Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Θεωρητικά μιλώντας...

Σκέφτομαι ιστορίες, γεγονότα που θα μπορούσαν να συμβούν. Και αν κάτι απ' αυτά που σκέφτομαι συμβεί; Υπάρχει σωστή τακτική;.... Τι είναι αυτό τελικά;.... Πως προσεγγίζεις έναν άντρα που σου αρέσει; Υπάρχει τρόπος, χρόνος;.... Προφανώς υπάρχει. Είναι όμως ίδιος για όλους τους άντρες; Δε νομίζω..... Αν υπήρχε θα έβγαινε κάτι σαν οδηγίες χρήσης, σα manual..... Θα το αγοράζαμε όλες απ' τα περίπτερα και θα ξέραμε πως να φερθούμε. Ωραία θα ήταν.... Τότε όλα θα ήταν πολύ απλά. Μόνο που επειδή κάθε άνθρωπος(άντρας ή γυναίκα)είναι διαφορετικός/μοναδικός δε μπορούμε να φερόμαστε με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Γνωρίζεις έναν άντρα στο δρόμο, στο καφέ, στο super market... Πως πρέπει να φερθείς; Σου αρέσει του αρέσεις.... Πώς μπορείς να καταλάβεις αν σου λέει αλήθεια; Σου δίνει το κινητό του.... Ρισκάρεις να πάρεις; Είναι ασφαλές να βγεις με κάποιον που γνωρίζεις μόνο λίγα λεπτά; Μπορεί να είναι επικίνδυνος..... Δε θα μάθεις αν δεν του δώσεις μια ευκαιρία....... Πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι ένας τύπος που βγάζει το σκύλο του για βόλτα; Φαντάζομαι όσο κι εγώ όταν βγαίνω για τρέξιμο..... Θα ήθελα να ήμουν περισσότερο θαρραλέα..... Να έδινα μια ευκαιρία σ' έναν ξένο άνθρωπο. Δεν είναι όλοι ψεύτες ή μαχαιροβγάλτες..... Ακόμα και αν βγεις τελικά μ' έναν άγνωστο.... Πως φέρεσαι; Τι συζητάς; Σίγουρα πηγαίνετε σε δημόσιο χώρο. Ποιες είναι οι ερωτήσεις που ΔΕ ρωτάς σε πρώτο ραντεβού μ' έναν άγνωστο; Ποια τα θέματα που δεν αγγίζεις; Θρησκεία και πολιτική;.... Τα περισσότερα θέματα όμως δεν είναι πολιτικά; Για ποια πράγματα μιλάς; Τι είναι ασφαλές ν' αποκαλύψεις σ' αυτό το ραντεβού; Μήπως η συζήτηση πρέπει να είναι για γενικά θέματα...κάπως ασαφή; Δε θα βαρεθήτε; Τελικά ποιο το νόημα να βγεις με κάποιον(που σου αρέσει)αλλά ψιλοφοβάσαι και δεν ξέρεις και τι να συζητήσεις μαζί του; Δε θα περάσεις καλύτερα σπίτι διαβάζοντας το βιβλίο σου;..... Θεωρητικά πάντα μιλώντας....

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Χριστοούγεννιάτικες σκέψεις...

