Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Albert Camus

Αλμπέρ Καμύ: Ένας "Ξένος", στο Πάνθεον; άρθρο της Αλίκης Χουλιάρα

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το θάνατο του Αλμπέρ Καμύ και το 2013 θα έχουν περάσει 100 από τη γέννησή του και ο Νικολά Σαρκοζί είχε μια ιδέα: να διαθέσει ένα μεγάλο ποσό ώστε τη χρονιά εκείνη, που θα είναι και η Μασσαλία πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης, να τιμηθεί με διάφορους τρόπους η μνήμη του. Το θεατρικό έργο "Οι Δίκαιοι" θα διασκευαστεί για όπερα. "Ο Ξένος" θα γίνει μπαλέτο. "Η Κατάσταση Πολιορκίας", που είχε αποτύχει όταν παρουσιάστηκε το 1948, θα παιχτεί ξανά. Το μουσείο Granet της Aix-en-Provence θα φιλοξενήσει έκθεση. Ένα συνέδριο θα ασχοληθεί με όλες τις πλευρές του έργου του -ακόμη και το ποδόσφαιρο που αγαπούσε θα είναι εκεί: το "κύπελλο Αλμπέρ Καμύ" θα απονεμηθεί από το Ζ. Ζιντάν. Οι επετειακές συζητήσεις για τον Καμύ απέκτησαν πολιτική διάσταση με αφορμή τη νέα πρόταση του Γάλλου Προέδρου να μεταφερθεί η σορός του στο Πάνθεον. Η γαλλική διανόηση θεωρεί πως η πολιτική ηγεσία εκμεταλλεύεται τη ζωή και το έργο ενός πνευματικού ανθρώπου με τον οποίο δεν τη συνδέει απολύτως τίποτε, οι σύμβουλοι του Σαρκοζί απαντούν πως "ο αντικομφορμισμός του Καμύ σε σχέση με τις ελίτ της Γαλλίας συγκινεί ιδιαιτέρως το Γάλλο Πρόεδρο", ενώ η οικογένεια του Καμύ που θα πάρει την τελική απόφαση, αμφιταλαντεύεται. Γίνεται έτσι επίκαιρο ξανά το ερώτημα που έθεσε ο συγγραφέας Ζαν – Πιερ Μπαρού στη Λιμπερασιόν και θύμισε ο Μιχάλης Μητσός σε ένα σημείωμά του το καλοκαίρι στα Νέα: "Πόση σχέση έχει ο Καμύ που εξυμνείται σήμερα από τη Δεξιά με τον άνθρωπο που έλεγε ότι έχει τον Μπακούνιν στο αίμα του; Μήπως ο Καμύ που θα παρουσιαστεί στους σημερινούς εικοσάχρονους θα έχει «ξεπλυθεί» με σαπούνι Μασσαλίας;" Ο ίδιος παραλαμβάνοντας το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957 μίλησε για το πώς αντιλαμβανόταν το ρόλο του συγγραφέα: "Εξ ορισμού δεν μπορεί σήμερα να τεθεί στην υπηρεσία εκείνων που δημιουργούν την ιστορία, αλλά μόνο στην υπηρεσία εκείνων που την υφίστανται. Διαφορετικά, βρίσκεται μόνος και χωρίς την τέχνη του. Ούτε όλοι οι στρατοί των τυραννικών καθεστώτων δεν μπορούν να τον βγάλουν από τη μοναξιά του, ακόμη κι αν, και κυρίως αν, συμφωνήσει να τους ακολουθήσει." Και σε μια συνέντευξη που έδωσε κάποτε για τον ήρωα του διασημότερου βιβλίου του, τον "Ξένο", εξήγησε ότι "είναι καταδικασμένος, επειδή δεν παίζει το παιχνίδι. Είναι ξένος στην κοινωνία που ζει, περιπλανιέται στο περιθώριο, μέσα στα προάστια της προσωπικής, μοναχικής και ηδονικής ζωής. Και γι’ αυτό οι αναγνώστες προσπάθησαν να τον θεωρήσουν ως «άστεγο». Ο Μερσό δεν παίζει το παιχνίδι. Αρνείται να πει ψέματα. Ο Μερσό για μένα δεν είναι ένας «άστεγος», αλλά ένας φτωχός και ειλικρινής άνθρωπος, ερωτευμένος με έναν ήλιο που δεν αφήνει σκιές. Έχοντας στερηθεί κάθε ευαισθησία, υπερασπίζεται ένα πάθος, το πάθος του απόλυτου και της αλήθειας."

