Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Μέχρι πότε;;;

Στις 15 Δεκεμβρίου έγινε μια τεράστια διαδήλωση στην Αθήνα. Ο κόσμος λογικά αγανακτισμένος και θυμωμένος, φώναξε έξω από τη βουλή: ΚΛΕΦΤΕΣ!!! Η διαδήλωση ήταν από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει. Το παρατήρησε και ο Αγγλος δημοσιογράφος του BBC. Οταν υπάρχει πολύς κόσμος φυσικό είναι μέσα να βρεθούν και θερμοκέφαλοι που θα δημιουργήσουν επεισόδια. Ο Αγγλικός τύπος έμεινε στην τεράστια διαδήλωση και μόνο αναφορά έκανε στο γεγονός ότι κάποιοι χτύπησαν ένα βουλευτή της αντιπολίτευσης. Οι Ελληνες δημοσιογράφοι εστίασαν στο δέντρο και έχασαν το δάσος! Την επομένη όλος ο Ελληνικός δημοσιογραφικός κόσμος ασχολούνταν με το ματωμένο πρόσωπο του κ. Χατζηδάκη και λίγο αναφέρθηκαν στο μέγεθος της διαδήλωσης, που κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι και το πλέον σημαντικό. Σε τελευταία ανάλυση ο κ. Χατζηδάκης, ή όποιος βουλευτής μπορεί να ήταν στη θέση του έχει την οικονομική άνεση να πάει στον καλύτερο γιατρό για το χτύπημα του(και περαστικά του) . Αν είχε χτυπήσει ένας από τους απλούς ανθρώπους που είχαν ξεχυθεί χθες στους δρόμους, τους ανθρώπους των 500κάτι ευρώ ή τους ανέργους σε ποιο δημόσιο νοσοκομείο θα πήγαιναν και ποιος γιατρός θα τους έδινε σημασία? Ποιος γιατρός θα να φρόντιζε τον απλό πολίτη που δεν έχει πιθανόν και ασφάλεια αλλά ούτε και φακελάκι να δώσει στο γιατρό? Η διαδήλωσε έδειξε πως ο κόσμος σηκώθηκε από τον καναπέ, άφησε το τηλεκοντρόλ και βγήκε να φωνάξει ότι δεν πάει άλλο! Γιατί πραγματικά δεν πάει άλλο! Μήπως αυτό φόβισε κάποιους?... Ακόμα και οι μεγάλοι άνθρωποι που λόγω ηλικίας δε κατέβηκαν είναι οργισμένοι! Ακουσα τον πατέρα μου, άνθρωπο 'νομοταγή' που δεν πήγε ποτέ του σε διαδήλωση, να λέει όταν του είπα πως έβαλαν φωτιά σε κτίριο δίπλα στη βουλή, πως έπρεπε να κάψουν την ίδια τη βουλή με τους 300 μέσα! Δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν το άκουσα. Η χαριστική βολή ήρθε όμως όταν του είπα, την επομένη της διαδήλωσης, τι έλεγαν για μας οι Αγγλοι δημοσιογράφοι. Να κοιτάξουν τα δικά τους χάλια, μου είπε εκνευρισμένα και μου θύμισε τα πρόσφατα επεισόδια από τους φοιτητές στο Λονδίνο! Σκοπός μου δεν είναι να σας μιλήσω για τον πατέρα μου. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε μεγάλος άνθρωπος που βλέπει ξαφνικά τον κόσμο του να έρχεται τα πάνω κάτω και τρομάζει και θυμώνει. Αλλωστε εμείς κατά πολύ νεώτεροί του και έχουμε χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μας. Αυτό είναι που με έχει συνταράξει περισσότερο τον τελευταίο χρόνο. Οι αλλαγές που γίνονται τόσο γρήγορα που δεν αντέχει ο εγκέφαλος να τις παρακολουθήσει. Και όλες προς το χειρότερο. Κάποια στιγμή νόμισα πως φτάσαμε στον πάτο πια και σκέφτηκα πως the only way is up! Για λίγες ώρες χάρηκα. Φαίνεται όμως πως υπάρχουν πολλοί ψεύτικοι πάτοι και το πότε θα φτάσουμε στο τέλος κανένας δε γνωρίζει. Και εμείς περιμένουμε να ενημερωθούμε από δημοσιογράφους που δεν ακούνε τον κόσμο! Τον κόσμο που είναι πάρα πολύ οργισμένος! Τον κόσμο που του κόβουν το μισθό, τη σύνταξη, του βάζουν φόρους τον πατάνε κάτω. Ισως, λέω ίσως, αυτός ο κόσμος να μην αντιδρούσε αν τα έκανε αυτά αλλά είχε δωρεάν παιδεία, υγεία και μια αστυνομία να τον προστατεύει από τους εγκληματίες. Τα βασικά, τα αυτονόητα αναφέρω, που υπάρχουν σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Ο κόσμος αυτός όμως δεν έχει τίποτα, του ζητάνε όμως να 'βάλει πλάτη'! Βλέπει τους πλούσιους να εξακολουθούν να ζουν όπως ζούσαν, τους δημοσιογράφους να τον κοροϊδεύουν καθημερινά και τους πολιτικούς να χρηματίζονται! Μέχρι πόσο να αντέξει αυτός ο λαός?

Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010

★*  "★  ★"★ *  ★ * ⋰˚*⋰˚☆ ★ * ⋰˚☆★  ★  * "★ "★ ★*★*  ⋰˚☆* ★  * ★ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !⋰˚☆* ⋰˚☆★★* "★  ★"★  ★ * ⋰˚* ⋰˚☆  ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ !  * ⋰˚☆ ★* "★ "★ ★   * ★* ⋰˚☆"★  !"★* * ⋰˚☆  * ★ * ⋰˚☆*★ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2011 !⋰˚☆ * ★⋰˚☆* ★⋰˚☆ * ★* ⋰˚☆★*  "★   ⋰˚☆ *★ ⋰˚☆ ★ *... ★* ⋰˚☆  * ★ * ⋰˚☆* ★ * ★⋰˚☆* ⋰˚☆★
Ο έρωτας δέν είναι τυφλός.Βλέπει πολλά και όχι λίγα.Αλλά ,επειδή βλέπει πολλά,αποφασίζει να δεί λιγότερα. Julis Gordon,Ραβίνος

Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Τι γλυκό........

Δύσκολοι καιροί......

Μέρες τώρα δεν μπορώ να γράψω. Είναι τα γεγονότα που συμβαίνουν και με ξεπερνούν. Τόσα πολλά...Ελληνική πραγματικότητα, διεθνής, οικονομική κατάρρευση... Διαδηλώσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, οι περισσότερες άγριες, όχι χωρίς λόγο. Ο κόσμος έχει περάσει πολλά...μήνες, χρόνια πια και ήρθε η ώρα να εκτονωθεί! Από αύριο αρχίζουν οι μεγάλες απεργίες και στη χώρα μας. Μετά την ψηφοφορία των νομοσχεδίων δεν ξέρω τι μπορεί να αλλάξει. Απόψε μεγάλος αγώνας ποδοσφαίρου, με διεθνή αστέρια της μπάλας! Τυχαίο?....δε νομίζω! Να ξεσπάσει ο κόσμος στο γήπεδο για να μην έχει τόση δύναμη αύριο. Μια γνώμη λέω τώρα..... Ολα αυτά και μια τουρκική φρεγάτα στα χωρικά μας ύδατα. Να θέλεις να φύγεις από τη χώρα σου και να μην υπάρχει πουθενά να πας! Μια κατάσταση που θυμίζει ντόμινο. Η μια χώρα να καταρρέει μετά την άλλη. Ακόμα και εκείνες που δεν το φανταζόσουν. Μια γενική κατάθλιψη στον αέρα που σε κάνει να μην καταλαβαίνεις καθόλου πως σε λίγες μόνο μέρες έχουμε Χριστούγεννα! Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα πιο θλιβερά που έχω ζήσει! Το χειρότερο είναι πως δε νομίζω πως την αίσθηση αυτή την έχω μόνο εγώ. Φοβάμαι πως η πλειοψηφία του κόσμου νοιώθει το ίδιο άσχημα. Προσπαθώ να προσδιορίσω τι αισθάνομαι ακριβώς. Κάτι σα να μ' έχει καταπιεί η πολυθρόνα, το βιβλίο που με ταξιδεύει και δε θέλω να σκεφτώ την πραγματικότητα. Δε θυμώνω, δε νοιώθω αγανάκτηση! Δεν είναι οργή αυτό που νοιώθω. Απογοήτευση μοιάζει. Λες και όλος αυτός ο θυμός που είχα μέσα μου τόσον καιρό μεταμορφώθηκε σε ένα είδος κακομοιριάς, λύπης, απογοήτευσης. Λες και ό,τι και να κάνω εγώ και πολλοί άλλοι δεν έχει κανένα νόημα πια... Σαν να έχει καταστραφεί το σύμπαν και δεν γίνεται πια τίποτα. Διαβάζω συνέχεια προσπαθώντας να ξεφύγω από την πραγματικότητα που είναι πολύ οδυνηρή. Δεν ξέρω ποιο είναι σωστό. Ξέρω μόνο τι αντέχω εγώ. Πριν μερικές εβδομάδες είχα σοβαρό πρόβλημα με το στομάχι μου. Εκλεισα λοιπόν την τηλεόραση, ό,τι θέλω να δω, το κατεβάζω απ' το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, ακόμα και βασικές ειδήσεις διαβάζω από τα ειδησεογραφικά sites. Περνάω τη μέρα μου με περιπάτους(όταν ο καιρός είναι καλός)και μετά διάβασμα, μουσική και καφές με φίλους. Το διάβασμα με βοηθάει πολύ, ξεχνιέμαι, ταξιδεύω! Πολλοί δύσκολοι οι καιροί....για όλους...

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Μια περίεργη μέρα....

