Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Λίγος σεβασμός για τους νεκρούς...

Κανένας σεβασμός για τους νεκρούς. Διψασμένοι για αίμα αλλά κυρίως για νούμερα δεν αφήνουν τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας να ησυχάσουν πια! Λεπτομέρειες για τις ζωές τους, που προφανώς οι οικογένειες τους δε θα ήθελαν να γίνουν γνωστές. Το αίμα και το κλάμα μπροστά στο φακό 'πουλάει'. Σίγουρα κανένας από τις οικογένειες των εκλιπόντων δε θα ήθελε να δει τις τελευταίες τους στιγμές όπως τις δείχνουν στα κανάλια. Τόσο αρρωστημένο θέαμα! Αγωνίζονται για τα νούμερα οι δημοσιογράφοι, αλλά πόσο άρρωστοι είναι αυτοί που κάθονται και τα βλέπουν? Καμία αξιοπρέπεια για την κλίκα των δημοσιογράφων και ντρέπομαι που κάποτε ανήκα και εγώ σ' αυτούς. Πάντα αναρωτιόμουνα γιατί όταν πας να κάνεις ένα ρεπορτάζ σου ζητάνε να κάνεις τις ανάλογες ερωτήσεις που θα προκαλέσουν κλάμα στον ερωτηθέντα. Αυτό πουλάει! Αλλά για να πουλάει σημαίνει πως υπάρχει κόσμος που θέλει να τα ακούει, να τα βλέπει! Είναι το target group στο οποίο απευθύνονται τα κανάλια. Αρα υπάρχει μεγάλο κοινό που 'τη βρίσκει' να βλέπει τραγικά γεγονότα, όσο πιο κοντά μας, όσο πιο τραγικά, τόσο καλύτερα! Φαντάζομαι είναι το ίδιο κοινό που σταματάει να κοιτάξει όταν γίνεται ένα ατύχημα. Αν έχει και αίμα τόσο καλύτερα! Δεν είναι εκείνοι που μπορούν να βοηθήσουν, είναι οι άλλοι που τους αρέσει να βλέπουν τον τραυματία στη μέση του δρόμου, ή το νεκρό! Τι νοιώθουν αυτοί οι άνθρωποι? Γιατί τους αρέσει αυτό το θέαμα? Και σε τελευταία ανάλυση δε σέβονται τίποτα? Ο τραυματίας ή ο νεκρός που κείτεται στη μέση του δρόμου δε δικαιούται ένα μίνιμουμ αξιοπρέπειας? Μου θυμίζουν βρικόλακες αυτά τα άτομα που κοιτάζουν έναν αιμόφυρτο άνθρωπο στη μέση του δρόμου. Αρρωστημένα μυαλά. Προσωπικά δεν αντέχω να δω συνάνθρωπό μου στη μέση του δρόμου, αν δεν μπορώ να βοηθήσω κλείνω τα μάτια μου και φεύγω γρήγορα. Ισως γιατί εμένα μου έτυχε να βρεθώ στο δρόμο και να κρατάω αγκαλιά το φίλο μου που ξεψυχούσε. Σταματούσαν και τότε οι περίεργοι, για να δουν όχι να βοηθήσουν! Κανένας δε φώναξε ασθενοφόρο, να κοιτάξουν μόνο ήθελαν λες και είμασταν εκεί για την τέρψη των οφθαλμών τους μόνο. Ετσι και τώρα, δείχνουν τα κανάλια και σίγουρα θα δούμε και αύριο, στις Κυριακάτικες εφημερίδες εικόνες ανατριχιαστικές που κάνουν τα μάτια μας να πονούν. Γιατί αυτό φαίνεται πουλάει. Γιατί είναι πολλά τα άρρωστα μυαλά που θέλουν να δουν. Ετσι μπαίνουμε από την κλειδαρότρυπα στη ζωή του νεκρού γιατί είναι πολύ πιο εύκολο από τη ζωή των ζωντανών. Ξεχνάμε για λίγο το σωρό των προβλημάτων μας με απάνθρωπο τρόπο. Η χώρα βουλιάζει, η οικονομική κατάσταση μας είναι τραγική και αντί να αντικρίσουμε την πραγματικότητα του καθενός μας χαζεύουμε στην τηλεόραση, σαν τους βρικόλακες που διψούν για αίμα, ανατριχιαστικά στιγμιότυπα!