'Μπορεί
κανείς να γεννιέται με το δυναμικό μιας
σιδερένιας μνήμης, δεν γεννιέται όμως
με προδιάθεση στην αναπόληση, αυτό το
φέρνουν οι αλλαγές και οι αποχωρισμοί
στη ζωή – αποχωρισμοί από ανθρώπους,
τόπους, γεγονότα και καταστάσεις, ιδίως
όταν στάθηκαν πολύ σημαντικά, αγαπήθηκαν
ή μισήθηκαν βαθιά.
Αυτές
τις ρήξεις, τις μεγάλες ρήξεις στη ζωή
μας, γυρεύουμε να γεφυρώσουμε ή να
συμφιλιώσουμε, ή να ενσωματώσουμε με
τη θύμηση και πέρα απ' αυτήν, με το μύθο
και την τέχνη.
Η
ρήξη και η νοσταλγία είναι βαθύτατες
όταν μεγαλώνοντας εγκαταλείπουμε ή
χάνουμε τον γενέθλιο τόπο όπου περάσαμε
τα παιδικά μας χρόνια, αν βρεθούμε
εκπατρισμένοι ή εξόριστοι, ή αν το μέρος
ή ο τρόπος της ζωής που αναστηθήκαμε
άλλαξε ριζικά ή καταστράφηκε. Όλοι μας,
τελικά, είμαστε εξόριστοι από το παρελθόν
μας.'