Μερικές μέρες είναι περίεργες από μόνες τους. Τόσα γεγονότα και εγώ να μη μπορώ να εστιάσω σε κανένα. Η επέτειος της δολοφονίας του Αλέξη. Τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας. Τα κλασσικά οικονομικά προβλήματα? Η συναντήσεις του Παπαντρέου στις Βρυξέλλες. Πόσο χρεοκοπημένοι είμαστε, αν υπάρχει βαθμός χρεοκοπίας...... Οι Νίκοι και οι Νικολέτες που γιορτάζουν. Να γνωρίζω αρκετούς.......να μη βρεθώ στη γιορτή κανενός! Η ζωή μου κουβάρι ξαφνικά. Νόμιζα πως είχα φτιάξει τη ρουτίνα μου. Ημουν χαρούμενη μόνη. Νόμιζα πως θα μου ήταν δύσκολο να αλλάξω. Δεν ήταν! Εμφανίστηκε άνθρωπος που θα μπορούσα να χαθώ στην αγκαλιά του, να αφήσω πίσω τη ζωή που είχα φτιάξει και να μοιραστώ την υπόλοιπη με εκείνον. Λάθος? Θα δείξει.... Εμαθα πια να κάνω υπομονή, να μην ενθουσιάζομαι εύκολα, να δέχομαι τις άσχημες εκπλήξεις. Πως γίνεται να συμβαίνουν γύρω μας τόσο σημαντικά γεγονότα και εμείς να κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας? Να αφήνουμε τα γεγονότα να μας προσπερνούν και εμείς να σκεφτόμαστε πως θα ήταν αν... Δεν ξέρω πόσο σύνηθες είναι. Σίγουρα δεν ήταν του χαρακτήρα μου όμως! Αυτό είναι που με παραξενεύει. Η αλλαγή σε μένα. Η μια αλλαγή μετά την άλλη! Τόσο που δε με αναγνωρίζω. Ελπίζω αύριο το πρωί να έχω συνέλθει!
Οι σκέψεις είναι πάντα σκιές των συναισθημάτων μας ,πάντα σκοτεινότερες, κενότερες και απλούστερες απ᾽αυτά. ~Friedrich Nietzsche~

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

Ημέρα κατά του AIDS σήμερα.

Σήμερα ημέρα κατά του AIDS, φοράμε ένα κόκκινο κορδελάκι. Πως ξεκίνησε το κόκκινο αυτό κορδελάκι? Το 1991 μία ομάδα καλλιτεχνών από το Σαν Φρανσίσκο που ευαισθητοποιείται με τα άτομα που έχουν μολυνθεί από τον ιό, θέλησε να δημιουργήσει ένα οπτικό σύμβολο για να τους δείξει τη συμπαράστασή της. Έτσι λοιπόν, η ομάδα αυτή εμπνεύστηκε από το κίτρινο κορδελάκι που δημιουργήθηκε για να τιμήσει τον αγώνα των Αμερικανών στρατιωτών που υπηρέτησαν στον πόλεμο του Κόλπου και το χρησιμοποίησε σε κόκκινο χρώμα. Κι αυτό γιατί συμβολίζει το χρώμα του έρωτα, του πάθους και της αγάπης. Από τότε, το κόκκινο κορδελάκι χρησιμοποιείται ως διεθνές σύμβολο των εκστρατειών κατά του ιού του AIDS.

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

Στους δρόμους αδέρφια!!!

Αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση το wikileaks θα ήταν η πρώτη είδηση, το μεγαλύτερο σκάνδαλο ever!!!! Ποιος όμως θυμάται όμως τις εκλογές που έγιναν στην πατρίδα μας στην αρχή του μήνα? Ολοι μιλάνε για τα spreads, το ποσόν που έχει δανειστεί η Ιρλανδία, πότε θα έρθει η σειρά της Πορτογαλίας να στηθεί στο γκισέ, αν θα καταρρεύσει και η Ισπανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία... Τα οικονομικά της Γερμανίας, την κακιά Μέρκελ, το Σαρκοζί. Τη διακαναλική ομιλία του Παπανδρέου...ποιος τη θυμάται? Ποιος ασχολείται σήμερα με τον Καλλικράτη? Το πρώτο θέμα σε όλα τα δελτία ειδήσεων είναι τα επιτόκια. Κανένας δε δίνει σημασία στην Κορέα ή στο μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών, το wikileaks! Πτωχεύσαμε εδώ και καιρό και κανένας δεν έχει τα κότσια να βγει να μας το πει! Κανένας δεν είναι ικανός να φτιάξει ένα σχέδιο για το παρόν, πόσο μάλλον για το μέλλον! Πάμε απ' το κακό στο χειρότερο και εμείς καθόμαστε στον καναπέ βλέπουμε αποσβολωμένοι και πανικόβλητοι ειδήσεις και μουδιασμένοι δεχόμαστε την καταστροφή χωρίς αντίδραση! Τι έγινε η περήφανη Ελληνική ψυχή? Ξεχάσαμε εντελώς όλα όσα συνέβησαν στην αρχή του μήνα. Καθόμαστε μουδιασμένοι και τα δεχόμαστε όλα. Τις περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, τους έμμεσους και άμεσους φόρους, την κατρακύλα που έχει πάρε η ζωή μας! Οσο για εκείνους που μας έφτασαν εδώ...κανείς δεν πρόκειται φυσικά να επιστρέψει τα λεφτά πίσω. Μα τι σκέφτομαι? Εδώ ούτε καν φυλακή δεν πρόκειται να πάει κανείς! Ετσι λοιπόν, αντί να βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα, κοιτάμε πως θα περάσουμε τη μέρα και τίποτε άλλο. Και αν ρωτήσεις γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε? Θα απαντήσουν όλοι 'μα εγώ θα αλλάξω την κατάσταση?'. Ναι Ελληνες!! Ενας ένας και όλοι μαζί θα αλλάξουμε την κατάσταση! Οχι απ' τον καναπέ με το τηλεκοντρόλ κολλημένο στο χέρι! Στους δρόμους αδέρφια!!!!!!!!
Στους 100 «global thinkers» ο Γιώργος. Στη λίστα αυτών που συνεισέφεραν περισσότερο στην προώθηση της παγκόσμιας σκέψης κατέταξε για το 2010 τον Γ.Παπανδρέου το περιοδικό Foreign Policy... Έχουμε μείνει τόσο πίσω πια, που δεν καταλαβαίνουμε την προχωρημένη διανόηση του υπέρτατου Γιώργου. Αναρωτιέμαι όμως, εκεί στο εξωτερικό που τον καταλαβαίνουν τέλεια, γιατί δεν τον κρατάνε και μας τον στέλνουν όλη την ώρα πίσω?

Στους 100 «global thinkers» ο Γιώργος!!!

Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Μετά τη μοναξιά....

Πως ξεκινάς μια σχέση μετά από ένα μεγάλο διάστημα μοναχικής ζωής? ΟΚ, ας πούμε ότι γνωρίζεις κάποιον, εκεί που δεν το περιμένεις. Εχεις πολύ καιρό που έχεις χωρίσει, έχεις βιώσει τη μοναξιά, έχεις μάθει να ζεις μόνη. Μπορεί να μην είναι το καλύτερό σου, παραπονιέσαι καμιά φορά ότι θα ήθελες ένα σύντροφο! Οταν γνωρίζεις κάποιον όμως νιώθεις περίεργα. Από τη μια θες να είσαι συνέχεια κοντά του και από την άλλη αναζητάς την παλιά σου μοναχική ζωή. Νοσταλγείς τις μέρες που δε χρειαζόταν να βαφτείς να ντυθείς και να βγεις. Σου λείπουν εκείνες οι μέρες που περνούσες μόνη με τη μουσική και το βιβλίο σου. Τότε που έφτιαχνες το πρόγραμμά σου όπως ακριβώς σε βόλευε. Τι μυστήριο πράγμα.... Από τη μια να τον ονειρεύεσαι και από την άλλη να έχεις τόσο συνηθίσει την μοναχική σου ζωή που είναι πια δύσκολο να είσαι μαζί του. Πως ζούσες πριν? Οταν ήσουν ζευγάρι και δεν έβλεπες την ώρα να τον συναντήσεις? Τότε δε σου φαινόταν δύσκολο να βγεις απ' τη ρουτίνα σου. Οταν χώρισες αποφάσισες να μείνεις μόνη για καιρό. Αυτόν τον καιρό έφτιαξες τη δική σου ζωή. Ζωή που χωρούσε μόνο έναν! Δε γινόσουν όμορφη παρά μόνο για τον εαυτό σου. Πήγαινες στο κομμωτήριο όποτε ήθελες, όχι για να σε δει. Εφτιαχνες τα τα μαλλιά σου όπως σε βόλευαν, όχι όπως θα άρεσαν. Κυκλοφορούσες με την παλιά φόρμα, τα όμορφα φορέματα σου κρεμόντουσαν στην ντουλάπα αφόρετα. Δε χρειαζόταν να ξεβαφτείς το βράδυ γιατί δεν ήσουν βαμμένη! Πως να ξαναρχίσεις τώρα? Σαν πολύ σου φαίνεται να ντυθείς όμορφα όπως έκανες, να βαφτείς ξανά, να φτιάξεις τα μαλλιά σου. Και πότε θα κάνεις εσύ όλα αυτά που έκανες όταν ήσουν μόνη? Βρίσκεις ένα σωρό χαζές δικαιολογίες προκειμένου να μείνεις μέσα μόνη σου. Μετά τον σκέφτεσαι και σου λείπει. Πως ήταν πριν? Μήπως όταν μένουμε πολύ καιρό μόνες μας δυσκολευόμαστε να βρούμε το δρόμο για τη συντροφική ζωή ξανά? Μήπως ο χρόνος που περνάμε μόνες μετά από ένα χωρισμό δεν πρέπει τελικά να είναι και τόσο πολύς? Μέχρι πότε θα κυκλοφορείς με το παλιό τζην και το φαρδύ πουλόβερ που έχει αρχίσει να λιώνει επάνω σου? Νομίζω για τους άντρες είναι πιο εύκολο. Γιατί άραγε? Νομίζω πως μετά από ένα χωρισμό, ακόμα και αν αυτός έγινε με δική σου απόφαση, χρειάζεσαι χρόνο με τον εαυτό σου. Πόσο χρόνο όμως? Πότε ξέρεις πως δεν κουβαλάς προβλήματα από την προηγούμενη σχέση? Και αν εμφανιστεί ο 'πρίγκηπας' πριν το χρονικό όριο που έχεις βάλει? Νομίζω πως όταν εμφανιστεί ο κατάλληλος και σκιρτήσει η καρδιά σου το καταλαβαίνεις. Δε ζορίζεσαι τότε, ίσα ίσα που θέλεις πολύ να τον βλέπεις. Ξαναβρίσκεις τα πατήματα σου όπως λένε και οι αθλητικογράφοι. Είναι κάτι σαν το ποδήλατο, δεν ξεχνιέται! Οταν έχεις ζήσει σε μια σοβαρή σχέση, όταν έχεις συζήσει, ξέρεις πως είναι. Αν σου άρεσε τότε, μόλις βρεθεί ο κατάλληλος δε δυσκολεύεσαι! Πρέπει να είναι όμως εκείνος που θα κάνει την καρδιά σου να σκιρτήσει. Δεν έχει νόημα να ζοριστείς διαφορετικά. Δε θα είσαι ευτυχισμένη! Δεν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα ανθρώπου. Δεν είναι ανάγκη να είναι ο Johnny Depp...στα μάτια σου έχει σημασία να είναι όμορφος. Να μπορεί να σε κάνει να γελάς. Να τον αγαπάς και να σ' αγαπάει το ίδιο, να σε σέβεται, να μη βιάζεται....... Να σε βγάλει από το καβούκι που έχεις χωθεί και να αρχίσεις πάλι να ζεις!