Αφόρητα βαρετοί γάμοι ...

Τους γάμους τους βαριέμαι αφόρητα. Προσπαθώ να βρίσκω δικαιολογίες για να μην πηγαίνω. Δεν αντέχω πια τις ηλικιωμένες μακρινές θείες να μου λένε κάθε φορά 'άντε πότε θα έρθουμε και στο δικό σου το γάμο;'. Προχθές ήμουν υποχρεωμένη να πάω στο γάμο ενός ξαδέλφου. Με τα χίλια ζόρια ετοιμάστηκα και με τα μούτρα μέχρι το χώμα πήγα. Πριν καλά καλά μπω στην εκκλησία με πέτυχε ηλικιωμένη θεία. Εχω βάσιμες υποψίες ό,τι αυτές οι γηραιές κυρίες έχουν έν GPS που εντοπίζει τις ανύπανδρες γυναίκες! 'Εσύ γιατί δεν παντρεύεσαι;' μου είπε θρασύτατα και καθώς η διάθεσή μου ήταν χάλια της απάντησα: 'γιατί είμαι λεσβία, δεν έχει επιτραπεί ο θρησκευτικός γάμος ακόμα!' η αποσβολωμένη έκφραση της θείας μου έφτιαξε για λίγο τη διάθεση. Στους γάμους μου κάνει πάντα εντύπωση το πόσο πολύ φτιαγμένες είναι όλες οι γυναίκες! Ολες έχουν πάει κομμωτήριο για να εμφανιστούν στο γάμο! Λες και γίνεται κάποιος διαγωνισμός για το πιο χλιδάτο φόρεμα, το περισσότερο μεικ απ, το πιο κόκκινο κραγιόν και το πιο έντονο άρωμα και τα πιο περιποιημένα νύχια! Είμαι σίγουρη πως την προηγουμένη έχουν πάει στην αισθητικό και έχουν κάνει αποτρίχωση! Ενα πράγμα σα να πρόκειται να τις εξετάσουν από την κορυφή μέχρι τη σόλα της γόβας. Εν τω μεταξύ τα φουστάνια συνήθως είναι ιδιαιτέρως κακόγουστα, οι γόβες δεκάποντες και σίγουρα τις έχουν κουράσει πριν αρχίσει το μυστήριο. Η νύφες είναι τις περισσότερες φορές αγνώριστες. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ! Τα μαλλιά τους είναι εντελώς διαφορετικά απ' ότι συνήθως, με την κακή του όρου έννοια, άσε που είναι βαμμένες τόσο έντονα λες και ετοιμάστηκαν για έξοδο στο σκυλάδικο! Εντάξει δεν είναι όλες έτσι, για παράδειγμα, η νύφη του ξαδέρφου ήταν ομορφούλα και απλή. Δεν την ήξερα και από πριν αλλά σα νύφη ήταν καλή. Μια φίλη παλιά είχε φτιάξει το μαλλί και είχε βαφτεί έτσι που μου έκανε εντύπωση που τη γνώρισε ο γαμπρός. Δεν ξέρω γιατί μερικές γυναίκες την ημέρα του γάμου τους αποφασίζουν να γίνουν καραγκιόζηδες! Εγώ πάντως μετά κι απ' τον προχθεσινό γάμο αποφάσισα να επιστρέψω στις παλιές μου συνήθειες και να τους αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Βαρέθηκα τις θείες με τις ίδιες ερωτήσεις, το όλο σκηνικό που πολλές φορές με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσε να είναι περισσότερο κιτς... Τέρμα οι γάμοι, οι βαφτίσεις(που συνήθως είναι και Κυριακή πρωί)...για τις κηδείες που γίνονται απόγευμα, μπορεί να κάνω καμιά εξαίρεση,,,

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Πανεπισστημιακό άσυλο και μεταναστευτικό πρόβλημα...

