Αναμονή

Η αναμονή στα σαλόνια των ιατρείων θα μπορούσε να συγκριθεί με την αναμονή στην ουρά για τουαλέτα σε μπαρ...

Ισως γιατί βρίσκεσαι με κάμποσους αγνώστους που ανυπομονούν.

Λοξές αμήχανες ματιές που σαν στόχο έχουν την ένταξη σου σε μία ομάδα.

Ο άνθρωπος λειτουργεί πάντα καλύτερα όταν νιώθει μέλος μιας ομάδας, λες και η συλλογικότητα δημιουργεί ασφάλεια.

Η αίθουσες αναμονής στα ιατρεία μοιάζουν τόσο πολύ...

Έπιπλα σαν να βγήκαν από περιοδικό διακόσμησης ειδικά για τα ιατρεία, αδιαφορώντας για οποιονδήποτε κανόνα φενγκ σούι.

Ακόμη και οι τοίχοι συμμετέχουν με πίνακες αντίγραφα γνωστών αριστουργημάτων.

Κάνουν το μάτι να εστιάζει στην πιο απίθανη λεπτομέρεια.

Η αδιάφορη αυτή αισθητική βοηθά, φαντάζομαι, εκείνον που περιμένει καρτερικά την σειρά του, να αδειάσει το μυαλό του....

Σ’ αυτούς τους χώρους λοιπόν δεν υπάρχει τίποτα που να προκαλεί τις αισθήσεις.

Και δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν επιθυμητό κάτι τέτοιο.

Συγκέντρωση αγνώστων, που βρίσκονται μέσα σε λίγα τετραγωνικά.

Εκεί η κατανόηση ισορροπεί με χάρη φλερτάροντας με τη συμπόνοια.

Ναρκώνεσαι από την ησυχία που επικρατεί κι απλώς λιώνεις στο κάθισμα όπως τα ρολόγια του ψεύτικου Νταλί που βρίσκονται απέναντι σου.

Την ώρα που έξω από το παράθυρο του ιατρείου, ο ήλιος φέγγει πίσω από σύννεφα παίρνοντας περίεργα σχήματα.

Και απολαμβάνεις τον χρόνο που σου έχει χαριστεί.

Την παύση που γεμίζει οξυγόνο τα εγκεφαλικά σου κύτταρα και για μια στιγμή εύχεσαι να μπορούσες να μπεις σε ένα κουτάκι.

Οικειοθελώς αυτή τη φορά.

Ένα κουτάκι κόκκινο.

Όπως αυτό στον πίνακα του Μοντριάν

που κάνει παρέα στα ρολόγια του Νταλί

Για λίγο...Ίσα-ίσα...

-Περάστε!

*Πίνακας : 'Εμμονή της μνήμης' Σαλβαδόρ Νταλί