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Ερωτας και Λογική

Ο έρωτας και η Λογική είναι δύο ταξιδιώτες που δέν σταματούν ποτέ στο ίδιο ξενοδοχείο.Όταν έρχεται ο ένας ,Φέυγει ο άλλος. ~Oscar Wilde~

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε ένα πάθος σε κάποιον που δεν το έχει ζήσει, όπως δεν μπορούμε να εξηγήσουμε το φως σε έναν εκ γενετής τυφλό. ~T. S. Eliot~

Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Οχι στην Αποχή

Παρασκευή πριν την Κυριακή των 2ων εκλογών. Να πάμε όλοι, λοιπόν υπό μορφήν αγέλης να ψηφίσουμε τα ίδια! Οχι, δεν είμαι υπέρ της αποχής! Με κανένα τρόπο! Κατά τη γνώμη μου πρέπει να ψηφίζουμε, όχι για να μην έχουμε προβλήματα, να ψηφίζουμε για εμάς! Γιατί αν δεν έχεις ψηφίσει είναι σα να αφήνεις τους άλλους να αποφασίσουν για σένα. Δεν είναι δυνατόν να μη σε εκφράζει κανένας στο παραμικρό. Και στην τελική αν δεν ψηφίσεις και αφήσεις τους άλλους να αποφασίσουν για σένα τότε πως θα εμφανιστείς μετά τις εκλογές να μιλήσεις για το αποτέλεσμα? Αφού δεν έλαβες μέρος πως είναι δυνατόν να έχεις άποψη μετά? Εχουμε το δικαίωμα, έστω κάθε κάποια χρόνια να διαλέγουμε εκείνους που θα πάρουν πολύ σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον μας. Ειδικά αυτή την εποχή, με τα άπειρα προβλήματα, ειλικρινά δεν το χωράει το μυαλό μου πως μπορεί κανείς να κάθεται και να αφήνει τους άλλους, με την εύκολη ατάκα 'δε με εκφράζει κανένας' ή 'όλοι ίδιοι είναι'. Κάθεσαι λοιπόν στον καναπέ σου με τα σουβλάκια και τις μπύρες και ειρωνεύεσαι εκείνους που στριμώχνονταν για να ψηφίσουν. Αντί να τους κοροϊδεύεις όμως θα έπρεπε να αισθάνεσαι πολύ μικρός μπροστά σ' αυτούς τους ανθρώπους που με την ψήφο τους καθορίζουν το μέλλον τους και το μέλλον σου! Σήκω επιτέλους από τον καναπέ και κάνε κάτι για σένα! ΨΗΦΙΣΕ!!!! Σ' αυτούς τους τόσο δύσκολους καιρούς μου φαίνεται αδιανόητο πως μπορεί κάποιον να μην τον νοιάζει τι θα ψηφίσουν οι άλλοι, η ψήφος των οποίων θα επηρεάσει και τη δική σου ζωή. Ο Αβραάμ Λίνκολν είχε πει ότι η ψήφος μπορεί να σκοτώσει το μέλλον των παιδιών σου!!

Χρεωκοπία........

Δεν αντέχω πια να βλέπω ούτε ν' ακούω ειδήσεις! Με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Η μια χώρα μετά την άλλη οδεύουν για χρεωκοπία. Από το κακό στο χειρότερο! Δεν είναι μόνο η χώρα μας, δεν είναι μόνο η ανεργία που ανεβαίνει συνεχώς. Κάθε μέρα ακούμε όλοι για γνωστούς και φίλους που χάνουν τις δουλειές τους. Το ζήτημα όμως είναι πως τα ίδια ακριβώς ακούς να γίνονται και σε άλλες χώρες. Νοιώθω ανήμπορη, όπως φαντάζομαι ο περισσότερος κόσμος να κάνω κάτι! Εχω μουδιάσει. Αυτό είναι που με τρομάζει πιο πολύ. Και επιπλέον ακούω διάφορους να λένε πόσο πιθανό είναι να χρεοκοπήσει η Ελλάδα,η Ιρλανδία, η Ισπανία...και πάει λέγοντας. Ποιοι είναι αυτοί που παίζουν με τις αγορές? Ποιοι είναι αυτοί που παίζουν με τις ζωές μας? Ποιοι είναι αυτοί που παίζουν με τα νεύρα μας? Οι αναλυτές, τα πρακτορεία...δεν είναι άνθρωποι αυτοί? Δεν έχουν ονόματα? Πως βγαίνουν μ' αυτή την άνεση και καταδικάζουν τον κόσμο? Δεν ακούμε πως ο τάδε αναλυτής υπολογίζει πως σε τόσο χρονικό διάστημα η τάδε χώρα θα χρεοκοπήσει. Αυτοί που μας καταδικάζουν είναι κάτι σαν μια αφηρημένη ιδέα! Πως να αντιμετωπίσεις τον αόρατο εχθρό? Δεν είναι ο πόλεμος που γνωρίζουμε όπου θα σκοτώσεις τον αντίπαλο που στέκεται απέναντί σου. Εδώ δεν ξέρουμε ποιόν αντιμετωπίζουμε! Ακούμε πως οι αναλυτές, γενικά, θεωρούν ότι θα πτωχεύσουμε. Ποιοι είναι αυτοί οι αναλυτές? Γιατί δε βγαίνουν να δούμε τα πρόσωπά τους? Γιατί δε λένε τα ονόματά τους? Αλλά και να τους ξέραμε και να τους βλέπαμε την ίδια ζημιά θα έκαναν. Αραγε δεν υπάρχει κανείς που να ξέρει και να θέλει να σώσει τη χώρα μας? Αυτό και αν με τρομάζει! Φοβάμαι πως δεν υπάρχει κανένας! Φοβάμαι πως είναι γραφτό μας να χρεοκοπήσουμε και κανένας δεν είναι ικανός να μας βοηθήσει......

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

CISSE

Όσο περισσότερο σκέφτομαι, τόσο περισσότερο δυο πράγματα γεμίζουν την ψυχή μου με μεγάλο θαυμασμό και ολοένα μεγαλύτερη ευλάβεια: ο έναστρος ουρανός από πάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου. ~Εμμάνουελ Καντ-

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Δεν αντέχω τη χειμερινή ώρα...αποφάσισα λοιπόν να φωνάζω μέχρι να ξαναέρθει η θερινή!! ΘΕΛΩ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙ..........

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι

Και ξαφνικά γεμίσαμε υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους! Εμαθαν πως μένουμε στον ίδιο δήμο και γέμισαν το γραμματοκιβώτιο μου με φυλλάδια μαζί με τα ψηφοδέλτια του κόμματος με το οποίο κατεβαίνουν, σταυρωμένα στο όνομά τους και τηλεφωνήματα όλες τις ώρες της ημέρας για να με καλέσουν σε κάποια συγκέντρωση. Μερικοί κοιτούν τον αριθμό και μπερδεύουν και δήμους..... Ασε το διαδικτυακό που προσπαθούν να οργανώσουν τελευταία στιγμή, μέρες μόνο πριν τις εκλογές. Από αυτό και μόνο φαίνεται η τσαπατσουλιά. Τελευταία στιγμή όλα! Ούτε μία βδομάδα πριν τις εκλογές! Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι περιμένουν την ψήφο μου και την ψήφο σας. Αυτοί οι άνθρωποι που 10 μέρες πριν τις εκλογές αποφάσισαν να κατέβουν με κάποιο συνδυασμό και στις 10 αυτές μέρες απόκτησαν ιστοσελίδες, email για να έρχονται υποτίθεται σε επαφή μαζί μας. Τι ντροπή! Ενας μου φάνηκε σοβαρός. Του έστειλα λοιπόν ένα email με το πρόβλημα της ανακύκλωσης στη γειτονιά μου. Οταν την ίδια μέρα είδα πως μου είχε απαντήσει αναθάρρησα! Να, σκέφτηκα ένας σοβαρός άνθρωπος να ψηφίσω. Μόνο που η απάντησή του δεν είχε καμιά σχέση με την ερώτησή μου. Ηταν μια απάντηση που προφανώς έστελνε σε όλους τους συνδημότες του που μπήκαν στον κόπο να μοιραστούν μαζί του τους προβληματισμούς τους για το δήμο. Είναι θλιβερό όταν βλέπεις τέτοια προχειρότητα από συνανθρώπους, γείτονες που θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά! Και μετά γκρινιάζω για τα πεζοδρόμια που δεν υπάρχουν...σ' αυτές τις δημοτικές εκλογές όμως, έτυχε να δω τα πράγματα από την αρχή. Οταν ξεκινούν με αυτή την προχειρότητα...τι να περιμένεις μετά..??

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Ο βλάκας, ο ψεύτης και ο πόνος.......