Ραδιόφωνα,εφημερίδες, τηλεοράσεις σε όλα πρώτη είδηση οι 300. Οχι οι 300 της Βουλής, οι 300 της Νομικής! Ναι ναι, οι λαθρομετανάστες που κατάφεραν και τους έβαλαν στο κτίριο της Νομικής Αθηνών και τώρα δεν βρίσκουν τρόπο να τους βγάλουν. Δηλαδή τρόπος υπάρχει, αλλά έτσι που πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλον, πιο πιθανό μου φαίνεται ότι θα μείνουν αρκετά μέχρι να πάρουν πτυχίο Νομικής και να έχουμε λαθρομετανάστες-δικηγόρους παρά να βρεθεί τρόπος να τους βγάλουν. Και να τους βγάλουν δηλαδή να τους πάνε που; Και πως τους πήγανε; Γιατί μόνοι τους 300 ξένοι άνθρωποι δεν μπορεί να ήρθαν, από την Κρήτη, όπως λένε... Πως ήξεραν να κυκλοφορήσουν στην Αθήνα και να βρουν και το κτίριο της Νομικής; Ασε που δεν ήταν ένας ή δυο, 300 άνθρωποι, δεν τράβηξαν την προσοχή κανενός;! 300 λαθρομετανάστες κατέλαβαν τη Νομική λοιπόν. Περισσότερο σουρεαλιστικό δε γίνεται! Δυστυχισμένοι άνθρωποι, αλλά στο κτίριο της Νομικής;.... Θα μου πεις στα στρατόπεδα των προσφύγων είναι καλά; Οι συνθήκες είναι τραγικές, άνθρωποι στοιβαγμένοι χειρότερα από τα ζώα! Αλλά όχι και στη Νομική, όχι στο Πανεπιστήμιο. Μπερδεύεται το Πανεπιστημιακό άσυλο με το μεταναστευτικό πρόβλημα! Πανέμορφο κομμάτι του κόσμου η πατρίδα μας. Εχει όμως το πρόβλημα πως είναι το σύνορο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τους έξω απ' αυτή... Εχουμε γίνει το πέρασμα όλων των δυστυχισμένων ανθρώπων από όλες τις φτωχές χώρες, τις χώρες που έχουν πόλεμο... Ερχονται εδώ για να ξεφύγουν από την πείνα τους, τη φτώχεια τους. Αλλοι υποψιασμένοι, θέλουν απλώς να περάσουν από εμάς για να πάνε σε 'πλούσιες' χώρες. Βρίσκονται οι φουκαράδες αναγκασμένοι να μείνουν σε μια χώρα που τους φέρεται φρικτά! Σε μια χώρα που δεν τους θέλει. Και τώρα 300 από αυτούς κατέλαβαν τη Νομική Σχολή! Σουρεαλιστικό;...... Ανθρωποι δυστυχισμένοι, φτωχοί, άρρωστοι, άνθρωποι από το πουθενά τώρα στη Νομική Σχολή της Αθήνας να κάνουν απεργία πείνας! Κανένας να μην είναι αρμόδιος στη χώρα μας για την περίπτωσή τους...και αυτοί να αργοπεθαίνουν...

Οι λαθρομετανάστες μέσα στη Νομική

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Εμείς οι τόσο συνηθισμένοι άνθρωποι....

