Σάββατο 7 Μαΐου 2011

Μουσικές που μας ταξιδεύουν στο χρόνο...

Μερικά τραγούδια δε σας πηγαίνουν πίσω; Οταν ακούτε ένα τραγούδι που ακούγατε στο σχολείο, σε μια εκδρομή; Δε σας θυμίζουν τόπους ή ανθρώπους; Ακουγα μουσική πριν λίγο και άκουσα ένα τραγούδι που με ταξίδεψε πολύ πίσω. Πήγαινα σχολείο όταν το πρωτάκουστα. Πρώτη λυκείου...ναι, τόσο παλιά... Εβγαινα με την παρέα μιας φίλης(οι γονείς μου έπρεπε να γνωρίζουν με ποιους βγαίνω) που οι γονείς της ήταν πολύ φίλοι με τους δικούς μου. Για ένα διάστημα στην παρέα είχαν μπει μερικά παιδιά που είχαν ένα συγκρότημα. Εκείνη την εποχή όλοι έφτιαχναν συγκροτήματα... Ενα έγινε γνωστό και το ακούω συχνά και σήμερα. Εκείνο το συγκρότημα δεν είχε μέλλον. Αυτό όμως δεν το ξέραμε όταν γνωρίσαμε τα μέλη. Ηταν μεγάλο πράγμα να βγαίνεις με μέλη συγκροτήματος! Θυμάμαι που έπαιξαν μουσική σ' ένα πάρτι και ένα τραγούδι που ήξερα καλά τους στίχους μου ζήτησαν να το τραγουδήσω μαζί τους..... Οχι πως ήμουν καλλίφωνη αλλά λόγω των αγγλικών και της προφοράς που είχα. Η περηφάνια μου δεν περιγράφεται..... Τώρα που το φέρνω στο μυαλό μου πρέπει να είχα γίνει κατακόκκινη από ντροπή και περηφάνια μαζί! Πιστεύω ό,τι οι περισσότεροι από εμάς έχουμε συνδέσει κομμάτια με ανθρώπους ή εποχές. Είναι ένα συγκεκριμένο τραγούδι μου θυμίζει πολύ έντονα μια σχέση συμβίωσης που είχα. Θυμάμαι που και πότε το είχαμε πρωτακούσει και πως το τραγουδούσαμε και οι δυο κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια.. Κάποιο άλλο μου θυμίζει το μεγάλο έρωτα της νιότης μου! Δεν το τραγουδήσαμε μαζί ποτέ. Δεν είμαι σίγουρη αν του άρεσε..... Κάποιοι στίχοι περιέγραφαν την πρώτη βραδιά που περάσαμε μαζί...παράξενο ε; Φυσικά και δε μας ήξερε η στιχουργός-τραγουδίστρια. Αμφιβάλλω μάλιστα αν όταν έγραφε τους στίχους φανταζόταν πως κάποιοι κάποτε θα ζήσουν αυτό που τραγουδούσε..... ...the midnight picnic Once upon a time... Εκτός από τα παλιά και τα ρομαντικά ήταν και η μετά-punk εποχή! Στην Ελλάδα τη ζήσαμε πολύ αργότερα απ' τους Αγγλους όπως και τα περισσότερα μουσικά ρεύματα. Κάτι εντελώς γελοία ντυσίματα...όσο για τα μαλλιά.... Τα βλέπω σε φωτογραφίες και γελάω. Με τι περηφάνια κυκλοφορούσα μ' αυτό το μαλλί, ό,τι και να σας πω είναι λίγο. Εκείνη ήταν η εποχή που είχα ένα μοβ τσουλούφι. Ευτυχώς ο κομμωτής δε με άφησε να κάνω το κεφάλι μου σαν της Cindy Lauper... Γλύτωσαν και οι γονείς μου τα απανωτά εγκεφαλικά. Είναι και τραγούδια που δεν τα άκουγα κάπου, η μουσική τους όμως, με γυρίζει σε χώρες που έζησα και γι αυτό και μόνο τα λατρεύω! Τώρα πια, εκτός από τα τραγούδια που με γυρίζουν πίσω, ήρθαν καινούρια τραγούδια που δε μου θυμίζουν απολύτως τίποτα μου αρέσουν όμως πολύ και αυτό φτάνει. Τραγούδια που ακούω όταν έχω κέφι και μπαλάντες που ακούω άλλες ώρες, για να χαλαρώσω. Δεν αναφέρθηκα επίτηδες σε κλασσική μουσική στον Χατζιδάκη που λατρεύω γιατί είναι ένα άλλο κεφάλαιο, πολύ μεγάλο. Εχει να κάνει περισσότερο με τον άνθρωπο που με έμαθε να λατρεύω τον Debussy και όχι μόνο και φυσικά τον Χατζιδάκη... Αυτό είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μου που ανήκει στα 'Ακριβά πολύτιμα μυστικά μας'......