Εχω γράψει νομίζω ότι δεν αντέχω τη βλακεία. Δεν την αντέχω με τίποτα. Το θέμα όμως είναι ότι το βλάκα μπορεί και να τον λυπηθείς...λέω τώρα... Γιατί ο βλάκας δεν ξέρει το πρόβλημά του. Δεν είναι βλάξ επίτηδες! Ο ψεύτης όμως είναι συνειδητοποιημένος. Ξέρει πως ψεύδεται και το κάνει για να κερδίσει κάτι ή από βλακεία...μερικές φορές. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που λένε ψέματα χωρίς να χρειάζεται. Για παράδειγμα, λένε ψέματα για να σε αναγκάσουν να τους βοηθήσεις σε κάτι ενώ θα το έκανες χωρίς να σου το ζητήσουν(λέγοντας ψέματα). Αυτοί είναι για μένα το χειρότερο είδος ανθρώπων! Είναι ψεύτες και βλάκες ταυτόχρονα! Είχα την κακή τύχη να γνωρίσω έναν. Το χειρότερο σ' αυτή την περίπτωση είναι πως νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου μετά, αφού σε κοροϊδέψουν! Σε θεώρησαν χαζή δηλαδή...ή έτσι αισθάνεσαι. Ο χαζός άνθρωπος δεν ευθύνεται για τη βλακεία που θα κάνει ή θα πει, ο ψεύτης όμως έχει πλήρη επίγνωση του ψέματος του! Ξέρει ακόμα και το μετά. Γνωρίζει δηλαδή πως αφού πει το ψέμα του και κάνει ή κάνεις κάτι για εκείνον,μετά εσύ θα αισθανθείς άσχημα, θα σε πληγώσει. Ο ψεύτης αδιαφορεί, αν και ξέρει. Δε θα αισθανθείς όμως πληγωμένη από τη βλακεία. Πληγωμένη θα σε κάνει να νοιώσεις ο ψεύτης! Για το ψέμα και για τον εαυτό σου που έπεσε έξω και τον πίστεψες. Τελικά νομίζω πως δε μας πληγώνει τόσο το ψέμα αυτό καθεαυτό. Μας πληγώνει το γεγονός πως κάποιος ήταν εξυπνότερος από εμάς και μας γέλασε. Η έτσι νομίζουμε! Φοβόμαστε να κοιτάξουμε τον εαυτό μας που τον ξεγέλασαν! Ενώ θεωρούμε τον εαυτό μας ευφυή, μας κορόιδεψαν. Αρα κάποιος ήταν ποιο έξυπνος από εμάς και αυτό δεν το συνειδητοποιούμε μόνο εμείς αλλά το κατάλαβε και ο ψεύτης! Διπλό το κακό, για αυτό νοιώθουμε τόσο άσχημα μετά. Εχουμε πέσει στα δικά μας μάτια αλλά και στα μάτια κάποιου άλλου! Τα μάτια του ψεύτη. Και ενώ δε θα έπρεπε να μας απασχολεί η γνώμη ενός ταπεινού υποκειμένου, γιατί μόνο έτσι μπορώ να ονομάσω τον ψεύτη...μας νοιάζει και πολύ μάλιστα! Μας νοιάζει γιατί δεν μπορούμε να δεχτούμε πως κάποιος μας κορόιδεψε, εμείς που θεωρούμε τον εαυτό μας τόσο έξυπνο! Και λογικά σκεπτόμενη λέω:πως δεν πρέπει να μας απασχολεί η άποψη ενός ατόμου που λέει ψέματα. Γιατί το συγκεκριμένο άτομο μόνο και μόνο από τη 'συνήθειά' του να λέει ψέματα είναι χαμηλού επιπέδου, είναι ένα σκουλήκι. Ελα όμως που το σκουλήκι αυτό ξέρει το φοβερό μυστικό..... Το σκουλήκι αυτό κατάφερε να μας ξεγελάσει! Και τώρα το σκουλήκι βρίσκεται κάπου και γελά μόνο ή χειρότερα ακόμα με τους φίλους του(γιατί τα σκουλήκια έχουν πολλούς φίλους:))και εξιστορεί πως σας κορόιδεψε! Σε λίγο όλος ο κόσμος των σκουληκιών θα ξέρει πως σας κορόιδεψαν. Και ενώ ποτέ δε σας αφορούσε ένας κόσμος τόσο χαμηλού επιπέδου, τώρα σας νοιάζει και σας κόφτει. Σας πονά που κάποιος κατώτερός σας κατάφερε να σας βάλει τα γυαλιά όπως λένε. Εχει να κάνει με το είδος του ψέματος, τον ίδιο τον ψεύτη αλλά και τον εγωισμό μας και την ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας. Αν μας τη χαλάσει κάποιος τον οποίον δεν έχουμε και σε υπόληψη, ο πόνος είναι πιο δυνατός........ Καταλαβαίνω ότι η σκέψη είναι σουρεαλιστική αλλά όφειλα να το μοιραστώμαζί με κάποιον:)!

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Υποχρέωση κανενός!!

Ποτέ δεν ήθελα να γίνομαι φορτική! Ποτέ δεν ήθελα να είμαι υποχρέωση για κάποιον. Ισως γιατί σιχαίνομαι τις 'υποχρεώσεις', ίσως γιατί προσωπικά τις αναβάλλω έως τις αποφεύγω όταν μπορώ. Σε όλη μου τη ζωή υπήρξα διακριτική. Τώρα αναρωτιέμαι γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Θεωρεί τη διακριτικότητα αδυναμία! Προσπαθεί να πατήσει πάνω σ' αυτή. Δεν έχω γνωρίσει κανέναν άνθρωπο που να εκτιμά τη διακριτικότητα! Η εξυπνάδα, ο ρομαντισμός και η ευαισθησία φαίνεται ότι στην εποχή μας είναι προβλήματα. Κανένας δε θα σου το πει, οι περισσότεροι, όμως νοιώθουν επιεικώς ΄άβολα' απέναντι σε τέτοιους ανθρώπους. Πάντα μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως οι περισσότεροι άντρες για παράδειγμα 'κολλάνε' σε γυναίκες που τους φέρονται άσχημα! Πόσο πιο εύκολο να σε ερωτευτεί κάποιος όταν εσύ παίζεις 'παιχνιδάκια' παράλληλα και με άλλους! Φαίνεται φταίει η τεστοστερόνη, θέλουν να αποδείξουν πως είναι το καλύτερο αρσενικό! Και βεβαίως είναι ηλίου φαεινότερο το τι θέλει να σου πει κάποιος, όταν πολύ ευγενικά σου λέει, πως 'νοιώθει ότι σου οφείλει' μια συζήτηση-εξήγηση. Ξέρεις πως θα σου πει για προβλήματα, μπερδέματα...το πιο σύνηθες είναι το 'θέλω να τα βρω με τον εαυτό μου'! Και σκέφτομαι, όλοι αυτοί που ήθελαν να τα βρουν με τον εαυτό τους γιατί δεν το έκαναν πριν προσπαθήσουν να ξεκινήσουν κάτι? Πριν ραγίσουν την καρδούλα κάποιου άλλου? Προσωπικά δε θέλω να νοιώθει κανένας ότι μου οφείλει οτιδήποτε! Πρώτον γιατί ξέρω τι θα μου ξεφουρνίσει και δεύτερον γιατί είμαι διακριτική και δε νοιώθω εγώ καλά όταν γίνομαι υποχρέωση!.......

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Μπορούμε εύκολα να συγχωρέσουμε ένα παιδί που φοβάται το σκοτάδι, η αληθινή τραγωδία της ζωής όμως είναι όταν οι ενήλικοι φοβούνται το φως.
~Πλάτων~

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Καλύτερα μόνος???.....

Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό άρχισα να σκέφτομαι τα ζευγάρια που γνωρίζω.

Παντρεμένα ή όχι.

Χωρίς δυσκολία μπόρεσα να απαριθμήσω για το κάθε ένα ζευγάρι αρκετούς λόγους για τους οποίους δε θα έπρεπε να είναι μαζί!

Οι περισσότερες φίλες μου, δυστυχώς, παντρεύτηκαν γιατί έτσι συνηθίζεται.

Γιατί μια γυναίκα όταν φτάσει σε μια ηλικία πρέπει να παντρευτεί και να κάνει ένα ή δύο παιδιά.

Πρέπει επίσης να είναι η κυρία τάδε.

Για να μη λέει ο κόσμος!

Λες και η γνώμη του κόσμου είναι πιο σημαντική από αυτό που εμείς θέλουμε πραγματικά να κάνουμε στη ζωή μας!

Η μία φίλη παντρεύτηκε με συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Στην επέτειο των δυο ετών της κάθε σχέσης της ρωτούσε το αγόρι που ήταν μαζί αν είχε σκοπό να την παντρευτεί.

Αν η απάντηση ήταν όχι, χώριζε αμέσως, όσο και να τον αγαπούσε.

Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες βρήκε εκείνον που απάντησε θετικά.

Μια άλλη φίλη είχε άλλο πρόγραμμα.

Είχε σχεδιάσει τα προσόντα που θα έπρεπε να έχει ένας άντρας για σύζυγος και πατέρας των παιδιών που θα έκανε.

Ο έρωτας φυσικά δεν έπαιζε κανένα ρόλο στα προγράμματα αυτά.

Και οι δυο αυτές περιπτώσεις, μετά τα πρώτα χρόνια και αφού ήρθαν και τα παιδιά, σε συζητήσεις που κάναμε, είδα ότι μένουν γιατί έτσι πρέπει, όχι γιατί είναι ευτυχισμένες!

Α! Και γιατί τους αρέσει να είναι οι κυρίες των κυρίων.

Ενας παιδικός μου φίλος παντρεύτηκε μια γυναίκα, που από κουβεντούλες που είχαμε κάνει ήξερα πως δεν του άρεσε.

Οταν τον ρώτησα μετά το γάμο γιατί τη διάλεξε, η απάντηση με άφησε άφωνη.

Εκείνος ήταν(όπως μου είπε)σε ηλικία γάμου, εκείνη ήταν υγιής(για να κάνει τα παιδιά τους)και ελεύθερη.

Υγιείς γυναίκες...σε λίγο θα τις κοιτάζουν και στα δόντια σαν τα άλογα...ο έρωτας αναρωτιέμαι δεν παίζει κανένα ρόλο?

Αλλος γνωστός παντρεύτηκε και αυτός για τους ίδιους λόγους και μετά το δεύτερο παιδί άρχισε να κάνει εξωσυζυγικές σχέσεις.

ΟΚ, αυτή η περίπτωση φαντάζομαι είναι η πιο συνηθισμένη, δε έτυχε δηλαδή μόνο στο δικό μου γνωστό.

Αλλος ένας οικογενειακός φίλος, δηλωμένος εργένης, παντρεύτηκε γιατί έτυχε η φίλη του να μείνει έγκυος την ίδια βδομάδα που πέθανε ο πατέρας του και πήρε την απόφαση συναισθηματικά φορτισμένος.

Περιττό να πω ότι μετά από τρία χρόνια ο γάμος είναι εντελώς συμβατικός.

Εκείνος βγαίνει με τους δικούς του φίλους και εκείνη με τους δικούς της.

Ανέφερα μόνο μερικά ζευγάρια που γνωρίζω καλά.

Η μόνιμη απορία μου είναι πως είναι δυνατόν τα παιδιά που ζουν σ' αυτούς τους συμβατικούς γάμους,όπου το ζευγάρι μένει μαζί από συνήθεια, βόλεμα ή για να μην πει ο κόσμος ότι είναι χωρισμένοι, πως είναι λοιπόν δυνατόν να πιστεύουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν στο περιβάλλον αυτό να μην έχουν προβλήματα!

Δε θα ήταν καλύτερα οι γονείς να χώριζαν και να ήταν ευτυχισμένοι?

Δε θα ήταν πιο υγιές για εκείνα?