Ξεκίνησε προχθές. Ηλπιζα πως κάπως θα γλίτωνα..... Ηρθε όμως το πρώτο email με Χριστουγεννιάτικο θέμα... Να μου θυμίσει αυτό που προσπαθώ να ξεχάσω τόσον καιρό... Πόσες μέρες μένουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Καπάκι άρχισαν και οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί να μας το θυμίζουν.... Δε μπορεί να ηρεμήσει, να ξεχαστεί ένας άνθρωπος; Δε μπορεί, αυτό κατάλαβα. Μην το πάρετε στραβά, τα λατρεύω τα Χριστούγεννα! Είναι η μόνες μέρες του χειμώνα που αγαπώ. Θα τα περάσω μόνη μου φέτος όμως....όπως και το καλοκαίρι. Και καλά το καλοκαίρι(η αγαπημένη μου εποχή)όλο και κάτι μπορείς να κάνεις, το χαίρεσαι και μόνος. Τα Χριστούγεννα όμως δεν είναι το ίδιο..... Είναι εποχή που περνάς με σύντροφο ή κολλητούς φίλους. Σύντροφο δεν έχω και οι κολλητές μου θα λείπουν! Θα ήθελα να μπορούσα να κοιμηθώ και να ξυπνήσω μετά τις γιορτές. Πέρυσι ήμουν πάλι μόνη αλλά δε με πείραξε. Ηταν η πρώτη φορά μετά το χωρισμό, κάπου το περίμενα. Ελεγα του χρόνου θα είναι καλύτερα.... Ηρθε όμως ο άλλος χρόνος και δεν είναι καλύτερα. Είναι και η εποχές που ζούμε.... Το τελευταίο που ήθελα ήταν να περάσω τις γιορτές μόνη. Για κάποιο λόγο ήμουν σίγουρη(πέρυσι)πως σ' ένα χρόνο θα είχα βρει έναν σύντροφο.... Εκανα όνειρα πως θα τα περνούσαμε μαζί. Απογοητεύτηκα..... Σε λιγότερο από ένα μήνα έχουμε Χριστούγεννα και δεν έχω διάθεση ούτε να στολίσω..... Πέρυσι στόλισα και είχα τέτοια χαρά..... Μου άρεσε που ήμουν μόνη. Και η μοναξιά όμως έχει όρια...... Στην αρχή σου αρέσει, βρίσκεις πολλά πράγματα να κάνεις, βελτιώνεις τη ζωή σου, αφήνεις το παρελθόν και ό,τι σ' έχει πληγώσει πίσω.... Καθαρίζεις.... Από κάποια στιγμή και μετά όμως αρχίζεις να βαριέσαι μόνη. Κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και θα θελες να έχεις τον άνθρωπο σου να τα μοιραστείς. Και έρχονται και τα Χριστούγεννα και έχεις κάνει τόσα όνειρα..... Μένουν όμως στη φαντασία όλα.... Πάλι θα δεις ξανά όλες τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες.... Το φουστανάκι που αγόρασες θα μείνει στην κρεμάστρα. Γιατί δε θα πας πουθενά..... Πυτζάμες και dvd.με Χριστουγεννιάτικες ταινίες... Τις ίδιες που είδες πέρυσι. Πως θα τις περάσω αυτές τις γιορτές; Ενας φίλος ψυχαναλυτής μου είχε πει παλιά πως τα Χριστούγεννα γίνονται οι περισσότερες αυτοκτονίες. Οι άνθρωποι που είναι μόνοι και δεν περνούν καλά νομίζουν πω όλοι οι άλλοι περνάνε τέλεια! Είναι και αυτό το δήθεν των δημοσιογράφων και κάποιων γνωστών που επιδεινώνουν την κατάσταση. Στην πραγματικότητα αυτοί που περνάνε πολύ όμορφα είναι μειοψηφία σε σχέση με όσους περνάνε μίζερα. Αν το καλοσκεφτώ όμως τα πράγματα δεν είναι καθόλου άσχημα! Εχω το σπίτι μου, καλό φαγητό, ζεστασιά και πολλές απ' τις ταινίες που μου αρέσουν να ξαναδώ! Πολύς κόσμος δε θα έχει τίποτα απ' αυτά φέτος τα Χριστούγεννα........ Ας μην είμαι λοιπόν αχάριστη! Υπάρχουν πάντα τα πολύ χειρότερα...δυστυχώς. Και τα πολύ καλύτερα που περιμένουν στη γωνία.... ΥΓ. Εχω και τους φίλους απ' το twitter!!

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Το πιο ψηλό σκαλοπάτι ...

