Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα

Μια μέρα μετά το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι κι ακόμα σκέφτομαι....

Γιατί κάνουμε προσευχή πριν καθίσουμε να φάμε, αλλά δε δίνουμε ούτε ένα πιάτο σε κείνους που δεν έχουν;
Είδα ανθρώπους που πηγαίνουν καθημερινά στην εκκλησία, που προσεύχονται για την ψυχή τους και τις ψυχές άλλων, αλλά δεν έδωσαν κάποια βοήθεια σ' αυτούς που έχουν ανάγκη
Τι έχει τελικά μεγαλύτερη σημασία;

Είμαστε άνθρωποι και κάνουμε αμαρτίες.
Πως ένας παπάς μέσω της εξομολόγησης μας δίνει άφεση;
Δηλαδή μπορούμε ν' απατήσουμε, να πληγώσουμε, να πούμε ψέματα και με την εξομολόγηση να λυτρωθούμε;
Πως σβήνονται με δέκα μέρες νηστείας για παράδειγμα;
Μέσα μας δε συνεχίζουμε να τις κουβαλάμε;
Πολύ απλό μου φαίνεται....
Χαμένα τόσα λεφτά στην ψυχοθεραπεία.
Τζάμπα προσπαθούσα να τα βρω με τον εαυτό μου.

Οι ερωτήσεις είναι ρητορικές, μέσα μου ξέρω τις απαντήσεις.
Δε θέλω ν' ανοίξω θρησκευτική συζήτηση!
Η ανθρωπιά δε νομίζω πως είναι θέμα θρησκευτικό άλλωστε.

Οταν έχεις παιδί μετανάστη σε άλλη χώρα, με τι καρδιά κατηγορείς τους εδώ μετανάστες;
Η απάντηση που πήρα ήταν πως το δικό της παιδί δεν είναι παράνομο.
Δηλαδή ότι νόμιμο είναι και ηθικό;
Οπως έλεγε ένας από τους 300;
Η μήπως και σ' αυτή την περίπτωση ξεχάσαμε την ανθρωπιά μας;....

Πηγαίνεις σε τραπέζι ανήμερα Χριστουγέννων.
Εχει του κόσμου τ' αγαθά.
Κι έχεις αποφασίσει, για πρώτη φορά στη ζωή σου, να φας μέχρι σκασμού.
Πως γίνεται να γυρίζεις σπίτι πεινασμένη;
Και δεν είσαι καθόλου δύσκολος άνθρωπος!
Γιατί να είναι όλα τόσο, μα τόσο κακομαγειρεμένα;...
Την πρώτη φορά που έχεις αποφασίσει να φας μέχρι σκασμού;!!

Τα επόμενα Χριστούγεννα θα τα περάσω σπίτι μου όπως μου αρέσει!
Θα φάω μέχρι σκασμού και μετά θα ξαπλώσω στον καναπέ και θα δω όλες τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες που μου αρέσουν.
Τη μια μετά την άλλη, στη σειρά μέχρι να νυστάξω!!!