Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Αν είχα μια ευχή....

Είναι κάτι μέρες που το γκρίζο τ' ουρανού είναι ίδιο με της ψυχής μου..... Μέρες που οι αναμνήσεις έρχονται και με γυρίζουν πίσω. Και πάντα κοντά στη μαμά μου. Συνήθως είναι τέτοιες μέρες γιορτινές. Θυμάμαι τόσο έντονα το φωτεινό της πρόσωπο...... Πάντα χαμογελαστή...... Αν είχα μια ευχή...... Ακόμα κι αν φαινόταν παράλογη..... Αν είχα το λυχνάρι του Αλαντίν... Θα το 'τριβα καλά να βγει το τζίνι. Και θα του ζητούσα να περάσω τα Χριστούγεννα με τη μαμά μου. Να είμασταν σπίτι οι δυο μας.... Με τις πυτζάμες και να βλέπουμε Χριστουγεννιάτικες ταινίες.... Να πίνουμε ζεστή σοκολάτα και να μιλάμε.... Εχω τόσα πολλά να της πω... Μαζεύτηκαν τόσα πολλά τα τελευταία 10 χρόνια.... Θα στολίζαμε το σπίτι.... Θα είχαμε πολλές δίπλες που της άρεσαν.... Θα θελα να ξέρω πόσο συνηθισμένο είναι μια κόρη ν' αγαπά τόσο τη μαμά της. Ισως γιατί η δική μου ήταν μοναδική! Κι εγώ τη λάτρευα! Ηταν πολύ όμορφη, πολύ έξυπνη και απίστευτα ικανή! Η καλύτερη μαμά..... Και της μοιάζω.... Οχι μόνο εμφανισιακά αλλά και στο χαρακτήρα. Ετσι νομίζω τουλάχιστον..... Κι εγώ στενοχωριέμαι εύκολα, αγχώνομαι όπως εκείνη. Αν είχα μια ευχή αυτές τις μέρες.... Θα ήθελα να περάσω τα Χριστούγεννα με τη μαμά μου. Θέλω να της πω τόσα πολλά..... Η μαμά μου ήξερε ν' ακούει.... Ποιος είπε πως ο χρόνος είναι γιατρός; Ποιος είπε πως σε βοηθά να ξεχάσεις; Ε όποιος τα είπε αυτά έλεγε ψέματα! Γιατί 10 χρόνια μετά εμένα μου λείπει το ίδιο αν όχι περισσότερο η μαμά μου... Θέλω να της πω πολλά..... Οχι μόνο όσα έγιναν....... Αλλά και όσα ήθελα αλλά δεν πρόλαβα να της πω.... Μέσα μου ξέρω πως δε χρειάζεται γιατί εκείνη τα καταλάβαινε όλα.... Ηξερε πως ένιωθα, τι σκεφτόμουνα.... Μια φορά όμως θα ήθελα να τα πω εγώ. Θέλω να της πω πόσο πολύ την αγαπώ! Πως ήταν το πρότυπο μου.... Αχ βρε μαμά.... Πως πέρασαν 10 χρόνια; Πόσο μου λείπεις........