Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Στο Γιώργο τον Κοίλιαρη

Πέρασα μαζί του μια μεγάλη περίοδο της ζωής μου.
Ημουν ερωτευμένη μαζί του πριν γνωριστούμε καλά.
Οταν όλες οι κοπέλες ήθελαν να τις πάρει μαζί του στις αποστολές του.
Να ζήσουν την περιπέτεια.
Κανένας, ούτε εγώ που έζησα δίπλα του δεν συνειδητοποίησα ποτέ πόσο επικίνδυνη ζωή ζούσε!
Για μένα ήταν άτρωτος!
Περνούσε δια πυρός και σιδήρου, έπαιζε τη ζωή του κορώνα γράμματα αλλά ποτέ δεν ήταν δυνατόν να χάσει!
Ετσι πίστευα.
Ηταν τόσο καλός, φίλος και σύντροφος...ακόμα και όταν χωρίσαμε δεν έφυγε ποτέ απ' το μυαλό μου.
Για μένα ήταν πάντα ο καλύτερος!
Δεν ξέρω αν ήταν η ηλικία...η εποχή που όλα φαίνονται ρόδινα.
Πάντα ήταν δίπλα μου, ακόμα και όταν έλειπε, ακόμα και μετά το χωρισμό.....
Εχω την αίσθηση ότι τον ξέχασαν πολύ γρήγορα.
Εχω την αίσθηση ότι εμένα μου λείπει περισσότερο τώρα που έφυγε παρά μετά το χωρισμό.
Αλλωστε ήταν απότομο, ξαφνικό!
Ο Γιώργος ήταν δυνατός, έξυπνος, καλός, χαρούμενος....παρά τη δύσκολη δουλειά του!
Ο Γιώργος θα έμενε κοντά μας για πάντα!
Να μα διηγήται τις περιπέτειες του, να αγαπάει τη δουλειά του τόσο πολύ....
Να μας λέει για την αγάπη του για τους Κούρδους, το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ένα σωρό άλλα μέρη στα οποία κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, αλλά δεν την έχασε,γύρναγε πάντα να μας λέει τόσο μοναδικές ιστορίες!
Να περιμένει πως και πως την επόμενη αποστολή....μέχρι εκείνη που ήταν η τελευταία του.
Μου λείπει!
Μου λείπει το γέλιο του, η αγκαλιά του, η φωνή του στο τηλέφωνο κάθε φορά που γύριζε από μια αποστολή.......
Μου λείπει ο φίλος μου ο Γιώργος και εκνευρίζομαι και θυμώνω γιατί νομίζω πως τον ξέχασαν, πως μόνο εγώ τον θυμάμαι.
Πως μόνο από μένα λείπει.
Πως μόνο εγώ πονάω έτσι βουβά για το χαμό του!
5/10 έκλεισε δυο χρόνια.
Τίποτα δεν ακούστηκε.
Μόνο εγώ τον θυμήθηκα και φέτος?
Ελεγε πως δεν άντεχε να βλέπει τα μάτια των παιδιών που πεινούσαν να τον κοιτάζουν.
Για ανθρωπιστική βοήθεια είχε πάει τελευταία φορά.
Εφυγε όπως πάντα μόνος.
Πήγε να βοηθήσει!
Νομίζω την ψυχή του την άφησε εκεί κάτω, όχι στο ΚΑΤ.