να είναι κοντά στους υπόλοιπους, λες και θα κολλήσουν την άλλη ιδεολογία, οι αναρχικοί δε θέλουν ούτε ν' ακούσουν τον εθνικό μας ύμνο και οι χρυσαυγίτες μαζεύονται και αυτοί χωριστά(προσωπικά νομίζω καλύτερα για να μην δημιουργήσουν επεισόδια). Και να ταν μόνο αυτό.... Από τη μια έχουμε τη συνέλευση, τη γνωστή, στο Σύνταγμα, αλλά υπάρχουν και άλλες 'παρέες' που μαζεύονται για να πάρουν αποφάσεις. Ποιοι είναι αυτοί; Δε γνωρίζω, ξέρω όμως πως υπάρχουν γιατί με προσέγγισαν. Δεν το λέω για να παραστήσω κάτι αλλά για να σας δείξω πως γνωρίζω για τις διάφορες παρέες από προσωπική εμπειρία. Ξεκινήσαμε λοιπόν πολύ αργά, για λάθος λόγους και ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να ενωθούμε! Τις πρώτες μέρες συγκινήθηκα πολύ από τον κόσμο που ξεχύθηκε σε όλη τη χώρα. Κάποια στιγμή βλέποντας τόσο νέο κόσμο να προσπαθεί να οργανωθεί δάκρυσα. Οταν χθες άκουσα πως τα νέα μέτρα 'κλείδωσαν' θύμωσα! Θύμωσα πολύ γιατί όλοι έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε απ' το να μαζευόμαστε στο κέντρο της πόλης. Τι είμαστε λοιπόν; Τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε, έστω για λίγο, εκείνους που μας πεθαίνουν μέρα με τη μέρα; Δεν ακούν; Δεν καταλαβαίνουν; Γιατί δεν παίρνουν το μήνυμα; Γιατί μας ερμηνεύουν όπως θέλουν; Νιώθω ανίσχυρη μπροστά σε τόση αδικία...... Το 'κλείδωμα' των νέων μέτρων είναι σα χαστούκι. Εμείς είμαστε οι πολλοί, αλλά εκείνοι, οι λίγοι έχουν τη δύναμη. Κάτι δεν κάνουμε σωστά! Διαφορετικά θα καταλάβαιναν, θα μας άκουγαν, θα μας υπολόγιζαν λίγο... Μας δείχνουν τα δόντια τους. Δείχνουν την αλαζονεία τους. 'Φωνή λαού οργή Θεού', έλεγε η γιαγιά μου! Πότε θα το καταλάβουν;