Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011
Κάτι καυτά μεσημέρια του Ιουλίου...
Ζεστά μεσημέρια του Ιουλίου...
Οταν ξαπλώνεις και τα σεντόνια καίνε...
Οσες φορές και να κάνεις ντους πάλι ιδρώνεις.
Εκεί που λες: καλά που είμαι μόνη, δε θ' άντεχα να μ' αγγίζει κανείς!
Το σώμα όμως θυμάται...
Κάτι καυτά μεσημέρια μες τα τσαλακωμένα σεντόνια...
Το δικό μου σώμα ν' ακουμπά το δικό σου μετά από ατελείωτες ώρες έρωτα...
Ο έρωτας μες τη ζέστη έχει γεύση αλμυρή.
Ο ιδρώτας σου δε μ' ενόχλησε ποτέ...
Πάντα το σώμα σου μύριζε ωραία, ακόμα και ιδρωμένο...
Το κορμί σου κάτω απ' το νερό...
Τα παιχνίδια στη μπανιέρα.
Πως θυμάται το σώμα;
Εκεί που ιδρώνω μόνη στα σεντόνια...
Η ανάσα σου στο λαιμό μου...
Ο ήρεμος ύπνος σου κολλημένος επάνω μου.
Δροσεροί μετά το μπάνιο με τον ανεμιστήρα να κρατά όσο μπορεί μακριά τον ιδρώτα...
Ο ύπνος...
Ο ύπνος που τώρα είναι τόσο δύσκολος.
Γυρίζω ξανά και ξανά και δε βρίσκω βολικό σημείο.
Πως κοιμόμουν τόσο εύκολα με το σώμα μου κολλημένο στο δικό σου...
Η ρυθμική σου αναπνοή...
Μόλις καταλάβαινα πως κοιμάσαι κι εσύ βυθιζόμουν κι εγώ...
Ενας ήρεμος ύπνος ήρεμος, ελαφρύς.
Οσο ένιωθα την ανάσα σου στο λαιμό μου.
Οταν άλλαζες θέση άλλαζα κι εγώ...
Κολλημένα τα κορμιά μας στα τσαλακωμένα σεντόνια.
Πως θυμάται το κορμί;
Γιατί θυμάται;
Κάθε λεπτομέρεια του σώματός σου καθώς άγγιζε το δικό μου.
Γιατί έρχονται αυτές οι αναμνήσεις όταν δεν τις έχω ανάγκη;
Η μήπως τις έχω;
Μπορεί το σώμα να έχει δική του μνήμη ανεξάρτητη;
Πως θυμάται εκείνο το σημείο κάτω απ' το λαιμό πάνω απ' τη μασχάλη σου;
Εκεί που ακουμπούσα το κεφάλι για να κοιμηθώ.
Τη γεύση του ιδρώτα σου...
Το άγγιγμα των χειλιών σου...
Το χέρι σου που να διώχνει τα μαλλιά μου απ' το πρόσωπό σου...
Ο ιδρώτας σου κι ο δικός μου, δύσκολα να ξεχωρίσεις...
Η ανάσα σου κι η δική μου καυτές σαν τον αέρα που ερχόταν απ' το παράθυρο.
Τα χέρια μας δεμένα....
Τα κορμιά μας κολλημένα...
Εσταζες πάνω μου...
Τα σώματά μας ένα πάνω στα τσαλακωμένα σεντόνια...
Μια σταγόνα ιδρώτα κυλάει απ' το μέτωπο μου.
Το σώμα θυμάται και σε ζητά...
Κάτι καυτά μεσημέρια του Ιουλίου.
Πηγαίνω στο ψυγείο κάθομαι λίγο μπροστά του με την πόρτα ανοιχτή.
Ναι, χρειάζομαι ένα μπάνιο...
Πριν όμως να σιγουρευτώ πως έχω αρκετό παγωτό σοκολάτα....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
Το σώμα έχει μνήμη και δυστυχώς δεν παθαίνει ποτε αμνησία....
Αυτό διαπιστώνω...
Γράφεις υπέροχα!! Και σε καταλαβαίνω απόλυτα...καλώς ή κακώς... Εύχομαι να είσαι πάντα καλά κι όλα να σου πηγαίνουν όσο το δυνατόν καλύτερα!! Καλό καλοκαίρι και καλά να περάσεις ότι και να κάνεις όπου και να πας!! Μαίρη Β.
Ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου αρέσουν τα κείμενα! Να είσαι πάντα καλά!
Δημοσίευση σχολίου