Βαθιά
κρυμμένα μέσα σου.
Ετσι
που να μη φαίνονται.
Γιατί
όταν φαίνεσαι καλά απ' έξω δεν πειράζει
αν πονάει η ψυχή...
Ετσι
σου έμαθαν.
Για
να μην έχει να πει τίποτα ο κόσμος.
Και
τα έκρυψες σ' αυτό το συρτάρι...
Με
τα κιτρινισμένα γράμματα...
Κι
ο καιρός περνούσε.
Και
ήταν εποχές που νόμιζες πως τα είχες
σχεδόν ξεχάσει.
Δεν
πόναγαν, ίσως γι αυτό.
Μέχρι
που κάποια μέρα κάτι άκουσες...
Κάτι
είδες...
Κάτι
σου τα θύμισε...
Και
γύρισε ο πόνος.
Αυτά
τα μυστικά τα τόσο καλά κρυμμένα...
Τα
τόσα χρόνια κρυμμένα...
Σε
έπνιγαν πια.
Και
τι να κάνεις;
Πως
να τα βγάλεις από το συρτάρι;
Σε
ποιον να τα πεις;
Πως
να εξηγήσεις μετά από τόσον καιρό;
Ποιος
να καταλάβει;
Πως
να πεις ότι τα έκρυβες
τόσα χρόνια;
Οταν
κανένας δεν ξέρει;...
Τα
μυστικά...
Αυτά
που σου είχαν πει να τα κρατάς κρυμμένα.
Για
να μην πει τίποτα ο κόσμος...
Κι
'ευτυχώς' ο κόσμος δεν έμαθε τίποτα.
Κι
εσύ έμεινες μόνη με τα μυστικά...
