Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Κάτι άλλο...

Ζούμε δύσκολες ώρες. Δύσκολες και διαφορετικές....τραγικές θα μπορούσα να τις πω... Δε θέλω όμως να μιλήσω γι αυτές. Αυτές τις βιώνει καθένας όπως νομίζει. Ζούμε ιστορικές στιγμές, τραγικές αλλά ιστορικές. Κάποτε θα μιλάνε γι αυτές, δε θέλω όμως να γράψω για την ιστορία την ώρα που πλάθεται. Κάθε μέρα είναι διαφορετική, δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει...κάθε βδομάδα, κάθε μήνας είναι διαφορετικός απ' τον προηγούμενο. Κι εγώ τα ζω... Με φόβο και άγχος για την κάθε μέρα που ξημερώνει. Ζω την κάθε στιγμή και την κρατάω μέσα μου. Δε θέλω να μιλήσω άλλο γι αυτό σήμερα. Θα ασχοληθώ με κάτι άσχετο που σκέφτηκα τελευταία. Μέχρι πια ηλικία άραγε μπορεί μια γυναίκα να βρει σύντροφο; Με τις γυναίκες δεν ισχύει το ίδιο όπως με τους άντρες. Οι γκρίζοι κρόταφοι μπορεί να προσδίδουν γοητεία σ' έναν άντρα, σε μια γυναίκα όμως είναι απωθητικοί. Προσέχουμε λοιπόν ως γυναίκες τον εαυτό μας, κάνουμε απείρως περισσότερα από τους άντρες....και; Είμαστε πιο εμφανίσιμες(απ' τους άντρες της ηλικίας μας) όμως είναι αυτό αρκετό; Από ποια ηλικία και μετά παύουν τα φλερτ; Σίγουρα έχει να κάνει με την εμφάνιση, την αναγνωρισιμότητα και την οικονομική κατάσταση καμιά φορά.... Ποια ηλικία είναι αυτή, λοιπόν, που αν δεν είσαι ήδη παντρεμένη/δεσμευμένη δεν έχει νόημα να περιμένεις πια; Δε μιλάω για παιδιά και γάμους. Νομίζω όμως πως όλοι έχουμε την ανάγκη ενός συντρόφου. Εστω οι περισσότεροι..... Για τους άντρες δεν ισχύει αυτό, το έχω ξαναγράψει. Ενας άντρας μπορεί να είναι εργένης εκ πεποιθήσεως, να γεράσει....να έχει one night stands και να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο. Για μια γυναίκα αυτό, συνήθως, δεν είναι αρκετό. Δεν είναι πολλοί αυτοί οι (μόνοι)άντρες, είναι όμως ό,τι καλύτερο για μια γυναίκα ελεύθερη. Συνήθως οι άντρες που μένουν μόνοι μέχρι μεγάλη ηλικία, αποφεύγουν τη δέσμευση, οπότε ή κάτι δεν πάει καλά ή δεν έχουν σκοπό να δεσμευτούν ούτε με top model με μυαλό! Οι περισσότερες γυναίκες όμως, όσο και να το κρύβουμε, θα θέλαμε ένα σύντροφο. Οχι τον οποιονδήποτε... Προέχει να είναι μορφωμένος/καλλιεργημένος. Οχι πως θα λέγαμε όχι στο George Clooney! Δεν είναι όμως προτεραιότητα η ομορφιά. Αλλωστε η εμφάνιση περνάει, άλλα είναι αυτά που μένουν. Γιατί η μοναξιά είναι πιο δύσκολη για τις γυναίκες; Γιατί άραγε περισσότερο οι γυναίκες δε θέλουν να μένουν μόνες; Είναι κάτι που μας μαθαίνουν όσο είμαστε μικρές ή μήπως είναι γονιδιακό; Και αν το καλοσκεφτείς μια χαρά είσαι μόνη, χίλιες φορές καλύτερα. Ούτε να του μαγειρέψεις, ούτε να του σιδερώσεις τα πουκάμισα(που είναι και δύσκολα)ούτε να μαζεύεις κάλτσες και παπούτσια..... Γιατί όταν βγαίνεις βόλτα και βλέπεις τα ζευγαράκια τότε, νιώθεις αυτό το τσίμπημα; Γιατί όταν βλέπεις μια ταινία σκέφτεσαι πόσο καλύτερα θα ήταν αν την έβλεπες με κάποιον που θα του άρεσε κι εκείνου; Πόσο θα ήθελες να σου κρατάει το χέρι... Να πάτε μαζί μια εκδρομή.... Να περπατήσετε μαζί. Να πάτε για καφέ, φαγητό, να σου πιάνει το χέρι πάνω απ' το τραπέζι... Να σε πάρει αγκαλιά όταν είσαι θλιμμένη. Να γελάσετε δυνατά μαζί όταν γίνει αστείο...να το μοιραστείτε... Αυτό είναι το δύσκολο και αυτό αναρωτιέμαι. Μέχρι πότε μπορεί να βρεθεί εκείνος; Εκείνος με τον οποίο θα μοιραστείς εικόνες, μυρωδιές και γεύσεις.... Μπορεί να περάσεις μια ζωή χωρίς να τη μοιραστείς με κάποιον;