Περνάμε τη ζωή μας θεωρώντας ορισμένα πράγματα άσχημα. Εκνευριζόμαστε όταν χυθεί καφές στη μπλούζα μας.... Θυμώνουμε όταν λεκιαστεί το τραπεζομάντιλο με κόκκινο κρασί. Στενοχωριόμαστε όταν δούμε, τελευταία στιγμή, πως το παντελόνι που θα φορούσαμε στο ραντεβού είναι βρώμικο.... Τέτοια πράγματα μας στενοχωρούν. Τυχεροί οι άνθρωποι που περνούν μια ζωή με τέτοιες στενοχώριες. Πρέπει να έρθει η 'αληθινή' στενοχώρια για να καταλάβουμε πόσο ασήμαντα ήταν όλα αυτά.... Τότε σκεφτόμαστε πόσο γελοίο ήταν που θυμώσαμε όταν έπεσε ο χυμός επάνω μας... Τότε μόνο ευχόμαστε η στενοχώρια μας να ήταν μέχρι εκεί.... Μόνο τότε όμως....... Οταν έρθει κάτι πολύ σοβαρό. Δεν είναι το παντελόνι που πλένεται..... Κάποια γεγονότα είναι μη αναστρέψιμα. Δεν είναι τραπεζομάντιλο να πλυθεί, φουστάνι να το αλλάξουμε... Είναι ένα τέλος...τέλος εποχής, τέλος ζωής, τέλος.... Δεν υπάρχει τίποτα πιο σοβαρό απ' το να χάνεις ένα αγαπημένο πρόσωπο. Εγώ δυστυχώς το έχω ζήσει αρκετές φορές με αποκορύφωμα το θάνατο της μαμάς μου. Αυτές είναι στιγμές που δε συγκρίνονται με άλλες. Αφού νιώσεις τον πόνο, αφού ξεσπάσεις, μετά από καιρό, έρχεται η ώρα που συνειδητοποιείς πόσες φορές είχες κλάψει για ανούσια πράγματα. Τότε ξέρεις πια, θα εκνευριστείς ξανά όταν χυθεί κόκκινο κρασί στο τραπεζομάντιλο, αλλά δε θα είναι το ίδιο.... Εχεις μάθει πια να ξεχωρίζεις τα επίπεδα της στενοχώριας... Μόνο που πρέπει να πατήσεις στο πιο ψηλό σκαλοπάτι... Τότε θα καταλάβεις πόσες φορές στενοχωρήθηκες για ασημαντότητες. Οταν περάσει δίπλα σου ο θάνατος.... Οταν βιώσεις την απώλεια... Τότε μόνο.... Θα 'θελες τότε να γυρίσει ο χρόνος πίσω. Τότε που στενοχωριόσουν για αστεία(τα βλέπεις τώρα)πράγματα... Μαλώνεις τον εαυτό σου που στενοχωρήθηκε για το μπλουζάκι που χάλασε και ζητάς να ξανασυμβεί!! Ναι, να ξανασυμβεί γιατί έμαθες πια τη σημασία που είχε. Δε γίνεται όμως.... Εχεις περάσει σε άλλο επίπεδο πια. Ο πόνος αλλάζει με διαφορετικό τρόπο τον καθένα μας. Η απώλεια είναι μια πληγή. Και ο χρόνος δεν είναι γιατρός, μην ακούτε τι λένε.... Δε σταματάς να πονάς, απλώς ο πόνος διαφοροποιείται με το χρόνο. Γιατί τα σκέφτομαι σήμερα αυτά; Γιατί σήμερα γιορτάζουν οι Κατερίνες...... Σήμερα θα γιόρταζε η μαμά μου..... Της πήγα φρέσκα λουλούδια και κάθισα δίπλα στη φωτογραφία της.... Της μίλησα..... Ξέρει άραγε πόσο μου λείπει;......

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Το Παρελθόν στο Παρόν...