Από τις λίγες γνώσεις μου στην ψυχολογία, θεωρώ ότι τα παιδιά είναι πιο χαρούμενα όταν βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους.

Και αφού εγώ γνωρίζω καλά αυτά τα ζευγάρια που ζουν μαζί χωρίς σοβαρό λόγο...σίγουρα ο καθένας θα έχει παρόμοιες περιπτώσεις στο περιβάλλον του.

Πόσοι τελικά είναι εκείνοι που παντρεύτηκαν από έρωτα και μένουν παντρεμένοι γιατί είναι καλά μαζί και όχι γιατί έτσι βολεύει ?

Και ακόμα όταν βλέπεις αυτούς τους γάμους κοντά σου πως μπορείς εσύ να σκεφτείς να κάνεις ένα τέτοιο βήμα?

Δε σε πιάνει ο φόβος ότι θα καταλήξεις σαν και κείνους?

Αφού αυτοί είναι ο κανόνας πόσες πιθανότητες έχεις εσύ να είσαι η εξαίρεση?

Πως μπορείς να φανταστείς ότι ο δικός σου γάμος θα είναι ο ευτυχισμένος ανάμεσα σε τόσους αποτυχημένους?

Μπορεί να ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και να καταλήξεις όπως οι περισσότεροι.

Να σκεφτόμαστε μεν θετικά, αλλά να είμαστε και ρεαλιστές.

Πάντα στενοχωριόμουν όταν μάθαινα για ναυάγια(όπως όλος ο κόσμος νομίζω)γιατί να διακινδυνέψω να γίνει η ζωή μου κάτι σαν αυτά?

Η μοναξιά είναι σίγουρα άσχημη, αλλά μήπως είναι προτιμότερη από μια κακή παρέα?

Αλλά τι γίνεται με όλα όσα λένε για το ρίσκο που πρέπει να παίρνουμε στη ζωή μας?

Κάτι που μέχρι πρότινος το πίστευα και εγώ?

Αυτό το: αν δε ρισκάρεις δε θα ζήσεις?

Η πίστη μου ότι καλύτερα να μετανιώνουμε για αυτά που κάνουμε παρά για αυτά που δεν κάναμε?

Οτι αν δε σπάσεις τα 'μούτρα' σου δε θα μάθεις?

Νομίζω πως ισχύει μέχρι μια ηλικία.

Από μια ηλικία και μετά...αν δεν έχεις μάθει από τα λάθη σου...δε θα μάθεις ποτέ!.......

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010


Αυτό που έχει αλλάξει σήμερα στη Γερμανία από την εποχή του Χίτλερ, στον τομέα της καταπίεσης, είναι το στυλ. Έχει γίνει λιγότερο μπαρόκ και περισσότερο αποτελεσματικό.

~Monde Diplomatique~

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Μονόπολη


Ητανε μια φορά κι έναν καιρό δυο παιδάκια.
Παίζανε τους πρωθυπουργούς μιας κακόμοιρης χώρας.
Πηγαίνανε σε άλλες χώρες και την κατηγορούσαν, παίρνανε λεφτά απ' το ταμείο της και οι καημένοι οι κάτοικοι πεινούσαν και φωνάζανε.
Ο,τι και να έκαναν όμως οι κάτοικοι τίποτα δεν άλλαζε.
Τα παιδάκια που παίζανε τους πρωθυπουργούς, εναλλάξ, περνούσαν πολύ καλά και δεν είχαν σκοπό να αλλάξουν παιχνίδι.
Καμιά φορά βαριόταν ο ένας και άφηνε τον άλλον να παριστάνει τον πρωθυπουργό, μια φορά είχε έρθει και ένας μεγάλος που τον φοβόντουσαν και τον άφησαν να παίξει και εκείνος για λίγο.
Η χώρα πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο, παίρναν δάνεια, το ένα μετά το άλλο και για τον κόσμο αδιαφορούσαν εντελώς.
Τι τους ένοιαζε άλλωστε?
Εκείνοι έπαιζαν το παιχνίδι τους, περνούσαν καλά, γιατί να ασχοληθούν με τον κόσμο?
Μέχρι που ήρθε κάποια στιγμή και το παιχνίδι τους, αυτό που έμοιαζε με μονόπολη, έγινε αληθινό!
Τα αγροκτήματα που αγόραζαν και πουλούσαν, η ρουλέτα που έπαιζαν, οι άνθρωποι που κυβερνούσαν όλα σαν από θαύμα έγιναν αληθινά.
Στα παιδάκια φυσικά δεν άρεσε αυτό γιατί άλλο να παίζουν και άλλο να έχουν πραγματικές ευθύνες και υποχρεώσεις.
Ασε που ο κόσμος είχε αρχίσει να αντιδρά γιατί πεινούσε!
Αρχισαν τότε να δίνουν την πρωθυπουργία ο ένας στον άλλον πιο συχνά, γιατί δεν ήταν ευχάριστο πια και είχε δουλειές που βαριόντουσαν να κάνουν.
Σκέφτηκαν αντί να παίζουν οι δυο τους να φωνάξουν και άλλους να βοηθήσουν.
Χωρίστηκαν σε δυο ομάδες και συνέχισαν το παιχνίδι που έμοιαζε με μονόπολη.
Μόνο που οι άνθρωποι που 'κυβερνούσαν' ήταν αληθινοί και πεινούσαν!
Ξεσηκωνόντουσαν οι άνθρωποι και δημιουργούσαν φασαρίες και το παιχνίδι δεν το χαιρόντουσαν πλέον.
Αρχισαν να χρησιμοποιούν τους βοηθούς τους κάθε φορά που είχαν προβλήματα αλλά εκείνοι (οι βοηθοί) φερόντουσαν άσχημα στον κόσμο ο οποίος ήταν ούτως ή άλλως σε κακό χάλι.
Τα παιδάκια δεν νοιάζονταν για την κατάσταση μόνο προσπαθούσαν να περάσουν καλά με το 'παιχνίδι' που είχε πάψει πλέον να είναι και τόσο διασκεδαστικό.
Μια μέρα, λοιπόν, οι άνθρωποι που από την αρχή δεν περνούσαν καλά γιατί τους χρησιμοποιούσαν τα παιδάκια και οι βοηθοί τους για να γελάνε, ξεσηκώθηκαν!
Ξεσηκώθηκαν και άρχισαν τις μεγάλες φασαρίες γιατί δεν άντεχαν άλλο!
Αρχισαν μια να ζητάνε φαγητό, να θέλουν να παίξουνε και αυτοί, να διασκεδάσουν λίγο.
Οταν είδαν ότι τα παιδάκια και οι βοηθοί τους δεν τους άφηναν άρχισαν να κάνουν ζημιές!
Ξεκίνησαν από μικρές ζημιές και έφτασαν σε μεγάλες.
Δεν ήθελαν να είναι πιόνια στη μονόπολη, ήθελαν να περνάνε καλά και αυτοί.
Ετσι μετά από λίγο καιρό οργανώθηκαν και αυτοί ενάντια στα παιδιά!
Το παιχνίδι δεν ήταν καθόλου διασκεδαστικό, γιατί τα παιδάκια δεν χαιρόντουσαν πια και ο κόσμος πεινούσε πολύ.
Ετσι οι άνθρωποι άρχισαν να χαλάνε το παιχνίδι των παιδιών και τα παιδιά να θυμώνουν.
Ξεκίνησε ένας πόλεμος ανάμεσα στα παιδιά και τον κόσμο.
Ο πόλεμος σε πολύ λίγο έγινε πραγματικός.
Ο πεινασμένος κόσμος ήθελε φαγητό και απαιτούσε από τα παιδάκια να του το βρούνε.
Τα παιδάκια τρομοκρατήθηκαν και έτρεξαν σε κάτι συγγενείς να ζητήσουν βοήθεια.
Ζήτησαν βοήθεια και από ξένους, δανείστηκαν στην πραγματικότητα πια αλλά δεν ήξεραν πως να χρησιμοποιήσουν τα δάνεια.
Μπερδεύτηκαν πολύ, είχαν και το άγχος του κόσμου που ήταν έτοιμος να ορμήξει και τα έκαναν θάλασσα!
Οι πεινασμένοι άνθρωποι τότε όρμηξαν και πήραν από τα παιδάκια ότι είχαν και δεν είχαν.
Δεν τους έφτασαν όμως, δεν ήξεραν και πως να κάνουν εκείνοι τη δουλειά του πρωθυπουργού και στο τέλος δεν ήταν κανένας ευχαριστημένος.
Τα έκαναν και όλα ρημαδιό!
Οι συγγενείς που είχαν βοηθήσει κάποια στιγμή τα παιδάκια αποφάσισαν τότε να σβήσουν τη χώρα από το χάρτη γιατί δεν είχε σωτηρία.
Ετσι τελειώνει το παραμύθι αυτό.
Οταν τα παιδάκια προσπαθούν να παίξουν παιχνίδια μεγάλων και είναι και άνθρωποι ανακατεμένοι, το τέλος δεν είναι καθόλου καλό!
Μπερδεύονται όλοι, οι δουλειές δε γίνονται σωστά και η κατάληξη είναι πολύ κακή....





H. Jackson Brown,Jr.


Οι άνθρωποι, ψάχνοντας την ευτυχία και την ολοκλήρωση, παίρνουν διαφορετικούς δρόμους.
Επειδή δεν ακολουθούν το δρόμο που ακολουθείς εσύ, δεν σημαίνει ότι έχουν χαθεί.
 