Πολύ συχνά σκέφτομαι γιατί ερχόμαστε σ' αυτό τον κόσμο και αφού ερχόμαστε πως πρέπει να ζήσουμε; Δεν πρέπει να αφήσουμε κάτι πίσω μας φεύγοντας; Επειδή αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα για το οποίο έχουν χυθεί τόνοι μελανιού από μεγάλους φιλοσόφους του περασμένου αιώνα, σίγουρα δεν πρόκειται να το απαντήσω εγώ. Μπορώ να μιλήσω μόνο για αυτά που με απασχολούν ως άτομο. Σκέφτομαι ανθρώπους που θαυμάζω, κυρίως συγγραφείς. Τεράστιο το έργο που άφησαν μετά το θάνατό τους. Και δεν είναι μόνο αυτοί, πάντα θαύμαζα ανθρώπους χαρισματικούς με μοναδικές φωνές ή αξέχαστους ηθοποιούς. Και φτάνουμε στο δια ταύτα: Εγώ που δεν είμαι μεγάλος συγγραφέας αλλά ούτε μοναδική τραγουδίστρια ή ηθοποιός, που κατατάσσομαι; Εγώ που ανήκω στην πλειοψηφία των ανθρώπων που δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο χάρισμα τι θα αφήσω πίσω; Να το πάρουμε από την αρχή. Είμαι ένας άνθρωπος όπως οι πολλοί. Σπούδασα πολύ αλλά δούλεψα σε τομέα άσχετο με τις σπουδές μου... Περισσότερο συνηθισμένη δε θα μπορούσα να είμαι! Ενας συνηθισμένος άνθρωπος λοιπόν εκτός από το να προσπαθεί να είναι καλός με τους άλλους(πράγμα πολύ υποκειμενικό) δηλαδή να μη βλάπτει τους γύρω του τουλάχιστον συνειδητά, πράγμα που μπορεί σημαίνει ό,τι μπορεί να τους βλάπτει χωρίς να το καταλαβαίνει... Για να επιστρέψω όμως στο αρχικό μου ερώτημα, ποιος ο ρόλος ενός συνηθισμένου ανθρώπου σ' αυτή τη γη; Η καλοσύνη από μόνη της δε μου φαίνεται αρκετή. Μήπως το γεγονός ό,τι δεν παντρεύτηκα, δεν έκανα παιδιά, προτίμησα τις σπουδές, τη δουλειά και τα ταξίδια ήταν λάθος; Από μόνο του με κάνει διαφορετική απ' όλες τις γνωστές μου γυναίκες. Ισως αυτός είναι ο λόγος που δε με πολυκάνουν παρέα. Το γεγονός ό,τι δεν είμαι σαν τις πολλές. Δεν είμαι ούτε καν διαζευγμένη. Δε μοιάζω ούτε με τους άντρες που ξέρω, οι περισσότεροι είναι πατεράδες γεμάτοι ενοχές. Ολα αυτά τα ΔΕΝ θα με έκαναν λιγότερο συνηθισμένη αν δεν συναντούσα τελευταία αρκετές γυναίκες ακριβώς σαν εμένα. Μήπως πρέπει να το πάρω απόφαση πως είμαι μια γυναίκα σαν πολλές άλλες; Μήπως τελικά δεν έχει νόημα να ψάχνω να βρω ένα νόημα στον ερχομό μου στον κόσμο; Μήπως εμείς οι συνηθισμένοι άνθρωποι πρέπει απλώς να συνηθίσουμε στην ιδέα της συνηθισμένης ύπαρξής μας όσο αυτή υφίσταται στον πλανήτη μας; Τώρα που ξαναδιαβάζω αυτά που έγραψα καταλαβαίνω πως πρέπει να τις διπλασιάσω τις συνεδρίες στον ψυχαναλυτή....

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Εσείς τι φοβία έχετε;;.....

Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με φοβία ήταν πριν πάρα πολλά χρόνια, όταν η λέξη φοβία δεν υπήρχε ακόμα στο λεξιλόγιό μου! Είχα βγει μ' ένα φίλο για ψώνια και στο κέντρο του Κολωνακίου ξαφνικά εμφανίστηκαν μερικά περιστέρια. Ο φίλος μου άρχισε να κρύβεται πίσω από την πλάτη μου, σε έξαλλη κατάσταση να φωνάζει στα πουλιά να φύγουν και εγώ να σκέφτομαι πως γινόμασταν ρεζίλι έξω από το Rococo και δε θα είχα μούτρα να ξαναμπώ να ψωνίσω! Ούτε εκείνος ούτε εγώ μπορούσαμε να σκεφτούμε τι ήταν αυτή του η αντίδραση. Δεν είχε ξανατύχει να βρεθούμε μαζί αντιμέτωποι με πουλιά. Ο ίδιος μου έλεγε αργότερα, όταν βρεθήκαμε σε ασφαλές περιβάλλον, πως μισούσε τα πουλιά. Εγώ από την άλλη τον μάλωνα που είχε μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι στα φουκαριάρικα τα πουλάκια. Κανένας απ' τους δυο μας δε σκέφτηκε πως η αντίδραση αυτή ήταν φοβία προς τα πουλιά! Πέρασαν πολλά χρόνια όταν απέκτησα και εγώ φοβίες, μετά από πολλούς γιατρούς, εξετάσεις, κατέληξα στον ψυχαναλυτή ο οποίος μου εξήγησε τι είναι η φοβία και πως την αντιμετωπίζουμε. Η φοβία δεν έχει λογική και είναι ανώφελο να ψάχνουμε να βρούμε από που προήλθε. Πρόσφατα μιλούσα με μια θεία που την εποχή που είχα ακόμα γάτες στο σπίτι, έπρεπε να τις κλείνω σ' ένα δωμάτιο όταν θα ερχόταν σπίτι. Μια φορά μάλιστα είχε ξεφύγει ένα νεογέννητο γατάκι και παραλίγο να τη χάσουμε τη θεία! Προσπαθούσε να δικαιολογηθεί η καημένη για την αντίδρασή της στις γάτες και εμείς, οι 'καλοί' συγγενείς μόλις έφυγε από το σπίτι γελάγαμε ώρες με την 'τρέλα' της.... Την περασμένη Κυριακή είχα πάει σινεμά με την αγαπημένη μου ξαδέρφη. Δεν είχαμε μιλήσει ποτέ για φοβίες. Οταν καθίσαμε πιάσαμε την κουβέντα και ούτε που σκέφτηκα γιατί είχε προτιμήσει την τελευταία θέση προς το διάδρομο. Αργότερα όμως, μια κοπέλα που καθόταν με την παρέα της στο κέντρο της σειράς μας ζήτησε να αλλάξουμε θέσεις γιατί όπως είπε είχε κλειστοφοβία και δεν μπορούσε να καθίσει στο κέντρο. Προς μεγάλη μου έκπληξη άκουσα την ξαδέρφη μου να αρνείται με τη δικαιολογία πως και εκείνη είχε κλειστοφοβία. Οταν είδε την έκπληξη στο πρόσωπό μου μου εξήγησε πως όντως είχε ένα είδος κλειστοφοβίας και για αυτό διάλεγε τη συγκεκριμένη θέση σε σινεμά και στα αεροπλάνα. Μου έκανε εντύπωση, πως γίνεται ένας άνθρωπος που γνωρίζεις τόσο καλά, όπως εγώ την ξαδέρφη μου, που έχεις μεγαλώσει μαζί, έχεις ανταλλάξει μύχια μυστικά, ξέρει για τις δικές μου φοβίες, μα ποτέ δεν ανέφερε τη δική της! Σίγουρα δεν το έκρυβε για κάποιο λόγο. Με την εξομολόγησή της όμως διαλύθηκε ένας ακόμα μύθος! Η θεία μου, ο παιδικός φίλος, η ξαδέρφη μου και εγώ ήμασταν άτομα με φοβίες, σοβαρές ή μη. Σκέφτηκα λοιπόν αν εγώ μόνο ξέρω τέσσερα άτομα συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου που δεν έκρυβαν τις φοβίες τους(ίσως γιατί δε γινόταν αλλιώς) πόσους ακόμα γνωστούς είχα που είχαν φοβίες και δεν έτυχε να το μάθω. Πόσοι άνθρωποι κυκλοφορούν έξω με αλλόκοτες για μας φοβίες. Πόσοι άνθρωποι εξαιτίας της φοβίας τους δεν μπορούν να βγουν απ' το σπίτι.... Και πόσοι ανίδεοι που κυκλοφορούν κοροϊδεύουν ανθρώπους με φοβίες. Δεν ξέρουν πόσο κουράγιο χρειάζεται ένα φοβικό άτομο να αντιμετωπίσει τη φοβία του μπροστά σε κόσμο. Κοροϊδεύουν πολλοί μέχρι να τους παρουσιαστεί μια φοβία...και να περάσουν στην άλλη όχθη..!!

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Αληθινή φιλία...