Μπορείς να γίνεις φίλη με τον νεανικό σου έρωτα; Φαντάζομαι πως μπορείς.... Κάτω όμως από προϋποθέσεις! Χρειάζεται να υπάρχει μια ισορροπία... Να έχετε και οι δυο φτιάξει όπως θέλετε τη ζωή σας...... Αν όμως εκείνος την έχει φτιάξει όπως πάντα ήθελε...εσύ; Είσαι πιο δημιουργική από ποτέ, χαρούμενη που επιτέλους κάνεις αυτό που ονειρευόσουν αλλά.... Λείπει εκείνος που θα μοιραστείς μαζί του τη χαρά σου, τα όνειρά σου... Ο σύντροφος. Εκείνος έχει κάνει οικογένεια όπως πάντα ήθελε. Εσύ δεν καιγόσουν ποτέ για οικογένεια αλλά ένα σύντροφο πάντα ήθελες και αυτή την εποχή δεν έχεις. Πράγμα που σε έχει 'ρίξει' ψυχολογικά. Γιατί θέλει τόσο να βρεθείτε; Επικοινωνείτε μετά από χρόνια..... Στην αρχή ανταλλάσσατε email. Μετά άρχισαν τα τηλέφωνα. Στην αρχή πολύ αραιά....... Περνώντας ο καιρός πύκνωσαν. Μήπως έπρεπε να φανταστείς τι θα επακολουθούσε; Δε θα έκανε πρόταση να βρεθείτε;...... Τι άλλο; Ολοι οι άντρες μετά τα 40 όσο και αν είναι ευτυχισμένοι στο γάμο τους..... Για σένα εκείνος ποτέ δεν ήταν όπως οι άλλοι άντρες! Για σένα...... Εκείνος; Πως σκέφτεται εκείνος; Γιατί σε ξαναβρήκε; Η μήπως εσύ άνοιξες το κουτί της Πανδώρας; Αλλά και έτσι να είναι τι σημασία έχει; Εσύ είσαι ελεύθερη. Εκείνος σίγουρα δεν έχει πει στη γυναίκα που, τόσα σημαίνει για κείνον, πως σου τηλεφωνεί! Μια σκέψη που την έκανες μόλις έκλεισες το τηλέφωνο. Γιατί διατηρεί την επαφή αυτή κρυφά; Του θυμίζεις τα νεανικά του χρόνια..... Αυτό είσαι για κείνον. Μη βαυκαλίζεσαι δε θα μπορούσες να είσαι κάτι περισσότερο. Τώρα σου ζητά να βρεθείτε...... Ποιο το νόημα; Για σένα! Σκέψου τον εαυτό σου για μια φορά..... Μη ρισκάρεις....δεν υπάρχει κέρδος για σένα από τέτοιες ιστορίες. Γιατί να μην τον κρατήσεις στο μυαλό και την καρδιά όπως τότε;.... Ηταν ο μεγάλος σου νεανικός έρωτας...... Τώρα όμως έχει οικογένεια ενώ εσύ περνάς μια δύσκολη εποχή...συναισθηματικά.. Μόνο να πληγωθείς μπορεί από μια τέτοια ιστορία. Ακόμα και τα τηλεφωνήματα μπορεί να σου κάνουν κακό.... Ισως μια άλλη εποχή..... Οταν θα είσαι πολύ χαρούμενη, δε θα είσαι μόνη. Το να περνάς μια δημιουργική περίοδο δε φτάνει...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Ζησε!

Πριν Μιλήσεις, Άκου. Πριν Γράψεις, Σκέψου. Πριν Πληγώσεις, Νιώσε. Πριν Μισήσεις, Αγάπησε. Πριν τα Παρατήσεις, Προσπάθησε. Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Γιώργος Σεφέρης

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Η Ευτυχία πριν.....

Νομίζω πως ζω τη χειρότερη εποχή της ζωής μου. Είμαι σίγουρη πως πολλοί άνθρωποι είναι χειρότερα...πολύ χειρότερα απ' όσες οπτικές γωνίες κι αν το δεις. Το καταλαβαίνω πως είναι εγωιστικό... Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς όμως... Εγώ συγκρίνω τη ζωή μου , σήμερα και πριν.... Κοίταξα μια φωτογραφία χθες. Επεσε εντελώς τυχαία το μάτι μου.... Ετσι θυμήθηκα πως είναι να είσαι ευτυχισμένη και να το ξέρεις! Συνήθως καταλαβαίνουμε πως είμασταν ευτυχισμένοι όταν πάψουμε να είμαστε.... Εγώ όμως ξέρω πως νιώθω. Οταν είμαι ευτυχισμένη το καταλαβαίνω και χαίρομαι. Ζω πιο έντονα την ευτυχία από πολύ κόσμο.... Το ίδιο συμβαίνει κι όταν δεν είμαι ευτυχισμένη. Οταν είμαι καλά είμαι πάρα πολύ καλά...κι όταν δεν είμαι, γίνομαι χάλια.... Δε θα έπρεπε να ζω τόσο στα άκρα.... Αλλά ο χαρακτήρας, η ζωή, δεν κουμαντάρεται. Γεννιέσαι έτσι. Είμαι άνθρωπος που δε συμβιβάζεται εύκολα... Τα θέλω όλα απ' τη ζωή! Η όλα ή τίποτα! Οι ενδιάμεσες λύσεις δε με αφορούσαν ποτέ. Ναι είμαι άνθρωπος του 'ποτέ' και του 'πάντα'. Το πιστεύω δεν το λέω έτσι απλά. Δεν συμβιβάζομαι με μετριότητες. Ισως γιατί ξέρω πως έχω πολλά να δώσω. Και έχω δώσει.... Την ψυχή μου... Και όταν πέρασαν από πάνω υπέφερα.... Ο μεγαλύτερος μου πόνος: οι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτό το δόσιμο.... Δεν περιμένω να πάρω.... Αλλά πονάω που δεν καταλαβαίνουν τι παίρνουν. Ισως να μη θέλουν. Δε θέλουν γιατί μέσα τους ξέρουν πως δεν έχουν να δώσουν.... Αλλωστε το να μπορείς να δίνεις είναι ευτυχία, αλλά έχει κι ένα κομμάτι εγωισμού... Δεν είναι εγωιστικό να σε ικανοποιεί αυτό που κάνεις για τον άλλον; Και τώρα θα έπρεπε να νιώθω καλά. Είμαι χορτασμένη. Δε μου αρκεί όμως.... Δε μου αρκεί να ζω με αναμνήσεις... Είναι πολύ νωρίς άλλωστε. Θέλω να ζήσω! Να ερωτευτώ, να ταξιδέψω, να γελάσω μέχρι δακρύων! Ισως θα πρεπε να ξεκινήσω μ' ένα ταξίδι.... Αληθινό, όχι απ' αυτά των βιβλίων.... Παλιότερα ταξίδευα πολύ. Αυτό θα μου κάνει καλό....ένα μακρινό ταξίδι! Ενα ταξίδι απ' αυτά που πάντα ονειρευόμουν..... Στη δική μου περίπτωση θα είναι ένα σημαντικό βήμα. Θα κάνω κάτι που μου αρέσει πολύ....... Ολα δεν αρχίζουν από ένα πρώτο βήμα; Το δικό μου βήμα ίσως είναι το ταξίδι. Ενα βήμα μακριά απ' τη μιζέρια της καθημερινότητας. Μακριά απ' αυτή την άσχημη εποχή....

