Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

Κάποτε στην Υδρα...

Την Υδρα την αγαπούσα πάντα.

Οι πρώτες μου διακοπές χωρίς τους γονείς.....

Και μετά εκείνο το τραγικό Σαββατοκύριακο με σένα.

Ξεκίνησε με τόσο κέφι......

Αλλά Σαββατοκύριακο μέσα στο κατακαλόκαιρο χωρίς να έχουμε κλείσει...

Φτάσαμε βράδυ και περπατούσαμε με τα μπαγκάζια μας μέχρι αργά τη νύχτα όπου βρήκαμε ένα τραγικό δωμάτιο.

Δεν έφταιγες....

Με είχες κακομάθει...

Είχα συνηθίσει να περνάω εξαιρετικά μαζί σου.

Μου είχες κάνει τόσες υπέροχες εκπλήξεις

Πάντα διάλεγες το καλύτερο!

Πάντα θα έβγαζες ένα 'λαγό' απ' το μανίκι σου...

Ετσι με είχες μάθει......

Οταν βρεθήκαμε σ' εκείνο το φρικτό δωματιάκι με τα δυο κρεβάτια....

Τα έχασα.

Η κούραση και η ανάγκη για ύπνο μας έκαναν να δεχτούμε το δωμάτιο εκείνο.

Θύμωσα.

Εριξα όλο το φταίξιμο σε σένα...

Εσένα που με είχες συνηθίσει αλλιώς!

Δεν ήμουν έτσι πριν σε γνωρίσω.

Δεν ήμουν κακομαθημένη!

Και με πιάνουν τα κλάματα......

Γιατί έχουν περάσει τόσα χρόνια....

Γιατί τώρα ξέρω τη σημασία της κάθε στιγμής....

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω...

Σ' εκείνο το Σαββατοκύριακο....

Δε θ' άφηνα στιγμή να πάει χαμένη!

Θα σου έδειχνα την άλλη πλευρά μου.

Θα έβλεπες πόσο καλή είμαι, πως προσαρμόζομαι σε όλες τις συνθήκες!

Δε θα ήμουν το κοριτσάκι που τα περιμένει όλα απ' το αγόρι.

Οχι πια!

Αν γύριζε ο χρόνος πίσω θα ήμουν διαφορετική.

Δε θα άφηνα τα πράγματα να κυλήσουν έτσι.

Δε θα σου είχα φερθεί ποτέ άσχημα.

Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω.....

Δε θα είχαμε χωρίσει.....

Και τώρα θα έκλαιγα στην αγκαλιά σου.

Τη θυμάμαι την αγκαλιά σου........

Θα χωνόμουν εκεί....

Θ' ακουμπούσα στο λαιμό σου και συ θα μου λεγες.....

'Μην κλαις γατούλα, όλα θα πάνε καλά'.

Και οι άνθρωποι απ' το μαγαζί με τις μεγάλες ομπρέλες θα έβγαιναν να μας χαζέψουν...

Οπως όλα τ' άλλα πρωινά.....

Ομως χρόνος δε γυρίζει......

Κι εγώ κλαίω μόνη....

Απ' τα δάκρυα δε βλέπω...

Μου λείπει εκείνη η εποχή....