Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Αφεντικά και δούλοι...

Δεν ξέρω τί άλλαξε στον ΣΚΑΙ από τότε που δούλευα εγώ. Η αλήθεια είναι πως έχουν περάσει και χρόνια. Μου κάνει εντύπωση όμως που ο Γιάννης Αλαφούζος, ένας άνθρωπος που (τότε)όλοι συμπαθούσαμε, γιατί ερχόταν στην αίθουσα σύνταξης(το θυμάμαι σα τώρα)και μας μιλούσε, ρωτούσε πως τα πάμε, χωρίς ύφος αφεντικού... Με λίγα λόγια, ήταν ένας ιδιοκτήτης που έδειχνε γνήσιο ενδιαφέρον για τους εργαζομένους του που (αυτοί) από την πλευρά τους στην πλειοψηφία τον συμπαθούσαν. Δεν είχα μεγάλη πείρα από 'αφεντικά' όταν τον γνώρισα, μόλις είχα γυρίσει στην Ελλάδα μετά τις σπουδές μου στο Λονδίνο και μου ήρθε η ιδέα να γίνω δημοσιογράφος. Νόμιζα πως θα δούλευα στο BBC...τόσο μακριά νυχτωμένη! Ο ΣΚΑΙ ήταν ο δεύτερος σταθμός που δούλευα και μου είχε κάνει εντύπωση η καλή σχέση που είχαν οι εργαζόμενοι μεταξύ τους. Μπορεί εγώ να είχα προβλήματα, αυτά που με οδήγησαν και στο να φύγω, αλλά ήταν άλλης φύσεως. Σήμερα οι εργαζόμενοι στον ΣΚΑΙ απεργούν. Δεν έχω μάθει λεπτομέρειες. Ξέρω πως ξεκίνησε με τις περικοπές στους μισθούς, κάποιες προστριβές με την ιδιοκτησία του σταθμού και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η απόλυση του Αρη Χατζηστεφάνου. Η προσωπική μου άποψη είναι πως αν όλα πήγαιναν καλά, όπως παλιά, η απόλυση αυτή δε θα οδηγούσε στην απεργία των εργαζομένων. Η απόλυση ενός υπαλλήλου, όσο αγαπητός και να είναι δε νομίζω πως μπορεί να είναι η αιτία για τέτοιο ξεσηκωμό. Η κατάσταση όμως, απ' ό,τι καταλάβαινα, ήταν ένα καζάνι που έβραζε οπότε η απόλυση του Χατζηστεφάνου ήταν το καπάκι που πετάχτηκε. Είναι κρίμα για τους ανθρώπους που δουλεύουν στο σταθμό. Οχι τόσο για τα γνωστά ονόματα, περισσότερο σκέφτομαι εκείνους πίσω από το μικρόφωνο, τους νεότερους(όπως ήμουν εγώ), τους χαμηλόμισθους που συνήθως κάνουν την πολύ δουλειά αλλά δεν φαίνονται. Οταν εφημερίδες, κανάλια και σταθμοί κλείνουν το ένα μετά το άλλο...που να βρεις δουλειά ως νέος δημοσιογράφος; Για να μην παρεξηγηθώ, δε θεωρώ λάθος την κίνηση των εργαζομένων στο ΣΚΑΙ! Ειλικρινά τις κινήσεις του Γ. Αλαφούζου δεν μπορώ να εξηγήσω. Σκέφτομαι όμως και την επόμενη μέρα. Τι θα απογίνουν όλοι αυτοί αν κλείσει(κατά πως φαίνεται) ο σταθμός; Μήπως θα πρέπει να οργανωθούν μεταξύ τους; Μήπως, λέω εγώ η απέξω, θα ήταν λογικό να αφήσουν τ' αφεντικά και να δουν αν μπορούν να στήσουν ένα σταθμό μόνοι τους... Δεν έχω ιδέα πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο αλλά μου αρέσει σαν σκέψη. Κάτι μου λέει πως το έχουν κατά νου και εκείνοι. Κουράγιο ρε παιδιά!