H. Jackson Brown, Jr.,     Αμερικανός συγγραφέας αυτοβοήθειας  

Το δίλημμα


Καμιά φορά δεν έχεις να κερδίσεις τίποτα.
Ξέρεις εκ των προτέρων πως ένα καφεδάκι θα πιεις και τέρμα.
Δε θέλεις να χάσεις το χρόνο σου με εφήμερες σχέσεις οπότε δε θα ξεκινήσεις τίποτα.
Τότε γιατί πας?
Γιατί στην Ελλάδα οι γυναίκες πρέπει να είναι νεώτερες από τους άντρες?
Ακόμα και όταν η διαφορά είναι μόνο στα χαρτιά!
Γιατί μερικοί άντρες μας 'τραβάνε' παρόλο που ξέρουμε ότι δε υπάρχει μέλλον?
Ακόμα και εκείνες τις εποχές της ζωής σου, που εσύ δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου, να κάνεις σχέσεις για να περάσεις καλά λίγους μήνες.
Οχι πως το να περνάμε καλά πειράζει!
Το αντίθετο.
Δε σου φτάνουν όμως οι λίγοι μήνες.
Οσο νέα και να νιώθεις, όσο νέα και να δείχνεις.
Δυστυχώς στην Ελλάδα οι άντρες πρέπει να είναι μεγαλύτεροι, είναι θεσμός.
Οι ΜΗ Ελληνες δεν το έχουν αυτό!
Για τους ξένους, το σημαντικό είναι να ταιριάζετε.
Για τους περισσότερους δηλαδή.
Δεν είναι αδικία αυτό?
Να σε τραβάει τόσο, κάποιος νεώτερός σου, να περνάς καλά μαζί του, αλλά να ξέρεις πως η σχέση αυτή δε θα κρατήσει.
Ακόμα κι όταν ξέρεις καλά, από τα ζευγάρια γύρω σου, ότι ο άντρας όταν δεσμευτεί αφήνεται....
Κάνει κοιλιά, πέφτουν τα μαλλιά του,δείχνει πάντα,αυτό είναι αξίωμα, μεγαλύτερος από την ηλικία του και πολλές φορές μεγαλύτερός σου, ακόμα και αν τα χαρτιά δείχνουν εσένα πιο μεγάλη!
Γιατί να πας λοιπόν για αυτόν τον καφέ?
Μήπως δείχνει μαζοχισμό? Μήπως πρέπει να το κοιτάξεις?
Υπάρχει όμως και λογική εξήγηση.
Από μια ηλικία και μετά οι γυναίκες που ζητάνε σύντροφο, είναι χαμένες από χέρι.
Οι περισσότεροι είναι παντρεμένοι, οπότε δε μετράνε.
Μια μεγάλη κατηγορία είναι gay.
Ενας άλλος ΠΟΛΥ μεγάλος αριθμός είναι βλάκες!
Καλά παιδιά αλλά βλάκες και δε μου αρέσει που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη για να τους χαρακτηρίσω αλλά δεν βρίσκω άλλη.
Δεν μπορείς να κάνεις μια συζήτηση μαζί τους.
Αν υπολογίσεις σ' αυτούς που μένουν πόσοι είναι ναρκομανείς(δεν αστειεύομαι), μαμάκηδες ή παθαίνουν αλλεργία στην ιδέα της δέσμευσης και τελευταία μεγάλη κατηγορία εκείνοι με τους οποίους δεν έχεις τίποτα, αλλά τίποτα κοινό! Αν εσένα σου αρέσει η θάλασσα, εκείνου αρέσει το βουνό, εσύ αγαπάς το διάβασμα, εκείνος αποβλακώνεται με οτιδήποτε παίζει η τηλεόραση, εσύ ακούς κλασσική μουσική και εκείνος θέλει κάθε Σάββατο να πηγαίνετε στα μπουζούκια...και πάει λέγοντας...
Τι μένει λοιπόν?
Κάποιοι χήροι καμιά εικοσαριά χρόνια μεγαλύτεροι.
Αυτοί σε βλέπουν σα λουκουμάκι......Εσύ σκέφτεσαι τις παραξενιές που θα έχουν.
Φτάνεις λοιπόν στο δίλημμα.
Θα κάνεις μια σχέση με κάποιον πολύ ή λίγο μικρότερο ή θα μείνεις μόνη?.....

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Στο Γιώργο τον Κοίλιαρη

Πέρασα μαζί του μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου.
Ημουν ερωτευμένη μαζί του πριν γνωριστούμε καλά.
Οταν όλες οι κοπέλες ήθελαν να τις πάρει μαζί του στις αποστολές του.
Να ζήσουν την περιπέτεια.
Κανένας, ούτε εγώ που έζησα δίπλα του δεν συνειδητοποίησα ποτέ πόσο επικίνδυνη ζωή ζούσε!
Για μένα ήταν άτρωτος!
Περνούσε δια πυρός και σιδήρου, έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα αλλά ποτέ δεν ήταν δυνατόν να χάσει!
Ετσι πίστευα.
Ηταν τόσο καλός, φίλος και σύντροφος...ακόμα και όταν χωρίσαμε δεν έφυγε ποτέ απ' το μυαλό μου.
Για μένα ήταν πάντα ο καλύτερος!
Δεν ξέρω αν ήταν η ηλικία...η εποχή που όλα φαίνονται ρόδινα.
Πάντα ήταν δίπλα μου, ακόμα και όταν έλειπε, ακόμα και μετά το χωρισμό.....
Εχω την αίσθηση ότι τον ξέχασαν πολύ γρήγορα.
Εχω την αίσθηση ότι εμένα μου λείπει περισσότερο τώρα που έφυγε παρά μετά το χωρισμό.
Αλλωστε ήταν απότομο, ξαφνικό!
Ο Γιώργος ήταν δυνατός, έξυπνος, καλός, χαρούμενος....παρά τη δύσκολη δουλειά του!
Ο Γιώργος θα έμενε κοντά μας για πάντα!
Να μα διηγήται τις περιπέτειες του, να αγαπάει τη δουλειά του τόσο πολύ....
Να μας λέει για την αγάπη του για τους Κούρδους, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ένα σωρό άλλα μέρη στα οποία κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αλλά δεν την έχασε,γύρναγε πάντα να μας λέει τόσο μοναδικές ιστορίες!
Να περιμένει πως και πως την επόμενη αποστολή....μέχρι εκείνη που ήταν η τελευταία του.
Μου λείπει!
Μου λείπει το γέλιο του, η αγκαλιά του, η φωνή του στο τηλέφωνο κάθε φορά που γύριζε από μια αποστολή.......
Μου λείπει ο φίλος μου ο Γιώργος και εκνευρίζομαι και θυμώνω γιατί νομίζω πως τον ξέχασαν, πως μόνο εγώ τον θυμάμαι.
Πως μόνο από μένα λείπει.
Πως μόνο εγώ πονάω έτσι βουβά για το χαμό του!
5/10 έκλεισε δυο χρόνια.
Τίποτα δεν ακούστηκε.
Μόνο εγώ τον θυμήθηκα και φέτος?
Ελεγε πως δεν άντεχε να βλέπει τα μάτια των παιδιών που πεινούσαν να τον κοιτάζουν.
Για ανθρωπιστική βοήθεια είχε πάει τελευταία φορά.
Εφυγε όπως πάντα μόνος.
Πήγε να βοηθήσει!
Νομίζω την ψυχή του την άφησε εκεί κάτω, όχι στο ΚΑΤ.




Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Εγώ δεν είμαι ρατσιστής....αυτοί είναι μαύροι!!


Φοβόμαστε τους ξένους.
Δεν τους θέλουμε στη χώρα μας, στην πόλη μας, πόσο μάλλον στη γειτονιά μας!
Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με μια φίλη που μου έλεγε πόσο την ενοχλούσαν οι ξένοι που έβλεπε στο δρόμο για τη δουλειά της.
Περνούσε με το αυτοκίνητό της και την ενοχλούσε το θέαμα.
Ξεχνούσε πως μέχρι τα 11 χρόνια της, ξένη ήταν και εκείνη, αφού ζούσε σε άλλη χώρα!
Ακόμα και τώρα οι αδερφές της, τα ανίψια της ζουν στην Αμερική.
Αυτοί δεν είναι ξένοι στη χώρα αυτή?
Δεν τους φέρθηκε κανένας όπως εμείς στους ξένους.
Τόσες φορές στην ιστορία της Ελλάδος, αναγκαστήκαμε να ξενιτευτούμε για να βρούμε μια δουλειά, καλύτερες συνθήκες ζωής.
Γιατί, παρ' όλα αυτά έχουμε αυτή την ξενοφοβία?
Για όλα τα κακά που συμβαίνουν σ' αυτή τη χώρα φταίνε οι ξένοι!
Οι Ελληνες δε φταίνε ούτε για την εγκληματικότητα, ούτε για τις κλοπές?
Και σκέφτομαι πως σίγουρα φταίνε και οι ξένοι.
Οταν πεινάς και δε βρίσκεις δουλειά θα κλέψεις για να φας εσύ και η οικογένειά σου.
Οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας είναι φτωχοί από χώρες με δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία στηρίζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις!
Αντί να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, γκρινιάζουμε που έρχονται οι ξένοι στη χώρα μας.
Και μάλιστα έρχονται φτωχοί ξένοι!
Δεν έρχεται ο Γάλλος ή ο Γερμανός.....αυτοί έρχονται μόνο για τουρισμό.
Οι ξένοι που έρχονται στη χώρα μας είναι φτωχοί, αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Για αυτούς οι Ελλάδα είναι παράδεισος, σε σχέση με τη χώρα που ζούσαν.
Πολλές φορές δε θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχει υποδομή, χρησιμοποιούν την Ελλάδα σαν ενδιάμεση χώρα γιατί ο στόχος τους είναι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, μόνο που για τεχνικούς λόγους κολλήσανε εδώ και είναι ξένοι σε μια χώρα που δεν τους θέλει και τους το δείχνει με κάθε τρόπο!
Είναι και άλλος ένας λόγος που μου κάνει εντύπωση ο φόβος που έχουμε προς τους ξένους...που πολλές φορές είναι αληθινό μίσος!
Πολλοί Ελληνες δούλεψαν σε καράβια, ταξίδεψαν, ήρθαν σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, εκείνοι δε θα έπρεπε να φοβούνται. Και πιθανόν να μην είναι φόβος αυτό το συναίσθημα.
Λυπόμαστε τους φτωχούς, αν είναι δυνατόν να στείλουμε και χρήματα προκειμένου να μείνουν στον τόπο τους!
Μη μας λερώσουν την αυλή!
Υποκρισία σε μεγάλο βαθμό!!


Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Απογοήτευση....


