Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Γιατί ρε μαμά;

Γιατί ρε μαμά δε μου είπες την αλήθεια; Γιατί δε μου είπες πόσο άδικη είναι η ζωή; Γιατί η καρδιά μου χτυπάει τόσο ανεξέλεγκτα; Γιατί δεν μπορώ να ολοκληρώσω τη ζωή μου; Φταίνε οι αποφάσεις που παίρνω; Ποτέ θα φαντάστηκα πως θα έπεφτα τόσο έξω.... Σα να πληρώνω αμαρτίες που δεν έχω κάνει. Η καρδιά μου... Ποτέ δεν μπόρεσα να συντονίσω την καρδιά με το μυαλό. Και το χειρότερο; Πάντα ανήκα στους ανθρώπους που οδηγούνται από την καρδιά. Σε όλη μου τη ζωή, όπως και τώρα, ξέρω το σωστό αλλά αυτό είναι αντίθετο με τη φωνή της καρδιάς. Γιατί δε μπορούν να συντονιστούν αυτές οι δυο φωνές; Τρελαίνομαι όταν βλέπω τι είναι σωστό αλλά εγώ θέλω το άλλο που δεν είναι! Υποφέρω ποθώντας εκείνο που η λογική μου λέει πως είναι λάθος. Υποφέρω γιατί δεν προσπαθώ να το αποκτήσω και η καρδιά μου σπαρταρά. Πως μπορούν άλλοι άνθρωποι και ζουν ακούγοντας μόνο τη φωνή της λογικής; Δεν έχουν καρδιά; Δεν έχουν πάθη; Δεν αγαπάνε; Γιατί ρε μαμά να είμαι τόσο μα τόσο διαφορετική; Γιατί πάντα η φωνή της καρδιάς μου ήταν δυνατότερη απ' του μυαλού μου; Γιατί με έκανες τόσο ευαίσθητη; Ξέρω το σωστό και το λάθος, ακολουθώ το σωστό γιατί αυτό μου έμαθες. Δε σημαίνει πως είμαι και ευτυχισμένη όμως. Ενα κομμάτι λείπει.... Πάντα κάτι λείπει. Κουράστηκα πια να μένω με την προσδοκία. Φωνάζει η καρδιά... Τα σωθικά μου πονάνε.... Μήπως ζητάω πολλά; Μήπως άργησα να ζητήσω αυτό που θέλω; Οι προτεραιότητες..... Οταν κάτι μου άρεσε πολύ αφοσιωνόμουν σ' αυτό. Είτε δουλειά είτε άνθρωπος. Ετσι θυσίαζα κάτι άλλο. Για να είμαι καλή στην αγάπη, έμενε πίσω η δουλειά και το αντίστροφο. Γιατί δεν μπορώ να τα έχω και τα δυο; Υπάρχει κανένας που να τα έχει καταφέρει; Παλιά νόμιζα πως είναι νόμος αυτό. Για να έχεις το Α αναγκαστικά θυσιάζεις το Β. Δεν υπάρχουν δουλειές, άνθρωποι που να καταφέρνουν να μη θυσιάζουν τίποτα; Η καρδιά μου χτυπά τόσο δυνατά που νομίζω ακούγεται έξω απ' το σπίτι . Εχω ένα τεράστιο ΘΕΛΩ και ένα το ίδιο τεράστιο ΜΗ... Ποιο απ' τα δυο να ακολουθήσω; Ελα μαμά στο όνειρό μου και πες μου ποιο.......