Κάποτε, πριν πολλά χρόνια ένας φίλος που ήξερα πως περιτριγυριζόταν πάντα από πολύ κόσμο μου είχε εκμυστηρευτεί πως δεν είχε φίλους. Ο,τι οι φίλοι του ήταν λιγότεροι από τα δάχτυλα ενός χεριού. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση τότε, μιας και εγώ θεωρούσα πως κάθε άτομο που γνώριζα ήταν και φίλος/η. Πέρασαν τα χρόνια και μεγαλώνοντας κατάλαβα πόσο δίκιο είχε. Μπορεί να περιτριγυριζόμαστε από πολλούς ανθρώπους αλλά εκείνοι που μπορούμε να ονομάσουμε φίλους, με την πραγματική σημασία της λέξης, είναι πολύ λίγοι. Τα γεγονότα που μπορεί να μας συμβούν περιορίζουν τον αριθμό όλο και περισσότερο. Ο άνθρωπος που ανοίγεις την καρδιά σου και ξέρεις δε θα το εκμεταλλευτεί, εκείνος που δεν είναι μόνο για τις χαρές αλλά κυρίως για τις δυσκολίες, που θα σου σταθεί και θα του σταθείς, που θα του τηλεφωνήσεις μέσα στη νύχτα για να μοιραστείς τη χαρά ή τη στενοχώρια, είναι ένας, άντε δύο στην πραγματικότητα. Υπάρχουν άλλοι που ταιριάζετε γιατί έχετε πολλά κοινά ενδιαφέροντα αλλά δεν είναι φίλοι. Δε θα τους ανοίξεις την καρδιά σου όπως στον άνθρωπό σου! Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που έχω τουλάχιστον μια φίλη που αγαπώ πολύ. Ξέρω πως δε θα με κρίνει ό,τι και αν της πω για μένα και νοιώθω πως μ' αγαπά όσο την αγαπώ. Μένουμε μακριά και δε βλεπόμαστε πολύ συχνά, μιλάμε όμως τακτικά. Εχει τα προβλήματά της όπως εγώ τα δικά μου, αλλά τη νοιάζομαι πάρα πολύ! Αυριο έχουμε κανονίσει να πάμε σινεμά και μετά για καφέ και χαίρομαι σα μικρό παιδί! Με τη συγκεκριμένη γνωριστήκαμε ανορθόδοξα. Εκανα πολύ παρέα με τον σημερινό σύζυγό της. Θυμάμαι και το καλοκαίρι που μου είπε πως τη γνώρισε. Θυμάμαι ακόμα και τη μέρα που πρωτοσυναντηθήκαμε! Από την πρώτη φορά που τη γνώρισα ήξερα πως θα γινόμασταν φίλες. Δε θα ξεχάσω ποτέ πως την κοίταξα και το χαμόγελό της ήταν σκέτη καλοσύνη! Σκέφτηκα πως δεν είχα ξανασυναντήσει έναν τόσο καλό άνθρωπο! Δεν ξέρω τι σκέφτηκε εκείνη την πρώτη στιγμή για μένα. Εγώ πάντως θα θεωρώ πάντα τον εαυτό μου ευλογημένο που συνάντησα αυτό τον άνθρωπο, που γίναμε τόσο καλές φίλες! Ελπίζω κάποτε να καταλάβει πόσο πολύ την αγαπώ και πόσο τυχερή νοιώθω που είμαστε φίλες!!

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

Αμαρτίαι γονέων...