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Φοβάμαι αυτή την Αλλαγή......

Φοβάσαι.... Κανένας δε σου είχε πει πως θ' αλλάξει... Δεν είναι έκπληξη. Δεν είναι ευχάριστο.... Φοβάσαι αυτή την αλλαγή. Δεν ήσουν προετοιμασμένη... Πάντα πίστευες στον από μηχανής Θεό. Ακόμα και τώρα.... Δεν έχεις περάσει κάτι παρόμοιο... Κανένας δεν έχει... Πρέπει να στηρίξεις και άλλους πιο αδύναμους. Εσένα ποιος θα σε στηρίξει; Ποιος θα σου κρατήσει το χέρι; Πως θα τα καταφέρεις μόνη;...... Θες να ονειρευτείς μα δε μπορείς...... Ξαφνικά το κατάλαβες αυτό. Δεν κάνεις όνειρα πια...... Φοβάσαι το αύριο. Πότε το συνειδητοποίησες αυτό; Χθες βράδυ; Κάποτε έκανες σχέδια...... Κανόνιζες μακρινά ταξίδια.... Οργάνωνες όμορφες Χριστουγεννιάτικες βραδιές.... Βόλτες στη στολισμένη πόλη... Καφέ και γλυκό στο Τρίστρατο..... Τώρα δε θέλεις να σκέφτεσαι πως έρχονται Χριστούγεννα. Και τ' αγαπούσες τόσο..... Μα τα πράγματα άλλαξαν.... Και όπως λένε θ' αλλάξουν κι άλλο. Αγνώριστη λένε θα γίνει η ζωή..... Μα είχε ήδη αλλάξει από πριν.... Στέκεσαι παγωμένη χωρίς να ξέρεις πως να κινηθείς.... Δεν έφταναν τα προσωπικά σου ήρθε κι αυτό. Είναι και ο φόβος που σου σφίγγει την καρδιά.... Η αβεβαιότητα...... Ανησυχείς.... Τι θα γίνει; Πόσο θα επηρεαστεί η ζωή σου;... Είναι κι άλλοι που φοβούνται, που νιώθουν έτσι.... Κλείστηκες στο κέλυφος που έφτιαξες για να προστατευτείς... Κι έμεινες μόνη να βιώσεις ό,τι μέλει να έρθει... Με βιβλία και ταινίες.... Τίποτα καλό δε συνέβη τον τελευταίο χρόνο... Μήπως συμβεί τους επόμενους μήνες; Πρέπει να ελπίζεις.... Χωρίς ελπίδα δεν έχει νόημα η ζωή.... Προσπάθησε να διώξεις αυτό το φόβο.....

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

This is Me.