Τον τελευταίο καιρό η πολιτική σκηνή της χώρας μας με προβληματίζει πολύ.
Σκέφτομαι πως οι 300, γίνονται πολιτικοί ή για να πλουτίσουν ή είναι αδερφές.
Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός άνθρωπος στη Βουλή.
Και αν είναι κάποιος, θα είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Τόση διαφθορά σ' αυτή τη χώρα που δεν ξέρεις αν αξίζει κανένας να τον πιστέψεις.
Ο Γιώργος αποδείχτηκε μεγάλος ψεύτης(άλλα έλεγε και άλλα κάνει), γιατί να είναι διαφορετικός (αν γίνει ποτέ πρωθυπουργός) ο Σαμαράς?
Για τον Καρατζαφέρη ούτε που το συζητώ, μεγάλο λαμόγιο.
Ο ΣΥΝ έγινε εκατό κομμάτια.
Το ΚΚΕ έχει μείνει στο Στάλιν.
Ποιόν να πιστέψει κανείς απ' τους πολιτικούς της χώρας?
Τη Ντόρα? Κόρη του Μητσοτάκη?
Τον Κουβέλη?
Τον Αλαβάνο?
Τον Τσίπρα?
Απογοήτευση μεγάλη και να σκεφτείς έχω τελειώσει και πολιτικές επιστήμες(με άριστα) πανάθεμά με......
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω, τι να πιστέψω...και τι να ψηφίσω......
Και δε μιλάω για τις εκλογές που έρχονται.
Ο ΓΑΠ δε βγάζει τετραετία σίγουρα. Στις βουλευτικές εκλογές τι κάνουμε?
Δεν πιστεύω ούτε στην αποχή ούτε στο λευκό, δε θέλω να αποφασίζουν άλλοι για μένα.
Αλλά όταν σε έχουν απογοητεύσει ΟΛΟΙ τι ψηφίζεις?
Αδιέξοδο!
Εκεί μου έρχεται στο μυαλό ο Μαυρογιαλούρος, μαύρο δαγκωτό σε όλους!
Και μια μούντζα για να ακολουθούμε και την ταινία!
Ααααα δε θα με τρελάνουν αυτοί!!!!!!
ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ!!!

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Το βιβλίο...


Από μικρή διάβαζα πολύ.
Οι γονείς μου δούλευαν και οι δυο και η αλήθεια είναι δε θυμάμαι, εκτός από την καθημερινή εφημερίδα, να διαβάζουν τίποτε άλλο.
Από μόνη μου, λοιπόν διάβαζα ότι έπεφτε στα χέρια μου και έγραφα επίσης.
Ισως αυτός είναι και ο λόγος που έχω μια 'αντιπάθεια' θα έλεγα στους ανθρώπους που δε διαβάζουν, που δεν ενημερώνονται.
Με ενοχλεί η έκφραση: δεν έχω χρόνο!
Οι άνθρωποι που αγαπούν το διάβασμα βρίσκουν χρόνο!
Αντί να αποβλακώνεται κάποιος μπροστά στην τηλεόραση ή παίζοντας online παιχνίδια μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο.
Ακόμα και την ώρα που 'ξεκουράζεσαι' κοιτώντας το άπειρο θα μπορούσες να διαβάσεις κάτι.
Το διάβασμα, είχα διαβάσει κάπου, είναι η γυμναστική του μυαλού.
Με απωθούν άνθρωποι που αγοράζουν βιβλία...ανάλογα με το βάρος...ναι υπάρχουν και αυτοί!
Επίσης, κατά τη γνώμη μου, είναι δύσκολο να αγοράσεις βιβλίο για δώρο.
Αν γνωρίζεις καλά εκείνον που θα κάνεις το δώρο του αγοράζεις ένα βιβλίο του συγγραφέα που ξέρεις πως αγαπά.
Αν δεν τον ξέρεις τόσο καλά τότε του αγοράζεις ένα βιβλίο που αγαπάς εσύ πολύ.
Ποτέ όμως δεν δωρίζεις ένα βιβλίο που δεν ξέρεις, μόνο επειδή σου το πρότεινε η πωλήτρια.
Ούτε επειδή έχει την ίδια τιμή με κάποιο άλλο αλλά είναι μεγαλύτερο!
Αυτό το λέω γιατί μου έχει συμβεί.
Ανθρωπος πολύ δικός μου, που γνώριζε τους συγγραφείς που αγαπώ, μου έκανε δώρο ένα τεράστιο βιβλίο,αγνώστου συγγραφέως, μόνο γιατί του το πρότεινε η πωλήτρια και ήταν και μεγάλο!
Νομίζω η κίνηση αυτή δείχνει πολλά για τον άνθρωπο που κάνει το δώρο.
Ειτε αυτό είναι βιβλίο είτε μια μπλούζα.
Δεν έψαξε να βρει κάτι που θα σου αρέσει, θα σου πηγαίνει...κάτι 'πράσινο' σαν τα μάτια σου.
Πήρε την πρώτη μπλούζα που βρήκε.
Αδιαφορία είναι η λέξη που μου έρχεται αυθόρμητα στο στόμα.
Ειδικά όταν πρόκειται για κοντινό πρόσωπο!
Το ίδιο περίεργο μου φαίνεται όταν ο σημερινός γονιός αφήνει το παιδί του μπροστά στα video games για να ησυχάσει....
Ο γονιός που δεν ενδιαφέρεται να μάθει στο παιδί του από μικρό να διαβάζει.
Δεν καταλαβαίνω την έκφραση: τα σημερινά παιδιά δε διαβάζουν!
Μα φυσικά και δε θα διαβάσουν αφού κανένας δεν τους εμφύσησε την αγάπη για το διάβασμα.....
Φοβόμουν πως ίσως γίνομαι κουραστική επειδή εγώ αγαπώ τόσο το διάβασμα.
Οσοι όμως διαβάζουν blogs δε μπορεί, θα τους αρέσει το διάβασμα γενικά....ελπίζω...

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

H βία και η εξουσία είναι οι δυο αδερφές που πρόδωσαν τα υψηλότερα όνειρα όλων των επαναστάσεων.
~Χρόνης Μίσσιος~

Παντρεύτηκε τον καλό του ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών

Επισημοποίησε την πολυετή σχέση του, παρά τις επικρίσεις

Η φωτογραφία που έδωσε το ζευγάρι στον Τύπο από το γάμο του Η φωτογραφία που έδωσε το ζευγάρι στον Τύπο από το γάμο του

Τον αγαπημένο του Μίκαελ Μροντς, παντρεύτηκε ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας και αντικαγκελάριος Γκίντο Βεστερβέλε, έπειτα από επταετή δεσμό. Το ζευγάτρι είχε γνωριστεί το 2003 και από τότε είναι αχώριστοι, ενώ ο
Μίκαελ Μροντς, συνοδεύει τον υππουργό σε πολλά επίσημα ταξίδια και εκδηλώσεις. Ο Γκίντο Βεστερβέλε, δημοσιοποίησε το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος το 2004.
Ο γάμος τους στην ουσία είναι κάτι σαν σύμφωνο συμβίωσης και η τελετή έγινε σε στενό κύκλο συγγενών και φίλων στη Βόννη, πόλη καταγωγής του Βεστερβέλε, προέδρου του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών FDP, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό.
Ο Μροντς, 43 ετών, είναι αθλητικός μάνατζερ.
Στη Γερμανία δεν επιτρέπεται μεν ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου αλλά τα ομόφυλα ζευγάρια μπορούν να προχωρήσουν σε σύμφωνο συμβίωσης που τους δίνει τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις με τα ετερόφυλα.

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Πρωθυπουργός Υπάλληλος, η Δασκάλα και το Παπούτσι.

Τώρα λοιπόν που οι φιέστες στη Θεσσαλονίκη τελείωσαν, τα φαγοπότια,τα παραπολιτικά και οι λιμουζίνες, τώρα που αρχίζουν τα σχολεία κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Εμείς δηλαδή. Ο πρωθυπουργός της χώρας, έχει να κάνει πολλά ταξίδια πάλι. Αχ, να ταξίδευα κι εγώ έτσι, όπως ταξίδευα κάποτε... Πληρωμένα όλα ο κύριος πρωθυπουργός, όπως ήταν και τα δικά μου ταξίδια. Μόνο που εγώ έπαιρνα τρις κι εξήντα κουραζόμουν πολύ και έκανα και σωστή δουλειά. Αλλωστε με το που γυρνούσα έπρεπε να στείλω report στον εκάστοτε υπουργό και με αξιολογούσαν και από Αθήνα και από Βρυξέλλες. Τον πρωθυπουργό ποιός τον αξιολογεί στη χώρα μας? Γιατί τώρα πια υπάλληλος είναι κι αυτός. Μάλλον τον αξιολογούν μόνο οι ξένοι. Και στη δουλειά του περιλαμβάνονται και ταξίδια. Εχει ραντεβού με κόσμο(άλλους πρωθυπουργούς)και πρέπει να ελέγχει και τους εντός αν κάνουν σωστή δουλειά και αν μαζεύουν τα χρήματα για το δάνειο. Τώρα για τα ταξίδια μου δίνει την εντύπωση πως καλά τα πάει. Για τους εδώ ανησυχώ. Βλέπεις έχει και κακό παρελθόν. Σα να μη τον παίρνουνε και πολύ στα σοβαρά. Οπως τότε που ήθελε να τους αλλάξει θέση, να ένα πράγμα πως σου φωνάζει η δασκάλα στο σχολείο? Ναι, έτσι, εμένα όταν μου φώναζε η δασκάλα πάντα έκανα ότι μου έλεγε κι αν ήθελε να αλλάξω θέση άλλαζα. Ο πρωθυπουργός όμως όταν ζήτησε από μερικούς δικούς του, γνωστούς, άλλον το είχε γνωρίσει στο γυμναστήριο, με άλλον είχαν κοινούς φίλους, άλλον τον ήξερε από τον μπαμπά του....τους ζήτησε, λοιπόν να πάνε σε κάποιες θέσεις(όπως μου έλεγε εμένα η δασκάλα και τσακιζόμουνα) εκείνοι όμως του πέταξαν ένα όχι μες τα μούτρα και δεν τον άκουσαν! Αν ήταν τώρα ο πρωθυπουργός δασκάλα και εκείνοι τα παιδιά θα έτρωγαν κάτι ξυλιές στα χέρια, άλλο πράγμα, αλλά μια και ο πρωθυπουργός δεν είναι δασκάλα δεν μπορεί να τους χτυπήσει. Και αυτοί όμως δεν τον ακούνε όπως τα παιδιά τη δασκάλα. Σα να μην τον σέβονται καθόλου μου φαίνεται. Με στενοχωρεί αυτό και φαίνεται τον στεναχωρεί και εκείνον. Για αυτό για να ξεχαστεί λιγάκι μάζεψε κάμποσους από αυτούς που τον ακούνε και πήγανε εκδρομή στη Θεσσαλονίκη που είναι πολύ ωραία και έχει και καλό φαγητό. Ετσι, όχι για πολύ, για ένα τριήμερο. Εκεί μαζεύτηκαν και κάτι δημοσιογράφοι Ελληνες και ξένοι και κόσμος γενικά. Ενας μάλιστα πρέπει να ήταν λίγο τρελός γιατί πέταξε στον πρωθυπουργό ένα παπούτσι! Τώρα, νούμερο, μάρκα γυναικείο, αντρικό, αριστερό δεξί...δεν ξέρω καθόλου. Πάντως του πέταξε μόνο ένα. Αντε τώρα η Αντα να γυρίζει τη Θεσσαλονίκη να βρει το ταίρι του.........