Η μάνα πρότυπο ; Μπορεί να λατρεύεις τη μητέρα σου, αυτό δε σημαίνει πως είναι και το σωστό πρότυπο όμως. Το χειρότερο μάλιστα συμβαίνει όταν τη χάσεις και μένεις χωρίς απαντήσεις. Για αυτό βέβαια υπάρχουν οι ψυχοθεραπευτές : Οι περισσότεροι πελάτες τους δεν είναι από παιδιά-μεγάλους που προέρχονται από χωρισμένες οικογένειες, οι περισσότεροι είναι ενήλικες που μεγαλώσανε σε ενωμένες οικογένειες που δεν ήξεραν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Και δυστυχώς, όσο αυθαίρετο και αν ακούγεται, οι περισσότερες οικογένειες δεν ξέρουν πώς να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Ο πατέρας απών ή αδιάφορος ή (ακόμα χειρότερα) κακός. Η μητέρα να σε λατρεύει αλλά να είναι μέχρι τέλους ερωτευμένη με τον λάθος άντρα! Και έρχεται η κακιά η ώρα και χάνεις τη μάνα σου. Μένεις μόνη με το λάθος πατέρα. Εκεί είναι που ξεκινάς τον ψυχαναλυτή και εύχεσαι να είναι καλός να σε βοηθήσει. Γίνεται κάτι σαν πατέρας σου. Το γεγονός ό,τι τον πληρώνεις για να σε βοηθήσει, δεν το σκέφτεσαι στην αρχή. Το πρόβλημα όμως είναι η λάθος επιλογή της μητέρας χρόνια πριν γεννηθείς. Ερωτεύτηκε τον λάθος άντρα, τον παντρεύτηκε και απέκτησε εσένα. Έχεις καταλάβει από πολύ μικρή το λάθος της, πριν τον ψυχαναλυτή...Γιατί όμως σε έχει επηρεάσει τόσο; Γιατί η λάθος επιλογή της μητέρας σου πρέπει να οδηγήσει και σένα σε συνεχείς λάθος επιλογές; Τη μια ψάχνεις το σύντροφο που θα είναι πατρική φιγούρα, ο καλός μπαμπάς. Συνήθως βέβαια δεν βγαίνει ούτε εκείνος καλός και το θέμα μπλέκεται ακόμα περισσότερο. Τις άλλες φορές είναι απλά ο λάθος άντρας. Αλλά και τον σωστό να έβρισκες, μόλις σου έκανε πρόταση γάμου θα έφευγες τρέχοντας. Ο γάμος βλέπεις για σένα είναι κάτι κακό μιας και σου θυμίζει το γάμο των γονιών σου. Δεν τσακωνόντουσαν, δε χωρίσανε, αλλά από μικρή ένοιωθες πως δεν ήταν και ευτυχισμένοι. Η μαμά αγαπούσε τον μπαμπά, αλλά εκείνος δεν έδειχνε να την αγαπά. Δεν έδειχνε να αγαπά ιδιαίτερα και εσένα! Γιατί άλλωστε σε έκανε τόσες φορές να κλαις; Ήταν και αυτή η ατάκα που θυμάσαι τόσο καλά να σου λέει η μητέρα σου, όταν ερχόταν, να σε αγκαλιάσει και να σου ζητήσει να σταματήσεις τα κλάματα. «Σε αγαπάει, πιο πολύ και από μένα, δεν ξέρει όμως να το δείχνει!» Τι να τον κάνεις έναν πατέρα που σε κάνει να κλαις, αν και σε αγαπά; Τι να το κάνεις αν το δείχνει με λάθος τρόπο; Μεγάλο μπέρδεμα, ακόμα και για τον ψυχαναλυτή! Γιατί όλα αυτά τα λάθη των γονιών σου καταστρέφουν τη δική σου ζωή; Περίεργο το πως λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Περίεργο το πως επηρεάζουν την ενήλικη ζωή σου τα λάθη των γονιών σου. Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα; ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Για το καλό μας....

Και τώρα θα απαγορευτεί το κάπνισμα με εντολή Πρωθυπουργού!! Λες και το κάνουν για την υγεία μας! Θα πρέπει να είναι αφελής κάποιος για να πιστέψει πως δεν γίνονται όλα για τους φόρους, για τα χρήματα που θα μαζέψουν από το φόρο στα τσιγάρα... Ηταν ούτως ή άλλως πεσμένη η αγορά, τα μαγαζιά έκλειναν που έκλειναν, ας δώσουμε ένα ακόμα λόγο να κλείσουν και τα υπόλοιπα!.... Δε σκέφτονται πόσα μαγαζιά θα κλείσουν γιατί ο κόσμος δε θα πηγαίνει αφού θα απαγορεύεται το κάπνισμα...πόσος κόσμος θα μείνει χωρίς δουλειά!... Ποιο από τα δυο έχει περισσότερη σημασία; Ο κόσμος που θα μείνει άνεργος ή η απαγόρευση του καπνίσματος και ο φόρος στα τσιγάρα;...>

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Παναθηναικός-Καβάλα 16-1-11

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να ταλαιπωρείται από τα εξωαγωνιστικά προβλήματα όλο αυτό το διάστημα, αλλά αγωνιστικά αντίθετα δείχνει ιδιαίτερα ανεβασμένος. Τα διοικητικά προβλήματα υπό άλλες συνθήκες θα τον επηρέαζαν, αλλά φαίνεται πως αυτά μένουν μακριά από τον Ζεσουάλδο Φερέιρα και τους ποδοσφαιριστές που συνεχίζουν να κερδίζουν πραγματοποιώντας παράλληλα και καλές εμφανίσεις. Η νίκη επί της Καβάλας με 4-2 μπορεί να ήρθε λίγο αγχωτικά, αφού οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν μόλις στο 1ο λεπτό με τον Αμπντούν και ισοφάρισαν σε 2-2 στο 43’ πάλι με τον ίδιο παίκτη, αλλά ο Παναθηναϊκός που είχε πρώτα ανατρέψει το σκορ με τα γκολ των Κατσουράνη (12’) και Σισέ (31’), πήρε τη νίκη με τον Γάλλο να πετυχαίνει ακόμα ένα με πέναλτι στο 63’ και τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο να κάνει το τελικό 4-2 οκτώ λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Μουσική...νοσταλγία...Ιρλανδία...