Δε μου αρέσει η βαβούρα.... Δε μ' αρέσουν τα μπαράκια με τη δυνατή μουσική... Εκεί που στέκεσαι όρθιος με το ποτό στο ένα χέρι, το παλτό στο άλλο, τον διπλανό να σε σπρώχνει και να προσπαθείς να ισορροπήσεις.... Παλιά μου άρεσαν... Πολλά πράγματα που μου άρεσαν δε μου αρέσουν πια.... Μεγαλώνουμε, ωριμάζουμε, εξελισσόμαστε, αλλάζουμε.... Στις μέρες μας όμως σε κοιτάζουν περίεργα όταν λες πως δεν πας σε ορθάδικα... Πως απεχθάνεσαι τα μπουζούκια! Σου λένε έλα μωρέ για χάρη της παρέας...... Για χάρη κανενός! Πρώτα έρχομαι εγώ και οι δικές μου επιθυμίες Γιατί πρέπει να κάνω πράγματα που δε μου αρέσουν για να γίνω αρεστή; Γιατί με λένε παράξενη που κάνω χάρη μόνο στον εαυτό μου; Σ' όποιον αρέσω τελικά!..... Τόσο φοβερό είναι που προτιμώ τον ήρεμο τρόπο διασκέδασης; Ειλικρινά είναι πολύ κουραστικό να εξηγώ κάθε φορά! Μου αρέσει να βγαίνω για καφέ, ποτό, φαγητό, σε μέρη που υπάρχουν τραπέζια να καθίσουμε και η μουσική μας επιτρέπει να μιλάμε. Θυμάμαι πριν δυο τρία χρόνια, είχα μια άσχημη λογομαχία με κάποιον που δεν μπορούσε να καταλάβει τι βρίσκω στις εκθέσεις φωτογραφίας ή στην Πινακοθήκη ενώ δεν πατάω στα μπουζούκια. Θα μου πείτε γιατί ξεκινάω τέτοιες κουβέντες με ανθρώπους που δεν ταιριάζω;... Ισως πίστεψα για λίγο πως μπορούμε να βρούμε κάτι κοινό... Λάθος μου. Με είπαν και 'ξενέρωτη'!! Επειδή δε μου αρέσουν τα μπουζούκια.... Δεν κρίνω τους ανθρώπους που τους αρέσει να διασκεδάζουν διαφορετικά από μένα. Δεν έχουν δικαίωμα όμως ούτε εκείνοι να κρίνουν εμένα. Καθένας διαλέγει τον τρόπο που θέλει να περνά τον ελεύθερο χρόνο του. Επειδή είναι λίγος κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν. Ετσι το καταλαβαίνω εγώ.... Μικρή. κυκλοφορούσα και με μηχανές.... Τώρα δε θέλω. Δε βλέπω για ποιο λόγο χρειάζεται να δικαιολογώ τα θέλω ή και τις φοβίες μου ενδεχομένως! Κι αν δε βρω παρέα με κοινά ενδιαφέροντα, δεν πειράζει. Περνάω καλά και μόνη. Τουλάχιστον δεν καταπιέζω τον εαυτό μου.... Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό.

E.T. phone home......

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Λογοτεχνία – Γράψιμο

Διαβάζω πολύ... Διαβάζω όσο μπορώ. Λογοτεχνία, περισσότερο ξένη... Με το διάβασμα ταξιδεύω...ξεφεύγω απ' την πραγματικότητα... Ζω την εποχή, τη χώρα που διαβάζω... Ταξιδεύω στο χωροχρόνο..... Χωρίς διαβατήριο, χωρίς έξοδα.... Η αξία του βιβλίου μόνο. Το φθηνότερο ταξίδι. Οχι μόνο σε άλλη χώρα αλλά συχνά σε άλλη εποχή.... Περνώ πολύ απ' τον ελεύθερο χρόνο μου έτσι.... Μου αρέσει...όχι δεν μου αρέσει απλά, είναι ανάγκη! Είναι μια ανάγκη που έχω από παιδί... Η λογοτεχνία..... 'Γυμναστική του μυαλού'. Δε θυμάμαι που το είχα διαβάσει. Χωρίς βιβλίο και χωρίς καφέ δεν αντέχω... Είναι ο αέρας που αναπνέω..... Όταν δεν έχω όρεξη να διαβάσω σημαίνει πως δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Σπάνια θα με δει κάποιος χωρίς βιβλίο..... Ανακαλύπτω συνέχεια συγγραφείς και τίτλους βιβλίων.... Και οι λίστες δεν τελειώνουν ποτέ..... Το άγχος μου αν θα προλάβω να τα διαβάσω όλα!... Ζω μια 'απλή' ζωή.... Η ανάγκη μου να διαβάζω μεγάλη. Αραγε ζω για να διαβάζω; Ζω μέσα από τα βιβλία; Ζω τις ιστορίες που διαβάζω;... Εκτός απ' το διάβασμα γράφω. Ανάγκη κι αυτό. Δε γράφω γιατί είναι της μόδας. Από παιδί έγραφα. Βγάζω τ' απωθημένα μου; Λειτουργεί σαν ψυχοθεραπεία; Δεν ξέρω... Δεν ξέρω γιατί το έχω κι αυτό ανάγκη... Γράφω γενικά.... Γράφω σχόλια, γράφω σε sites, γράφω στο blog μου...γράφω.... Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν γράφω τις ιστορίες που ζω;... Η ζω τις ιστορίες που γράφω;....

