Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Εμείς οι τόσο συνηθισμένοι άνθρωποι....

Πολύ συχνά σκέφτομαι γιατί ερχόμαστε σ' αυτό τον κόσμο και αφού ερχόμαστε πως πρέπει να ζήσουμε; Δεν πρέπει να αφήσουμε κάτι πίσω μας φεύγοντας; Επειδή αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι μελανιού από μεγάλους φιλοσόφους του περασμένου αιώνα, σίγουρα δεν πρόκειται να το απαντήσω εγώ. Μπορώ να μιλήσω μόνο για αυτά που με απασχολούν ως άτομο. Σκέφτομαι ανθρώπους που θαυμάζω, κυρίως συγγραφείς. Τεράστιο το έργο που άφησαν μετά το θάνατό τους. Και δεν είναι μόνο αυτοί, πάντα θαύμαζα ανθρώπους χαρισματικούς με μοναδικές φωνές ή αξέχαστους ηθοποιούς. Και φτάνουμε στο δια ταύτα: Εγώ που δεν είμαι μεγάλος συγγραφέας αλλά ούτε μοναδική τραγουδίστρια ή ηθοποιός, που κατατάσσομαι; Εγώ που ανήκω στην πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο χάρισμα τι θα αφήσω πίσω; Να το πάρουμε από την αρχή. Είμαι ένας άνθρωπος όπως οι πολλοί. Σπούδασα πολύ αλλά δούλεψα σε τομέα άσχετο με τις σπουδές μου... Περισσότερο συνηθισμένη δε θα μπορούσα να είμαι! Ενας συνηθισμένος άνθρωπος λοιπόν εκτός από το να προσπαθεί να είναι καλός με τους άλλους(πράγμα πολύ υποκειμενικό) δηλαδή να μη βλάπτει τους γύρω του τουλάχιστον συνειδητά, πράγμα που μπορεί σημαίνει ό,τι μπορεί να τους βλάπτει χωρίς να το καταλαβαίνει... Για να επιστρέψω όμως στο αρχικό μου ερώτημα, ποιος ο ρόλος ενός συνηθισμένου ανθρώπου σ' αυτή τη γη; Η καλοσύνη από μόνη της δε μου φαίνεται αρκετή. Μήπως το γεγονός ό,τι δεν παντρεύτηκα, δεν έκανα παιδιά, προτίμησα τις σπουδές, τη δουλειά και τα ταξίδια ήταν λάθος; Από μόνο του με κάνει διαφορετική απ' όλες τις γνωστές μου γυναίκες. Ισως αυτός είναι ο λόγος που δε με πολυκάνουν παρέα. Το γεγονός ό,τι δεν είμαι σαν τις πολλές. Δεν είμαι ούτε καν διαζευγμένη. Δε μοιάζω ούτε με τους άντρες που ξέρω, οι περισσότεροι είναι πατεράδες γεμάτοι ενοχές. Ολα αυτά τα ΔΕΝ θα με έκαναν λιγότερο συνηθισμένη αν δεν συναντούσα τελευταία αρκετές γυναίκες ακριβώς σαν εμένα. Μήπως πρέπει να το πάρω απόφαση πως είμαι μια γυναίκα σαν πολλές άλλες; Μήπως τελικά δεν έχει νόημα να ψάχνω να βρω ένα νόημα στον ερχομό μου στον κόσμο; Μήπως εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι πρέπει απλώς να συνηθίσουμε στην ιδέα της συνηθισμένης ύπαρξής μας όσο αυτή υφίσταται στον πλανήτη μας; Τώρα που ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα καταλαβαίνω πως πρέπει να τις διπλασιάσω τις συνεδρίες στον ψυχαναλυτή....