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

Ντροπή στους Τσόκληδες!!!!!!

Ακουσα τη συνέντευξη του Τσόκλη, διάβασα και τα άρθρα που γράφτηκαν για αυτή. Δεν έχω τίποτε περισσότερο να πω εγώ, μόνο πως αηδιάζω όταν ακούω γέρο άνθρωπο να μιλά έτσι. Ντρέπομαι ως γυναίκα και ως άνθρωπος! Αν οι 'ερωτύλοι' άντρες (τους οποίους παινεύει ο Τσόκλης) δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν από τα ζώα, δεν μπορούν να ελέγξουν τα ένστικτά τους τότε δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις ούτε αυτούς ούτε τον 'καλλιτέχνη'. Λυπάμαι επίσης που το θέμα δεν πήρε μεγαλύτερη διάσταση. Λυπάμαι που δεν ακούστηκαν περισσότερες φωνές, που κανένας δεν του τα είπε κατάμουτρα! Προφανώς είναι αρκετοί αυτοί που έχουν τις ίδιες ιδέες. Αυτό με τρομάζει! Τόσοι βιασμοί, τόσο λίγες οι γυναίκες που βρίσκουν το κουράγιο να ξαναπεράσουν τον εφιάλτη για να διωχθεί ο βιαστής και να έρχεται τώρα ο Τσόκλης(δεν μπορώ να τον πω κύριο)να μας πει ότι το θύμα φταίει!! Εξοργίζομαι! Οπως όμως έγραψα και πριν, με φοβίζει το γεγονός ότι δεν έγινε μεγάλο θέμα! Ναι, με φοβίζει η σκέψη πως υπάρχουν πολλοί άντρες που συμφωνούν. Αντρες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και χαμογέλασαν όταν άκουσαν τη συνέντευξη. Κάτι στους πίνακές του με ενοχλούσε από παλιά. Δεν καταλάβαινα τι είναι. Τώρα ξεκαθαρίζει το τοπίο. Αρκετοί μεγάλοι ζωγράφοι είχαν 'ιδιομορφίες'. Για κανέναν δεν είπα τόσο ωμά πως δε μου αρέσει καθόλου! Κάτι στους πίνακες έδειχνε το ανώμαλο του χαρακτήρα του. Ισως αυτό ήταν που με απωθούσε τόσο! Θα ήθελα να μπορούσα να ακουστώ πολύ, να φωνάξω ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΟΥΣ ΤΣΟΚΛΗΔΕΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ!!!!!

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010


Καλό Μήνα!

'Ο Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγιερ, πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD) θα μείνει μακριά από τον πολιτικό στίβο για μερικές εβδομάδες, προκειμένου να δωρήσει το νεφρό του στη σύζυγό του.' Συγκινήθηκα όταν το διάβασα, μέρες τώρα(25 Αυγούστου). Στο μυαλό μας οι Γερμανοί είναι κάπως κρύοι. Δεν περιμένεις τόση αγάπη και ανιδιοτέλεια, από έναν πολιτικό μάλιστα! Μέσα στον οχετό όλων όσων γίνονται στην Ελλάδα και παγκόσμια, σκέφτηκα να ξεκινήσω το μήνα με κάτι 'καλό' για αλλαγή!

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

'Basket'


Δεν υπάρχει τσίπα!!


Η λέξη ντροπή είναι πολύ λίγη για να περιγράψει τα επεισόδια που συνέβησαν στον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ελλάδας-Σερβίας.
Ποιος το ξεκίνησε?
Λίγη σημασία έχει!
Γιατί πήρε τέτοιες διαστάσεις, να δέρνονται όλοι με όλους?.....
Μέχρι τώρα νομίζαμε πως αυτά γίνονται μόνο όταν παίζει Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Προφανώς το γεγονός ότι παίκτες της εθνικής Σερβίας παίζουν σε μια από τις δυο ομάδες 'βοήθησε' στον ξυλοδαρμό.
Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία!
Οι παίκτες είναι επαγγελματίες πράγμα που κάνει το γεγονός ακόμα χειρότερο!
Δε με απασχολεί η εικόνα που δίνουμε προς τα έξω.
Σκέφτομαι πως είναι επιεικώς απαράδεκτο να βλέπουμε τέτοιες εικόνες άγριου ξυλοδαρμού!
Στο Τουρνουά Ακρόπολης, λόγω των 'φιλικών' παιχνιδιών πριν το Μουντομπάσκετ στην Τουρκία, πηγαίνουν και οικογένειες και μικρά παιδάκια.
Στον αγώνα με τις ΗΠΑ είχα σκοπό να βγάλω εισιτήρια να πάω και εγώ.
Τώρα όμως μετά το χθεσινοβραδινό θέαμα άλλαξα γνώμη.
Σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι, όταν οι παίκτες χτυπιούνται μεταξύ τους να μεταφερθεί η σύρραξη στις κερκίδες.
Αρχίζει, λοιπόν ο απλός θεατής να φοβάται να πάει να δει έναν διεθνή, φιλικό, αγώνα μπάσκετ!
Φοβόμαστε να πάμε στο ποδοσφαιρικό γήπεδο, τώρα φοβόμαστε να πάμε και στο γήπεδο να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα μπάσκετ και μάλιστα με εθνικές ομάδες!
Πως να πείσουν με αυτή τη συμπεριφορά(οι ίδιοι οι παίκτες)τους φίλους του αθλήματος να αγοράσουν μάλιστα εισιτήρια διαρκείας, λόγω οικονομικής κρίσης, για να ενισχύσουν τις ομάδες που προτιμούν?
Και για να επιστρέψω στο χθεσινό παιχνίδι που κατέληξε σε μποξ, νομίζω πως όταν δυο ομάδες, με επαγγελματίες παίκτες, επαναλαμβάνω, γιατί ο επαγγελματίας παίκτης πληρώνεται για να μπορώ να πηγαίνω εγώ και όποιος άλλος θέλει να τον βλέπει να παίζει μπάσκετ!
Οχι να πλακώνεται στο ξύλο με τους άλλους σαν αλήτης.
Λέω λοιπόν, πως κατά τη γνώμη μου οι ομάδες που προκάλεσαν τέτοια επεισόδια πρέπει να αποκλειστούν από περαιτέρω παιχνίδια, για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να μάθουν να φέρονται!
Δεν έχει σημασία που είμαι Ελληνίδα(και ναι, θα στενοχωρηθώ που δε θα δω την εθνική μου ομάδα) αλλά προτιμώ αυτό από το να ρεζιλεύομαι εξ' αιτίας της σε διεθνή fora.
Και να σκεφτεί κανείς πως είναι τιμή να σε καλούν στην εθνική ομάδα της χώρας σου.
Σημαίνει πως είσαι από τους καλύτερους παίκτες.
Τι να το κάνεις όμως όταν δεν ξέρεις να φερθείς και πλακώνεσαι στο ξύλο σαν μποξέρ.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία, οι παίκτες αυτοί δεν είναι ικανοί να μας εκπροσωπήσουν διεθνώς!


Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Βρεγμένη Σανίδα....


Ο πρωθυπουργός μας γύρισε τα νησιά, έκανε τα μπάνια του, τα σπορ του, γύρισε ανανεωμένος και κατάμαυρος, ίδιος ο Σισέ.
Και από μόνο του αυτό δε θα με ενοχλούσε, αλλά η χώρα περνά πολύ δύσκολες μέρες.
Ο περισσότερος κόσμος δεν πήγε φέτος διακοπές............
Δεν πήγε γιατί η κυβέρνηση είχε κάνει περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, είχε βάλει άμεσους και έμμεσους φόρους σχεδόν στα πάντα και ο μέσος Ελληνας είδε σε λίγους μήνες το εισόδημά του να μειώνεται κατά πολύ.
Επρεπε να κόψει από κάπου για να τα βγάλει πέρα.
Και όταν λέμε να τα βγάλει πέρα μιλάμε για την καθημερινότητα!
Ολες οι 'πολυτέλειες' κοπήκανε γιατί δεν υπάρχει 'σάλιο'.
Οι διακοπές λοιπόν ήταν πολυτέλεια, εκτός αν είχε κάποιος σπίτι στο χωριό, ή φίλο που είχε σπίτι στο χωριό.
Οταν λοιπόν πηγαίνεις στο Praktiker και όλοι αγοράζουν είδη για κάμπινγκ.......γιατί είναι ο πιο φτηνός τρόπος να ξεφύγει κάποιος για μια βδομάδα.
Τα ξενοδοχεία είναι απλησίαστα για το μέσο Ελληνα.
Αντε να έχεις κανένα εξοχικό κοντά σε θάλασσα, να κάνεις εκεί τις διακοπές σου.
Και αν το εξοχικό είναι μισή ώρα από το σπίτι στην Αθήνα και δεν είχες ξαναμείνει εκεί ποτέ πάνω από βδομάδα, τώρα φαντάζει η ιδανική λύση!
Να γιατί με ενοχλεί όταν ακούω πως ο πρωθυπουργός πήγε από το ένα νησί στο άλλο και τον βλέπω μαύρο κατάμαυρο τη Δευτέρα που γύρισε.....γιατί πέρασε το Δεκαπενταύγουστο σε νησί.
Γιατί ξέρω παιδάκια που πέρασαν τους καύσωνες στο κέντρο, σε μικρά διαμερίσματα και έκαναν κάνα δυο μπάνια όλα όλα γιατί υπήρχε πρόβλημα και με τη βενζίνη.
Παιδάκια που πέρασαν μαύρο καλοκαίρι γιατί οι γονείς δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν ούτε μια βδομάδα διακοπών.
Μαύρο το καλοκαίρι των παιδιών όταν μαύριζε ο πρωθυπουργός της χώρας για να γυρίσει και να μας βάλει και άλλα μέτρα!
Να πηγαίνουμε στο σούπερ μάρκετ και να φοβόμαστε να αγοράσουμε μια σοκολάτα παραπάνω για το παιδάκι.
Ο πρωθυπουργός όμως να κάνει τις διακοπές του!
Για αυτό με ενόχλησε που ήξερα πως ήταν σε νησιά, για αυτό θύμωσα που τον είδα κατάμαυρο όταν επέστρεψε.
Γιατί έχει το θράσος να λέει πως καταλαβαίνει πως τα μέτρα είναι δύσκολα και άδικα.
Που το καταλαβαίνει αυτό στις διακοπές?
Μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας.
Ε ρε σανίδα που τους χρειάζεται, όπως σοφά έλεγε η γιαγιά μου!!!



Το δράμα στο Πακιστάν