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Γιώργος Σεφέρης

 Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963 Σαν να το είπε χθές! “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή”( Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη) Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και κατασυκοφαντείται.  Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια. Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον πολιτισμό της. Όποια  εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς. Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια! Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες. Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν ήρθε το τέλος. Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη περιουσία. Άλλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και ξερογλύφονται. Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα τους γονείς τους. Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα. Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον. Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον Όλυμπο,  μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως  δεν χάθηκε η ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή. Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε! Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους έστειλα το κείμενο που ακολουθεί…. “Ἀνήκω σὲ µία χώρα µικρή. Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι µικρὸς ὁ τόπος µας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγµα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι µᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή. Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ µιλιέται. Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσµα. Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωµένη µὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ µέτρο, πρέπει νὰ τιµωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες. Ὅσο γιὰ µένα συγκινοῦµαι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσµου. Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους µου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασµένου αἰώνα, γράφει: «… θὰ χαθοῦµε γιατί ἀδικήσαµε …». Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγράµµατος. Εἶχε µάθει νὰ γράφει στὰ τριάντα πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του.  Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡµερῶν µας, ἡ προφορικὴ παράδοση πηγαίνει µακριὰ στὰ περασµένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ ἴδιο καὶ ἡ ποίηση. Εἶναι γιὰ µένα σηµαντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τιµήσει καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκόµη καὶ ὅταν ἀναβρύζει ἀνάµεσα σ’ἕνα λαὸ περιορισµένο. Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσµος ὅπου ζοῦµε, ὁ τυρρανισµένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση. Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ γινόµασταν ἂν ἡ πνοή µας λιγόστευε; Εἶναι µία πράξη ἐµπιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά µας δὲν τὰ χρωστᾶµε στὴ στέρηση ἐµπιστοσύνης. Παρατήρησαν, τὸν περασµένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ µεγάλη διαφορὰ ἀνάµεσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστήµης καὶ στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνάµεσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δράµα καὶ ἕνα σηµερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συµπεριφορὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲ µοιάζει νὰἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ που ὀνοµάζουµε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγµὴ ἀπὸ στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγηµένη, ξέρει ποὺ νὰ ’βρει καταφύγιο, ἀπαρνηµένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν µεγάλα καὶ µικρὰ µέρη τοῦ κόσµου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιοµηχανία. Χρωστῶ τὴν εὐγνωµοσύνη µου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδηµία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ πράγµατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγόµενες περιορισµένης χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλµὸς τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει µὲ ἀλήθεια ἐπίσηµη τὴν ἄδικη µοίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυµηθῶ τὸν Σέλλεϋ, τὸν ἐµπνευστή, καθώς µᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νοµπέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ µπόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία µὲ τὴ µεγαλοσύνη τῆς καρδιᾶς του. Σ’ αὐτὸ τὸν κόσµο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας µας χρειάζεται ὅλους τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσουµε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ βρίσκεται. Ὅταν στὸ δρόµο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ ἔθεσε τὸ αἴνιγµά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχουµε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψουµε.  Ἂς συλλογιστοῦµε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Ημαρτον κύριοι Πολιτικοί!!

