Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016

Απωθημένα...


Ξύπνησα χθες μ' ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά.
Είχα πάρα πολύ καιρό να δω ένα τόσο, μα τόσο, ωραίο όνειρο.
Είδα κάτι που τόσο θα ήθελα να ζήσω, που ποτέ δεν έζησα...
Το απωθημένο.
Αυτό που είχα πάρει απόφαση πως δε θα γίνει, που νόμιζα πως είχα ξεχάσει, διαγράψει.
Ετσι νόμιζα.
Αυτό όμως τριγύριζε στο υποσυνείδητο μου.
Κι εκεί που νόμιζα πως το είχα ξεπεράσει...ήρθε στον ύπνο μου.

Προσπάθησα να το βγάλω από το νου μου.
Σταμάτησα ξανά να μπαίνω σε blogs γιατί παρερμήνευα αναρτήσεις.
Στενοχωριόμουν.
Επεσα με τα μούτρα στο βιβλίο μου να ξεχαστώ.
Αρχισαν όμως να έρχονται όλα στο μυαλό μου ξανά.
Το χιούμορ του, η φωνή του, το άρωμα του...

Θύμωσα με τον εαυτό μου, για το ρίσκο που δεν είχα πάρει.
Αρχισα να υποφέρω ξανά από ημικρανίες...
Σκέφτηκα να διαλύσω την ισορροπία που με τόσο κόπο είχα χτίσει.
Να τα κάνω όλα ρημαδιό!
Να μπορούσα να του πω πως νοιώθω...
Κι ας χαθούν όλα!