Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

μικρή serenata.....

Ελλην ο αγενής....

Πόσο αγενείς είμαστε ως λαός τελικά; Το νοιώθει κανείς μόλις βγεί στο δρόμο. Είτε είσαι οδηγός είτε πεζός κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή. Τα πρωινά βγαίνω για περπάτημα. Ενα πρωί θέλησα να αρχίσω πιο χαρούμενα τη μέρα μου. Φόρεσα λοιπόν τα ακουστικά, ζώστηκα το ραδιοφωνάκι στη μέση μου και βγήκα χαρωπή στο δρόμο. Που να φανταστώ πως ο χάρος με περίμενε στα πρώτα εκατό μέτρα; Υπό μορφή Mercedes και οδηγού που φορούσε σινιέ ρούχα και γυαλιά. Που να το φανταστώ; Η τύχη μου γέλασε εκείνη τη φορά γιατί σταμάτησα να αλλάξω σταθμό στο ραδιόφωνο και είδα το χάρο να περνάει αδιάφορα από μπροστά μου, αψηφώντας το ΣΤΟΠ τους πεζούς και κάθε άλλη προτεραιότητα. Αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα και δε θα επεκταθώ γιατί σίγουρα όλοι έχετε ζήσει κάτι παρεμφερές. Φυσικά εγώ σταμάτησα να ακούω μουσική στις πρωινές μου βόλτες...προτίμησα να μην το ρισκάρω. Επίσης σταμάτησα να πηγαίνω για εφημερίδα στον αγενή ψιλικατζή που ενώ εγώ του έλεγα καλημέρα, παρακαλώ και ευχαριστώ εκείνος έβγαζε ένα μουγκρητό. Αποφάσισα πως αν θέλω αγελάδα θα πάω σε χωριό. Είναι πολλά αυτά που έχω σταματήσει, όσα μπορώ βέβαια. Γιατί όταν χρειαστώ κάτι από δημόσια υπηρεσία δεν μπορώ να πάω αλλού. Το διαβατήριό μου λήγει όπου νάναι, αλλά στη σκέψη των ανθρώπων που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω το καθυστερώ. Τα χρόνια που πέρασα για λίγο από άλλες χώρες και αυτά που έζησα ως φοιτήτρια και εργαζόμενη στο εξωτερικό με έκαναν να βλέπω πολλά πράγματα διαφορετικά. Ακούω πολλούς να λένε πως αντιπαθούν τους Αγγλοσάξονες γιατί είναι προσποιητά ευγενείς. Προτιμώ, χίλιες φορές την προσποιητή (αν είναι προσποιητή)ευγένεια από την Ελληνική αγένεια! Οσο για την 'πατροπαράδοτη' Ελληνική φιλοξενία; Το επίσης 'πατροπαράδοτο' Ελληνικό φιλότιμο; Νομίζω ανήκουν σε προηγούμενες εποχές. Δε θέλω να παρακαλάω για αυτονόητα πράγματα. Πέρυσι έβγαλα τον πρώτο μου φρονιμίτη. Μ' έπιασε ένας πόνος και πήγα άρον άρον σε γνωστό γναθοχειρουργό να μου τον αφαιρέσει. Καθηγητής σπουδαγμένος στο εξωτερικό! Εξαιρετική δουλειά! Δεν ένοιωσα τίποτα! Στο τέλος, ζαλισμένη λίγο από τη νάρκωση, τον ρώτησα τι του οφείλω. Απάντηση μεγαλογιατρού; Τριακόσια πενήντα με απόδειξη, διακόσια πενήντα χωρίς απόδειξη. Ζαλισμένη όπως ήμουν, αφού γλίτωσα το εγκεφαλικό, του έδωσα διακόσια πενήντα, δεν πήρα απόδειξη και τον ξαναείδα σε δέκα μέρες για να μου κόψει τα ράμματα. Μην κουνάτε το κεφάλι, εσείς δηλαδή θα δίνατε εκατό περισσότερα για την απόδειξη; Αν είσαστε τόσο νομοταγείς τι να πω; Εμένα πάντως επειδή μου βγαίνει και άλλος φρονιμίτης το σκέφτηκα. Στον ίδιο θα πάω! Ναι, ναι, μην κουνάτε αρνητικά το κεφάλι! Τους φοβάμαι τους οδοντιάτρους! Προκειμένου να πονέσω, τώρα που είμαι και προετοιμασμένη; Εσείς οι αδιάφθοροι να ζητάτε απόδειξη από τους γιατρούς. Εγώ πάντως μόνο έναν γιατρό που δίνει απόδειξη χωρίς να το συζητάει ξέρω. Στην Ελλάδα μας ενοχλεί η 'προσποιητή' ευγένεια και δε μας ενοχλεί η διαρκής αγένεια! Δε μπορώ να το καταλάβω αυτό. Δε θέλω να παρακαλάω το σερβιτόρο να έρθει να πληρώσω! Θα μπορούσα να κάνω μια λίστα με όλα όσα μ' ενοχλούν και πολύ φοβάμαι πως θα σας βρω σύμφωνους. Παρόλαυτά τίποτα δεν αλλάζει. Πως γίνεται; Μου φαίνεται πως οι ίδιοι άνθρωποι που γκρινιάζουν για τη διαφθορά από τη μια πληρώνουν, σαν εμένα, το γιατρό χωρίς απόδειξη. Και λέμε μετά όχι δεν τα φάγαμε μαζί, ναι, σίγουρα δεν τα φάγαμε μαζί αλλά λίγα ο ένας, πολλά ο άλλος, πάρα πολλά ο τρίτος μαζεύονται. Ετσι παίρνει η Ελλάδα την πρωτιά στις διεφθαρμένες χώρες.