Σάββατο σήμερα ναι; Ρωτάω γιατί όπως όλα αλλάζουν αυτή τη βδομάδα μπορεί ν' αλλάξουν και οι μέρες! Περάσαμε τη βδομάδα των παθών αλλά στο τέλος της δεν έχει ούτε μαγειρίτσα ούτε ανάσταση. Ο Βενιζέλος είπε πως διατρέχουμε θανάσιμο κίνδυνο, ναι; Εγώ μπερδεύομαι γιατί μπροστά στο θανάσιμο κίνδυνο αυτοί παίζουν σαν παιδάκια! Πως γίνεται; Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερη εκτίμηση στους πολιτικούς αυτής της χώρας. Κι αυτοί δε χάνουν ευκαιρία να μου δείξουν πόσο δίκαιο έχω! Ομως έχω χάσει και την αίσθηση του χρόνου... Την εβδομάδα που πέρασε η κάθε μέρα μετρούσε αλλιώς! Ενας βουλευτής έλεγε κάτι το πρωί για το οποίο δεν ήταν σίγουρος το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ μπορεί μέχρι κόμμα να είχε αλλάξει! Ετσι μπερδεύτηκα κι εγώ... Λες και τα πάντα στροβιλίζονται με απίστευτη ταχύτητα, αλλάζουν, παίρνουν άλλη μορφή.... Δεν πιστεύω αυτά που βλέπω και ακούω. Κουράστηκα ν' ασχολούμαι με το αν θα φύγει ο Γιώργος, αν θα έρθει ο Αντώνης, αν θα γίνει κυβέρνηση για έξι βδομάδες για κάποιους μήνες....αν θα πάρουμε τη δόση, αν και ποιος θα πάει στο Eurogroup.... Ειλικρινά κουράστηκα πολύ! Νομίζω πως τις τελευταίες μέρες έζησα μια ζωή ολόκληρη.... Είμαι σίγουρη πλέον πως όταν ο Αϊνστάιν μιλούσε για τη θεωρία της σχετικότητας του χρόνου, στο μυαλό του είχε την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας! Μετά τη βδομάδα που πέρασε δεν έχω καμία αμφιβολία. Και οι πολιτικοί παίζουν τα δικά τους παιχνίδια χωρίς να καταλαβαίνουν πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι... Γιατί κανένας μας δε νοιάζεται για το Γιώργο τον Αντώνη και τους άλλους. Γιατί κανείς δεν ασχολείται με τα παιχνίδια τους. Ποιος θα φύγει ποιος θα μείνει..... Το σημαντικό είναι αν εμείς θα έχουμε αύριο να φάμε! Καθόλου δε νοιαζόμαστε για τους πολιτικούς. Και δε θα παρακολουθούσαμε τις εξελίξεις αν δεν είχαν άμεση σχέση με μας... Με την επιβίωση μας. Αυτοί που παίζουν παιχνίδια στην πλάτη μας έχουν εξασφαλίσει το παντεσπάνι τους... Εμείς όμως αγωνιούμε για την αυριανή μέρα. Και πολύ θα θέλαμε να σταματούσαν τα παιχνίδια και να φερόντουσαν σαν μεγάλοι άνθρωποι..... Θα το εκτιμούσαμε πολύ αυτό. Προσωπικά τυχαίνει, λόγω σπουδών, να γνωρίζω καλά κάποια πράγματα... Και αυτό με αγχώνει περισσότερο... Πολύ θα ήθελα να μπορούσα ν' ανέβω στην ταράτσα του σπιτιού μου και να βάλω τις φωνές! Δεν τρελάθηκα, είμαι απόλυτα σίγουρη δε πως το ίδιο πράγμα θα ήθελαν να κάνουν πολλοί συμπατριώτες μου. Το κάνουν άλλωστε στις πλατείες! Το έκαναν την 28η Οκτωβρίου.... Πως γίνεται τόσα μηνύματα, τόσους μήνες να μην τα λαμβάνουν; Η να τα διαβάζουν με το δικό τους τρόπο; Τον τρόπο που τους συμφέρει δηλαδή;.... Ρωτάω εδώ και μήνες το ίδιο πράγμα και απάντηση δεν παίρνω.... Κανένας δεν ξέρει... Ποια είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η κατάσταση μας; Πόσα ΑΚΡΙΒΩΣ χρωστάμε; Δεν υπάρχει ΕΝΑΣ άνθρωπος απ' τους 300 να ξέρει; Αυτός που ξέρει θα μας πει; Ήμαρτον πια!!!