Στο παρελθόν, το ένστικτό μου μ' είχε προειδοποιείσει, μ' είχε γλυτώσει, μ' είχε μπερδέψει, μ' είχε τρομάξει και μ' είχε κάνει να κλάψω... Πως μου ήρθε να το αναφέρω αυτό; Κάτι που συνέβη χθες. Πολύ απλά, άκουσα ένα τραγούδι....... Οποτε άκουγα το συγκεκριμένο τραγούδι, χρόνια τώρα, ένοιωθα μια μελαγχολία, μια γλυκιά μελαγχολία, κάτι σα νοσταλγία...δεν μπορούσα να προσδιορίσω το συναίσθημα. Δεν ήξερα πιο ήταν, το άκουγα που και που στο ραδιόφωνο. Ούτε ποιοι το τραγουδούσαν ούτε τον τίτλο του. Χθες το βράδυ το άκουσα ξανά μετά από πολύ καιρό και έκανα τα αδύνατα δυνατά μέχρι που έμαθα τον τίτλο και το όνομα του συγκροτήματος. Το άκουσα πολλές φορές να το χορτάσω. Δε μου έφτασε όμως αυτό. Εψαξα στο Ιντερνετ να μάθω πληροφορίες για το συγκρότημα. Ηταν μια όμορφη έκπληξη όταν έμαθα πως το απαρτίζουν Σκωτσέζοι και Ιρλανδοί! Η Ιρλανδία είναι η χώρα που λατρεύω, που χιουμοριστικά την αποκαλώ πατρίδα! Ψάχνοντας λοιπόν, βρήκα και άλλα τραγούδια του ίδιου συγκροτήματος και κατάλαβα τι ήταν αυτό που με 'τραβούσε' στη μουσική τους. Είχαν κάτι από Ιρλανδία, το βιολί και ο τρόπος που έπαιζαν. Βρήκα και άλλα τραγούδια τους, που τα είχα ακούσει και μου άρεσαν, δεν ήξερα όμως το όνομα του συγκροτήματος. Είδα και video clips από συναυλίες τους στην Ιρλανδία, σε μέρη που είχα πάει και συγκινήθηκα. Ειδικά όταν σε ένα video clip σε μια πόλη της Ιρλανδίας έπαιξαν και παραδοσιακά Ιρλανδέζικα τραγούδια, σχεδόν βούρκωσα. Μου θύμισε κάτι μικρά γκρουπς που έπαιζαν μουσική στο Temple Bar στο Δουβλίνο κάποιο καλοκαίρι...πριν χρόνια. Τότε που καθόμασταν στα πεζούλια με τις μπύρες σε πλαστικά μεγάλα ποτήρια για να ακούσουμε μουσική. Καλοκαίρια στο Δουβλίνο..... Μοιάζει αιώνες πριν, ευτυχισμένες εποχές. Ιρλανδία, η χώρα που για μένα ήταν σαν χώρα βγαλμένη από κάποιο παραμύθι! Μια σειρά ευχάριστων εκπλήξεων. Σ' αυτή, ήμουν σαν ένα παιδί που άνοιγε ένα κουτί και μέσα έβρισκε όλα τα αγαπημένα του γλυκά! Τόσο έντονη η νοσταλγία που ένοιωσα μαζί με μια λύπη. Λύπη που δεν είχα γυρίσει πίσω τόσα χρόνια, ούτε για διακοπές! Αφού δεν την είχα βγ;alei ποτέ απ' το μυαλό μου..... Ακόμα και τώρα στα δύσκολα...πόσο θα ήθελα να πάω και αυτή τη φορά να μείνω για πάντα....

Κυριακή 2 Ιανουαρίου 2011

αγαπώ θα πει 'χάνομαι'......

Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνοια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνοια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένα. ...Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει "χάνομαι" Ν. Καζαντζάκης