Ερχονται
κάτι μέρες που ξεχνάς όλα όσα γίνονται γύρω
σου.
Οταν
η καρδιά πονά, τότε δε σε αγγίζει τίποτα,
μουδιάζεις και επικεντρώνεσαι στο
μικρόκοσμο σου...
Προσπαθείς
να ξεχαστείς με οτιδήποτε.
Χώνεσαι
σ' ένα βιβλίο και ταξιδεύεις....
Αν
καταφέρεις να συγκεντρωθείς.
Κι
ο ύπνος....
Ατέλειωτες
ώρες ύπνου.
Ούτε
φίλοι ούτε έξοδοι.
Δεν
αντέχεις να βγεις ούτε βόλτα.
Δε
θέλεις κόσμο, θα το περάσεις κι αυτό
μόνη.
Πως
κλείνεσαι έτσι στο καβούκι σου;
Οταν
η καρδιά πονά.
Οταν
νιώθεις προδομένη.
Θα
ξεμουδιάσεις όμως.
Η
ζωή θ' αρχίσει ξανά....eventually.
Ετσι
γίνεται πάντα.
Τις
μέρες αυτές όμως δεν το βλέπεις.
Δε
μπορείς να το δεις.
Αν
έκανες ένα βήμα πίσω;
Αν
προσπαθούσες να δεις πως θα σου φαίνονται
αυτές οι μέρες, μετά από 5 χρόνια;
Χαμένες
μέρες.
Δεν
είναι κρίμα;
Η
ζωή μας, τόσο μικρή και πολύτιμη να τη
σπαταλάμε με στενοχώριες που ξέρουμε,
αντικειμενικά, πως θα περάσουν.....
Θα
ξεχαστούν...
Αν
κοιτάξουμε από λίγη απόσταση, πόσο
ασήμαντα θα μας φανούν όλα.