Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Πάσχα...

Το Πάσχα δεν είναι από τις αγαπημένες μου γιορτές. Για κάποιο λόγο δεν το συμπαθώ. Δε με πειράζει που νηστεύω. Δεν είμαι πολύ της εκκλησίας... Μικρή πήγαινα, μου είχε πάρει και η μαμά μου ένα βιβλιαράκι με τους ψαλμούς και ήμουν κάθε απόγευμα στην εκκλησία, όλη τη Μεγάλη Βδομάδα. Μεγαλώνοντας άλλαξα. Επαψε να μου αρέσει να πηγαίνω στην εκκλησία ακόμα και στην ανάσταση, με ενοχλούν τα βεγγαλικά...για να είμαι ειλικρινής τα φοβάμαι. Αυτά τα αμφιβόλου προέλευσης βεγγαλικά τα πετάνε παιδάκια ή μεγάλοι που προσπαθούν να μάθουν εκείνη τη βραδιά. Εχω ένα συνεχές άγχος πως θα μου βγάλουν το μάτι ή θα μου κάψουν τα μαλλιά. Κάποιες φορές που έκανα Πάσχα στη Μύκονο υπέφερα με τις τόσες κροτίδες, ας όψεται η παρέα... Κάποιες φορές που δεν πέρασα καλά ή ήμουν μόνη δε βοήθησαν να βελτιωθεί η άποψή μου για τον εορτασμό. Βέβαια, έχω περάσει και πολύ όμορφα το Πάσχα. Οταν ήμουν μικρή και μαζευόταν όλη η οικογένεια και πολλοί φίλοι και ψήναμε αρνί στον κήπο στην Αθήνα ή στο εξοχικό μας. Αυτές οι χρονιές για κάποιο λόγο, όταν τις θυμάμαι μου φέρνουν μια γλυκό-πικρη νοσταλγία. Μου φαίνονται ωραιότερες, από εκείνες που έχω περάσει με παρέες σε νησιά. Τη μια φορά πριν χρόνια, που θα θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη, ήταν Ανάσταση με την ξαδέρφη μου και τους θείους στο εξοχικό τους. Φέτος το καλοκαίρι κλείνουν δυο χρόνια που χάσαμε τον θείο Γιώργο... Κάποτε θα ήθελα να γράψω για το θείο... Πρέπει να πάρω έγκριση από τη θεία και την ξαδέλφη μου πρώτα. Τη χρονιά εκείνη λοιπόν, είχα πάει στο εξοχικό τους. Με την ξαδέρφη μου έχουμε μοιραστεί μια ζωή...μεγαλώσαμε μαζί, λίγο μικρότερη εκείνη, η καλύτερη παιδική παρέα και πιο σίγουρη φίλη-αδερφή μέχρι σήμερα. Αυτή η Ανάσταση μύριζε παιδάκια! Ο θείος ο Γιώργος που μας έκανε όλα τα χατίρια, άναψε φωτιά από νωρίς. Εψησε κάτι υπέροχα παιδάκια, τα θυμάμαι, που η ξαδέρφη κι εγώ τα τιμήσαμε δεόντως. Ο θείος ήταν ο καλύτερος ψήστης(δεν κουραζόταν ποτέ) και έφτιαχνε και λιχουδιές ειδικά για τα παιδιά... Μόνο στο στόμα που δε μας τάιζε... Γι αυτό όταν πηγαίνω ακόμα και τώρα για παιδάκια, δε μπορώ να μη θυμηθώ το θείο με την ποδιά του ψήστη να μας κοιτάει γελώντας χαρούμενος που μας κακομάθαινε... Καθίσαμε για φαγητό από νωρίς με γέλια και φωνές ανυπομονησίας... Είχαμε τελειώσει νωρίς και 12 παρά τέταρτο, κλασσικοί Ελληνες, πήγαμε στην εκκλησία ίσα να πάρουμε το Αγιο φως και να φιληθούμε άλλη μια φορά με το Χρηστός Ανέστη. Γυρίσαμε και αφού είχαμε φάει, είχαμε ξεμπερδέψει και με τα εκκλησιαστικά, πέσαμε κουρασμένοι πια για ύπνο. Ηταν μια Ανάσταση γεμάτη αγάπη, χαρά και ασφάλεια, αυτή που νιώθεις μόνο κοντά σε πολύ δικούς σου ανθρώπους. Η δεύτερη ανάμνηση από Πάσχα,που θυμάμαι με πολύ τρυφερότητα, είναι πριν πάρα πολλά χρόνια. Ημουν φοιτήτρια στο Λονδίνο και δε θα ερχόμουν Ελλάδα για τις γιορτές. Για να μην περάσω τις Αγιες μέρες μόνη ήρθε η μαμά μου να κάνουμε Πάσχα μαζί. Αυτό ήταν το Πάσχα που θα θυμάμαι ως το ωραιότερο που έχω περάσει. Διάβαζα όλη τη Μεγάλη Βδομάδα και η μαμά μου πήγαινε μόνη στην εκκλησία. Γύριζε σπίτι όταν τελείωνε η λειτουργία και μου διηγείτο πόσο ωραία και κατανυκτικά ήταν στην Αγ. Σοφία. Ανάσταση βέβαια κάναμε μαζί στην Αγ. Σοφία, για να φάμε μετά είχα κλείσει τραπέζι σε μια Ελληνική ταβέρνα. Της άρεσε πολύ η μαγειρίτσα(που δε χρειάστηκε να κουραστεί να φτιάξει)και όλα τα υπόλοιπα φαγητά. Ακόμα και η μουσική ούτε παραγγελία να ήταν. Ακούγαμε Πάριο, που άρεσε πολύ στη μαμά μου. Από τότε όποτε ακούω το 'κόκκινο γαρύφαλλο' ή τα 'μάτια μπλε' θυμάμαι εκείνο το Πάσχα, εκείνη την Ανάσταση. Τη μαμά καθισμένη απέναντί μου, με ένα ποτήρι κρασί να χαμογελά και να σιγοτραγουδάει, με την ευτυχία στο πρόσωπό της. Πόσο όμορφη ήταν..... Το πιο ευτυχισμένο μου Πάσχα το πέρασα μόνη με τη μαμά μου. Και θα το θυμάμαι όπως θυμάμαι και τη μαμά μου, όσα χρόνια κι αν περάσουν...

Οι πιο όμορφες μικρές serenates!